Γκρόθες: «Ακόμα και αν πέσω θα ξανασηκωθώ και θα συνεχίσω να προσπαθώ»

– Ήρθες στον Παναθηναϊκό σε μια περίοδο που η ομάδα έψαχνε την επιστροφή της στους τίτλους. Πως ήταν οι πρώτες μέρες σου στην ομάδα; Ήρθες σε επαφή με τον κόσμο;

«Ήταν πολύ ωραία η πρώτη επαφή. Όταν υπέγραψα στον Παναθηναϊκό έλαβα πολλά μηνύματα και ένιωσα ότι οι φίλαθλοι νοιάζονται πολύ για την ομάδα και τη στηρίζουν. Από την πρώτη στιγμή ένοιωσα πολύ καλοδεχούμενη.»

– Ήσουν συμπαίκτρια και καλή φίλη με την Ανθή Βασιλαντωνάκη. Σε είχε προετοιμάσει για το τι θα συναντήσεις; Κυρίως στα εξωαγωνιστικά γιατί από τότε που έφυγε η Ανθή από τον Παναθηναϊκό άλλαξαν πολλά.

«Είναι πολύ καλή μου φίλη η Ανθή! Δε μου είπε κάτι ιδιαίτερο, μου είπε απλά ότι θα αγαπήσω την Αθήνα και την Ελλάδα και θα αγαπήσω τον Παναθηναϊκό. Είναι ωραίο γιατί αυτό που μου είπε συμβαίνει και συνειδητοποιώ ότι έκανα τη σωστή επιλογή με το να έρθω εδώ.»

-Έχετε την ίδια τρέλα με την Ανθή θα έλεγες;

«Έχουμε το ίδιο χιούμορ και την είμαστε στα ίδια επίπεδα θα έλεγα!»

-Ήσουν συμπαίκτρια και με την Στέλλα Χριστοδούλου, όμως. Σε είχε προειδοποιήσει για την αντιπαλότητα Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού;

«Η Στέλλα ήρθε στην Τουρκία και το Αϊδίνιο στα μέσα της σεζόν πέρυσι. Μου είπε για το πόσο μεγάλα είναι τα ντέρμπι μεταξύ των δύο ομάδων και το πόσο κόσμο μαζεύουν αλλά την πρώτη φορά που παίξαμε κόντρα στον Ολυμπιακό δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα υπήρχε τέτοια ατμόσφαιρα.»

-Ποια είναι η δύναμη του Παναθηναϊκού φέτος;

«Αρχικά τίποτα δεν έχει τελειώσει. Κατακτήσαμε μόνο τον ένα στόχο μας και έχουμε δρόμο ακόμα. Θέλουμε να κατακτήσουμε και το πρωτάθλημα. Έχουμε πολλές καλές αθλήτριες και θέλουμε να δουλεύουμε και να βελτιωνόμαστε, αυτό νομίζω ότι είναι το μυστικό. Καμία δεν αισθάνεται ότι είναι μόνιμα βασική αλλά βάζουμε πάνω από όλα την ομάδα.»

-Υπάρχει πίεση στην ομάδα;

«Τη νιώθω την πίεση και θα έλεγα ότι τη χρειάζομαι. Θέλω να υπάρχει πίεση γιατί σε αναγκάζει να παίζεις καλύτερα και να δουλεύεις πιο σκληρά. Σε κάθε ομάδα που έπαιξα ένιωσα πίεση και αυτό συμβαίνει γιατί σαν ομάδα βάζουμε πάντα στόχο και θέλουμε να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα.»

-Ο κόσμος δείχνει να σε έχει αγαπήσει πολύ. Έχεις γίνει μια από τις αγαπημένες της εξέδρας.

«Αυτό είναι πολύ ωραίο! Θέλω να παίζω για τον κόσμο μας. Την πρώτη φορά που παίξαμε με τον Ολυμπιακό στην έδρα μας ήταν τρομερή η ατμόσφαιρα και σκέφτηκα πως αν είναι για παίζω για αυτούς τους ανθρώπους θα είμαι πολύ χαρούμενη.»

