Το Γουέμπλεϊ, η περηφάνια μας και εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ!

Σαν σήμερα πριν 51 χρόνια ο Παναθηναϊκός έγινε η μοναδική ελληνική ομάδα, που έπαιξε σε τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών απέναντι στον εκπληκτικό Αγιαξ και έγραψε ιστορία. Τόσα χρόνια έχουν περάσει και μόνο ο Παναθηναϊκός πήγε να κάνει το ίδιο δύο φορές. Μία το 1985 όταν αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Λίβερπουλ και το 1996 όταν αποκλείστηκε από τον Αγιαξ.

Οσα χρόνια και να περάσουν μόνο ο Παναθηναϊκός θα μπορεί να γράψει ιστορία στην Ευρώπη. Και μόνο ο Παναθηναϊκός θα μπορεί να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό. Καμία άλλη ελληνική ομάδα. Και αυτό δεν το λέω εγώ το λέει η ιστορία. Το «εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ» λέει όλη την αλήθεια, διότι εκεί που έχουν πάει οι φίλοι του Παναθηναϊκού με την ομάδα τους σε όλη την Ευρώπη δεν έχουν πάει οπαδοί καμίας άλλης ελληνικής ομάδας.

Τώρα για το Γουέμπλεϊ να πω, ότι όσοι το έζησαν είναι ευλογημένοι. Και έχουν πει πολλές ιστορίες από τότε, ιστορίες που δεν ξέραμε. Οι πρωταγωνιστές μιλούν για το μεγαλείο του Παναθηναϊκού και οι εσωτερικοί εχθροί, που δεν μπορούν ούτε στα όνειρά τους να πλησιάσουν, όχι να φθάσουν αυτά που έκανε η αρμάδα του Πούσκας, προσπαθούν να απαξιώσουν και με διάφορα παραμύθια να αμαυρώσουν το μεγαλείο της ομάδας του Δομάζου, του Αντωνιάδη, του Καμάρα, του Γραμμού και των άλλων παιδιών εκείνης της εποχής.

Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα εμείς νιώθουμε περηφάνια. Κάποιοι άλλοι νιώθουν άσχημα, διότι δεν μπορούν να πιστέψουν το μεγαλείο του Παναθηναϊκού. Και ειδικά από τον Ολυμπιακό κατά καιρούς έχουν βγάλει μεγάλο κόμπλεξ, μεγάλη κακία, για το Γουέμπλεϊ. Δεν πειράζει παιδιά, ξυδάκι θα είμαστε εδώ να σας το θυμίζουμε και εσείς να λέτε για την Δέσποινα τα παραμύθια και τα άλλα γραφικά.

Βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Τρεις αιώνες να περάσουν αυτά, που έχει κάνει ο Παναθηναϊκός στην Ευρώπη, ούτε καν θα τα πλησιάσετε. Ενας τελικός, δύο ημιτελικοί και τρεις προημιτελικοί ούτε στα όνειρά σας. Για αυτό κάθε χρόνο τέτοια ημέρα βγάλτε χολή, αλλά η ιστορία έχει γράψει και δεν ξεγράφει.

Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα θα θυμόμαστε πάντα εκείνο τον μεγάλο τελικό, που ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών τον Αγιαξ και λύγισε δύσκολα. Είναι αυτό που λέω και θα συνεχίσω να λέω, όσο και αν περνάμε δύσκολα εδώ και μία δεκαετία. Πρέπει να νιώθουμε ευλογημένοι, που γεννηθήκαμε Παναθηναϊκοί.