Όταν η κλάση (Παλάσιος) παντρεύεται με το πάθος (Κουρμπέλης)!

Το σπουδαίο «διπλό» του Παναθηναϊκού στο Φάληρο –δεύτερη νίκη επί του Ολυμπιακού σε λιγότερο από ένα μήνα- άνοιξε διάπλατα την πόρτα της επιστροφής του τριφυλλιού εκεί που ΑΝΗΚΕΙ, δηλαδή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Με ένα τρόπο -γιατί κι αυτό μετράει- που ταιριάζει στο προφίλ του μεγάλου συλλόγου: Ποδοσφαιρικό! Δομημένο σε αρχές.

Αυτές που έθεσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο οποίος προφανώς πιστώνεται περισσότερο από κάθε άλλον την επιστροφή στην κανονικότητα. Και τούτο το εισπράττει με την εκτίμηση του κόσμου.

Πριν από λίγο καιρό έγραψα εδώ στο SDNA ότι ο Γιοβάνοβιτς ΠΡΕΠΕΙ να παραμείνει στον πάγκο του Παναθηναϊκού ακόμη κι αν το τριφύλλι δεν βγει στην Ευρώπη. Σήμερα που αυτός ο στόχος έχει σχεδόν επιτευχθεί προσθέτω ότι ο Γιοβάνοβιτς θα είναι ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ακόμη κι αν η ομάδα του δεν κατακτήσει το κύπελλο το ερχόμενο Σάββατο κόντρα στον ΠΑΟΚ. Ένα ματς είναι άλλωστε, απέναντι σε ένα μεγάλο αντίπαλο που μπορεί να περνάει μια δύσκολη περίοδο αλλά είναι ο ΠΑΟΚ του Λουστέσκου με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Δεν θα κριθεί, λοιπόν, η δουλειά του Γιοβάνοβιτς από τυχόν… ένα σουτ. Η δουλειά του έχει ΗΔΗ κριθεί. Και είναι πολύ σημαντική αν αναλογιστούμε τι παρέλαβε και τι δημιούργησε σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Έκανε κι αυτός λάθη στην αρχή, σε επιλογές και εκτιμήσεις, πράγματα που τότε επισημάνθηκαν, όμως στην πορεία εξελίχθηκε και εξέλιξε την ομάδα του.

Δούλεψε με βασικό άξονα να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό σε «ποδόσφαιρο κατοχής», όμως είχε την ευελιξία να αντιληφθεί κάποια στιγμή ότι και ο ρεαλισμός, ενίοτε ο κυνισμός, είναι κομμάτι του σπορ. Εβαλε, λόγω ανάγκης, τρεις κεντρικούς αμυντικούς στο «Κλ. Βικελίδης» και πήρε τον πολύτιμο βαθμό με μισή ομάδα. Στο Φάληρο επέλεξε 5αδα στην άμυνα και πάλι δικαιώθηκε. Το πλάνο του άψογο, εγκλώβισε τον Πέδρο Μαρτίνς ο οποίος δεν τον νίκησε σε κανένα από τα 4 φετινά μεταξύ τους παιχνίδια.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει τις αρχές του, αλλά απέδειξε ότι δεν είναι ξεροκέφαλος. Έμαθε να «στρίβει». Κι αυτό αποδείχθηκε τεράστιο ευεργέτημα για τον Παναθηναϊκό που και τον στόχο της Ευρώπης επιτυγχάνει και στον κόσμο του αρέσει ο τρόπος που παίζει.

Προφανώς στον Σέρβο κόουτς θα πιστώσουμε και τον ΣΕΒΑΣΜΟ που δείχνει στο κλαμπ και την ιστορία του. Από την απόφασή του πέρυσι το καλοκαίρι να υπογράψει συμβόλαιο ενός έτους (ουδεμία… κάλυψη για τυχόν αποζημίωση) και βέβαια από τις δηλώσεις του: «Όταν είμαι προπονητής στον Παναθηναϊκό και ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής με τόσους βαθμούς διαφορά δεν μπορώ να χαίρομαι… Θα με ικανοποιούσε αν ήμασταν κι εμείς ομάδα που δίνει μάχη για το πρωτάθλημα. Τώρα δίνουμε μάχη για την Ευρώπη και το Κύπελλο».

Πραγματικά σπουδαία λόγια, ακριβώς στην «καρδιά» του θέματος. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να χαίρεται γιατί επιστρέφει στην Ευρώπη, μπορεί να απολαμβάνει τις δύο σερί νίκες επί του Ολυμπιακού, αλλά δεν μπορεί να πανηγυρίζει όντας 21 βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή αιώνιο αντίπαλό του.

