By 
Με το τριφύλλι στο στήθος. Και έναν σκοπό ιερό. Τόσο αγνό που μοιάζει με ουτοπία. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ρωτήστε γι’ αυτό τον Χρήστο Μαρτσάκη. Μέλος της ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο του Παναθηναϊκού που κατέκτησε το πρωτάθλημα στο μπάσκετ με αμαξίδιο.
Με το τριφύλλι στο στήθος. Και έναν σκοπό ιερό. Τόσο αγνό που μοιάζει με ουτοπία. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ρωτήστε γι’ αυτό τον Χρήστο Μαρτσάκη. Μέλος της ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο του Παναθηναϊκού που κατέκτησε το πρωτάθλημα στο μπάσκετ με αμαξίδιο.
Στα άδυτα του θρυλικού γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ζει και αναπνέει μία ολόκληρη κοινωνία. Ανθρώπων που αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να εναχθούν σε ένα από τα 17 διαφορετικά τμήματα για ΑμεΑ που διαθέτει ο Παναθηναϊκός. Αποφάσισαν να αφήσουν τους τέσσερις μαύρους τοίχους του σπιτιού τους και να προσπαθήσουν.
Ο αθλητισμός είναι εκεί. Για να τους σώσει την ψυχή από το σκοτάδι. Και ο Χρήστος Μαρτσάκης μοιάζει με τον άνθρωπο που θέλει να κάνει το πάθημα του, φωτεινό φάρο για όλους τους άλλους.
Ένα ατύχημα, στην ηλικία των 16 ετών, όταν ακόμη το αίμα του «έβραζε» τον οδήγησε στο νοσοκομείο. Και σε ένα ιατρικό λάθος που του στοίχισε το δεξί του πόδι.
«Το μόνο που ήθελα ήταν να μου κόψουν το πόδι για να συνεχίσω», δηλώνει με κυνικό τρόπο . Ίσως αυτό να αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις. Μία γερή γροθιά «αλήθειας» στο στομάχι, για να καταλάβεις από την πρώτη στιγμή ότι τίποτα δεν τελειώνει εκεί.
Για τον 38χρονο αθλητή της ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο του Παναθηναϊκού (και μέλος της Εθνικής) τα λόγια «η ζωή συνεχίζεται» ηχούν σαν μία γλυκιά μελωδία. Ένας τρόπος ζωής. Και το διαλαλεί προσπαθώντας να κερδίσει όσες περισσότερες βασανισμένες ψυχές μπορεί.
Ο Παναθηναϊκός έχει προσθέσει εδώ και τρία χρόνια ένα νέο ολοζώντανο κύτταρο. Τα τμήματα ΑμεΑ. Ο Χρήστος Μαρτσάκης δεν φοράει το τριφύλλι, μόνο επειδή υποστηρίζει τον Παναθηναϊκό. Αλλά επειδή βλέπει την αγαπημένη του ομάδα να βοηθάει, με τη δική του (αλλά και πολλών άλλων ατόμων) αρωγή εκείνους που νομίζουν ότι η ζωή τους έπαψε σαν κάθισαν σε ένα αμαξίδιο.
Ο τρόπος υπάρχει. Και κάποιος να (σας) τον δείξει.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια, τι θυμάσαι περισσότερο;
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, στις 20/6/1983. Μέναμε στο Παγκράτι και γύρω στο ’86-’87 φύγαμε για πάμε στα Χανιά. Από εκεί ήταν η μητέρα μου, γνωρίστηκε με τον πατριό μου και αποφάσισαν να μετακομίσουμε στην Κρήτη.
Εκεί πήγα σχολείο, εκεί έκανα παρέες, εκεί τράκαρα, εκεί ασχολήθηκα με τον Παναθηναϊκό, εκεί έγιναν όλα.
