Επιβεβαίωσε την ανωτερότητα αλλά και την αναποτελεσματικότητα του

Δεν είναι όλα τα ματς ίδια. Αντιθέτως, το καθένα είναι διαφορετικό. Υπό αυτήν την έννοια η πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη για τον Παναθηναϊκό, που οφείλει να αντιμετωπίσει με τη δέουσα συγκέντρωση και αποφασιστικότητα τη ρεβάνς στη Λαμία προκειμένου να μην πάθει κανένα χουνέρι.

Το Κύπελλο, άλλωστε, ανέκαθεν εγκυμονούσε εκπλήξεις και το σκορ του πρώτου αγώνα στη Λεωφόρο δεν κλείδωσε το πολυπόθητο εισιτήριο της επιστροφής στον τελικό μετά από οκτώ χρόνια.

Δεν παύει, εντούτοις, να είναι πασιφανές και στον πλέον αδαή ποδοσφαιρικά ότι η διαφορά δυναμικότητας/ποιότητας του Παναθηναϊκού με τη Λαμία απέχει παρασάγγας.

Οπως φάνηκε, επίσης ξεκάθαρα, ότι την παρούσα χρονική στιγμή του πρωταθλήματος υφίσταται μεγάλη διαφορά στις εντάσεις, στις διάρκεια των τρεξιμάτων και στο ρυθμό των ομάδων που αγωνίζονται στα πλέι οφ, όπως ο Παναθηναϊκός, σε σχέση με αυτές που δίνουν τη μάχη τους στα πλέι άουτ, όπως η Λαμία.

Το τριφύλλι προερχόταν από το πλέον απαιτητικό ματς που θα μπορούσε να δώσει στις εγχώριες διοργανώσεις, απέναντι στον Ολυμπιακό, σκάρτες τρεις ημέρες νωρίτερα.

Είχε μόλις δύο αλλαγές στην αρχική του ενδεκάδα (Χουάνκαρ αντί Σάντσες και Βιγιαφάνιες αντί Μαουρίσιο), ενώ η Λαμία έκανε τέσσερις για φρεσκάρισμα.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι όσο περνούσε η ώρα οι παίκτες του Παναθηναϊκού θα άδειαζαν από ενέργεια και τρεξίματα, τόσο αυξανόταν η ένταση και η πολιορκία απέναντι στην ομάδα της Φθιώτιδας, που ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο δεν πέρασε το κέντρο και δεν μπορούσε να διατηρήσει τη συνοχή της στα ίδια επίπεδα με το πρώτο ημίχρονο, αν και βρισκόταν μονίμως πίσω από τη μπάλα σε άμυνα χώρου.

Αλλες οι εντάσεις και ο ρυθμός όταν παίζεις με τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ και τον Αρη κι άλλες οι απαιτήσεις των τρεξιμάτων απέναντι στις ομάδες από τη μέση και κάτω του βαθμολογικού πίνακα.

Ειδικότερα για τον Παναθηναϊκό είναι πλέον δεδομένο ότι αυτήν την περίοδο η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση, έχει πλάνο, αρχές, συνοχή, αυτοματισμούς, αλλά και αυτοπεποίθηση κοντά στα στάνταρ της πολύ βαριάς φανέλας που φοράει.

Βγάζει μία σιγουριά, εν ολίγοις, μέσα στον αγωνιστικό χώρο από πάσα άποψη και αλίμονο εάν δεν έχει τα φόντα να υπερασπιστεί ένα νικηφόρο αποτέλεσμα με μηδέν παθητικό στη ρεβάνς, όπου θα πρέπει να μην χάσει κι αν σκοράρει, να δεχτεί τρία γκολ για να υποστεί πατατράκ. Θα πρόκειται για την αυτοχειρία της αυτοχειρίας.

Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό του Ιβάν Γιοβάνοβιτς που βρίσκεται σε σούπερ κατάσταση.

Δεν επιβεβαιώθηκε, ωστόσο, μόνο η περίοδος φόρμας και το πολύ καλό μομέντουμ το οποίο διανύει το τριφύλλι, που είναι άλλωστε η μοναδική αήττητη ομάδα στα πλέι οφ, απέναντι στη Λαμία.

Επιβεβαιώθηκε και η αναποτελεσματικότητά του. Τούτη τη φορά, δε, δεν ήταν θέμα μη ύπαρξης ενός στράικερ-γκολτζή.

Ο Ιωαννίδης έκανε άριστα τη δουλειά του πετυχαίνοντας ένα εξαιρετικό γκολ με υποδειγματικό τελείωμα (και μάλιστα με το αριστερό) και έχοντας γενικώς πολύ καλή αγωνιστική εικόνα.

Ηταν ζήτημα (μη) εκμετάλλευσης των στατικών φάσεων (13-0 τα κόρνερ, χώρια τα φάουλ πέριξ της αντίπαλης περιοχής), όπου βγήκαν κομπίνες αλλά άπαντες αστοχούσαν εξ επαφής. Πότε ο Γκατσίνοβιτς, πότε ο Βέλεθ και ο Σένκεφελντ, πότε ο Ιωαννίδης.

Και ήταν επίσης τα χαμένα τετ α τετ των μεσοεπιθετικών (Αϊτόρ, Παλάσιος, Γκατσίνοβιτς), ο Σιδηρόπουλος και ο Σαράνοφ που δεν απέδωσαν ποδοσφαιρική δικαιοσύνη για να λήξει το ματς τρία ή τέσσερα μηδέν, όπως όριζε η εικόνα του.

Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο ασφαλώς. Ο Αϊτόρ έβαλε γκολάρα με τον Ολυμπιακό μετά από σέντρα πάρε-βάλε του Γκατσίνοβιτς, αλλά με τη Λαμία αμφότεροι δεν την έσπρωξαν στα δίχτυα από τα δύο μέτρα.

Εξυπακούεται, πάραυτα, ότι ο Παναθηναϊκός υπολείπεται σε πλουραλισμό και σε προσωπικότητες μεσοεπθετικά και πρέπει πάση θυσία να γίνει περισσότερο αποτελεσματικός και κυνικός στο άμεσο μέλλον έτσι ώστε να μην χρειάζεται δεκατρείς καραμπινάτες ευκαιρίες για να πετύχει ένα γκολ.

Ούτε να τα περιμένει (σχεδόν) όλα στο σκοράρισμα από τους δύο εξτρέμ (Παλάσιος, Αϊτόρ) που έχουν τραβήξει το μεγαλύτερο κουπί τη φετινή σεζόν στο κομμάτι της παραγωγικότητας μεσοεπιθετικά.

Οχι τίποτα άλλο, αλλά θα μπορούσε πολύ εύκολα να έχει επιτευχθεί από την Τετάρτη ο στόχος της πρόκρισης στον τελικό και να γινόταν διαχείριση στο θέμα δυνάμεων ορισμένων παικτών στη ρεβάνς της 27ης Απριλίου, μια και ακολουθεί το ματς «εξάποντο» με τον Αρη στη Λεωφόρο για τα πλέι οφ.

Υπάρχει πάντως κι ένα μη αρνητικό που συνδέεται με το γεγονός ότι δεν ξέφυγε το σκορ στη Λεωφόρο, το οποίο αφορά τη συγκέντρωση της ομάδας, η οποία θα πάει στη ρεβάνς συγκεντρωμένη/υποψιασμένη ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα την υπόθεση πρόκριση και ουχί εφησυχασμένη.