Η τέχνη της υπομονής!

Πήρε μεταγραφή στις 18 Δεκεμβρίου του 2020. Χριστουγεννιάτικο δώρο. Έξι μήνες μετά την ενηλικίωσή του. Πάνω που αρχίζεις να βεβαιώνεσαι ότι δεν υπάρχει ο Άη Βασίλης, έρχεται μια τέτοια ανατροπή και το σκέφτεσαι ξανά. Παναθηναϊκός. Συμβόλαιο. Για πέντε χρόνια. Ευρωλίγκα. Τίτλοι. Εθνική. Ήταν ακόμα τόσο μικρός που η πρόσκλησή του ήταν για την Εθνική Εφήβων. Είναι ακόμα τόσο μικρός που δεν έχει κληθεί στην Εθνική ανδρών. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, λοιπόν, έπρεπε να αφήσει τη ζωή που ήξερε, έπρεπε για δεύτερη φορά να αφήσει τη ζωή που ήξερε, και να εισέλθει σε κάτι νέο. Σαν τα παιδιά στρατιωτικών, τα οποία αναγκάζονται να μετακομίζουν συχνά. Μόνο που εκείνος είναι ο στρατιώτης. Και τι είναι το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουν στο στρατό; Που είναι το ΚΨΜ. Εντάξει, το δεύτερο. Πειθαρχία! Η πειθαρχία θα έπρεπε να είναι συνώνυμο της υπομονής: Χωρίς υπομονή δεν υπάρχει πειθαρχία, χωρίς πειθαρχία και αυτοέλεγχο δεν υπάρχει υπομονή. Για σκεφτείτε το λίγο…

Στα 18 σου χρόνια νιώθεις ότι ο κόσμος σου ανήκει. Ότι ο κόσμος σου χρωστάει. Ότι θες να τα πετύχεις όλα και θες να τα πετύχεις τώρα! Τώρα; Για περίμενε πρώτα δύο μήνες για να εγκριθεί η μεταγραφή! Από τον Δεκέμβριο μέχρι τον Φεβρουάριο, ο Λευτέρης Μαντζούκας έμεινε αδρανής. Ένας κανονισμός της ΕΟΚ δεν επέτρεπε την τυπική έγκριση της μεταγραφής του, χρειάστηκε η προσφυγή στο ΑΣΕΑΔ και η δικαίωση για να μπορέσει να πατήσει παρκέ. 23 Φεβρουαρίου δικαιώθηκε. 28 Φεβρουαρίου πατάει παρκέ για πρώτη φορά με την πράσινη φανέλα, και αλίμονο αν δεν πατούσε. Πώς να συγκρατήσεις τα άλογα; Αγωνίζεται για 14 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα απέναντι στον Άρη, σημειώνει ένα τρίποντο και λες «αυτό ήταν, ήρθε»! Ήρθε;

Τίτλοι ειδήσεων:

* Κολοσσός-Παναθηναϊκός – εκτός αποστολής
* Παναθηναϊκός-Ιωνικός – 1.19 δευτερόλεπτα
* Περιστέρι-Παναθηναϊκός – εκτός αποστολής
* Παναθηναϊκός-Μεσολόγγι – εκτός αποστολής
* Ηρακλής-Παναθηναϊκός – 10.54 δευτερόλεπτα (2 πόντοι)
* Παναθηναϊκός-Λαύριο – εκτός αποστολής
* ΑΕΚ-Παναθηναϊκός – εκτός αποστολής

Αυταααααααά… Επιπλέον, δεν έπαιξε δευτερόλεπτο στα ματς της ευρωλίγκα, όπου είχε δικαίωμα συμμετοχής από την πρώτη μέρα της μεταγραφής του, δεν έπαιξε δευτερόλεπτο στα πλέι οφ, υπέστη έναν τραυματισμό στο πέλμα, αλλά συνέχισε… Συνέχισε σε εκείνο που ορίζουμε ως fast forward στο σήμερα. Στο χθες. «Η καθημερινότητά μου είναι ίδια. Δουλειά, δουλειά και πάλι δουλειά. Εγώ δεν βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου. Μόνο άγχος σου δίνουν. Εγώ είμαι κάθε μέρα στο γήπεδο και ό,τι είναι να έρθει θα έρθει. Ήξερα ότι ερχόμουν σε μια τεράστια ομάδα, σε έναν τεράστιο σύλλογο. Είναι τεράστια τιμή να φοράω τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Μόνο τιμή και περηφάνεια. Υπάρχει άγχος όταν φοράω τη φανέλα αυτή, αλλά μόνο τιμή και περηφάνεια για μένα».

Δουλειά, λοιπόν. Υπομονή. Πειθαρχία. Έτσι έφτασε να παίξει χθες 18 λεπτά, να πετύχει έντεκα πόντους, να δώσει τρεις ασίστ, να κάνει ακόμα-ακόμα και πέντε φάουλ, τα οποία είναι συχνά ενδεικτικό του πόσο «ζωντανός» είναι ένας παίκτης μέσα στο ματς. Η σεζόν του είχε ξεκινήσει με ένα DNP στο Αλεξάνδρειο απέναντι στον Άρη και οι συμμετοχές του στην ευρωλίγκα, έμοιαζαν με νούμερα σε κλήρωση του Τζόκερ. 2, 4, 8, 13 (σ.σ. οι αγωνιστικές που συμμετείχε) και τζόκερ το 14! Η ηλικία που ξεκίνησε τη διαδρομή του.

