Ολα τα’ χε, ένα «ντου» του έλειπε…

H οπαδική εισβολή στο «Γ. Καλαφάτης»

Από το 2000 έως και σήμερα έχουν γίνει αμέτρητα «ντου» οπαδών σε πολλούς από τους «μεγάλους». Ανάλογα με τις εποχές. Άλλα εξ αυτών «ελεγχόμενα», με το «κλείσιμο του ματιού» και το θολό «πράσινο φως» των διοικήσεων για να την «ακούσουν» λίγο οι παικταράδες που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες, άλλες φορές εν αγνοία της εκάστοτε διοίκησης. Ετσιθελικά! Ολες οι διοικήσεις, όλων των «μεγάλων», περνούν τη φάση τους με τους οργανωμένους. Άλλες εποχές είναι χέρι – χέρι, άλλες απλώς τα έχουν καλά, άλλες είναι απέναντί τους, άλλες απλώς συμβιώνουν σε μια υποχρεωτική σχέση συνύπαρξης χωρίς η μία πλευρά να συνεργάζεται ή να έχει σε εκτίμηση την άλλη πλευρά. Αυτή τη φάση περνά τους τελευταίους μήνες ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός.

Το «ντου» το βράδυ της Τετάρτης στο Κορωπί ουδείς το περίμενε. Παίκτες, προπονητές, διοικούντες, δεν είχαν πάρει χαμπάρι. Κάποιοι λιγοστοί – μεταξύ των οποίων και το προπονητικό τιμ – πρόλαβαν. Οι περισσότεροι παίκτες, όμως, ήταν εκεί. Και άκουσαν τα «παίζετε σαν κότες» και όλα τα λίγο – πολύ γνωστά υπόλοιπα. Όχι, αυτή τη φορά δεν έγινε γης μαδιάμ το «Γ. Καλαφάτης» όπως πριν από λίγα χρόνια, στην πρώτη προπόνηση του Μαρίνου Ουζουνίδη, λίγες μέρες μετά την απόλυση Στραματσόνι. Δεν κινδύνεψε κάποιος με σφαλιάρες όπως τότε ο Κουτρουμπής, ούτε ύψωσε κάποιος τόσο πολύ τη φωνή του ώστε να δεχθεί το bullying που είχε «φάει» τότε ο Ζέκα ως αρχηγός και πολλοί άλλοι. Ηταν κάπως πιο cool η «φάση». Όμως για πολλοστή φορά δεν είχε τα επιθυμητά για όσους εισέβαλαν στο προπονητικό κέντρο του Παναθηναϊκού αποτελέσματα.

Δεν ξέρω, ίσως παλαιότερα να είχαν έναν… κάποιο ανίκτυπο τέτοιου είδους «πρωτοβουλίες» στους παίκτες. Και στους ξένους, αλλά κυρίως στους Ελληνες που καταλάβαιναν περισσότερο την πίεση από το όποιο «περιβάλλον». Υπάρχει, βέβαια και η άλλη όψη του νομίσματος. Ακόμα θυμάμαι την επομένη το «ντου» στην Παιανία το 2003 (δύο μέρες μετά τη «Ριζούπολη») τον Γιαν Μικάελσεν να μου λέει «τελείωσε, θα ζητήσω μεταγραφή». Ο συμπαθής Γιαν δεν ζήτησε ποτέ μεταγραφή. Εμεινε, πήρε και νταμπλ την επόμενη σεζόν, έκανε τις υποκλίσεις του και τα «όλε – όλε» του στη Λεωφόρο και αποχώρησε… χωρίς «ντου». Προσοχή όμως: ήταν «άλλος» εκείνος ο Παναθηναϊκός του Βαρδινογιάννη. Όπως «άλλος» ήταν και ο πολυμετοχικός. Ηταν ομάδες με φιλοδοξίες, με προοπτική, με σπουδαία ρόστερ και με υψηλότατα συμβόλαια! Οι αντιστάσεις ενός παίκτη ήταν περισσότερες. Μπορούσε να συμβιβαστεί με πολύ περισσότερα, να τα αφήσει να περάσουν, να τα θάψει κάπου σε μια άκρη του μυαλού του και να συνεχίσει. Το έχουμε κάνει όλοι στη ζωή μας, άλλωστε, στους εργασιακούς μας χώρους, είναι λογικό έως ενός σημείου. Τα όρια του καθενός τα ορίζει ο ίδιος, κανένας άλλος!

