Έγκλημα και τιμωρία

Το παιχνίδι που οι μάχες των κεντρικών αναμένονταν ιδιαίτερα καθοριστικές ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που κυριάρχησε. Το 13-11 στα μπλοκ δείχνει την ελαφρά υπεροχή του δικεφάλου σε αυτόν τον τομέα ωστόσο ο ΠΑΟΚ βρήκε μεγαλύτερη αξιοπιστία επιθετικά από την Πολυνοπούλου πάνω στο φιλέ την ώρα που Χατζηευστρατιάδου και Κρος μέτρησαν 14 πόντους έκαστος αλλά οι χαμένες τους επιθέσεις ήταν πολύ περισσότερες.

Οι παίκτριες του Φενόλιο χάλασαν πολλές επιθέσεις του Παναθηναϊκού με το μπλοκ ακόμα και αν αυτό δεν έδωσε άμεσα πόντους. Έτσι, βγάζοντας εύκολες άμυνες είχαν μεγαλύτερη σιγουριά στην επίθεση και κυρίως μια εντυπωσιακή Κογιάρ. Από την άλλη πλευρά, ο Παναθηναϊκός όχι μόνο έδειξε αδυναμίες στην υποδοχή του αλλά παράλληλα αυτό συνοδεύτηκε από αστάθεια στην επίθεση. Χαρακτηριστικό είναι πως καμία από τις παίκτριες του Οικονόμου δεν είχε έστω 50% στην επίθεση κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στην κακή υποδοχή.

Ο Παναθηναϊκός έδειξε καλό πρόσωπο μόνο όταν βελτίωσε το σερβίς του και αυτό έγινε στο τρίτο σετ. Αυτό έβγαλε, έστω για ένα σετ, εκτός ρυθμού το δικέφαλο και έδωσε στον Παναθηναϊκό την ευκαιρία να διεκδικήσει το βαθμό που έψαχνε. Πολύ σημαντική ήταν η συμβολή της Μερτέκη και της Κλέπκου στην υποδοχή. Οι δυο τους μπορεί να έδειξαν αστάθεια στην επίθεση αλλά κράτησαν την ομάδα του σε πολύ καλά επίπεδα στην υποδοχή δίνοντας την ευκαιρία στη Λι να αξιοποιήσει την καλή μέρα της Κογιάρ και της Πολυνοπούλου.

Σημαντικό στοιχείο, από την αντίθετη πλευρά, ήταν η ολιγωρία της Γκρόθες στην πίσω ζώνη. Η Ολλανδέζα είναι συνήθως από της κορυφαίες στο κομμάτι της υποδοχής και ο παράγοντας που γεμίζει σιγουριά την ομάδα της. Ωστόσο βρέθηκε σε ένα από τα λίγα άσχημα απογεύματά της για φέτος και σε συνδυασμό με την επιθετική αδυναμία της ομάδα της «βραχυκύκλωσε» τον Παναθηναϊκό. Υπήρχαν σημεία που το τριφύλλι έμοιαζε μονοδιάστατο και το παιχνίδι γινόταν ιδιαίτερα προβλέψιμο δίνοντας την ευκαιρία τον ΠΑΟΚ να αξιοποιήσει το καλό του μπλοκ.

Ήταν ένα από τα λίγα παιχνίδια του Παναθηναϊκού που τίποτα δεν λειτουργούσε καλά και που όλα έμοιαζαν να μην αποδίδουν. Η Χαντάβα είχε διαστήματα που έβρισκε ρυθμό και έσπρωχνε την ομάδα της λίγο παραπάνω αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Με εξαίρεση το Final 4 του Κυπέλλου ο Παναθηναϊκός έπαιξε για πρώτη φορά με ένα μεγάλο «Πρέπει» πάνω από το κεφάλι του και πιάστηκε αδιάβαστος, ή και υπερβολικά αγχωμένος. Σίγουρα το γεγονός ότι οι κόποι 25 αγωνιστικών χάλασαν στην 26^η πονάει και όχι άδικα. Σίγουρα, επίσης, οι ήττες σε ντέρμπι με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ ήταν απόλυτα κομβικές αλλά ίσως πιο κομβική ήταν η χαλάρωση κόντρα στο Μαρκόπουλο που στέρησε έναν πολύτιμο, όπως αποδείχθηκε, βαθμό.

Το δέντρο λέει πως χάθηκε το απόλυτο πλεονέκτημα μέχρι το τέλος της διαδρομής. Το δάσος, όμως, λέει πως η ομάδα του Απόστολου Οικονόμου έχασε τη συγκέντρωση και την ταυτότητά της σε ένα παιχνίδι που έπρεπε να κερδίσει. Ακόμα και έτσι ο Παναθηναϊκός δεν έχασε το στόχο του ο οποίος κρίνεται τον Μάιο, ακόμα και αν ο δρόμος έγινε πιο δύσκολος. Το μάθημα της regular season λέει πως, εκ του αποτελέσματος, ούτε ο Ολυμπιακός ούτε ο ΠΑΟΚ είναι άξιοι υποτίμησης και αυτό ήταν δεδομένο εξ αρχής ιδίως με την ανανέωσή του και με τον ερχομό των Ιταλών προπονητών. Είναι σίγουρο, βέβαια, πως στον Παναθηναϊκό δεν ηττήθηκαν σε αυτά τα δύο παιχνίδια από υπεροψία. Ο Οικονόμου είναι απόλυτα ρεαλιστής και δεν υποτιμάει κανέναν αντίπαλο. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η βαθμολογία λέει ψέματα, όλοι ανεξαιρέτως φαίνεται να πήραν τελικά αυτό που άξιζαν. Τα πλέι οφ, ωστόσο, είναι πάντα γεμάτα παγίδες και ο λογαριασμός έρχεται στο τέλος της σεζόν.