By Ανακαλύπτουν πέναλτι, βλέπουν αυστηρές αποβολές, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού!
Είναι ιδιαίτερα κουραστικό να είσαι η πλέον αδικημένη ομάδα των τελευταίων πολλών ετών και να τα ακούς από πάνω. Ακόμη πιο κουραστικό, είναι να κράζουν για τη διαιτησία, χωρίς να έχει γίνει το παραμικρό. Ανακαλύπτοντας λόγους για να «λερώσουν» μια ποδοσφαιρική νίκης, της καλύτερης ομάδας. Ο Παναθηναϊκός απέδειξε σε όλα τα φετινά ματς με τον Άρη, πως είναι καλύτερη ομάδα.
Η μόνη αδικία που μπορεί να συζητηθεί, έχει να κάνει με το γεγονός πως οι Πράσινοι δεν έχουν εξασφαλίσει ακόμη την Ευρώπη. Κυρίως έχει να κάνει με το γεγονός πως ο Άρης ελπίζει βάσιμα να τερματίσει πάνω απ’ το Τριφύλλι μέχρι το τέλος των playoffs.
Η αναμέτρηση στη Λεωφόρο ήταν όχι απλά πονηρή, αλλά άκρως επικίνδυνη για την ομάδα του Γιοβάνοβιτς. Ο ευνοημένος Άρης απ’ τη διαμόρφωση του προγράμματος (από σύμπτωση και τύχη ευνοημένος, μη νομίζει κανείς πως εννοούμε τίποτα περίεργο), κατέβηκε στο «Απόστολος Νικολαϊδης» για ένα ματς-τελικό. Τη στιγμή που είχε όλους τους παίκτες του διαθέσιμους, 15 μέρες δουλειάς και ξεκούρασης, 15 μέρες προετοιμασίας αυτού του αγώνα.
Την ίδια ώρα, ο Παναθηναϊκός έπαιξε στη Λαμία, προκρίθηκε, συζητούσε για τον τελικό που έρχεται, ο κόσμος του ασχολείται από τώρα με το πώς θα βρει εισιτήρια για το μεγάλο ραντεβού της 21ης Μαϊου. Μια ατμόσφαιρα περίεργη για αναμέτρηση τέτοιας σημασίας.
Έλα όμως που ο Παναθηναϊκός μπήκε στο ματς δείχνοντας πως αυτός θέλει να πάρει το ματς, αυτός είναι ο κυρίαρχος, αυτός είναι που μπορεί να νικήσει και όχι απλά να ψάξει να «κλέψει» αποτέλεσμα. Το ποδόσφαιρο επιβραβεύτηκε για ακόμη μια φορά. Τόσο απλά.
Προβληματίζει η εικόνα του δευτέρου μέρους, κυρίως στη λογική πως μπορούσε να το διαχειριστεί ευκολότερα το ματς ο Παναθηναϊκός. Μην ξεχνάμε όμως πως έχασε αναγκαστικά έναν παίκτη του που στους χώρους και στις μεταβάσεις είναι… μανούλα. Συγχρόνως, είχε την κούραση, είχε την έλλειψη ενέργειας, είχε και το άγχος. Ο Άρης μετά την αποβολή έπαιξε χωρίς να έχει τίποτα να χάσει.
Συζήτηση περί αποβολής, είναι το λιγότερο κωμική. Συζήτηση για «πέναλτι» πάνω στον Βέλεθ, είναι για επιθεώρηση. Γίνεται σουτ, η μπάλα βρίσκει σε ένα χέρι που ούτε απλωμένο είναι, ούτε αυξάνει τον όγκο του σώματος, ούτε είναι ξεκάθαρο αν είναι κολλημένο, ούτε υπάρχει φυσικά η παραμικρή πρόθεση.
Με αυτό το σκεπτικό αν ο Άρης θέλει να κερδίσει κάτι στη συνέχεια, δικαίωμά του να το κάνει. Απλά ας κρατηθεί μακριά αυτή η ατμόσφαιρα απ’ τον Παναθηναϊκό. Ο οποίος είναι η καλύτερη ομάδα σε αυτό το ζευγάρι, είναι η καλύτερη ομάδα στα playoffs μέχρι τώρα.
Τα ίδια είχαμε και μετά το ματς στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Τότε που ανακαλύφθηκε δάκτυλος Κλάτενμπεργκ για να βγει Ευρώπη ο Παναθηναϊκός. Δάκτυλος υπάρχει. Του Γιοβάνοβιτς, του Σένκεφελντπου έβαλε το γκολ, του Παλάσιος, του Αλεξανδρόπουλου, του Ρούμπεν και των υπόλοιπων. Αυτοί βάζουν το χεράκι τους σε κάθε νίκη, σε κάθε προσπάθεια για επίτευξη ενός στόχους που έπρεπε ήδη να έχει επιτευχθεί.
Ελευθερία έχουμε, ο καθένας λέει αυτό που επιθυμεί. Για να προστατέψει τα συμφέροντά του, ή να διαφυλάξει την ηρεμία στην ομάδα του. Ακόμη κι αυτό «αγώνας» είναι. Ο Παναθηναϊκός ας συνεχίσει αυτό που κάνει. Να δίνει τους αγώνες του στο χορτάρι. Όμορφα, ποδοσφαιρικά και δίκαια. Για να το θέσουμε καλύτερα, ΔΙΚΑΙΑ!
Το μεγάλο κρίμα είναι πως όλη αυτή η προβολή θα μπορούσε να πέσει πάνω στην κίνηση των οπαδών. Παναθηναϊκών και Αρειανών. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, αυτός είναι ο οπαδισμός. Ας μη μείνει στο ένα ματς, ας μη μείνει στα συγκεκριμένα χρώματα. Ας απλωθεί. Το κράτος δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, με την εύκολη λύση να είναι το απαγορεύονται τα πάντα. Ας το πάρουν πάνω τους οι οπαδοί. Οι ίδιοι έδειξαν πως μπορούν και ανέβασαν ψηλά τον πήχη. Αξίζουν την προβολή και το χειροκρότημα όλων μας.
Comments