By Επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά την δουλειά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς μέσα στη σεζόν
Σε 15” η αποθέωση του συνδυαστικού ποδοσφαίρου
Ο Ιταλός ντρίμπλαρε τον προσωπικό του αντίπαλο και ταυτόχρονα ο Ρούμπεν Πέρεθ έκανε την… κλασσική κίνηση για να προσφέρει ένα 4vs3 και να δώσει την επιλογή της εύκολης πάσας στον συμπαίκτη του, διαλύοντας την πίεση των φιλοξενούμενων. Αυτός ο μηχανισμός δεν είναι κάτι που γίνεται από την μια ημέρα στην άλλη, δεν είναι κάτι τυχαίο.
Από την στιγμή που ο Παναθηναϊκός περνά από την φάση του build up σε αυτή του progression, οι γραμμές του ΠΑΣ Γιάννινα δεν έχουν σωστές αποστάσεις μεταξύ τους και επίσης στη μεσαία γραμμή οι παίκτες δεν έχουν ισορροπία μεταξύ τους. Αυτό δημιουργεί χώρο. Και όταν φέτος το ”τριφύλλι” έβρισκε χώρο, έστηνε πάρτι, έχοντας δουλευτεί για να το κάνει αυτό, είτε με τις άμεσες μεταβάσεις είτε απέναντι σε άμυνες που τον πίεζαν ψηλά.
Επόμενος… σταθμός: Η ικανότητα του Αϊτόρ να εντοπίζει τα διαστήματα του χώρου ανάμεσα στις γραμμές και η τακτική επιλογή του προπονητή να ”στέλνει” τον Ισπανό στον άξονα ως inverted winger. Από την στιγμή που ο Αϊτόρ μπαίνει ”μέσα”, ο Χουάνκαρ που όλη την χρονιά σε φάση επίθεσης παίζει ως αριστερός εξτρέμ, παίρνει όλο τον χώρο που του προσφέρεται και σεντράρει, εκμεταλλεύομενος την κακή ανασταλτική συμπεριφορά του ΠΑΣ στη στιγμή αυτή.
Μέσα στην περιοχή; Ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις. Πέντε παίκτες έχει προλάβει να βάλει ο Παναθηναϊκός. Και αφού ο Αϊτόρ δεν ολοκλήρωσε την φάση, ήρθε ο Βιγιαφάνιες για να ανοίξει το σκορ.
Μέσα σε 15” ο Παναθηναϊκός έφτασε από τα πόδια του Μπρινιόλι στο πλεκτό του αντιπάλου. Το έχει κάνει και σε λιγότερο χρόνο, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι πως τούτο το γκολ. αποτελεί τον καθρέφτη όλης της δουλειάς που ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Γιατί δεν είναι κάτι που έγινε μια φορά, αλλά μια συνθήκη που παρουσιάζεται πλέον σε κάθε παιχνίδι.
Υ.Γ1: Αν ο κόσμος του Παναθηναϊκού θέλει να χαμογελά και να χαίρεται για την φετινή ομάδα, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Δεν θα ρωτήσει κανέναν και τίποτα. Με αυτά τα λίγα για αρχή, ναι με αυτά τα λίγα. Η ικανοποίηση προκύπτει από την εικόνα του συνόλου, την κανονικότητα και την ελπίδα ενόψει της νέας αγωνιστικής περιόδου, την παρουσία στον τελικό του Κυπέλλου μετά το 2014 και έπειτα για την επιστροφή στην Ευρώπη μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια. Τα πιο σκοτεινά και δύσκολα χρόνια της ομάδας. Όλοι ξέρουν το μέγεθος του Παναθηναϊκού. Όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου.
Δεν χρειάζονται υποδείξεις και ειδικά από αντιπάλους ή μόνιμα αρνητικούς. Ήμαρτον με την μιζέρια, ήμαρτον με τα κόμπλεξ, ήταν πολλά χρόνια στο σκοτάδι αυτός ο σύλλογος και όταν παίρνει στον οργανισμό του μικρές ή μεγαλύτερες αχτίδες φωτός, καλό θα είναι να τις ευχαριστιόμαστε και ας υπάρχει ακόμη δρόμος μπροστά μας. Από κάπου, κάπως, κάποτε πρέπει να γίνει μια αρχή και η ομάδα θα είναι ή θα πρέπει να είναι πάνω από την όποια διοίκηση, από την όποια ”αντιπαλότητα” ή από το όποιο παρελθόν.
Βαρεθήκαμε να είμαστε μέσα στην ”κατάθλιψη” και κάθε φορά που ο σύλλογος αυτός με ρεαλιστικές πιθανότητες θα προσπαθεί να επανέλθει στην κανονικότητά του, θα είμαστε με το χαμόγελο στα χείλη. Είτε η χαρά είναι μικρή όπως τώρα, είτε μεγαλύτερη όπως μπορεί να είναι το Σάββατο, είτε τεράστια όταν κατακτηθεί ένα πρωτάθλημα. Όποιος και αν είναι στην διοίκηση. Τελεία και παύλα.
Comments