Μίλησε για τις «παραστάσεις» που είχε και συνεχίζει να έχει από το εξωτερικό ενώ αποκάλυψε τα συναισθήματα της όταν αποφάσισε να αφήσει τα Γιάννινα για την Σουηδία. Χαρακτήρισε τον εαυτή της επιθετικογενή μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου ενώ ανέφερε τις προσωπικές της φιλοδοξίες για την Εθνική Ομάδα.

Ερωτήθηκε για το πέρασμα της από τον Παναθηναϊκό και το ξαφνικό «διαζύγιο» με τον σύλλογο, τονίζοντας πως ήταν προσωπική της απόφαση η αποχώρηση λόγω του μειωμένου χρόνου συμμετοχής.

Τέλος, αρνήθηκε – επί της ουσίας – να προβλέψει τον νικητή του ερχόμενου Final 4 στο Κύπελλο Ελλάδος ενώ μίλησε για την οργάνωση που επικρατεί στο εξωτερικό, αναφορικά με τον χώρο του μπάσκετ και για τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα.

Επιμέλεια: Παναγιώτης Δημητρόγλου

Τα πρώτα βήματα

Τι είναι για σένα το μπάσκετ; Πως έγιναν τα πρώτα σου βήματα στο άθλημα;

«Βασικά, εγώ και η δίδυμη αδερφή μου (σ.σ Σταυριανή) θέλαμε ποδόσφαιρο, επειδή και ο πατέρας μας ασχολούνταν με το άθλημα αλλά δεν υπήρχε γυναικεία ομάδα στην γειτονιά μας. Στραφήκαμε προς το μπάσκετ εντελώς τυχαία, στο Γαλάτσι.

Ήμασταν 13 χρονών, γραφτήκαμε σ’ ένα τμήμα παγκορασίδων, ξεκίνησαμε αρκετά μεγάλες. Δύο εβδομάδες αφ’ ότου ξεκινήσαμε μεταφερθήκαμε στο αγωνιστικό τμήμα των κορασίδων και μετά δεν ξεκολλήσαμε ποτέ από το μπάσκετ. Όπως έχουν έρθει τα πράγματα, το μπάσκετ έχει γίνει για εμένα επάγγελμα, έχει γίνει τρόπος ζωής, είναι η καθημερινότητα μου. Για να το πω απλά, είναι ένας έρωτας με την πρώτη ματιά. Αυτήν στην στιγμή δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς μπάσκετ.

Είτε παίζω στο Γαλάτσι, είτε παίζω στην Ντιναμό (σ.σ Σάσαρι) έχω το ίδιο συναίσθημα κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο, για μένα δεν έχει αλλάξει κάτι. Ίσως η πίεση να είναι λίγο μεγαλύτερη για τα αποτελέσματα, ειδικότερα μετά το πέρασμα μου από τον Παναθηναϊκό. Καταφέρνω να κάνω το άγχος μου δημιουργικό».

Τι κέρδισες από την ενασχόληση σου με το μπάσκετ σαν άνθρωπος και τι στερήθηκες για να φτάσεις ως εδώ;

«Κέρδισα πάρα πολλά πράγματα γιατί το μπάσκετ είναι μία μικρογραφία της ζωής και πραγματικά ο χώρος είναι πάρα πολύ μικρός. Σίγουρα κέρδισα αυτοπειθαρχία, αυτοέλεγχο, εντάξει αυτό ακόμη το δουλεύω (γέλια). Καταλαβαίνεις ότι όταν βγεις αύριο-μεθαύριο στην κοινωνία, σαν ενεργό μέλος της, δεν θα είναι όλα ρόδινα, υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπάνε, υπάρχουν εχθροί, φίλοι και το μπάσκετ με βοήθησε να ξεχωρίζω τους ανθρώπους και να τους καταλαβαίνω λίγο πιο εύκολα.

Όταν ήμουν 14-15 χρονών στερήθηκα αρκετά πράγματα. Στερήθηκα βόλτες, δεν πήγα με το σχολείο καμία εκδρομή, η αλήθεια είναι πως ίσως να το έχω μετανιώσει. Δεν γινόταν αλλιώς, είχαμε προπονήσεις, είχαμε παιχνίδια. Στερήθηκα ως έφηβη εξόδους, τρέλες, ξενύχτια, αυτά τα έχω στερηθεί μέχρι και σήμερα. Τα ξενύχτια μου είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού».