-Η ευρωπαϊκή πορεία τι γεύση άφησε; Βλέποντας το πως εξελίχθηκε το Challenge Cup πιστεύεις ότι φτάσατε το ταβάνι σας;

«Σίγουρα δε φτάσαμε το ταβάνι μας. Υπήρχε μεγάλη απογοήτευση μετά τον αποκλεισμό από την Τενερίφη. Εγώ, η Κρος και η Στεπανένκο είχαμε περάσει covid λίγες μέρες πριν και παίξαμε πολύ άσχημα. Όλες μας παίξαμε άσχημα, ήταν κακό timing. Φυσικά η Τενερίφη είναι μια καλή ομάδα αλλά πιστεύω ότι αν παίζαμε σε διαφορετική φάση θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο. Κάναμε πολλά λάθη, έχει να κάνει με τους εαυτούς μας.»

-Πάντως κατακτήσατε ήδη έναν τίτλο και μάλιστα κερδίζοντας μεγάλους αντιπάλους.

«Ήταν μια σύντομη διαδρομή τεσσάρων αγώνων αλλά πολύ έντονη. Ξεκινήσαμε από τη φάση των 16 και στο πρώτο μας παιχνίδι παίξαμε η πρώτη ομάδα με τη δεύτερη στη βαθμολογία. Ήταν πολύ ωραίο ότι κερδίσαμε τον Ολυμπιακό και μετά την ΑΕΚ, που είναι επίσης μια πολύ καλή ομάδα. Έτσι, όταν φτάσαμε στην τετράδα ήμασταν το φαβορί και το ξέραμε. Ξεκινήσαμε άσχημα στον τελικό αλλά στη συνέχεια είπαμε ότι πρέπει να κερδίσουμε και αυτό έγινε.»

-Η νίκη κόντρα στον Ολυμπιακό στο Κύπελλο ήταν ένα στοιχείο που έλεγε ότι αυτό το κύπελλο αξίζουμε να το κερδίσουμε;

«Πάντα το πιστεύω αυτό! (Γέλια) Πρέπει όμως να το δείξουμε στο γήπεδο. Μπορεί να λέμε και να πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτερες αλλά αυτό πρέπει να το αποδεικνύεις.»

-Για αυτό το λόγο εσύ και η Αθηνά δεν αγγίζατε το τρόπαιο πριν τον τελικό στη συνέντευξη τύπου;

«Ναι ναι! Ποτέ δεν το αγγίζουμε πριν το κατακτήσουμε!»

-Κατέκτησες τίτλο σχεδόν σε όλες τις χώρες που έπαιξες, Τουρκία, Πολωνία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελλάδα. Που ήταν πιο δύσκολο; Υπάρχουν πρωταθλήματα που μπορείς να πεις ότι είναι πιο δύσκολο να κατακτήσεις τίτλο;

«Σίγουρα τη χρονιά που έπαιξα στην Τουρκία με τη Φενέρ και κατακτήσαμε πρωτάθλημα και Κύπελλο ήταν πολύ δύσκολη. Έπαιξα συμπαίκτρια με τη Ναταλία Περέιρα, την Κιμ Γεον Κουνκ, την Ερντέμ Ντουντάρ, είχαμε πολύ καλή ομάδα. Ήταν μια σπουδαία χρονιά γιατί κερδίσαμε τη Βακίφμπανκ, μια ομάδα που όλοι θέλουν να κερδίσουν. Και επιπλέον έπρεπε να κερδίσουμε και τη Γαλατάσαραϊ, την Εσκίμπασι. Ήταν πολύ υψηλό επίπεδο και δεν ήταν καθόλου εύκολο να κερδίσουμε αυτούς τους τίτλους.»

-Έχεις παίξει και ως διαγώνια και πλέον ως ακραία. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να προσαρμοστείς από τη μία θέση στην άλλη; Το βλέπουμε τώρα και στον Παναθηναϊκό καθώς η Μανωλίνα (Κωνσταντίνου) πλέον παίζει ως διαγώνια.

