Θρίαμβος-παραγγελιά για Κύπελλο και ευρωπαϊκή επιστροφή!

Δύο στροφές πριν από το τέλος της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, λίγο πριν την έναρξη των πλέι οφ, με τους ημιτελικούς του Κυπέλλου να ακολουθούν και με τους φίλους της ομάδας να επιστρέφουν μαζικά για πρώτη φορά μετά τις αλλαγές στους περιορισμούς χωρητικότητας, προέκυψε ο θρίαμβος του Παναθηναϊκού απέναντι στην ΑΕΚ.

Ούτε παραγγελιά να ήταν.

Οι κίνδυνοι σε περίπτωση «στραβής» ήταν τεράστιοι, άλλος δρόμος εκτός της νίκης δεν υπήρχε ούτε για αστείο και η ομάδα όχι μόνο κατάφερε να αντεπεξέλθει και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αλλά μπόρεσε να ισοπεδώσει στο χορτάρι την Ενωση.

Φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να συζητάμε για… απώλεια μίας μεγάλης ευκαιρίας για ακόμα μεγαλύτερο σκορ, ιστορικών διαστάσεων.

Αν όχι ουδείς σίγουρα ελάχιστοι θα μπορούσαν να το περιμένουν και κυρίως να το προβλέψουν σε αυτό το βαθμό.

Ισως ούτε καν ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς που εφάρμοσε την καλύτερη -μακράν της δεύτερης- στρατηγική της φετινής σεζόν από τον πράσινο πάγκο, νικώντας κατά κράτος τον αντίπαλο συνάδελφό του.
Το «διάβασμα» του Γιοβάνοβιτς και οι αποφάσεις του όσον αφορά την επιλογή της τακτικής του προσέγγισης απέναντι στην ΑΕΚ υπήρξαν αψεγάδιαστα.

Το μεγαλύτερο ατού της Ενωσης είναι το πρέσινγκ ψηλά και η μεγαλύτερη αδυναμία της η ανασταλτική της εικόνα και δη οι χώροι που αφήνει στο μεσαίο τρίτο του γηπέδου όταν της «σπάνε» το πρέσινγκ.

Ο Σέρβος προπονητής της έδωσε χώρο και μπάλα κι έβαλε για τα καλά στην εξίσωση τον Ιωαννίδη ως «target man».

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και πριν την έναρξη του ντέρμπι του μιλούσε για περισσότερα από δέκα λεπτά πάνω στις λεπτομέρειες του ρόλου του, ενώ ο Ελληνας επιθετικός τον έβγαλε ασπροπρόσωπο και υπήρξε ο πλέον κομβικός παίκτης της ομάδας όσον αφορά την εφαρμογή της στρατηγικής και του πλάνου του Παναθηναϊκού.

Διότι εάν ο Ιωαννίδης δεν κέρδιζε τις περισσότερες μονομαχίες στον αέρα (κυρίως) και στο έδαφος από τους Βράνιες και Τζαβέλλα, εάν δεν ήταν το ιδανικό «σκαλοπάτι» για να σμπαραλιαστεί η πίεση της ΑΕΚ και να μεταφερθεί η μπάλα προς το μεσαίο και το επιθετικό τρίτο του γηπέδου ορθολογικά, δεν θα συζητάγαμε σ’ αυτή τη βάση σήμερα.

Κι ας έχασε δύο σπάνιες ευκαιρίες για γκολ που έπρεπε και μπορούσε να τελειώσει καλύτερα…

Στη θεωρία η παραπάνω αναφορά στον Ιωαννίδη αδικεί τον Παλάσιος που έκανε «άρρωστο» ματς και ήταν μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος παίκτης του γηπέδου πραγματοποιώντας εκπληκτική εμφάνιση, αλλά στην ουσία ο Ιωαννίδης και η υποστήριξη του δύσκολου ρόλου που του είχε ανατεθεί ήταν το κλειδί της τακτικής επικράτησης στη σκακιέρα των δύο πάγκων.

Ο δεύτερος πιο καθοριστικός παίκτης του Παναθηναϊκού, σε καθαρά τακτικό επίπεδο, ήταν ο Πέρεθ. Κι ας «αδικείται» ο εξαιρετικός Αϊτόρ, ο τούρμπο Αλεξανδρόπουλος κι ο αψεγάδιαστος Διούδης.

