Το άδοξο φινάλε του Διαμαντίδη και τα ερωτηματικά…. αλλά η σχέση του με το “σπίτι του” δεν θα τελειώσει ποτέ!

Ο εκ των «θρύλων» των «πρασίνων» αποθεώθηκε στο τελευταίο του ματς ως παίκτης, αλλά οι τίτλοι τέλους ως γενικός διευθυντής έπεσαν νωρίς και άδοξα.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν μπροστάρης το κρίσιμο 2012 στη μετά – Ομπράντοβιτς εποχή

Το καλοκαίρι του 2012 δεν ακολούθησε το μεγάλο κύμα των αποχωρήσεων στη μετά-Ομπράντοβιτς εποχή. Όχι! Διότι όπως είχε πει πολλές φορές «εδώ είναι το σπίτι μου» δείχνοντας το ΟΑΚΑ. Μαζί με τον Κώστα Τσαρτσαρή ήταν οι μόνοι που είχαν μείνει για να βάλουν ένα χεράκι στο κατώφλι της νέας εποχής. Ναι για το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο μπάσκετ ήταν ο 3D. Για εκείνον ήταν και είναι ο Δημήτρης του Παναθηναϊκού. Ο Δημήτρης τους, ο «Μητσάρας». Ο Διαμαντίδης. Παρέμεινε και συνέχιζε να βοηθάει φορώντας τα πράσινα μέχρι το 2016, όταν και αποφάσισε να σταματήσει το μπάσκετ. Ακόμα προκαλεί ανατριχίλα εκείνη η στιγμή στο ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός είχε μόλις κατακτήσει το πρωτάθλημα με τρίποντο buzzer – beater του Σπανούλη. Και όμως, με ένα του νεύμα, έναν του αποχαιρετισμό ανάγκασε όλο το γήπεδο να ασχοληθεί μαζί του και να ξεχάσει ότι έχασε με τόσο οδυνηρό τρόπο τον τίτλο. Διότι ήταν το τέλος μιας εποχής. Της δικής του, ως παίκτη.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν ξανά μπροστάρης το κρίσιμο 2020 στη μετά-Γιαννακόπουλου εποχή

Η παρακαταθήκη που άφησε ο παίκτης Δημήτρης Διαμαντίδης έχει διαχρονική αξία και θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια. Μετά από μόλις μια τετραετία επέστρεψε στο ΟΑΚΑ. Σε ένα ακόμα πιο δύσκολο σταυροδρόμι για την ομάδα. Αυτή τη φορά, όχι για να δώσει τη κατάλληλη πάσα ή να βάλει το σουτ της νίκης, αλλά για να αναλάβει τα ηνία ενός πόστου που δεν ήξερε. Αυτό του γενικού διευθυντή της ΚΑΕ (μαζί με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη). Δεν κώλωσε. Δέχθηκε αμέσως. Γιατί απλά «εδώ είναι το σπίτι μου». Με στόχο να δημιουργηθεί μια ομάδα που θα παίζει «τίμια και Παναθηναϊκά». Ηταν το καλοκαίρι του 2020 όταν ανέλαβε ένα μέρος της ευθύνης στη μετά – Γιαννακόπουλου εποχή (μετά την απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου για να μείνει ανενεργός). Ο ρόλος του ήταν κάτι καινούριο στα δικά του μάτια, στο δικό του μυαλό. Όμως, μέσα από την τριβή, μάθαινε. Με τα σωστά του και τα λάθη του. Λογικό.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είχε πολλαπλό ρόλο στο μοντέλο εσόδων – εξόδων, αλλά σε ένα ρόλο έχοντας μερίδιο ευθύνης στην έλλειψη επιβεβλημένων αποφάσεων

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν πάντα εκεί. Ελάχιστες φορές είχε λείψει από εκτός έδρας αποστολές εντός και εκτός συνόρων. Ηταν πάντα εκεί. Είτε για να λαμβάνει αποφάσεις μέσα σε μια περίοδο όπου η πανδημία είχε κάνει αισθητή την παρουσία της. Σε ένα μοντέλο εσόδων – εξόδων. Είτε για να τονώσει την ψυχολογία των παικτών. Να τους δώσει να καταλάβουν που βρίσκονται. Τι μπορούν να κάνουν. Προφανώς και η αποστολή του δεν ήταν εύκολη. Επρεπε να αφήνει και το συναίσθημα κατά μέρους κάποιες φορές και να φερθεί πιο ωμά, πιο σκληρά. Οσο σκληρά έπαιζε την άμυνα στο παρκέ. Αν το δούμε ωμά και ρεαλιστικά, ναι, έκανε τα λάθη του, είχε μερίδιο ευθύνης σε αυτή τη διετία όπου το πλάνο δεν είχε κέρδη. Όμως ήταν εκεί. Δυστυχώς, το βάρος αυτού του πόστου ήταν αρκετά μεγάλο για εκείνον. Διότι άλλο είναι να είσαι μπροστάρης εντός παρκέ και άλλο εκτός και ειδικά όταν θα πρέπει να πάρεις αποφάσεις που θα έχουν τα ρίσκα τους.

Η απογοήτευση στο πρόσφατο ντέρμπι ήταν έκδηλη, σαν να περίμενε το φινάλε

Το «σοκ» της αποχώρησης, της λύσης συνεργασίας ή όπως αλλιώς θελήσετε να το βάλετε στο μυαλό σας, του Δημήτρη Διαμαντίδη ήταν μεγάλο και ηχηρό (πιθανόν να μην είναι το τελευταίο). Όταν γνωστοποιήθηκε η επόμενη μέρα που περιλάμβανε και το δικό του φινάλε, το μάτι έπεσε αμέσως σε αυτό το γεγονός. Ισως και ο ίδιος να μην είχε άλλο τα ψυχικά αποθέματα, ίσως να αντιλήφθηκε πως δεν μπορούσε να βοηθήσει άλλο, ίσως να συμφώνησε με την λύση της συνεργασίας. Το τι συνέβη, ίσως δεν θα το μάθουμε ποτέ διότι η φράση «Τα εν οίκω μη εν δήμω» ταιριάζει απόλυτα σε ένα σπίτι. Στο τελευταίο του ματς από αυτό το πόστο εντός έδρας με τον Ολυμπιακό, η απογοήτευσή του ήταν έκδηλη. Φάνηκε σαν να είχε καταλάβει ότι ερχόταν το τέλος. Ισως. Ηταν μια εικόνα αντιπροσωπευτική του τι θα ακολουθούσε. Ένα απότομο και άδοξο τέλος για τον Διαμαντίδη. Το βέβαιο είναι πως η σχέση του με το σπίτι του, δεν θα τελειώσει ποτέ.