«Έχει ιδιαιτερότητες γιατί παίρνεις τη μπάλα με διαφορετικό τρόπο. Μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα, βέβαια, αλλά θέλει δουλειά και υπομονή.

«Οι Έλληνες είναι πολύ φιλικοί και ανοιχτόμυαλοι»

-Η Ιταλία θεωρείται πως έχει τις καλύτερες ομάδες και τα πιο δύσκολα πρωταθλήματα. Μήπως έχουν ισορροπήσει τα πράγματα στην Ευρώπη; Έχουν δυναμώσει τα πρωταθλήματα στη Γαλλία, την Τουρκία, την Πολωνία;

«Βλέποντας το Champions League παρατηρούμε ότι κατά βάση έχει να κάνει με ομάδες της Τουρκίας και της Ιταλίας. Και η Πολωνία και η Ρωσία έχουν πολύ καλές ομάδες αλλά βλέπουμε ότι η Ιταλία και η Τουρκία είναι αυτή τη στιγμή πιο μπροστά από τους υπόλοιπες χώρες και έχουν καλύτερες ομάδες.»

-Λένε πως οι Έλληνες προσαρμόζονται εύκολα στην Ολλανδία. Εσύ προσαρμόστηκες εύκολα στην Ελλάδα;

«Ήταν αρκετά εύκολο γιατί εδώ οι άνθρωποι μιλούν αγγλικά και αυτό με βοήθησε πολύ. Είναι πολύ φιλικοί οι άνθρωποι και πολύ ανοιχτόμυαλοι και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και στην Ολλανδία και με βοήθησε να προσαρμοστώ πολύ εύκολα.»

-Υπήρχε κάποιο μέρος που να μην άντεχες να ζεις;

«Χρειάζομαι απλά καλό ίντερνετ! Τότε άφησε με να ζήσω οπουδήποτε! (Γέλιο) Οκ, δε θα μπορούσα να ζήσω στη Σιβηρία αλλά ποτέ μη λες ποτέ.»

-Είμαστε δίπλα στο ΟΑΚΑ. Εδώ που το 2004 έγιναν οι Ολυμπιακού Αγώνες. Ήσουν έφηβη τότε. Τι θυμάσαι από όλο αυτό; Ήσουν φαν τον Ολυμπιακών Αγώνων;

«Ναι, ήμουν μεγάλη φαν των Αγώνων! Μου έχει μείνει σαν ανάμνηση το Κολυμβητήριο εκεί που πολλοί αθλητές από την Ολλανδία κατέκτησαν μετάλλια και μάλιστα χρυσά. Όταν πέρασα για πρώτη φορά από το χώρο αυτό ένιωσα απίστευτα γιατί σκέφτηκα ότι εδώ κάποια αθλητές μας έγραψαν ιστορία. Ο χώρος του ΟΑΚΑ είναι κοντά στην έδρα μας και οδηγάω συχνά σε αυτά τα μέρη και το συναίσθημα είναι εντυπωσιακό όταν περνάω από εδώ.»

«Όταν φτάνεις τόσο κοντά και μένεις χωρίς μετάλλιο είναι σκληρό»

-Το 2016, όμως, ήταν η σειρά σου να αγωνιστείς σε Ολυμπιακούς Αγώνες και μάλιστα έφτασε πολύ κοντά σε ένα μετάλλιο. Η τέταρτη θέση πονάει;

«Είναι σκληρό. Κάναμε ένα εκπληκτικό τουρνουά, φτάσαμε στην τετράδα και τελικά μείναμε χωρίς μετάλλιο. Αν μου λέγανε πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες ότι θα είσαι στην τετράδα θα έλεγα “Τέλεια” αλλά όταν φτάνεις τόσο κοντά και μένεις χωρίς μετάλλιο είναι σκληρό.»

