Και έναν ψηλό παιδιά και έναν ψηλό…

Ο Παναθηναϊκός και η τελική ευθεία της χρονιάς, στην οποία μπαίνει.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο Παναθηναϊκός δεν διανύει και τις καλύτερες μέρες της σύγχρονης ιστορίας του. Μάλλον στο αντίθετο άκρο θα λέγαμε ότι βρίσκεται. Οι λόγοι έχουν αναλυθεί πολλές φορές και δεν χρειάζεται να καταγραφούν ξανά, αν και η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως. Ναι, το μπάτζετ είναι μικρό, αλλά και με αυτό το μικρό μπάτζετ τα πράγματα στην Ευρωλίγκα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Εχουν μήπως πιο ακριβό ρόστερ η Αλμπα με τον Ερυθρό Αστέρα; Όχι βέβαια. Και όμως και η εικόνα τους και η βαθμολογική τους θέση είναι καλύτερες σε σχέση με τις αντίστοιχες των «πρασίνων».

Το θέμα, πάντως, είναι τι γίνεται από δω και πέρα ώστε να τελειώσει όσο το δυνατόν πιο καλά η χρονιά για τον Παναθηναϊκό. Και όπου πιο καλά, δεν μιλάμε για τίποτε άλλο πέρα από το νταμπλ. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα, δεν χωρά αμφιβολία αυτό, αλλά οι μεταξύ τους αναμετρήσεις είναι πάντα κάτι διαφορετικό. Και βέβαια το σημαντικό είναι ποιος θα βρεθεί στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, όταν θα κριθούν οι τίτλοι.

Ο Παναθηναϊκός στην τελική ευθεία της χρονιάς δεν θα πορευθεί με την μορφή, που έχει τώρα. Η πρώτη αλλαγή έχει να κάνει ως γνωστόν με την παρουσία του Στέφαν Γιόβιτς. Για τον Σέρβο γράψαμε τις προάλλες, αν είναι στο 60-70%, ο Παναθηναϊκός θα γίνει αρκετά έως πολύ καλύτερος. Γιατί ο Σέρβος ξέρει το έργο, ξέρει που να οδηγήσει το παιχνίδι, είναι κλασικός πλέι-μέικερ, που μετά τον Καλάθη δεν έχουν βρει οι νταμπλούχοι.

Ο Γιόβιτς, όμως, δεν φτάνει. Χρειάζεται και ένας ψηλός. Ο Γιώργος Παπαγιάννης έχει τρυπήσει το ταβάνι του, κάνει μία ακόμη εξαίσια χρονιά, τι κι αν δεν έχει τον κατάλληλο πλέι-μέικερ για να τον ταϊζει. Ο διεθνής σέντερ είναι ένας τύπος, που παίρνει ψυχολογία από την επίθεση. Αν δεν του δώσεις και 2-3 πάρε-βάλε και τον αφήσεις να κάνει το τρόλεϊ Παγκράτι-Κολιάτσου, δεν τον έχασες ακριβώς, αλλά σίγουρα τον πας πίσω. Δεν επιτρέπεται να έχεις ένα τέτοιο «προϊόν» στο ρόστερ σου και να μην τον αξιοποιείς έτσι όπως πρέπει, μην έχοντας έναν πλέι-μέικερ της προκοπής. Ελπίζουν τώρα οι Παναθηναϊκοί να αλλάξει αυτό το σκηνικό με την έλευση του Γιόβιτς.

Ο Σέρβος, όμως, δεν φτάνει, το ξαναλέμε. Ετσι τουλάχιστον λέμε εμείς από το πληκτρολόγιο μας, από το σπίτι μας, από το γραφείο μας. Η κριτική είναι εύκολη, αλλά όχι και ατεκμηρίωτη.

Για την τελική ευθεία της χρονιάς χρειάζεται, λοιπόν, κι ένας ψηλός. Ενας παίκτης, που θα κάνει τα αυτονόητα της θέσης του σέντερ, ένα κορμί, που θα ξεκουράζει τον Παπαγιάννη και δεν θα τον αφήνει να «λιώνει» μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ.

Αν δεν υπάρχουν χρήματα, που ξέρουμε ότι η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη, είναι σεβαστό. Είμαι πάντα της άποψης «να απλώνεις τα πόδια μέχρις εκεί που φτάνει το πάπλωμά σου».

Δεν μπορώ, όμως, την ίδια ώρα να πιστέψω ότι ολόκληρος κολοσσός Παναθηναϊκός δεν μπορεί να βρει 150.000 δολάρια μέχρι το τέλος της χρονιάς για να πάρει έναν ψηλό, που θα του χρειαστεί ειδικά στις μάχες του πρωταθλήματος. Τι μένουν άλλωστε για να τελειώσει η σεζόν; Τέσσερις μήνες. Με 150.000 δολάρια δεν παίρνεις βέβαια τον Ταρίκ Μπλακ (τόσα θέλει τον μήνα ο πρώην σέντερ της Ζενίτ και της Μακάμπι), αλλά έναν παίκτη, που να ξέρει την θέση, τον βρίσκεις. Ο, τι και να λέμε.

Με Γιόβιτς, λοιπόν, σε ικανοποιητική κατάσταση και με έναν ψηλό όχι από το πάνω ράφι, αλλά να προσφέρει ένα καλό δεκάλεπτο πίσω από τον Παπαγιάννη, ο Παναθηναϊκός δεν γίνεται Εφές ή Μπαρτσελόνα, γίνεται, όμως, ένα σύνολο, που πλέον θα του λείπουν λιγότερα πράγματα και θα έχει μεγαλύτερη τύχη να πετύχει τους στόχους του.

Αν με ρωτάτε, όχι από πληροφόρηση τόσο, όσο περισσότερο από αίσθηση, οι «πράσινοι» θα πάρουν και ψηλό.

Προς το παρόν, πάντως, δεν υπάρχει τίποτα υπό την έννοια ότι το ζητούμενο είναι να συνέλθει η ομάδα του Πρίφτη από την δύσκολη κατάσταση, που πέρασε με τον κορωνοϊό. Τα υπόλοιπα έπονται γιατί ο νόμος είναι ένας: πάνω από όλα η υγεία.