By Τα δύο ζητούμενα του Παναθηναϊκού
Εξυπακούεται ότι συνιστά επιτυχία η επιστροφή του Παναθηναϊκού στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια (2014), όταν είχε κατακτήσει το τρόπαιο με εμφατικό τρόπο απέναντι στον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ.
Από ιστορικής πλευράς, βεβαίως, είναι προφανές ότι δεν πρόκειται δα και για κανένα επίτευγμα το να συμμετέχει το τριφύλλι σ’ έναν τελικό Κυπέλλου, αλλά με όσα έχουν συμβεί στο ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου τα τελευταία χρόνια είναι σαφές ότι αποτελεί επίτευγμα, αλλά ταυτόχρονα και επαρκές δείγμα ότι το νερό έχει αρχίσει να μπαίνει στο αυλάκι προκειμένου να επανέλθει επιτέλους η περίφημη κανονικότητα.
Μία κανονικότητα που ορίζει τον Παναθηναϊκό συστηματικό διεκδικητή τίτλων, τροπαιούχο και άξιο πρεσβευτή της χώρας μας στο εξωτερικό.
Οπως η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία ημέρα έτσι και το τριφύλλι του Ιβάν Γιοβάνοβιτς πρέπει να περάσει από διάφορα στάδια για να επανέλθει ολοκληρωτικά στο ιστορικό του εύρος.
Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο ότι ο Σέρβος προπονητής, με το σπαθί του, τη μεθοδικότητα, την εμπειρία και τη δουλειά του, έχει βάλει τις στέρεες βάσεις, τα μπετά που απαιτούνταν.
Και -το κυριότερο όλων- έχει επαναφέρει την ελπίδα και την προοπτική στα εκατομμύρια των φίλων του συλλόγου για το παρόν και το άμεσο μέλλον.
Επειδή όμως Παναθηναϊκός χωρίς Ευρώπη δεν νοείται για κανέναν φίλο των πράσινων, ο τελικός με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ στις 21 Μαϊου και πολύ περισσότερο η πρόκριση επί της Λαμίας με δύο νίκες στους ισάριθμους ημιτελικούς του Κυπέλλου, πρέπει να μείνουν στο πίσω μέρος του μυαλού. Βαθιά χωμένες στο συρτάρι.
Προέχει το ματς της Κυριακής με τον Αρη στη Λεωφόρο, η σημασία του οποίου είναι πολύ μεγάλη όσον αφορά την εξασφάλιση του ευρωπαϊκού εισιτηρίου μέσω των πλέι οφ του πρωταθλήματος.
Η ομάδα της Θεσσαλονίκης αποτελεί τον έναν εκ των δύο αντιπάλων του Παναθηναϊκού στη μάχη για την Ευρώπη, τα πάντα φαίνεται ότι θα κριθούν στις λεπτομέρειες και, συνεπώς, δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο εφησυχασμού από κανέναν.
Ούτε η ομάδα έχει την πολυτέλεια να «μείνει» στην άνετη πρόκριση στον τελικό και να μην εμφανιστεί με τη δέουσα συγκέντρωση, μαχητικότητα και αποφασιστικότητα στο γήπεδο.
Ούτε ο κόσμος θα πρέπει να αντιμετωπίσει το ματς υπεραισιόδοξα και ως πανηγύρι, αλλά να το «διαχειριστεί» με τον ίδιο παλμό και πάθος των νικηφόρων ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό και να μετατρέψει εκ νέου τη Λεωφόρο σε «καμίνι», όπως ακριβώς είχε συμβεί σε αυτά, με τον τρόπο που μόνο αυτός μπορεί.
Είναι πιο σημαντικό κι απ’ τη μαζικότητα που δεδομένα θα υπάρχει στην ιστορική έδρα του Παναθηναϊκού την Κυριακή, το να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα ανάλογη των παραπάνω ντέρμπι…
Αμιγώς ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός δεν έχει να φοβηθεί κάτι. Ούτε από τον Αρη, ούτε από τον ΠΑΟΚ στον τελικό, ούτε από κανέναν στο ελληνικό ποδόσφαιρο τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα το τελευταίο δίμηνο στη χώρα, όπως μαρτυρά το αήττητο στα πλέι οφ και τα εν γένει αποτελέσματά της, έχει πολύ καλή ψυχολογία και οι φίλοι του συλλόγου την έχουν αγκαλιάσει με ακόμα μεγαλύτερη αποδοχή, την στηρίζουν όλο και περισσότεροι και την σπρώχνουν προς τα πάνω.
Δεν ήταν τυχαία η παρουσία περισσότερων από 150 φίλων του τριφυλλιού στις ταράτσες και τα υψώματα έξω από το γήπεδο της Λαμίας μετά την τραγελαφική απόφαση του κ. Παπαϊωάννου, το ασυμβίβαστο που έδειξαν για να βρεθούν δίπλα στην αγαπημένη τους ομάδα.
Να τη στηρίξουν και να σταθούν στο πλευρό της δίχως έκτροπα και με αψεγάδιαστη συμπεριφορά παρά τις κουτοπονηριές που προηγήθηκαν.
Το ματς αυτό καθεαυτό, ποδοσφαιρικά, δεν χρίζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Ηταν ένας αγώνας ρεβάνς προσαρμοσμένος στη σημασία του διακυβεύματος της συμμετοχής στον τελικό από τον Γιοβάνοβιτς, με ένα «καθαρό» σκορ (1-0) που έπρεπε να προστατευτεί. Κι αυτό έγινε.
Πρωτίστως με το μηδέν στην άμυνα, με μεγάλη προσοχή στα πρώτα λεπτά, τις στατικές φάσεις των αντιπάλων και την αποφυγή των λαθών στο μεσαίο τρίτο, εξ ου και η επιλογή για μεγάλες διαγώνιες μπαλιές προκειμένου να αποφευχθούν οι παγίδες στο πρέσινγκ των γηπεδούχων.
Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν ήταν τόσο ελκυστική η εικόνα, ήταν ωστόσο ο πιο «σίγουρος» δρόμος για να προκύψει μία εύκολη νίκη-πρόκριση που έδωσε επίσης τη δυνατότητα για αλλαγές και ανάσες από τον Γιοβάνοβιτς στους πιο επιβαρυμένους παίκτες της ομάδας ενόψει Αρη.
Ιδιαίτερη μνεία, πάραυτα, αξίζει να γίνει στον Φώτη Ιωαννίδη. Ο Ελληνας σττράικερ δικαιούται τα εύσημα από τη στιγμή που ήταν ο παίκτης-κλειδί των δύο ημιτελικών και τα δικά του γκολ έδωσαν το προβάδισμα (στο πρώτο ματς) και κλείδωσαν την πρόκριση (στη ρεβάνς).
Μπράβο στον Ιωαννίδη, μπράβο σε όλους τους πράσινους για την πρόκριση, μα πάνω απ’ όλα εύγε στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς που έχει βάλει για τα καλά τη σφραγίδα του στην ομάδα μέσα σε δέκα μήνες και δημιουργεί έναν Παναθηναϊκό που προσεγγίζει ολοένα και περισσότερο το μέγεθός του.
Στον τελικό θα πρέπει να πατήσουν το χορτάρι του ΟΑΚΑ έντεκα πράσινοι «καμικάζι», αλλά μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα έχει ο Θεός.
Comments