-Έχεις παίξει σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, Ευρωπαϊκά, VNL. Τι κάνει τόσο σπουδαίους του Ολυμπιακούς Αγώνες;

«Σκέψου ότι υπάρχει στο Ολυμπιακό Χωριό ένα μεγάλο εστιατόριο που τρώνε όλοι οι αθλητές. Εκεί συναντούσαμε τον Τζόκοβιτς, τον Ναδάλ και όλους τους σπουδαίους αθλητές. Όλοι πλησίαζαν τον Ναδάλ για μια φωτογραφία αλλά εγώ σκέφτηκα ότι δε θα το κάνω γιατί πρέπει κάποια στιγμή να τον αφήσουμε να φάει! Είμαστε όλοι εκεί με τον ίδιο στόχο, κάνοντας το ίδιο μεγάλη προσπάθεια. Μπαίνοντας στο Ολυμπιακό Χωριό υπάρχει ένα μηχάνημα για έλεγχο όπως στο αεροδρόμιο. Την ώρα που άφησα την τσάντα μου για να περάσει τον έλεγχο ήταν δυο κοπέλες πίσω μου και συζητούσαν και ξαφνικά άρχισαν να μου μιλάνε. Και ήταν η Σερένα Ουίλιαμς! Καθόμουν και συζητούσα με την Σερένα και αυτό ήταν υπέροχο. Αυτό κάνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες τόσο ιδιαίτερους. Εκεί παίζουμε κάθε δυο μέρες και υπάρχει μεγάλη πίεση. Όταν περάσαμε στα προημιτελικά είχαμε μια παραπάνω μέρα κενή αλλά είχε αρχίσει να έρχεται μεγάλη κούραση ωστόσο νιώθεις ότι όλος ο πλανήτης σε βλέπει! Όλη η Ολλανδία μας υποστήριζε και αυτό έμοιαζε εντυπωσιακό και μας έκανε να απολαύσουμε κάθε στιγμή.»

-Ήσουν στην ίδια αποστολή με την εντυπωσιακή Δάφνη Σχίπερς!

«Η Δάφνη Σχίπερς είναι απίστευτη αθλήτρια. Αυτά που έκανε ήταν εντυπωσιακά. Είναι ψηλή και δυνατή και ξαφνικά άφησε το έπταθλο και έγινε η κορυφαία σπρίντερ του κόσμου.»

-Ποιο είναι το καλύτερο σουβενίρ που κράτησες από την Ολυμπιάδα;

«Σίγουρα η φανέλα μου αλλά και η διαπίστευσή μου. Δεν την έχω κρεμάσει στο σπίτι μου ακόμα αλλά θα το κάνω!»

-Σε όλη σου την καριέρα ήσουν μια παίκτρια που έδινε έμφαση πρωτίστως στην άμυνα. Ήσουν άλλωστε και η καλύτερη υποδοχέας στο VNL το 2018. Θέλει ωριμότητα για να «θυσιάσεις» την επίθεση και τα highlights, τους πόντους και τα MVP για να δώσεις βοήθεια στην ομάδα σου, σωστά;

«Οι επιθετικογενείς παίκτες είναι αυτοί που θαυμάζει ο κόσμος και που προσφέρουν τα highlights αλλά πρέπει πρώτα κάποιος να κάνει τη “βρώμικη δουλειά”. Για μένα αυτό είναι μια πρόκληση γιατί σκέφτομαι ότι δε θα αφήσω την άλλη ομάδα να σκοράρει. Πρέπει πάντα να προσπαθείς, συχνά βλέπεις φάσεις και λες ότι είναι αδύνατο να βγάλεις την άμυνα αλλά τα καταφέρνεις και αυτό για μένα είναι εκπληκτικό. Δεν είμαι πολύ ψηλή, είμαι 1.80, και παλιότερα πολλοί μου λέγανε ότι δε θα καταφέρω να παίξω σε υψηλό επίπεδο, ότι δε θα παίξω στην εθνική ομάδα και δε θα παίξω έξω από την Ολλανδία. Αυτό με έκανε να θέλω να προσπαθήσω και να τους διαψεύσω και ακόμα και αν δε τα κατάφερνα θα ήξερα ότι προσπάθησα. Νομίζω ότι κάτι έκανα, όμως!»

-Τι λείπει από την εθνική Ολλανδίας και δεν καταφέρνει να φτάσει σε τελικό τα τελευταία χρόνια; Πήρατε χάλκινο στο ευρωπαϊκό το 2017 και το 2015.