Του Αγίου Βαλεντίνου ανήμερα!

Αρχαία, Φυσική, Μαθηματικά, Ιστορία, Γυμναστική, Έκθεση, σνίτσελ με ρύζι, δωδεκάδα με τον Πανιώνιο, πρώτη συμμετοχή στη Basket League… Τι, δεν ήταν έτσι και η δική σας καθημερινότητα στο γυμνάσιο; «Έμαθα ότι θα είμαι στη δωδεκάδα το μεσημέρι πριν από το ματς, όταν γύρισα από το σχολείο. Ομολογώ ότι ταράχτηκα». 14 ετών, εφτά μηνών και έξι ημερών. Ακριβώς όπως μετρούν τα κουτάβια οι χαρούμενες «μανάδες» επειδή δε θέλουν να παραδεχτούν ότι μεγάλωσαν. Πόσο είναι το σκυλάκι σας; 17,5 μηνών σου απαντάει και ανατρέχεις στο πρόχειρο κομπιουτεράκι γιατί εκείνη αρνείται να παραδεχτεί ότι έγινε 1,5 ετών και ξεκουτάβιασε. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις μόνο διαβάζεις ακριβή ηλικία. Σε κουτάβια, νεογέννητα («σήμερα κλείνει 57 ημέρες ζωής»), ρεκόρ αθλητών, άντε και αν κάποιος είχε στόχο ζωής να πάρει iphone και το αποθεώνει με τις ώρες («το έχω ανοικτό 71 ώρες και ακόμα να το φορτίσω»).

Ο Λευτέρης Μαντζούκας ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Μπήκε στην τρίτη κατηγορία στις 14 Φεβρουαρίου (μεγάλη η χάρη του) του 2018. Γεννημένος το 2003, κατευθείαν η συμμετοχή του στην Basket League έγινε στατιστική. Ο δεύτερος νεότερος παίκτης που έπαιξε στο επαγγελματικό πρωτάθλημα. Ο πρώτος παραμένει ο Γιώργος Παπαγιάννης, όμως εκείνος είναι αλλουνού Πιτίνο Ευαγγέλιο. Τα ρεκόρ του Μαντζούκα θα συνεχίζονταν. Πότε έπαιξε στο champions league, πότε έπαιξε στο Eurocup, πότε έπαιξε βασικός… Βασικά, πότε έπαιξε βασικός.

ΣΕΦ, 13 Μαΐου του 2018, ο Άγιος Βαλεντίνος είναι… 88 ημερών. Ο νεαρός άσος του Προμηθέα είναι 14 ετών, δέκα μηνών και πέντε ημερών. «Ήταν ίσως η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Όμως το ξέρω πολύ καλά ότι αν δεν συνεχίζω να δουλεύω έτσι και αν δεν συνεχίσω να αγαπάω το μπάσκετ δεν πρόκειται να κάνω τίποτα όποτε το χθες ήταν χθες και από σήμερα πάλι δουλειά», δηλώνει μετά την παρουσία του στο ματς με τον Ολυμπιακό. Ο Προμηθέας θα είναι πίσω ένα πόντο στο ημίχρονο και ο Λευτέρης θα έχει παίξει στη μεγαλύτερη διάρκειά του. Στο φινάλε του αγώνα, θα έχει να θυμάται 31 λεπτά συμμετοχής, 12 πόντους, τρία ριμπάουντ, μία ασίστ, δύο λάθη και μία σφαλιάρα από τον Βασίλη Σπανούλη. Εκείνον, δηλαδή, για τον οποίο θα τον ρωτούσαν όλοι οι συμμαθητές του στο σχολείο την επόμενη μέρα.

Αρχαία, Φυσική, Μαθηματικά, Ιστορία, Γυμναστική, Έκθεση, διάλειμμα και «για πες ρε μαλ… για τον Σπανούλη;». «Ήμουν αντίπαλος με έναν θρύλο του Ελληνικού μπάσκετ και όχι μόνο. Μόνο να μαρκάρω τον Βασίλη Σπανούλη ήταν κάτι το τρομερό, αφού πριν 4-5 χρόνια τον χάζευα όταν κέρδιζε τις Ευρωλίγκες με τον Ολυμπιακό. Μιλήσαμε και με ρώτησε πόσο χρονών είμαι. Μετά με χάιδεψε στο κεφάλι και με ρώτησα αν έπαιξα αντίπαλος με τα παιδιά του Ολυμπιακού στην τελική φάση του Πανελλήνιου Εφηβικού πρωταθλήματος και αν θα παίξω στο Πανελλήνιο Παίδων, το οποίο θα γίνει στην Λάρισα».