Κι ας μην ξεχνάμε πως τι «ενοχλεί» κάποιον είναι τελείως υποκειμενικό. Ενας παίκτης, επί παραδείγματι, μπορεί να αντέχει τα «ντου» και τις ύβρεις του προπονητή του, αλλά να τρελαίνεται αν δεν έχει ζεστό νερό για μπάνιο (προσοχή και στους θερμοσίφωνες παρεμπιπτόντως, να μην ξεχνάμε να κλείνουμε και τα φώτα, τώρα με τις αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος …). Άλλος παίκτης μπορεί να τα αντέχει όλα, αλλά αν καθυστερήσει μία ημέρα η δόση συμβολαίου να λέει στον δικηγόρο του «ετοιμάσου για εξώδικο». Αλλος να μην παίζει ποτέ, αλλά να μένει στην ομάδα λόγω συμβολαίου κι’ άλλος να μένει τρεις -τέσσερις φορές στον πάγκο και να ζητά μεταγραφή! Ποτέ δεν ξέρεις τα κριτήρια καθενός!

Όμως τη σήμερον ημέρα αυτή η εισβολή στο προπονητικό κέντρο του Παναθηναϊκού και τα «γαλλικά» που άκουσαν πολλοί παίκτες, «θετική» επίδραση δεν είχε ούτε σε έναν! Υπήρξε ξένος παίκτης που χλώμιασε και ρωτούσε τι γίνεται μπας και καταλάβει… πού ήρθε. Υπήρξαν άλλοι ξένοι παίκτες οι οποίοι τα άκουσαν αμίλητοι και έφυγαν με σκυμμένο κεφάλι. Υπήρξαν απογοητευμένοι Ελληνες…

Δεν ξέρουμε, μπορεί ο Παναθηναϊκός μετά από τις τρεις σερί ήττες να κάνει… 5/5 στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος, αρχής γενομένης από τα ματς με τη Λαμία και τον Απόλλωνα. Μπορεί, από την άλλη, να μαζέψει λιγότερους από δέκα βαθμούς και να μείνει εκτός εξάδας. Το βέβαιο είναι πως ό,τι συνέβη την Τετάρτη στο Κορωπί και ανεξάρτητα από τις προσαγωγές και τις συλλήψεις που ακολούθησαν (άλλο μεγάλο κεφάλαιο αυτό), δεν πρόκειται να ωθήσει τους παίκτες να προσφέρουν περισσότερα και καλύτερα. Ισως ωθήσει κάποιους να αποχωρήσουν το καλοκαίρι, αν και μετά από αρκετούς μήνες αυτά συνήθως ξεχνιούνται. Όχι από όλους, κάποιοι που ενδεχομένως να έχουν προτάσεις, να προσμετρήσουν όλες τις παραμέτρους του παναθηναϊκού επαγγελματικού βίου τους.

Οσο για τους διοικούντες; Τι να πρωτοπεί κάποιος; Ότι το «Γ. Καλαφάτης» ήταν ξέφραγο αμπέλι; Ότι δεν υπήρχε ένας τεχνικός διευθυντής με προσωπικότητα να πάει να μιλήσει με τους παίκτες την επόμενη μέρα; Ότι ο προπονητής απλώς το… άφησε να περάσει, λες και δεν είχε συμβεί τίποτα σοκαρισμένος ων και εκείνος; Τα’ χε όλα ο Παναθηναϊκός, το «ντου» του έλειπε αυτές τις μέρες. Κι αν υπήρχε ένας μεγαλομέτοχος για τον οποίο θα μπορούσε κάποιος να πει ότι μαθαίνει από τα λάθη του, πάει στο καλό. Τόσες και τόσες φορές έχει κινητοποιηθεί ο Αλαφούζος κατόπιν εορτής, «τρώγοντας» και υπευθύνους ασφαλείας κατά καιρούς από τα πόστα τους, αλλά αυτή η ΠΑΕ όπως είναι δομημένη αυτή τη στιγμή χρειάζεται πάρα μα πάρα πολλές αλλαγές και ενισχύσεις σχεδόν σε όλα τα επίπεδα…