Αυτό που θυμάμαι είναι ότι μαθαίναμε ακόμα να δένουμε και τα κορδόνια μας και ήμασταν χαρούμενοι. Βγαίναμε έξω να παίξουμε, κρυφτό, άλλα παιχνίδια, βόλτες με τα ποδήλατά μας. Ήταν εντελώς διαφορετικά απ’ αυτό που ζούμε πλέον. Είναι κάτι που λείπει.
Για να αφήσεις το παιδί σου να κάνει ποδήλατο στη γειτονιά σου είναι επικίνδυνο. Ακόμη και τα απλά πράγματα. Ακόμη και το φλερτ είναι επικίνδυνο, δεν ξέρεις τι είναι ο άλλος, γιατί όλα γίνονται… συσκευασμένα. Όλα είναι έτσι, κάποτε ήταν μόνο το φαγητό…».
Επειδή ανέφερες τη λέξη «συσκευασμένο», θεωρώ ότι και τα άτομα που αποκαλούμε ΑΜΕΑ ζούσαν και ζουν μία «συσκευασμένη» ζωή. Αυτό που λέμε στο περιθώριο.
«Ήταν και είναι το περιθώριο. Όσο περνάνε τα χρόνια αυτό αρχίζει και φεύγει. Υπάρχει όμως και μία απογοήτευση. Ποια είναι αυτή; Αρχίζει να φεύγει, επειδή εσύ αρχίζεις να καταλαβαίνεις εμένα. Δεν το έχει βάλει η κοινωνία, το κράτος, στη ζωή μας.
Όλο αυτό συμβαίνει γιατί πλέον υπάρχει μεγαλύτερη προβολή, κυρίως στην τηλεόραση.
Ο κόσμος αρχίζει και τα βλέπει περισσότερο φυσιολογικά, γιατί είναι κάτι φυσιολογικό. Επειδή μπορεί να γεννηθείς έτσι, μπορεί να το πάθεις κάποια στιγμή στη ζωή σου».
Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, οι οποίοι προσπαθούν να βγουν έξω απ’ το σπίτι τους και να αθληθούν. Είναι κάτι που έχουν κερδίσει και οι ίδιοι;
«Το “βγαίνουν έξω” είναι δύσκολο, γιατί έτσι χαρακτηρίζεται η προσπάθεια να κυκλοφορήσεις στην Ελλάδα αν έχεις κινητικό πρόβλημα ή όρασης. Πλέον, έχουν αρχίσει να μπαίνουν στον αθλητισμό. Ωστόσο, θα πρέπει να δούμε το παράδειγμα άλλων κρατών, όπως είναι η Γερμανία, η Αγγλία ή η Γαλλία.
Θα πρέπει να παραδειγματιστούμε σε όσα κάνουν για την αποκατάσταση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στα κέντρα αποκατάστασης υπάρχει ο αθλητισμός και το μπάσκετ με αμαξίδιο, οπότε όταν ένας άνθρωπος τραυματιστεί, βλέπει αμέσως ότι μπορεί να ασχοληθεί με κάτι. Και δεν χρειάζεται να μου “βγαίνει η ψυχή” για να πείσω κάποιον που έπαθε ένα ατύχημα ότι “φίλε, υπάρχει ζωή παρακάτω, έλα να το δεις”. Γιατί η αναλογία των ανθρώπων με αναπηρία και των ατυχημάτων που γίνονται στην Ελλάδα με αυτή όσων ασχολούνται με τον αθλητισμό είναι δυσανάλογη.
Κάτι δεν γίνεται καλά. Αν είχα τη δύναμη να το αλλάξω, θα άλλαζα και πάρα πολλά, αλλά δεν την έχω. Θα άλλαζα πολλά πράγματα στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων, όχι μόνο των ΑμεΑ.