Πάμε τώρα στους «στρατιώτες» του Γιοβάνοβιτς, εκείνους που υλοποιούν τη δουλειά και τις σκέψεις του εντός γηπέδου. Στο Φάληρο είδαμε να παντρεύεται η κλάση με το πάθος. Εκφραστές και από τις δύο πλευρές υπήρξαν, όχι μόνο ένας.

Θα επιλέξω δύο πρόσωπα ως, άποψή μου, τα πιο χαρακτηριστικά. Τον Σεμπαστιάν Παλάσιος και τον Δημήτρη Κουρμπέλη.

Ο Αργεντινός, αφού πέρασε το πρώτο διάστημα της (λογικής) προσαρμογής του στην Ελλάδα, έγινε πολύτιμο ασημικό του τριφυλλιού. Εξτρέμ που πατάει περιοχή και σκοράρει. Γκολ πολύτιμα και πολύ όμορφα. Στο Φάληρο ήταν ένα από αυτά. Ελιγμός ανάμεσα σε Αβραάμ και Ρέαμπτσουκ και ξαφνικό γύρισμα του κορμιού με εκτέλεση στην άλλη γωνία. Υπέροχο γκολ, δείγμα κλάσης του ποδοσφαιριστή.

Ο Παλάσιος πληρώθηκε αδρά για τα δεδομένα της «εποχής Αλαφούζου» στο τριφύλλι αλλά όχι μόνο έβγαλε τα λεφτά του, μα έδειξε στη διοίκηση του Παναθηναϊκού ποιος πρέπει να είναι ο (μονο)δρομος στις μεταγραφικές επιλογές ώστε να επιστρέψει η ομάδα στη διεκδίκηση της κορυφής.

Λένε πως ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Αυτό, όχι πάντα αλλά, συνήθως επιβεβαιώνεται. Τουλάχιστον στην περίπτωση του Παλάσιος ο Παναθηναϊκός βρήκε ένα ποδοσφαιριστή με κλάση και επαγγελματισμό. Σα να είναι γραφτό από τη μοίρα ποδοσφαιριστές από την Αργεντινή να μεγαλουργούν φορώντας την πράσινη φανέλα.

Πάμε τώρα στον εκφραστή του πάθους, τον Δημήτρη Κουρμπέλη. Τον πιο ταλαιπωρημένο ποδοσφαιριστή αυτής της ομάδας, τον αρχηγό της. Τον άνθρωπο που έχει ζήσει όλες τις δύσκολες στιγμές. Εκείνον που βίωσε τη βίαιη διάλυση της ομάδας του Ουζουνίδη με τη «τράβηγμα της πρίζας του Αλαφούζου», αυτόν που αρνήθηκε να πάει στον ΠΑΟΚ, εκείνον που έζησε τη μέγιστη ταλαιπωρία για ένα ολόκληρο χρόνο με τον τραυματισμό του, αλλά και την αμφιβολία για την επιστροφή στο επίπεδο που του αξίζει.

Ο Κουρμπέλης στο Φάληρο ΕΔΕΙΞΕ ξανά γιατί δικαιούται να φοράει το περιβραχιόνιο του τριφυλλιού. Το πάθος του ασίγαστο. Από το δικό του κλέψιμο με το κεφάλι ξεκίνησε το 0-1. Εκείνος μαζί με τον Σένκεφελντ (σκόρερ) πήραν… παραμάζωμα την ερυθρόλευκη άμυνα στο 0-2. Αυτός πρώτος με «τρέλα» στους πανηγυρισμούς. Το σφιγμένο του πρόσωπο, η υψωμένη γροθιά, το μέγα πάθος του σε κάθε διεκδίκηση είναι η έκφραση της άλλης όψης του νομίσματος. Αλλά και της δουλειάς του Γιοβάνοβιτς.

Μια μεγάλη ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός χρειάζεται εκτός από την κλάση και την καρδιά. Χρειάζεται ποδοσφαιριστές να παίζουν ΚΑΙ για τη φανέλα. Στο πρόσωπο του αρχηγού του εκφράστηκε όλο αυτό. Και όταν θα είναι απόλυτα έτοιμος τη νέα σεζόν δεδομένα θα αποτελέσει τεράστιο κεφάλαιο στα χέρια του Γιοβάνοβιτς είτε ως αμυντικός χαφ είτε ως στόπερ.