By Βαρύς αριθμός, εννοείται. Αλλά πάλι, αριθμός.
Η εικόνα της ομάδας μέσα στις τέσσερις γραμμές, είναι κάτι αρκετά πιο σύνθετο από ένα αριθμό. Με την ίδια απόδοση σε αυτά τα δέκα ματς, όχι 1% καλύτερη, με την ολόιδια απόδοση, πολύ εύκολα επτά-οκτώ από τις δέκα ήττες θα μπορούσε να είναι ισοπαλίες. Η εικόνα, δεν θα άλλαζε. Είπαμε, ούτε 1% καλύτερη. Η συζήτηση σήμερα όμως, με συν επτά-οκτώ πόντους στη βαθμολογία, θα ήταν τελείως διαφορετική.
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε κάτι, από ένα ground zero. Δημιουργεί επάνω στο τίποτα, μία εικόνα-βάση. Μια αρχή. Μπει δεν μπει στο top-6 (που θα μπει…), φτάσει δεν φτάσει στον τελικό του κυπέλλου (που θα φτάσει…), βγει δεν βγει στην Ευρώπη (που θα βγει…), το καίριο κριτήριο για το “μετά” δεν μπορεί παρά να είναι η εικόνα, όχι ο αριθμός ή οι αριθμοί. Με την εικόνα, είναι φως-φανάρι τι χρειάζεται σε εκείνο το μετά. Υποστηρίζεις, ενισχύεις, εμπλουτίζεις. Δεν γκρεμίζεις, επιστρέφοντας άλλη μία φορά πίσω. Σε ένα επόμενο, από τα πολλά όλα αυτά τα χρόνια, ground zero.
Η ομάδα, είναι ομάδα. Δεν είναι τηλεπαιγνίδι, δεν είναι σίριαλ, δεν είναι ριάλιτι, δεν είναι τοκ-σόου. Με το που δεν έφερε μονομιάς τους αριθμούς, δηλαδή τηλεθέαση+διαφήμιση, αμέσως κόβεται από το πρόγραμμα του καναλιού και πάμε στο επόμενο τηλεπαιγνίδι, σίριαλ, ριάλιτι, τοκ-σόου. Το ποδόσφαιρο είναι αλλιώς, δεν είναι τηλεόραση. Ο Απόλλωνας, ο Ολυμπιακός, ο Ιωνικός, η Λαμία (και “θα δούμε” ο Ατρόμητος στην τελευταία αγωνιστική της regular season) είναι οι 4+1 ομάδες του πρωταθλήματος που έπαιξαν με τον Παναθηναϊκό…και δεν τον νίκησαν. Οι άλλες οκτώ της κατηγορίας, όλες, τον νίκησαν. Τουλάχιστον, μία φορά. Ο Αστέρας και ο ΠΑΟΚ, δύο φορές.
Αυτό στο ποδόσφαιρο ωστόσο, δεν είναι αξιωματική συνεπαγωγή ότι πρόκειται για κακή ομάδα, έτοιμη για τον κάδο. Αντί κάδου κοιτάζεις ν’ αναλύσεις και ν’ αξιολογήσεις με κριτήριο, πώς μπορείς να τη βοηθήσεις ώστε οι επτά-οκτώ στις δέκα ήττες που λέγαμε, να γίνουν πράγματι ισοπαλίες. Και σε μία ύστερη φάση, πώς μπορείς πάλι να τη βοηθήσεις ώστε οι ισοπαλίες να γίνουν νίκες. Ο Παναθηναϊκός τώρα, δεν είναι μια κακή ομάδα. Είναι, πειραγμένη ομάδα. Ενα γκρουπ, με πειραγμένο μυαλό. Εκτροχιασμένο. Το μυαλό ξεφεύγει μάλλον ανεξέλεγκτο, λίγο-λίγο έξω από τα κουτάκια που είναι το “α” και το “βου” του ποδοσφαίρου. Ο μόνος που μπορεί να το επαναφέρει στη θέση του, είναι το ίδιο το κλαμπ. Ιδού το πεδίον, συνεπώς.
Η κλασική ιστορία, με τα μικρά-μικρά που κάνουν το ένα μεγάλο. Τις προάλλες μετά την Τούμπα είχα σημειώσει εδώ, πως εκείνο που θορύβησε περισσότερο από το αποτέλεσμα ή γενικώς τα αποτελέσματα, ήταν η εικόνα του Φραν Βέλεθ “εν εξάλλω” μπροστά στην κάμερα να παίρνει επάνω του κάτι που δεν είναι…το κουτάκι του ποδοσφαιριστή. Είναι elementary κουτάκι στο ποδόσφαιρο, ότι ο ποδοσφαιριστής δεν μπαίνει σε ζητήματα πολιτικής/μικροπολιτικής του κλαμπ, πολύ περισσότερο δεν μπαίνει με αυτόν τον τρόπο που είδαμε, τελεία.