Στην Τουρκία, μία χώρα που θεωρούμε κατώτερη, όταν κάποιος πάθει ένα ατύχημα, του δίνουν την επιλογή να ασχοληθεί με το μπάσκετ με αμαξίδιο. Το κράτος απευθείας σε πληρώνει. Ουσιαστικά σε κάνει επαγγελματία μπασκετμπολίστα. Σου δίνει κίνητρο. Εδώ δεν μπoρούμε να είμαστε επαγγελματίες.
Το πρωί πρέπει να σηκωθώ στις 7 για να πάω στην εργασία μου και μετά το πέρας της θα πρέπει να έρθω για προπόνηση. Θα είμαι ήδη κουρασμένος. Και να θέλω δεν μπορώ να γίνω επαγγελματίας».
«Φίλε, υπάρχει ζωή παρακάτω, έλα να το δεις»
«Ό,τι έχει να κάνει με την ανθρώπινη ζωή, το λάθος είναι ασυγχώρητο»μαι πιο άνετα».
Με το μπάσκετ πώς ασχολήθηκες; Έπαιζες και πριν;
«Όχι, δεν έπαιζα. Eίχα δοκιμάσει ποδόσφαιρο, έκανα στίβο. Μετά το τρακάρισμά μου, με προσέγγισαν από τους Αετούς Χανίων. Πήγα, είδα το άθλημα, ασχολήθηκα. Για ένα διάστημα έφυγα, μετά γύρισα ξανά. Μετά το είδα πιο “ζεστά”. Για εμένα είναι το καλύτερο άθλημα που υπάρχει».
Στην προπόνηση είχε αρκετή επαφή. Πόσο καιρό σου πήρε να ξεπεράσεις το φόβο ότι χτυπάς το αμαξίδιό σου με ένα άλλο;
«Δεν άργησε. Σαν παιδί ήμουν ριψοκίνδυνος. Δεν με πείραζε να πέσω με το ποδήλατο σε έναν τοίχο, δεν φοβόμουν με το μηχανάκι μου. Είναι πιο δύσκολο άθλημα, σε σχέση με το κανονικό μπάσκετ. Και ο Νίκος Παππάς που το είχε δοκιμάσει και άλλοι παίκτες από τον Κολοσσό, δεν μπορούν. Είναι λογικό, δεν έχουν προπονηθεί, έχουν μάθει να σουτάρουν με διαφορετικό τρόπο».
Θυμάσαι τη ζωή σου πριν το ατύχημα;
«Ήταν ίδια η ζωή μου. Δεν έχω χάσει κάτι από την καθημερινότητά μου. Και αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, είναι επειδή το άφησα εγώ, όχι γιατί δεν μπορώ να το κάνω. Αυτό που μου στοίχισε είναι ότι ήταν ένα λάθος. Δεν το έπαθα επειδή τράκαρα και μου κόπηκε το πόδι ή δεν μπορούσαμε να το σώσουμε. Το έπαθα γιατί ένας άνθρωπος, που είναι η δουλειά του, έκανε άλλα πράγματα απ’ αυτά που έπρεπε. Και ευτυχώς που έχασα το πόδι κάτω απ’ το γόνατο και δεν έπαθα κάτι χειρότερο. Μπορεί να φανεί αυστηρό, αλλά σε κάποιες δουλειές το λάθος δεν πρέπει να συγχωρείται: γιατρός, δικηγόρος, αστυνομικός. Ό,τι έχει να κάνει με την ανθρώπινη ζωή, το λάθος είναι ασυγχώρητο.
Ο συγκεκριμένος γιατρός δεν έκανε μόνο λάθος με το χειρουργείο, αλλά έκανε και εσκεμμένα πράγματα για να πάρει χρήματα. Μέσα σε αυτά δεν υπολόγισε τι συμβαίνει στο πόδι μου, αφού το έχασα εξαιτίας ενός μικροβίου που κόλλησα μετεγχειρητικά».
