Αν δεν είχε φιλοτιμηθεί ο Οκάρο…

Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό (και δυστυχώς για τον Ηρακλή) γλίτωσε τα χειρότερα δια χειρός Οκάρο ΟυάιτΜε σοβαρότητα και μαχητικότητα. Αν δεν είχε φιλοτιμηθεί ο Αμερικανός να ανεβάσει λίγο την έντασή του σε άμυνα και επίθεση, δεν βαζω το χέρι μου στη φωτιά όσον αφορά τον τελικό νικητή. Μπορεί τα πράγματα να ήταν τελείως διαφορετικά και ο Παναθηναϊκός να ταξίδευε την Πέμπτη (16/2) για την Κρήτη ενόψει του πρώτου μεγάλου στόχου με την ψυχολογία… υπό το μηδέν.

Μπορεί με τα «εάν» και τα «εφόσον» να μην γράφεται καμία ιστορία, αλλά παιχνίδια όπως αυτά του πρωταθλήματος, φτάνει και περισσεύει το επιθετικό ταλέντο ενός παίκτη για να αποφευχθούν τέτοια καρδιοχτύπια. Ο Παναθηναϊκός ήταν κάκιστος στην επίθεση. Χωρίς «καθαρά» σουτ, χωρίς καλή κυκλοφορία, ενίοτε και με επιπόλαιες (αν όχι… τσαπατσούλικες) ενέργειες. Και φάνηκε η έλλειψη «σιγουριάς» που μπορεί να προσφέρει ο Νεμάνια Νέντοβιτς. Την περασμένη εβδομάδα πήρε «φωτιά» στη Λάρισα, συνέχισε να «πυροβολεί» στη Λιόν και έδειξε ότι κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός χρειάζεται «σκορ» θα το βρει στα χέρια του Σέρβου γκαρντ.

Απέναντι στον Ηρακλή απουσίασε αυτή σιγουριά. Η στιγμή που η μπάλα θα πάει στα χέρια του. Όχι απαραίτητα για να «εκτελέσει» έξω από τα 6.75 μέτρα, αλλά τουλάχιστον να τραβήξει πάνω του δύο παίκτες (όπως κάνει τις περισσότερες φορές) και να βρει ο Παναθηναϊκός ένα ελεύθερο (και σαφώς καλύτερο) σουτ. Είτε spot up σουτ, είτε με δημιουργία σε καταστάσεις pick n roll. Αμφιβάλλω ότι το παιχνίδι θα είχε αυτήν την μορφή εάν είχε ξεκινήσει ο Νέντοβιτς το ματς. Δυο-τρεις φάσεις θα ήταν αρκετές για να είχε «κλειδώσει» το «τριφύλλι» το προβάδισμα.