Αν είχες μπροστά σου την 13χρονη Αγγελική, τι συμβουλή θα της έδινες;

«Για την Αγγελική και την κάθε Αγγελική θα έλεγα πως δεν ξεκινάς ποτέ για να γίνεις πρωταθλητής ή να παίξεις στην Εθνική ομάδα, ή στο NBA ή να γίνεις ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης. Θα έλεγα στην μικρή Αγγελική να χαίρεται το μπάσκετ και να προσπαθεί να κερδίζει εμπειρίες μέσα από αυτό γιατί ακόμη και να μην ασχοληθείς επαγγελματικά θα σου έχει δώσει πολλά εφόδια για την ζωή. Αυτό θα της έλεγα, να το χαίρεται, να κάνει όνειρα. Ζούμε σε μία κοινωνία που δεν μας πολυ-επιτρέπει να ονειρευόμαστε. Παράλληλα θα της έλεγα να έχει άποψη, να μιλάει, να έχει προσωπικότητα, σε βοηθάει πάρα πολύ σε όλα αυτά το μπάσκετ».

Θέλω να σε ρωτήσω και για την αδερφή σου. Δίδυμες, μεγαλώσατε μαζί, συνυπήρξατε σε ομάδες. Δεν το βλέπεις συχνά αυτό στον αθλητισμό. Εσύ πως το βίωσες;

«Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι τόσο συνηθισμένο. Ξεκινήσαμε μαζί το μπάσκετ και έχουμε αγωνιστεί για πολλά χρόνια συμπαίκτριες αλλά και αντίπαλες. Το βίωσα πολύ ωραία γιατί μεγαλώσαμε μαζί και κατά σύμπτωση είχαμε κοινά ενδιαφέροντα οπότε αυτό μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Απολαμβάνω να παίζω με την αδερφή μου γιατί εκτός της πολύ καλής επικοινωνίας που έχουμε μέσα στο γήπεδο, είναι και μια πολύ καλή και έξυπνη παίκτρια».

Το εξωτερικό και τα… κλάματα

Δεν έχεις κλείσει τα 24 χρόνια και έχεις προλάβει να αγωνιστείς σε τρεις διαφορετικές χώρες του εξωτερικού. Σουηδία, Τουρκία και Ιταλία. Πόσο πιστεύεις ότι σε βοήθησαν και θα συνεχίσουν να σε βοηθάνε οι παραστάσεις που έχεις από τα μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης;

«Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να πάρω την απόφαση για να πάω στην Σουηδία (σ.σ A3 Umea), γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα έβγαινα στο εξωτερικό. Η απόφαση πάρθηκε με κλάματα γιατί ήμουν στον ΠΑΣ Γιάννινα τότε, που ήταν μία ομάδα οικογένεια και πραγματικά πέρασα υπέροχα εκεί. Ήταν μία πολύ δύσκολη απόφαση.

Τελικά το πρωτάθλημα σταμάτησε λόγω του κορωνοϊού και αποφάσισα να δοκιμάσω το εξωτερικο και εν τέλει μου άρεσε. Μετά Τουρκία (σ.σ Ελαζίγκ) και Ιταλία (σ.σ Ντιναμό Σάσαρι) δεν με δυσκόλεψαν ιδιαίτερα, ίσα-ίσα είδα σαν μεγάλη ευκαιρία να πάω στο τουρκικό πρωτάθλημα γιατί αυτή τη στιγμή είναι το κορυφαίο στην Ευρώπη. Μετά, όταν σου κάνει πρόταση η Ντιναμό Σάσαρι, που είναι ομάδα με ιστορία και κόσμο, δεν λες εύκολα όχι. Είμαι πολύ χαρούμενη για την πορεία μου – μέχρι στιγμής – στον χώρο και ελπίζω να δω και άλλες χώρες στο μέλλον».

Σου προκάλεσε μεγάλο «σοκ» η μετακίνηση στην Σουηδία; Αναφερόμαστε σ’ έναν λαό με εντελώς διαφορετική νοοτροπία από τους Έλληνες.

«Ήτανε πολύ διαφορετικά και η αλήθεια είναι πως αυτή ήταν η πρόκληση, να πάω κάπου που δεν είναι κοντά στα δικά μου δεδομένα, να δω αν μπορώ να το αντέξω. Ο καιρός ήταν πολύ διαφορετικός, όταν πήγα εκεί είχε -20 βαθμούς. Οι άνθρωποι ήταν πιο ψυχροί σε σχέση με τους Έλληνες, πιο επαγγελματίες σε κάποια πράγματα, δεν κυριαρχούσε το συναίσθημα όπως στους λαούς της Μεσογείου. Είναι πολύ σοβαροί με ότι καταπιάνονται, κύριοι σε ότι σου τάξουν. Δεν είναι Έλληνες, είναι λαός της βόρειας Ευρώπης.