Πόσο καιρό σου πήρε να συμφιλιωθείς με τα νέα δεδομένα της ζωής σου;
«Αμέσως! Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ όσο ήμουν στα νοσοκομεία. Το μόνο που ήθελα ήταν να μου κόψουν το πόδι και να βγω έξω. Τίποτα άλλο. Ήθελα να φύγω από εκεί και να συνεχίσω τη ζωή μου».
Άρα το «γιατί σε εμένα» περνάει από το μυαλό σου;
«Όχι τόσο. Η μητέρα μου το λέει. Έτσι όπως το είπες, μου θύμισες εκείνη. Το ξεστόμισα μόνο στο τελευταίο χειρουργείο μου, όταν μου έκοψαν το πόδι και ήμουν υπό την επήρεια της νάρκωσης ακόμα. Έβριζα, φώναζα και είπα και αυτό. Και μου το θυμίζει η μητέρα μου. Ήμουν πάνω στη στεναχώρια μου.
Το έχω πει για άλλα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου, αλλά όχι γι’ αυτό. Ίσως γιατί ήμουν πιτσιρικάς και είχα στο μυαλό μου πότε θα βγω, να συνεχίσω τα πράγματα που έκανα, να δω τους φίλους μου, τις παρέες μου, τα μηχανάκια μου…».
Με το μηχανάκι πως είναι η σχέση σου;
«Μία χαρά είναι. Τώρα δεν έχω, είχα πριν και το πούλησα. Τώρα είμαι σε σκέψη να πάρω ένα για να κινούμαι πιο άνετα».
Μετά το ατύχημα, είδες κάποιους ανθρώπους να αλλάζουν τη συμπεριφορά τους απέναντί σου;
«Ναι. Δεν ήμουν καλό παιδί και διαπίστωσα ότι είχα αρκετό κόσμο δίπλα μου επειδή ήμουν λίγο αλητάκος, λίγο τσαμπουκάς. Ίσως μαζί μου ένιωθαν κάποια ασφάλεια. Μετά ξαφνικά κάποια άτομα εξαφανίστηκαν! Είδα και ανθρώπους να με… πουλάνε. Και επειδή είμαι λίγο εκδικητικός, μπορεί να το ανταπέδωσα, αλλά τελικά όταν πάθεις κάτι κακό, βλέπεις ποιοι άνθρωποι είναι πραγματικά κοντά σου. Και το τοπίο ξεκαθαρίζει.
Το έπαθα και το 1999. Είναι πολλά χρόνια πίσω. Αν βρισκόμαστε, στο 2022, πίσω στο θέμα της αναπηρίας, φαντάσου το 1999».
Πάμε στον Παναθηναϊκό. Γιατί Παναθηναϊκός;
«Στα Χανιά υπήρχε μία ομάδα, η Ιωνία. Εκεί έπαιζα με φίλους. Μερικές φορές πηγαίναμε και για κερκίδα στα παιχνίδια της. Κάποιοι φίλοι ήταν στο σύνδεσμο του Παναθηναϊκού. Ήμουν 13 ετών όταν μπήκα για πρώτη φορά σε σύνδεσμο του Παναθηναϊκού, το 1996. Κάτι είχα κάνει στο σπίτι, το είχα σκάσει και έμενα στα γραφεία της Ιωνίας. Και οι φίλοι μου, μού λένε «πάμε στο σύνδεσμο;». Ήταν η περίοδος που είχαν γίνει τα επεισόδια στην Κρήτη, στην Πάτρα και στην Αθήνα με τους οπαδούς του Ολυμπιακού για το μπάσκετ. Πήγαμε, μπήκα μέσα και από τότε δεν βγήκα ξανά».
Οπότε είναι αυτό που λέμε η μοίρα, που σε οδήγησε να φοράς τη φανέλα του Παναθηναϊκού;
«Θεωρώ ότι είμαι τυχερός. Αυτό που μου συνέβη με βοήθησε να γίνω από οπαδός – που έχει ταξιδέψει, έχει κάνει τα πάντα για τον Παναθηναϊκό – μέλος του. Είμαι τυχερός που υπάρχουν τμήματα ΑμεΑ και μου πρόσφερε τη χαρά ο Ερασιτέχνης να με κάνει γενικό αρχηγό στα τμήματα ΑμεΑ. Και παράλληλα παίζω και μπάσκετ.