Ήταν το σημείο μηδέν. Ο μαθητής και το σχολειαρόπαιδο, που άκουγε Παντελή Παντελίδη, ήθελε το σνίτσελ της μαμάς του και δεν είχε αδυναμία στα μαθηματικά, έγινε διάσημο σε όλη την Ελλάδα. Και έπρεπε να δείξει συνέπεια απέναντι στις απαιτήσεις που είχε δημιουργήσει.

Χόρευε, όταν κανείς δεν κοιτάει…

Το παρελθόν υποδεικνύει το μέλλον. Ο Νίκος Ντούγιας γνώρισε τον Λευτέρη Μαντζούκα έξι ετών όταν πήγε στην ακαδημία μπάσκετ στα Γιάννινα. Ήταν ο άνθρωπος που διέγνωσε το ταλέντο του, που τον ώθησε να γυμναστεί πιο συστηματικά, που αντιλήφθηκε τις δυνατότητές του, και την πιθανότητα ανέλιξής του. «Τον είχαμε από έξι χρόνων και έκανε διπλές και τριπλές προπονήσεις. Μπάσκετ, στίβο, τα πάντα. Ήθελε πάντα κι άλλο. Ξεπερνούσε τα πάντα. Εμείς ξέραμε ότι αυτό θα συνέβαινε. Τον περιμέναμε, φαινόταν. Δεν ήταν μόνο τα προσόντα, αλλά και η νοοτροπία. Μπήκε 14 χρόνων στο ΣΕΦ και αισθανόσουν ότι έβλεπες έναν 30άρη, χωρίς άγχος. Ήταν σαν να έχει παίξει άλλες δέκα φορές με τον Σπανούλη», είχε πει τότε στο SDNA και αποκρυπτογραφώντας την ιστορία του Λευτέρη Μαντζούκα, ανακαλύπτει ότι το μυστικό βρίσκεται στους ανθρώπους που έχει γύρω του. Και δεν αναφερόμαστε στο μυστικό της μιας εμφάνισης στο ΣΕΦ, αλλά της έκτοτε ακολουθίας.

Η οικογένειά του τον στήριξε. Μετακόμισε μαζί του στην Πάτρα σε ηλικία 12 ετών, όταν ο Μάκης Γιατράς τον ανακάλυψε και θέλησε να τον εντάξει στο πρόγραμμα «ΝΟΥΣ» (σ.σ. πολύ λιγότερο μασονικό απ’ όσο ακούγεται) και έκανε τη μετάβαση του ευκολότερη. Συνάμα και την αφοσίωσή του στο σχολείο και το μπάσκετ. «Στην Πάτρα μένω με τους γονείς μου και τους ευχαριστώ πολύ γιατί παράτησαν τις δουλειές τους μόνο και μόνο για να ακολουθήσω το όνειρο μου. Πιστεύω είναι πολύ διαφορετικό στην ψυχολογία για ένα παιδί πρώτης Γυμνασίου, που ήμουν όταν ήρθα στον Προμηθέα, να μένει μόνο του και διαφορετικό να μένει με τους γονείς του», είχε πει ο Λευτέρης που σκόπευε να βρει τον τρόπο να μην παρατήσει εκείνα που τον ορίζουν ως προσωπικότητα.

«Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στο να συνδυάσω τον αθλητισμό με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις. Άλλωστε ήταν η επιλογή μου από πολύ μικρός, έχω κάνει θυσίες, αλλά για εμένα το μπάσκετ είναι τρόπος ζωής. Φυσικά και χάνω πράγματα από την παιδική μου ηλικία αλλά δεν με πειράζει. Γνωρίζω, όμως, πολύ καλά ότι πρέπει να θυσιάσω ορισμένα πράγματα για να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο και αυτό θα κάνω».

Δίπλα στην οικογένεια ή ίσως ένα βήμα πιο πίσω και ο εκπρόσωπός του. Ένας. Κακώς ενδεχομένως να έχει εκπρόσωπο από την Πέμπτη δημοτικού (ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ), όμως ο Μάριος Ολύμπιος είναι δίπλα του όλο αυτό το διάστημα και ο Λευτέρας Μαντζούκας ξέρει ότι μπορεί να τον εμπιστεύεται με κλειστά τα μάτια. «Στον αθλητισμό γίνονται πολλά πράγματα, εγώ έχω δύο πάρα πολύ έμπειρους ανθρώπους δίπλα μου και αυτό με αφήνει ήσυχο και είμαι συγκεντρωμένος στο πλάνο μου».

Ο συνδυασμός των παραπάνω είναι το σημερινό αποτέλεσμα. Ο Λευτέρης που έβαζε 57 πόντους σε ένα πανελλήνιο εφήβων, και 24 πόντους, λίγο πριν πάρει μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, στην Γκραν Κανάρια, ξέρει πότε να κοιτάει ψηλά και πότε να κοιτάει το πάτωμα. Ξέρει να ονειρεύεται, αλλά και να κρατάει τα πόδια του στη γη. Ξέρει πότε να μην κρατιέται και πότε να έχει υπομονή… Και η υπομονή είναι η τέχνη της επιτυχίας!