Ατόφιος, μάγκας, ο πιο ρομαντικός…

Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια, ο…τυφώνας ταξίδεψε για την γειτονιά των αγγέλων.

Τρία χρόνια χωρίς τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Έναν άνθρωπο, παράδειγμα προς μίμηση. Ένας παράγοντας, που όπως και ο αείμνηστος αδελφός του, Παύλος Γιαννακόπουλος, αποτελούσαν και θα αποτελούν για πάντα παράδειγμα προς μίμηση. Τόσο από πλευράς επιτυχίας στον χώρο, αλλά πάνω από όλα λόγω νοοτροπίας και αξιών.

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος είχε κερδίσει τον σεβασμό όλων των φιλάθλων της Ελλάδας. Όχι μόνο των Παναθηναϊκών. Δεν χρειάστηκε ποτέ άντρες για την προσωπική του ασφάλεια, όπως γίνεται με όλους τους υπόλοιπους παράγοντες. Δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να τον πειράξει κανένας. Όλοι τον θαύμαζαν. Γιατί ήταν ατόφιος. Ήταν μάγκας. Ήταν ο τελευταίος ρομαντικός, σε μία “σκληρή” εποχή που τον αθλητισμό τον “κυβερνάνε” οι χορηγίες, τα bonus, τα εισιτήρια και όλα αυτά.

Ο “τυφώνας” ήταν πραγματικά αυτό που λέμε…ψυχούλα. Όσοι τον γνώρισαν, έχουν να πουν για την αγνή “καρδιά” του. Βοηθούσε τους πάντες. Ήταν πολύ κοντά στον κόσμο του Τριφυλλιού, τον οποίο λάτρευε με όλο του το είναι. Όπως έκανε φυσικά και τον ίδιο τον σύλλογο. Έκανε ότι μπορούσε για τον Παναθηναϊκό και αυτό δεν τίθεται περί αμφισβήτησης.

Έφερε στην Ελλάδα για λογαριασμό των “πράσινων”, ότι καλύτερου κυκλοφορούσε στην αγορά. Είτε ήταν η ελληνική, είτε η ευρωπαϊκή, είτε ακόμα και η αμερικάνικη. Δεν λογάριαζε ποτέ τα χρήματα, όταν ήταν για τον Παναθηναϊκό του. Ήθελε να έχει η μεγάλη του αγάπη, τους καλύτερους παίκτες, τους καλύτερους προπονητές. Ήθελε ο σύλλογος “μεγαλουργεί” ακόμα και στο τάβλι, όπως έχει δηλώσει.

Δεν υπερβάλουμε καθόλου τα λόγια μας, όταν λέμε πως το Τριφύλλι ήταν…τα πάντα για τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Όπως είχε πει ο ίδιος, εκτός από τα εκατοντάδες εκατομμύρια του, για τον Παναθηναϊκό είχε δώσει και δύο εμφράγματα.

Ο “τυφώνας” αν και ήταν “γίγαντας”, τόσο στον χώρο του φαρμάκου, όσο και στου αθλητισμού, δεν δίσταζε να εκδηλώνει τα συναισθήματα του, σαν μικρό παιδάκι. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, του έβγαινε αυθόρμητο. Όπως είπαμε και πριν, ήταν ο ορισμός του ατόφιου άντρα. Όταν ήθελε να κλάψει, έκλαιγε σαν μικρό παιδί και ας ήταν όλες οι κάμερες πάνω του. Ούτε που τον ένοιαζε. Όταν η ομάδα κατακτούσε κάποιον τίτλο, πηδούσε σαν παιδί πάνω στους παίκτες και τους φιλούσε.

Και αν τολμούσες να αδικήσεις τον Παναθηναϊκό, ήταν διατεθειμένος να τα φέρει όλα “τούμπα”. Διότι ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, λάτρευε τόσο πολύ τον σύλλογο, που δεν άφηνε κανέναν και τίποτα να τον πειράξει. Έμπαινε μπροστά ο ίδιος και έβαζε πλάτη, για να μπορεί η ομάδα και ο κόσμος της, να έχουν ίση αντιμετώπιση με όλους τους άλλους. Για εκείνον ο Παναθηναϊκός ήταν κάτι ιερό και έτσι ακριβώς τον αντιμετώπιζε.

“Πετούσε” τόσα εκατομμύρια σε παικταράδες, σε ένα χώρο όπως είναι αυτός του ευρωπαϊκού μπάσκετ που δεν υπήρχε περίπτωση, όχι απλά να βγάλει οικονομικό κέρδος, αλλά ούτε και να πάρει ένα μεγάλο ποσοστό των χρημάτων που ξόδεψε πίσω. Μα δεν τον ένοιαζε καθόλου. Ο Παναθηναϊκός των Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο έπρεπε να “στοχεύει” στην κορυφή και να έχει ένα ρόστερ για αυτό το επίπεδο. Γιατί έτσι έμαθαν. Να δίνουν απλόχερα σε όλους, χωρίς να περιμένουν ποτέ κάποιο αντάλλαγμα.

Όταν απεβίωσε ο “τεράστιος” Θανάσης Γιαννακόπουλος, μαζί του έφυγε και η τελευταία δόση ρομαντισμού που υπήρχε στον χώρο του αθλητισμού. Γιατί ο μεγάλος αυτός μάγκας, δεν έβαλε ποτέ τίποτα και κανένα προσωπικό συμφέρον, πάνω από την ανιδιοτελή αγάπη του, για τον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο.

Θανάση Γιαννακόπουλε, σε ευχαριστούμε για όλες τις υπέροχες αναμνήσεις που μας “χάριζες” απλόχερα. Θα είναι για πάντα χαραγμένες. Στην ψυχή και το μυαλό μας. Καλή αντάμωση!

πηγή: paopantou.gr