«Είμαστε πάντα κοντά στα μετάλλια. Κατακτήσαμε, όπως , είπες κάποια αλλά τα τελευταία χρόνια χάνουμε το μετάλλιο στις λεπτομέρειες. Πολλοί με ρωτάνε αυτή την ερώτηση αλλά δεν ξέρω την απάντηση. Έχει να κάνει με λεπτομέρειες και την ψυχολογία μας μάλλον.»

-Θα παίξεις φέτος στο VNL και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;

«Στο VNL σίγουρα όχι. Είμαι πλέον 33 ετών και δεν μπορώ να ανταπεξέρθω σωματικά σε όλη αυτή την πίεση. Χρειάζομαι ένα break. Για το Παγκόσμιο δεν ξέρω ακόμα.»

-Η διοργάνωση του VNL έχει αναβαθμιστεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Για τους φίλους του βόλεϊ είναι υπέροχο. Για τους αθλητές πως είναι;

«Είναι πολύ δύσκολη διοργάνωση γιατί για 5-6 εβδομάδες πρέπει να ταξιδεύουμε σε όλες τις ηπείρους και να παίζουμε ασταμάτητα. Για παράδειγμα, μπορεί να παίζουμε στη Ρωσία, μετά να φύγουμε για Βραζιλία και μετά για Ιαπωνία. Είναι σαν να παθαίνεις jet lag ξανά και ξανά και ξανά. Είναι πολύ σκληρό το πρόγραμμα. Για τους φιλάθλους σίγουρα είναι ωραίο και θεαματικό αλλά για τους αθλητές είναι πολύ επίπονο.»

-Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείτε να το απολαύσετε;

«Όταν παίζουμε το απολαμβάνουμε γιατί μπαίνουμε σε ρυθμό αγώνων αλλά είναι επίπονο για το σώμα. Επιπλέον δε μένει χρόνος για ξεκούραση. Εγώ, για παράδειγμα, είμαι από την Ολλανδία. Το πρωτάθλημα εκεί δεν είναι τόσο υψηλού επιπέδου οπότε πρέπει να παίξω στο εξωτερικό και κατά συνέπεια λείπω από το Σεπτέμβριο μέχρι τον Μάιο. Όταν έπαιζα και στο VNL έλλειπα ακόμα περισσότερο και ουσιαστικά έμενε ο Ιούλιος και ο Αύγουστος για να δω τους δικούς μου. Η FIVB και οι ομοσπονδίες πρέπει να μας προστατεύσουν γιατί μπορεί να είναι θεαματικό να παίζουμε συνεχώς διοργανώσεις αλλά είναι σκληρό για εμάς και το σώμα μας.»

-Κάνεις ένα podcastμε τις συμπαίκτριές σου από την εθνική ομάδα, τις Robin de Kruijf, Laura Dijkema και Myrthe Schoot, το Overdetopcast. Με τι καταπιάνεστε σε αυτό και πόσο καιρό το κάνετε;

«Το ξεκινήσαμε τον Νοέμβριο και ήταν μια ιδέα της Λάουρα. Οι τέσσερίς μας παίζουμε σε τέσσερις διαφορετικές χώρες και το θέμα ήταν να μιλάμε για ιστορίες από την καθημερινή μας ζωή. Το podcast δεν είναι σαν μια συνέντευξη αλλά είναι περισσότερο οι εμπειρίες από τις χώρες που ζούμε, μια συζήτηση ουσιαστικά και κάθε φορά λέμε για διαφορετικά θέματα. Δεν έχει να κάνει τόσο με το βόλεϊ αλλά περισσότερο με τα άτομα μας πέραν του αθλητισμού.»

