Όχι πια δάκρυα

Μια Κινέζικη παροιμία λέει πως είναι καλύτερα να ανάψεις ένα κερί, παρά να καταριέσαι το σκοτάδι. Ο Παναθηναϊκός αναλώθηκε πολλά χρόνια στις διαμαρτυρίες για τα σκοτάδια που τον είχαν παγιδεύσει. Φέτος, επιτέλους, αποφάσισε να ανάψει ένα κερί, κι ευτύχησε να βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για να κρατάει τον αναπτήρα.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν ρούκι. Ο Λεμπρόν Τζέιμς έπαιζε στο Μαϊάμι. Ο Κιλιάν Εμπαπέ ήταν 15 χρονων. Η Ρεάλ Μαδρίτης ακόμα έψαχνε το πρώτο της Τσάμπιονς Λιγκ στην εποχή Ρονάλντο. Αυτά συνέβαιναν το 2014, την τελευταία φορά δηλαδή που ο Παναθηναϊκός κατέκτησε στον «βασιλιά των σπορ»  κάποιον τίτλο.

Χρειάστηκε να περάσουν 8 πολύ δύσκολα χρόνια για να βιώσουν οι «πράσινοι» και πάλι τη μέθη ενός τέτοιου. 8 χρόνια που ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωνε συνεχώς πως εχθρός του κακού είναι… το χειρότερο. Με αποκορύφωμα την περσινή χρονιά, που όχι μόνο δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιο από τα 4 ευρωπαϊκά εισιτήρια, αλλά βίωσε μια πρωτοφανή αλλοίωση του DNA του, παίζοντας με έναν τρόπο που δε συνάδει με το μέγεθός του.

Όταν, επομένως, το καλοκαίρι ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, κανένας φίλος του Παναθηναϊκού δεν «πέταξε τη σκούφια του». Οι περισσότεροι, και δικαιολογημένα, δεν έβλεπαν έξοδο από το πηγάδι στο οποίο είχε πέσει η αγαπημένη τους ομάδα.

Το έργο του Σέρβου δεν ήταν απλά δύσκολο, αλλά μάλλον απίθανο. Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα κλήθηκε να μετατρέψει την καμένη γη που παρέλαβε σε εύφορη, να επαναφέρει το χαμένο κύρος της ομάδας, κι όλα αυτά έχοντας το «πιστόλι στον κρόταφο» όσον αφορά το ευρωπαϊκό εισιτήριο που δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να χαθεί.

Νομίζω πως ούτε κι ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς περίμενε πως το τέλος της χρονιάς θα τον έβρισκε να έχει πετύχει όχι μόνο όλους αυτούς τους στόχους, αλλά ακόμα παραπάνω. Οι «πράσινοι» μεγάλωσαν σαν ομάδα, ανέκτησαν τη χαμένη τους ποδοσφαιρική αξιοπρέπεια, έβγαλαν πρωταγωνιστές, μπήκαν στην πολυπόθητη τετράδα κι έβαλαν και το «κεράσακι» με έναν τίτλο.

Όλα αυτά φυσικά είναι τρομερά σημαντικά, δεν είναι όμως κατά τη γνώμη μου η σημαντικότερη συνεισφορά του Σέρβου προπονητή. Ένας τίτλος ή μια έξοδος στην Ευρώπη είναι κατακτήσεις εφήμερες, σημάδια των καιρών. Ο Γιοβάνοβιτς όμως πέτυχε κάτι πολύ πιο κομβικό: συνέδεσε και πάλι τον Παναθηναϊκό με τον κόσμο του.

Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια είδαμε εικόνες γεμάτων γηπέδων, με φίλους του «τριφυλλιού» να πηγαίνουν στη Λεωφόρο όχι για να «σιχτιρίσουν», όχι για να διαμαρτυρηθούν, αλλά για να απολαύσουν και να στηρίξουν μια ομάδα που κατάλαβαν πως αξίζει το χρόνο και το χρήμα τους. Είδαμε παίκτες να πανηγυρίζουν με τον κόσμο, καλό κλίμα στα αποδυτήρια, απουσία γκρίνιας ακόμα και σε άσχημα αποτελέσματα.

Για να συνοψίσουμε, δηλαδή, το βασικό επίτευγμα του Γιοβάνοβιτς είναι πως έφερε αισιοδοξία. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού, μετά από πολύ καιρό, ξέρουν τι θα τους «ξημερώσει», αισθάνονται ότι στην ομάδα υπάρχουν σταθερές και βάσεις που έχουν τεθεί. Κοιτάζουν δηλαδή την επόμενη σεζόν όχι με πανικό, αλλά με ανυπομονησία.

Φυσικά, αυτές οι κατακτήσεις δεν αξίζουν «δάκρυα χαράς» από πλευράς των φίλων του Παναθηναϊκού. Μια ομάδα με τέτοιο μέγεθος πρέπει να στοχεύει πολύ ψηλότερα από μια τέταρτη θέση και ένα Κύπελλο. Είναι, όμως, μια αφορμή, για να σταματήσουν τα άλλα δάκρυα, αυτά της στεναχώριας και της απογοήτευσης. Όχι πια δάκρυα, επομένως, κανενός είδους, για τον Παναθηναϊκό. Τουλάχιστον, όχι ακόμα.