Είμαι ένας άνθρωπος που προσαρμόζεται εύκολα και ευτυχώς πέτυχα καλούς ανθρώπους γύρω μου. Είχα ένα πανέμορφο σπίτι και μου παρείχαν αυτοκίνητο, άρα έκανα και τις εξορμήσεις μου. Είδα το βόρειο σέλας, κάτι που πάντα ήθελα να κάνω. Όχι δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, πέρασα καλά».

Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου – μέσα στις τέσσερις γραμμές – επιθετικογενή ή αμυντικογενή;

«Σίγουρα επιθετικογενή. Η άμυνα είναι κάτι που ήμουν τσακωμένη από μικρή. Στην συνέχεια κάποιοι προπονητές μου τόνισαν πως όσο καλή και να είσαι στην επίθεση αν βάζεις 30 πόντους και δέχεσαι 35 δεν έχει νόημα. Ο πρώτος που μου έκανε αυτή την παρατήρηση ήταν ο Άγγελος Γιαννουλάκης, ο κόουτς μου στον Άρη Πετρούπολης στην Α2. Μου έβαλε στο μυαλό ότι πρέπει να αρχίσω να παίζω και άμυνα όσο καλύτερα μπορώ. Σιγά-σιγά, χρόνο με τον χρόνο βελτιώνομαι στην άμυνα. Θεωρώ ότι πλέον είμαι αρκετά σοβαρή σ’ αυτό το κομμάτι, ωστόσο όλα θέλουν δουλειά. Είμαι ακόμη σε φάση που εξελίσσομαι».

Εθνική, Eurobasket και… φιλοδοξίες

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου για την Εθνική;

«Αυτή τη στιγμή έχουμε προκριματικά Eurobasket, είχαμε παίξει το προηγούμενο καλοκαίρι στην Βαλένθια. Στο προηγούμενο Eurobasket ήμουν στην αποστολή των προκριματικών, αγωνίστηκα στην συνέχεια όμως λόγω τραυματισμού δεν συμμετείχα στην διοργάνωση. Τώρα ξεκίνησε νέος κύκλος προκριματικών για το Eurobasket του 2023.

Οι δικές μου φιλοδοξίες είναι να είμαι πάντοτε μέλος της Εθνικής και να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για την χώρα μου, είτε χρειαστεί να παίξω ένα λεπτό, είτε σαράντα. Η Εθνική είναι ένα διαφορετικό κομμάτι, δεν είναι όπως όταν αγωνίζεσαι σ’ έναν σύλλογο, πρέπει να είσαι “στρατιώτης”, ότι σου πει ο προπονητής. Ακόμη και αν δεν είσαι καλός σ’ αυτό το κομμάτι πρέπει να το κάνεις γιατί είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να βιώσει ένας αθλητής, κατά την δική μου γνώμη. Θέλω να κρατήσουμε την σημαία μας ψηλά και να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε σε μεγάλες διοργανώσεις».

Αγωνίζεσαι στο ίδιο πρωτάθλημα με τον ομοσπονδιακό τεχνικό Πέτρο Πρέκα καθώς και με τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για σένα;

«Συνάντησα προχθές τυχαία και τους δύο κόουτς, γιατί η ομάδα μου έπαιζε με την Σκίο, που είναι πρωτοπόρος στο ιταλικό πρωτάθλημα. Είναι σημαντικό, γιατί είναι ωραίο το συναίσθημα να παίζεις στο εξωτερικό και να αντιμετωπίζεις δύο Έλληνες προπονητές Είναι κάτι που πολλές αθλήτριες δεν έχουν την τύχη να το βιώσουν. Ένιωσα πολύ ωραία όταν τους είδα στο γήπεδο, ωστόσο δεν αγωνίστηκα γιατί είχα ένα θέμα με τα χαρτιά μου. Συζήτησα μαζί τους, ανταλλάξαμε απόψεις. Χάρηκα πολύ που γνώρισα τον κόουτς Πρέκα, γιατί δεν τον είχα γνωρίσει. Στο «παράθυρο» είχα κορωνοϊό και δεν είχα πάει ώστε να γνωριστούμε».

Κεφάλαιο Παναθηναϊκός και η… ξαφνική αποχώρηση

Καλοκαίρι 2021. Πριν υπογράψεις στον Παναθηναϊκό, είχες προτάσεις από μεγάλους ελληνικούς συλλόγους ή από ομάδες του εξωτερικού;

«Ναι, είχα προτάσεις. Στον Παναθηναϊκό είχα κλείσει από πολύ νωρίς, αρχές Μαΐου. Ήθελα να πάω στον Παναθηναϊκό. Θεώρησα ότι ήταν το κατάλληλο τάιμ για να αγωνιστώ στον σύλλογο. Η αλήθεια είναι πως είχα αρκετές προτάσεις αλλά κοιτούσα κυρίως το εξωτερικό. Μετά την Σουηδία σκέφτηκα να συνεχίσω μακριά από την Ελλάδα. Τελικά, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να με πείσει, μέσω των συζητήσεων που έκανα με τους προπονητές και την διοίκηση και αποφάσισα να υπογράψω στην ομάδα».

