Μάχεται για την Ευρώπη χωρίς κονέ και ..φιλίες!

Από αμιγώς ποδοσφαιρικής πλευράς ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική ομάδα του πρωταθλήματος που ολοκλήρωσε την κανονική διάρκεια χωρίς να έχει τη βαθμολογική συγκομιδή που του άξιζε.

Με γνώμονα την εικόνα που παρουσίασε στο χορτάρι και τη σύγκρισή της με τις υπόλοιπες ομάδες, άξιζε να βρίσκεται στην τρίτη θέση, εκεί όπου κατατάσσεται στην ειδική βαθμολογία του δεύτερου γύρου πίσω από Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ.

Στα περισσότερα ματς που ηττήθηκε δεν ήταν χειρότερος των αντιπάλων του, σε αρκετούς αγώνες είχε εξόφθαλμες διαιτητικές αποφάσεις εις βάρος του (κατά έναν περίεργο λόγο, όταν άρχιζε να αποκτά συνοχή και ολοκληρωμένη αγωνιστική ταυτότητα), πλήρωσε πολύ ακριβά παιδαριώδη ατομικά λάθη και του κόστισαν καραμπινάτες παραλείψεις στο μεταγραφικό σχεδιασμό με κυριότερη την έλλειψη προσωπικοτήτων που είθισται να βγαίνουν μπροστά όταν οι συγκυρίες δεν είναι ευνοϊκές.

Επιπλέον, ο Παναθηναϊκός έκανε έναν πολύ κακό πρώτο γύρο στο πρωτάθλημα με κυριότερη αδυναμία τους εκτός έδρας αγώνες (έφτασε στα τέλη Νοεμβρίου για το πρώτο του τρίποντο στην επαρχία) και είχε πολλά σκαμπανεβάσματα και άρα έλλειψη σταθερότητας.

Κάτι που εξηγείται από το γεγονός ότι χρειαζόταν χρόνος για να ξαναγίνει ομάδα μετά την περυσινή κακοποίηση των αποδυτηρίων και της εικόνας συνονθυλεύματος που παρουσίαζε στο χορτάρι, αλλά και για να καταφέρει περάσει την αγωνιστική ταυτότητα και τα στοιχεία που ήθελε ο νέος προπονητής. Να θέσει και να μεταδώσει νέες ποδοσφαιρικές αρχές, να γνωρίσει επαρκώς το υλικό, να αξιολογήσει τη φόρμα κάθε παίκτη και να βρει τη κατάλληλη χημεία και το ανάλογο τακτικό σχήμα.

Συν τοις άλλοις υπήρχαν παίκτες-κλειδιά που έπρεπε να περάσουν ένα στάδιο προσαρμογής, όπως ο Παλάσιος, που αποκτήθηκε στο τέλος των καλοκαιρινών μεταγραφών, κομβικοί παίκτες που άργησαν να ενσωματωθούν, όπως ο Σένκεφελντ και ο Κουρμπέλης, αλλά και παίκτες που χρειάστηκαν χρόνο για να συνέλθουν απ’ τα περυσινά, όπως ο Βιγιαφάνιες και ο Αϊτόρ, προκειμένου να κουμπώσουν σωστά τα κομμάτια του παζλ.

Προφανώς και υπήρξαν λάθη προπονητικά και ατομικά, σαφώς και η νοοτροπία της ομάδας δεν ήταν η ενδεδειγμένη σε αρκετά ματς, ξεκάθαρα το έμψυχο δυναμικό χρειάζεται 4-5 ακόμα Παλάσιος προκειμένου να κινηθεί προς την κατεύθυνση της κανονικότητας, αλλά όλα αυτά δεν αναιρούν το αντικειμενικό συμπέρασμα ότι ο Παναθηναϊκός άξιζε να έχει περισσότερους βαθμούς και υψηλότερη θέση στον πίνακα.

Στην παρούσα φάση, ωστόσο, το ζητούμενο, δεν είναι τόσο η ανάλυση του τι συνέβη στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, όσο τα δεδομένα και οι προϋποθέσεις που υπάρχουν ενόψει των πλέι οφ και της μάχης για το ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Παρασκηνιακά και διαιτητικά άπαντες γνωρίζουν ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στη χειρότερη θέση. Είναι μόνος του, δίχως φιλίες, δεν περιμένει… εύνοιες, δεν έχει… ειδικές σχέσεις με κανέναν και θα συνεχίσει να μάχεται με τη μοναχικότητα των αξιών του, με ό,τι ταλέντο υπάρχει στο ρόστερ και με την ποδοσφαιρική ταυτότητα του προπονητή του.

Ακόμη υπάρχουν, ασφαλώς, σημαντικές εκκρεμότητες με κυριότερες την απόκτηση αγωνιστικού ρυθμού των Γκατσίνοβιτς και Κουρμπέλη που σταδιακά θα αφομοιώνουν ολοένα και περισσότερο τα «θέλω» του προπονητή μέχρι να φτάσουν σε υψηλό βαθμό αξιοποίησης, όπως επίσης υπάρχουν και σημαντικοί προβληματισμοί που προκύπτουν από ενδεχόμενη απουσία π.χ. του Χουάνκαρ ή του Ιωαννίδη, με την έννοια της έλλειψης επαρκούς βάθους στις θέσεις που αγωνίζονται.

Ενας λόγος παραπάνω εξαιτίας του γεγονότος ότι στο μίνι πρωτάθλημα των πλέι οφ παίζει παραδοσιακά μεγάλο ρόλο το βάθος στον πάγκο και η καλή φυσική κατάσταση μίας ομάδας ως απόρροια των συνεχόμενων αγώνων (κόπωση, τραυματισμοί, τιμωρίες).

Οπως επίσης σημαίνοντα ρόλο θα παίξουν η ψυχολογική και αγωνιστική προετοιμασία για το ξεκίνημα, για τα πρώτα ματς των πλέι οφ και τη φόρα/δυναμική που θα αποκτήσεις, η αξιοποίηση της έδρας στο μέγιστο βαθμό και οι μικρότερες δυνατές απώλειες στα δύο ματς με την θεωρητικά υποδεέστερη ομάδα της εξάδας.