Έχει τα καλά, έχει και τα κακά του όλο αυτό. Όταν βλέπεις πράγματα που δεν σου αρέσουν ή θεωρείς ότι έχουν γίνει λάθος, θα επέμβεις. Κανονικά δεν πρέπει… Ό,τι έχει να κάνει με το μπάσκετ, δεν μου πέφτει λόγος. Είναι κάτι ξεχωριστό από τον Ερασιτέχνη. Εδώ έρχομαι, κάνω την προπόνηση, παίζω στα ματς, είμαι εκεί για τον προπονητή. Για τα υπόλοιπα τμήματα είμαστε μαζί με τον Άγγελο Σκλαβουνάκη, έχουμε κάνει πάρα πολλά βήματα. Δημιουργήσαμε τρεις προσβάσιμες αίθουσες στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η θύρα 12, που έχει το όνομα του Κώστα Μπάτραλη, είναι το προπονητήριο, δίπλα στη Θύρα 14 είναι το σκοπευτήριο και υπάρχει και η αίθουσα της άρσης βαρών.
Σύμφωνα με τη χρονολογία κατασκευής του γηπέδου, έχουμε κάνει την καλύτερη δουλειά που μπορούσε να γίνει. Εμείς θέλουμε να έρχονται όλοι. Είτε είναι Παναθηναϊκοί, είτε όχι. Σκοπός μας στον Παναθηναϊκό ΑΜΕΑ είναι να κατακτήσουμε τίτλους για το σύλλογο, ατομικούς και ομαδικούς, αλλά ο μεγαλύτερος στόχος μας είναι να καταφέρουμε να αλλάξουμε όλο αυτό το πράγμα στην Ελλάδα. Να βγάλουμε τα παιδιά από τα σπίτια τους, να τους δείξουμε τι υπάρχει.
Δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Μπορώ να τον βοηθήσω να βγει από το σπίτι του; Φαντάσου πόσο πίσω είμαστε. Προσπαθούμε να βγάλουμε τον κόσμο από το σπίτι του. Να του δείξουμε ότι υπάρχει συνέχεια για όλα. Μπορούμε να τους προσφέρουμε βοήθεια από άλλους ανθρώπους στην ίδια κατάσταση, οι οποίοι μαγειρεύουν, έχουν παντρευτεί, έχουν δημιουργήσει οικογένειες, βάφουν το σπίτι τους.
Όταν παθαίνεις κάτι τέτοιο, δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις τι θέλεις να κάνεις. Κάποιος πρέπει να σου δείξει ότι υπάρχει το μετά. Η ψυχολογική σου κατάσταση, σου λέει να κλειστείς στο σπίτι σου. Δεν χρειάζεται».
Πόσα τμήματα ΑΜΕΑ έχει πλέον ο Παναθηναϊκός;
«Έχει 17 τμήματα ΑμεΑ και περίπου 60 αθλητές. Το εγχείρημα “ζει” εδώ και τρία χρόνια. Στην αρχή υπήρχε μόνο το μπάσκετ με αμαξίδιο και κάποιοι άλλοι σύλλογοι, αλλά ελάχιστα τμήματα. Ο Παναθηναϊκός το έκανε πιο αναγνωρίσιμο. Βοήθησε πολύ. Θέλω να πιστεύω ότι σε 5-6 χρόνια όλο αυτό θα είναι σε ένα άλλο επίπεδο. Μακάρι να βγουν και άλλες ομάδες. Και η ΑΕΚ κάνει δουλειά. Αλλά θα έπρεπε να κάνει καλύτερη δουλειά. Είναι τυχερά όλα τα τμήματα ΑμεΑ που βρέθηκε αυτή η διοίκηση το Ερασιτέχνη. Τους ζητάμε, για παράδειγμα, ένα αναβατόριο. Μας ρωτούν πόσο κοστίζει και μας δίνουν τα χρήματα.