Παρέμεινες στον Παναθηναϊκό μόλις για λίγους μήνες παρ’ ότι πραγματοποιούσες θετικές εμφανίσεις. Τι προκάλεσε το «διαζύγιο» με τον σύλλογο;

«Ήταν μία απόφαση που ήταν καθαρά δική μου. Κανένας άνθρωπος, είτε του σταφ, είτε της διοίκησης δεν μου είπε φύγε από την ομάδα. Θεώρησα πως είχα πέσει σ’ ένα τέλμα στον Παναθηναϊκό γιατί ο χρόνος συμμετοχής μου είχε μειωθεί αρκετά. Από μικρή, ήθελα να είμαι σε ομάδες που θα έχω μεγάλο χρόνο συμμετοχής γιατί έτσι πιστεύω πως ο παίκτης βελτιώνεται. Συζήτησα με τους προπονητές μου και καταλήξαμε ότι είναι καλύτερο να πάω σε άλλη ομάδα ώστε να παίξω περισσότερο, να πάρω σημαντικές εμπειρίες και γιατί όχι μία μέρα να γυρίσω. Το διαζύγιο είναι βελούδινο, δεν υπήρξαν εντάσεις. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι για μένα, ότι σεβάστηκαν την απόφαση μου. Αφήνω ανοιχτή την πόρτα της επιστροφής στο μέλλον».

Μία πρόβλεψη για το ερχόμενο Final 4 στο Κύπελλο Ελλάδος;

«Δεν μπορεί να γίνει πρόβλεψη. Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός εννοείται. Είναι ένα παιχνίδι, ο ημιτελικός. Πιστεύω πως θα κερδίσει η ομάδα που θα είναι στην καλύτερη μέρα. Ο Ολυμπιακός έχει ένα ελαφρύ προβάδισμα, ψυχολογικό κυρίως, γιατί έχει έχει κερδίσει δύο φορές τον Παναθηναϊκό φέτος. Πάντως, αυτά τα στατιστικά σε παιχνίδια που είναι νοκ-άουτ δεν παίζουν και τόσο σημαντικό ρόλο. Θα αποφύγω να κάνω κάποια πρόβλεψη».

Η σύγκριση Ελλάδας – Εξωτερικού και η νέα προσπάθεια

Έχοντας αγωνιστεί σε τόσα πρωταθλήματα, θα ήθελα να τα συγκρίνεις με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Που συνάντησες την μεγαλύτερη οργάνωση και τι πιστεύεις πως χρειάζεται το γυναικείο μπάσκετ στην χώρα ώστε να «αναγεννηθεί»;

«Σε θέματα οργάνωσης σε εξωαγωνιστικά θέματα, τύπου αυτοκίνητα, σπίτια, φαγητό, ρουχισμό, υπάρχουν 2-3 άνθρωποι στις ομάδες του εξωτερικού που ασχολούνται μ’ αυτό το κομμάτι. Στην Ελλάδα αυτά τα κάνει συνήθως ο προπονητής ή αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον σύλλογο που να τα «τρέχει», έχει καλώς. Είμαστε λιγάκι πίσω σε θέμα οργάνωσης. Ένας παίκτης δεν χρειάζεται μόνο το αγωνιστικό, χρειάζεται και το εξωαγωνιστικό, είναι αρκετά σημαντικό, ιδιαίτερα αν είσαι ξένος.

Στην Τουρκία το πρωτάθλημα είχε δεκατέσσερις ομάδες, όπως και στην Ιταλία. Στην Ελλάδα έχει μόλις εννιά, αυτό είναι πρόβλημα. Με εννιά ομάδες και με το να μην πέφτει κανένας κατηγορία, δεν υπάρχει κίνητρο. Όλοι ξέρουμε πως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα κατακτήσουν το πρωτάθλημα, οπότε οι άλλες ομάδες δεν δαπανούν χρήματα για να κάνουν το πρωτάθλημα πιο ανταγωνιστικό. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το πρόβλημα μας το έφερε ο κορωνοϊός. Η νέα διοίκηση της ΕΟΚ έχει κάνει αρκετές κινήσεις για να προωθήσει το γυναικείο μπάσκετ. Έχουν λάβει σημαντικές θέσεις η Άννυ Κωνσταντινίδου και η Εβίνα Μάλτση, πρώην παίκτριες που μπορούν να βελτιώσουν τον χώρο και να βγάλουν το άθλημα από την δύσκολη κατάσταση που βιώνει τώρα».