Οι τρεις κινήσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον Παναθηναϊκό

Τι θα χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για ένα mini upgrade μεσούσης της σεζόν;

Δεν μιλάμε για… αναπληρωματικό αριστερό μπακ. Ναι, είναι κι΄ αυτή μια ανάγκη, αλλά όχι η πρώτιστη. Θα χρειαζόταν έναν χαφ πιο δημιουργικό από τον Αλεξανδρόπουλο και με περισσότερα τρεξίματα/ένταση από τον Μαουρίσιο. Θα χρειαζόταν έναν φορ σε στυλ «Φαν Φέερτ» (γρήγορο, έξυπνο, ικανό σε όλων των ειδών τις άμυνες και κυρίως με βιογραφικό ικανότατου σκόρερ κάθε σεζόν) για να μην πούμε «Μπεργκ» και φανούμε… παράλογοι και «ιερόσυλοι». Θα χρειαζόταν σίγουρα και έναν εξτρέμ με περισσότερα γκολ από τους υπάρχοντες, δεδομένου ότι με τον Χατζηγιοβάνη δεν… φαίνεται φως, παρεκτός και ο Τάσος καταλάβει ότι μάλλον δεν είναι ωφέλιμο να ψάχνει ομάδα το καλοκαίρι έχοντας παίξει για τελευταία φορά τον Δεκέμβριο…

Αυτές οι τρεις κινήσεις έπρεπε να είχαν γίνει για τον Παναθηναϊκό ιδανικά. Τι «σημαίνει» ιδανικά; Ότι διαθέτεις ως club τον μηχανισμό εκείνο που θα παράσχει στον προπονητή τη δυνατότητα να επιλέξει βάσει αυτών των χαρακτηριστικών τους κατάλληλους παίκτες. Δεν τον διαθέτει ο Παναθηναϊκός, ο οποίος αρκείται στις προτάσεις… συνεργαζόμενων agents – πάμε παρακάτω. Ότι ως club έχεις τις σταθερές εκείνες δομές οι οποίες είναι πάνω από τον εκάστοτε προπονητή και αν εκείνος για τους δικούς του λόγους είναι φοβικός, διστακτικός, «δύσκολος» ή αντιθέτως «σπάταλος» και πιεστικός για πολλές μεταγραφές, να θέτεις τα όρια και να αποφασίζεις εσύ. Το club. Δηλαδή, ο τεχνικός διευθυντής, εφόσον ο μεγαλομέτοχος (παρά τις σχετικά επιτυχημένες επιλογές του, όπως ο Βιγιαφάνιες, ο Μαουρίσιο, ή παλαιότερα ο Μολέδο και ο Βλαχοδήμος), δεν θέλει να πολύ-ανακατεύεται στα πόδια του προπονητή.