Εάν μπει ο ποδοσφαιριστής στο κουτάκι που δεν του αντιστοιχεί, αυτό διαχέεται. Και ποτέ δεν μένει όλο αυτό, δίχως ουρά. Δίχως συνέχεια. Στο Αγρίνιο, είδαμε τη συνέχεια. Ποδοσφαιριστές, με προδιάθεση πιο πολύ να μαλώσουν παρά να παίξουν. Να μαλώσουν με τον αντίπαλο, να μαλώσουν με τον διαιτητή, να μαλώσουν…με τα σημαιάκια στα κόρνερ. Δεν ήταν έκπληξη λοιπόν, ότι “δεν έπαιξαν”. Οτι η ατομική απόδοση των σημαντικών παικτών, σε άλλο ένα παιγνίδι είτε έπιασε οριακά το πέντε-στα-δέκα είτε έπεσε και κάτω από το πέντε-στα-δέκα. Με μυαλό αλλού, δίχως προσήλωση “με παρωπίδες” στο κεντρικό αντικείμενο που είναι το παιγνίδι, δεν αποδίδεις. Ατομικά, καν. Για συνδυαστικά, περιττεύει η ανάλυση.
Μικρό-μικρό ο Φραν Βέλεθ, μικρό-μικρό η υπό το 100% συνολική συγκέντρωση, μικρό-μικρό και η στιγμή του πέναλτι στο γήπεδο του Παναιτωλικού. Σε συνθήκη αυτοδιαχείρισης ή περίπου, σκέφτηκαν “τα παιδιά” να το δώσουν στον Καρλίτος για να τον βοηθήσουν να ξεμπλοκάρει. Θαυμάσιο, αλληλέγγυο, αφόρητα ερασιτεχνικό. Αξιο να το μιμηθούμε στην παρέα, εκεί που πάμε να παίξουμε πέντε-επί-πέντε. Επαγγελματικά, εκατό-μηδέν εκτός πλαισίου. Εκτός σειράς. Εκτός τάξεως. Θέλετε να μου πείτε δηλαδή, ότι στον Βόλο ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε στο 80′ πέναλτι με τον αγώνα στο μηδέν-μηδέν, και δεν θα το εκτελούσε ο Ελ Αραμπί αλλά “τα παιδιά” θα συμφωνούσαν να το δώσουν στον Ονιεκούρου για να ξεμπλοκάρει; Σας παρακαλώ.
Μικρό-μικρό ο Φραν Βέλεθ, μικρό-μικρό τα μαλώματα, μικρό-μικρό το πέναλτι, μικρό-μικρό και η κουβέντα του Φώτη Ιωαννίδη στο φινάλε. “Δεν ήξερα ότι ο Παναιτωλικός έχει ποδοσφαιριστή Μαλή” αυτό μπορεί να το πει (και, να ξέρετε, ακόμη κι αυτός δεν θα το έλεγε ποτέ…) ο Κιλιάν Μπαπέ, όχι ο Ιωαννίδης. Φυσικά δεν είναι κακούργημα, φυσικά μπορούν να τα βρουν και να το αφήσουν πίσω σε μισό λεπτό μέσα, νέοι άνθρωποι άλλωστε, γεννηθείς το 1997 ο ένας, γεννηθείς το 2000 ο άλλος. Στη θέση του OTE TV να σας πω, θα προκαλούσα (με τη συνεργασία και των δύο κλαμπ) μιντιακό event συμφιλίωσης, κι είμαι σίγουρος πως θα είχε και πλάκα. Εκτός ότι θα έστελνε το ωφέλιμο μήνυμα, παραέξω.
Δεν είναι κακούργημα, μάλιστα θέλω να πιστέψω πως από το Σαββατόβραδο κιόλας, εν πρώτοις ο πατέρας Βασίλης Ιωαννίδης, αλλά και οι σημαντικοί άνθρωποι που έχει ο Παναθηναϊκός στα αποδυτήριά του, ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου, ο Δημήτρης Σαραβάκος, ο ίδιος ο Ιβαν Γιοβάνοβιτς, ο Χρήστος Κόντης, ακόμη και ο ατζέντης του καλού ποδοσφαιριστή, βρήκαν τον κατάλληλο τρόπο για να δώσουν στον Φώτη να καταλάβει ότι έσφαλε “δίχως αστερίσκους”. Δεν είναι κακούργημα, είναι το άλλο ένα μικρό-μικρό που προστίθεται στα “εκτός πλαισίου”. Μαζεύονται, πολλά. Σε καλό, δεν θα βγουν.
Comments