Ο Ισπανός ήταν το «κομπιούτερ», ο αφανής εργάτης, αυτός που δέχτηκε τη μεγαλύτερη πίεση από τις παγίδες της ΑΕΚ στο χώρο ευθύνης του, αυτός που έβγαλε το ντέρμπι με ποσοστό εύστοχων μεταβιβάσεων της τάξεως του 90% σε αυτές τις συνθήκες, έχοντας ταυτόχρονα και τις περισσότερες ανακτήσεις μπάλας/κατοχής από κάθε άλλον πράσινο.

Η παροιμιώδης ψυχραιμία του υπήρξε καταλυτική στην έκβαση του ματς και η τακτική του συνέπεια και ικανότητα έκανε εν ολίγοις τη διαφορά.

Βοηθώντας και τον Αλεξανδρόπουλο να αποκτήσει περισσότερες ελευθερίες για να ξεδιπλώσει το δημιουργικό του θράσος και συνθέτοντας στο πλευρό του ένα δίδυμο στον άξονα που επικράτησε κατά κράτος των Σιμόες και Σάκχοφ στο νευραλγικό χώρο της μεσαίας γραμμής.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, με τις συγκυρίες να παίζουν σαφώς ρόλο στον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε το ματς και να είναι για πρώτη φορά φέτος ευνοϊκές για τον Παναθηναϊκό.

Λες και η μοίρα, ο θεός του ποδοσφαίρου του το χρωστούσε. Ή μάλλον όχι λες. Του το χρωστούσε.

Σε βάθος χρόνου στα φέρνει πίσω το ποδόσφαιρο. Ο Παναθηναϊκός δεν άξιζε από αμιγώς αγωνιστικής πλευράς να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο όσον αφορά την παρουσία του στα πλέι οφ.

Από τις δέκα φετινές ήττες τουλάχιστον στις οκτώ πλήρωσε χοντρά ατομικά λάθη (Σάρλια με ΠΑΣ Γιάννινα, βολέ Διούδη με Αρη, Πούγγουρας στην Τρίπολη, Κώτσιρας με ΑΕΚ και Βόλο, Σάντσες με Αστέρα κ.α.), δέχτηκε την «πριονοκορδέλα» τραγικών διαιτητικών αποφάσεων και σε καμία περίπτωση δεν ήταν χειρότερος των αντιπάλων του.

Απέναντι στην ΑΕΚ το ποδόσφαιρο του έδωσε πίσω μαζεμένα τα χρωστούμενα και, μάλιστα, στο καλύτερο δυνατό τάιμινγκ.

Πρώτον διότι προέκυψε σε ντέρμπι με τόσο εμφατικό τρόπο και με μεγάλο σκορ. Δεύτερον γιατί πάνω από το κεφάλι του προπονητή και των ποδοσφαιριστών της ομάδας υπήρχε ένα τεράστιο ΠΡΕΠΕΙ, δεν υπήρχε κανένα απολύτως βαθμολογικό περιθώριο, η θηλιά είχε τυλιχτεί γύρω από το λαιμό και η αποτυχία χαμογελούσε χαιρέκακα και χτυπούσε την πόρτα για εκφοβισμό.

Τρίτον επειδή οι φίλοι του τριφυλλιού είχαν επιστρέψει στο γήπεδο και δεν τους άξιζε ένα ακόμη ξενέρωμα. Ενας λόγος παραπάνω μετά τη φανταστική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν, αλλά και τη στήριξη και το αγκάλιασμα της ομάδας από την πρώτη στιγμή, πολύ πριν την έναρξη του αγώνα.

Τέταρτον, γιατί τα μέχρι πρότινος δεδομένα είχαν δείξει ότι η φετινή ομάδα δεν σφύζει από… άντερα και χαρακτήρα, με βάση την λειψανδρία προσωπικοτήτων.

Συνήθως λύγιζε. Πνιγόταν σε μία κουταλιά νερό. Μόνο απέναντι στον Ατρόμητο στο Περιστέρι, στο νοκ άουτ ματς για το Κύπελλο, είχε δείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί ενώ βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Πλέον το έκανε και σε ματς πρωταθλήματος που είχε χαρακτήρα νοκ άουτ.

Και το γεγονός αυτό αναπτερώνει τη ψυχολογία, γυρίζει τον διακόπτη και προδίδει την απαιτούμενη ώθηση για τα επόμενα μεγάλα ΠΡΕΠΕΙ που σχετίζονται με τους ημιτελικούς και τον τελικό του Κυπέλλου και τα πλέι οφ της ευρωπαϊκής επιστροφής.