Θέλουμε να κάνουμε τις τουαλέτες προσβάσιμες, θέλουμε να βάψουμε τους τοίχους, δεν μας έχουν αρνηθεί τίποτα και συνεχώς προσπαθούν να συμβάλλουν στην εξέλιξη του πράγματος. Έχουν δείξει το ενδιαφέρον τους και για το μπάσκετ με αμαξίδιο, το οποίο πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα ενσωματωθεί. Καλώς ή κακώς χρειάζεται να μπουν όλα τα τμήματα ΑμεΑ στον ερασιτέχνη για να υπάρξει εξέλιξη».
«Κάποια στιγμή θα ήθελα να έχουμε τις δικές μας εγκαταστάσεις»
Αυτή η ιδέα πως γεννήθηκε, για τη δημιουργία τμημάτων ΑΜΕΑ, πέρα από το μπάσκετ;
«Με τον Κώστα Μπάτραλη, το παιδί από την Πάτρα που “έφυγε” από τη ζωή και γι’ αυτό ονομάσαμε μία θύρα του γηπέδου απ’ αυτόν, είχαμε συζητήσει πως μπορούμε να φτιάξουμε τμήματα ΑμεΑ στον Παναθηναϊκό.
Ήξερα ότι ήταν δύσκολο, και για λόγους γραφειοκρατίας και γενικότερα. Είχα μιλήσει με μέλη από τον κεντρικό σύνδεσμο της Θύρας 13. Η αλήθεια είναι ότι το μπάτζετ δεν είναι μικρό για να σε βοηθήσει ένας σύνδεσμος. Είναι μεγάλο. Οπότε μείναμε εκεί.
Μετά από χρόνια το είχα συζητήσει με τον Δημήτρη Πετρούνια (σ.σ.: ψυχολογό του Παναθηναϊκού) και ξαφνικά κάποια στιγμή άρχισε να υλοποιείται. Τότε έστειλα ένα mail στον Παναθηναϊκό, ακόμα δεν είχα σχέση με την ομάδα, αφού έπαιζα στη Ρόδο.
Για την εξέλιξή του και το επίπεδο που έχει φτάσει όλο αυτό, είναι έργο του Άγγελου Σκλαβουνάκη και άμεσα του Ερασιτέχνη».
Ποιος είναι ο στόχος της εξέλιξης; Τι θέλετε να πετύχετε;
«Αν με ρωτούσε το ίδιο ο ερασιτέχνης, θα του απαντούσα ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να έχουμε τις δικές μας εγκαταστάσεις, όχι μόνο ως ΑμεΑ, αλλά σαν Παναθηναϊκός.
Να υπάρχει ένα βανάκι που θα παίρνει τα παιδιά για την προπόνηση και θα τα γυρίζει πίσω στο σπίτι τους. Εγώ αυτό θέλω για τον Παναθηναϊκό. Τα μετάλλια είναι ωραία, αλλά κάτι πρέπει να αφήνουμε πίσω για τους αθλητές.
Το άθλημα του μπάσκετ είναι έτσι και αλλιώς είναι δύσκολο. Σε βλέπουν να παίζεις και λένε, είτε ότι δεν μπορούν ή ρωτάνε αν “μπορώ να το κάνω;” . Ένας ακρωτηριασμένος που θα με δει να παίζω, θα αναρωτηθεί αν μπορεί να κάνει το ίδιο. Και εγώ στην αρχή δεν ήξερα, το έμαθα. Είναι πόσο το θέλεις. Όλοι μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Έλα και θα σου δείξουμε. Δεν θα το μάθει κάποιος μόνος του. Το διαδίκτυο θα σου δώσει μόνο μία εικόνα».
