Η αμηχανία της αστοχίας

Σε ό,τι έχει να κάνει με το πρώτο κομμάτι (βλ. Νεμάνια Νέντοβιτς) πάντως, στα “Δύο Αοράκια” αποτυπώθηκε με τον πλέον γλαφυρό τρόπο πως η εξάρτηση έχει δύο όψεις. Αυτή που σε απογειώνει όταν είναι στα καλά της κι εκείνη που σε συντρίβει όταν δεν λειτουργεί με τον δέοντα τρόπο.

Οι αριθμοί αρκούν για να εξηγήσουν τι σημαίνει το παραπάνω: ο 31χρονος γκαρντ είχε 19 πόντους στο πρώτο μέρος με 5/11 σουτ και 5/5 βολές, ενώ μετά την ανάπαυλα δεν βρήκε τον στόχο σε καμία από τις δέκα εντός παιδιάς προσπάθειες που πήρε (0/3 δίποντα, 0/7 τρίποντα), σκοράροντας αποκλειστικά από την γραμμή των βολών (4/4).

Κι αυτό ήταν πρόβλημα, ειδικά στην τελευταία περίοδο, οπότε εξελισσόταν η αντεπίθεση του Ολυμπιακού. Δεν ήταν άλλωστε ξένη η εικόνα όλων να τον ψάχνουν, με την ελπίδα πως θα βάλει ένα – δύο μεγάλα σουτ, για να αλλάξει την πορεία του τελικού.

Αυτά όμως δεν ήρθαν ποτέ, με αποτέλεσμα άπαντες να βλέπουν το καλάθι πιο μικρό απ ότι πραγματικά ήταν και να κυριεύονται από αμηχανία αφού έβλεπαν τη μία κατοχή μετά την άλλη να καταλήγουν με αποτυχία.

Οι έξτρα λύσεις που δεν είχε

Πέραν αυτού, ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ πλήρωσε το γεγονός πως -εκ του αποτελέσματος- δεν είχε τις +2 λύσεις από τον πάγκο, που έκαναν τη διαφορά για τον Ολυμπιακό. Αμφότεροι οι προπονητές πήγαν επί της ουσίας με οκτώ παίκτες στον τελικό. Πλην όμως, ο Γιώργος Μπαρτζώκας πήρε στην τελική ευθεία από τον Τόμας Γουόκαπ και τον Σακίλ ΜακΚίσικ αυτά που δεν κατάφερε να βρει από τους δικούς του παίκτες (βλ. Τζέρεμι Έβανς, Στέφαν Γιόβιτς) ο Δημήτρης Πρίφτης.

Ο πάγκος έκανε τη διαφορά εκεί που χρειαζόταν, κυρίως γιατί η ενέργεια των δύο ερυθρόλευκων περιφερειακών ανέτρεψε τη ροή της αναμέτρησης. Ο Ολυμπιακός επένδυσε στην σκληρή άμυνα, η οποία τον γέμισε με αυτοπεποίθηση, την ώρα που η κούραση του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ μεταφραζόταν σε αργό επιθετικό ρυθμό και αποφάσεις που δεν απέφεραν ουσιαστικό κέρδος, με τα σουτ πάνω σε άμυνα να εξελίσσονται στον κανόνα και -μοιραία- να καταλήγουν στο σίδερο.