-Η καριέρα σου σε αναγκάζει να ταξιδεύεις συνεχώς. Αυτό σε εμποδίζει στο να κάνει φιλίες και να αναπτύσσεις ανθρώπινες σχέσεις;

«Είναι πολύ δύσκολο αυτό. Έχω φίλους και μέσα από το χώρο κάτι που σημαίνει ότι με καταλαβαίνουν και κατανοούν τις δυσκολίες αυτού του τρόπου ζωής. Βέβαια, λείπω συνεχώς από οικογενειακές γιορτές, από τα γενέθλια των ανιψιών μου αλλά είμαι χαρούμενη που με καταλαβαίνουν απόλυτα και ποτέ δεν μου παραπονέθηκαν γιατί λείπω. Υπάρχει το Facetime και ευτυχώς έστω και έτσι είμαι παρούσα με κάποιο τρόπο.»

-Βρίσκεται στην Ελλάδα, σε ένα πρωτάθλημα ημιεπαγγελματικό. Πως σου φαίνεται όλο αυτό και πως το βιώνει μια ξένη αθλήτριας το έχεις ζήσει σε άλλες χώρες;

«Δε νιώθω ότι στο κομμάτι που λειτουργούμε είμαστε ημιεπαγγελματίες. Δουλεύουμε επαγγελματικά, προπονούμαστε δύο φορές τη μέρα και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο η Volley League των γυναικών δεν αντιμετωπίζεται ως επαγγελματική. Είναι περίεργο γιατί στην τελική κάνουμε ότι και στο αντρικό πρωτάθλημα.»

-Είχες μια θεία που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή η οποία είχε σύνδρομο down. Τι δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με αυτό το θέμα; Έχουμε συνήθως την εντύπωση πως είναι δύσκολη η επιβίωσή τους αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.

«Αν έπρεπε να μιλήσω για τη ζωή της θείας μου θα έλεγα ότι έκανε πολύ καλή ζωή. Η μητέρα μου ήταν μία από τις τέσσερις αδερφές και η συγκεκριμένη θεία μου ήταν η μικρότερη οπότε όλες την πρόσεχαν πολύ. Όταν ήταν 20 πήγε σε ένα ίδρυμα για ανθρώπους με σύνδρομο down ώστε να έχει την απαραίτητη φροντίδα. Ήταν σαν μικρό παιδί. Για παράδειγμα αν φορούσα κάτι ροζ το ήθελε γιατί λάτρευε το ροζ. Συναισθηματικά ήταν σαν 3-4 χρονών αλλά μπορεί να έβλεπε έναν ωραίο άντρα και να έλεγε “Ω! Είναι πολύ ωραίος!” Όταν είχαμε πάρτι στην οικογένειά μου όλοι την προσέχαμε πολύ και περνούσαμε όμορφα.»

-Θεωρείς ότι υπάρχει ρατσισμός σε ανθρώπους με σύνδρομο down;

«Πιστεύω ότι πλέον είναι αποδεκτό και δε σε κοιτάζουν περίεργα. Φυσικά όταν το βλέπεις σε ένα μικρό παιδί είναι ένα σοκ αλλά πρέπει να δεις το τι μπορείς να κάνεις από εκεί και πέρα. Ίσως να είναι διαφορετικό αλλά μπορείς να κάνεις μια κανονική ζωή.»

«Το σημαντικότερο είναι να σηκώνομαι όταν πέφτω και να συνεχίσω να προσπαθώ»

-Του σε δίδαξε όλη αυτή η εμπειρία;

«Έμαθα πολλά πράγματα αλλά το σημαντικότερο είναι να σηκώνομαι όταν πέφτω και να συνεχίσω να προσπαθώ. Και αν ξαναπέσω να ξανασηκωθώ.»

-Όλοι μας περνάμε δυσκολίες. Εσύ δίνεις την εντύπωση πως είσαι μια πολύ δυνατή γυναίκα που δεν αφήνει κανέναν και τίποτα να την πληγώσει.

«Ναι όλοι έχουμε δυσκολίες. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο. Πολύς κόσμος θέλει να γίνει όπως εγώ γιατί με βλέπουν να παίζω σε ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο. Είμαι, όμως, ευλογημένη γιατί το σώμα μου αντέχει, και ας χτυπήσω ξύλο για αυτό, κάνω αυτό που αγαπάω και αυτό είναι αρκετό.»