Διαπιστώνω ότι έχει αναλάβει μία πρωτοβουλία να βοηθήσεις όσους περισσότερους μπορείς. Είναι έτσι και είχες αυτή την αρετή και παλιότερα;
«Μου αρέσει να βοηθάω. Να ξέρω ότι θα βοηθήσω έναν άνθρωπο. Στο Ηράκλειο υπάρχει μία κοπέλα που της έκοψαν το πόδι, από μία θρόμβωση. Κάθε δύο ημέρες θα μιλάω μαζί της. Για να της δώσω να καταλάβει ότι δεν είναι τίποτα. Ξέρω πως είναι όταν το παθαίνεις, νομίζεις ότι έχεις πάθει το χειρότερο πράγμα στον κόσμο. Είμαι 38 ετών, έχασα το πόδι μου το 1999 και μπορώ να πω ότι δεν είναι τίποτα να σου κόψουν το πόδι. Μόνο εμείς μπορούμε να του δώσουμε να το καταλάβει.
Νομίζω ότι είναι απαραίτητη η προβολή των ΑμεΑ. Θα έπρεπε να υπάρχουν εκπομπές που θα φιλοξενούν ΑμεΑ. Κάθε εβδομάδα. Ή να υπάρχει κάποιος στο πάνελ ενός πρωινού. Όπως υπάρχει η κοινωνική αγωγή για το πως θα κάνεις σεξ και άλλα πράγματα, θα πρέπει να υπάρχει και εκείνη που θα δείχνει σε όλους πως πρέπει να συμπεριφέρονται στα ΑΜΕΑ
Τα μαγαζιά θα έπρεπε να έχουν υποχρεωτικά πρόσβαση για τους ΑμεΑ. Είμαστε πίσω σε αυτό.
Επίσης εκνευρίζομαι όταν διάφορα κόμματα προσελκύουν ΑμεΑ για να πάρουν ψήφους. Εκνευρίζομαι περισσότερο με τα ΑμεΑ που δέχονται να τους εκμεταλλευτούν. Δεν θέλουν να τους βοηθήσουν για να βελτιώσουμε τη ζωή μας, αλλά μόνο για τις ψήφους.
Μας θυμούνται μόνο την ημέρα των ΑμεΑ. Εγώ δεν ξέρω πότε είναι. Το καταλαβαίνω επειδή με παίρνουν τηλέφωνο για κάνω μία δήλωση».
Ανέφερες παραπάνω για τις εγκαταστάσεις που πρέπει να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός. Τι πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει με αυτό το θέμα;
«Γήπεδο δεν κατάφεραν να κάνουν ούτε ο Βαρδινογιάννης, ούτε οι Γιαννακόπουλοι. Θα το καταφέρουμε τώρα που δεν έχουμε τα πολιτικά μέσα, ούτε τίποτα, να γίνει κάτι στη Λεωφόρο; Βλέπω καθημερινά τους χώρους που αθλούνται τα παιδιά και καταλήγω ότι η λύση είναι ο Βοτανικός ή όπου αλλού μας δώσουν χώρο.
Θα είναι ένα νέο κτίσμα με πρόσβαση για όλους. Αυτή τη στιγμή, στη Λεωφόρο για ένα ματς ποδοσφαίρου, τα ΑμεΑ δεν μπορούν να μπουν στο γήπεδο. Δεν μπορούν να δουν τις Γυναίκες στο μπάσκετ, στον «Τάφο».
Για να υπάρξει ανάπτυξη και στο δικό μας θέμα θα πρέπει να πάμε αλλού. Μακάρι να εμφανιστεί ένας άνθρωπος να δώσει 100 εκατομμύρια και να κάνω τη Λεωφόρο με υπόγεια κομμάτι και άλλα πράγματα».
Comments