Η εικόνα παραίτησης δεν ταιριάζει στον Παναθηναϊκό

Κανείς δεν είχε την «απαίτηση» να κερδίσει αυτός ο Παναθηναϊκός αυτήν την ΤΣΚΚΑ. Κι όταν λέμε «αυτός ο Παναθηναϊκός», εννοούμε μια ομάδα με «φτωχό» και λάθος δομημένο ρόστερ, με αγωνιστικές αρρυθμίες λόγω παρατεταμένης απραξίας, με κρούσματα κορονοϊού που απαγόρευσαν τις προπονήσεις το τελευταίο διάστημα, με παίκτες καταπονημένους από τη νόσηση και την κλεισούρα, με μόλις 1000 άτομα σε ένα γήπεδο από το οποίο κανονικά η ομάδα αντλεί ενέργεια και δύναμη.

Η απαίτηση όμως που υπάρχει από τον κόσμο, είναι η ομάδα να προσπαθεί όσο περισσότερο μπορεί. Να μην τα παρατάει, να μην σηκώνει τα χέρια ψηλά, να μην μαρκάρει «με τα μάτια», να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος και όποιες δυσκολίες ή ιδιαιτερότητες κι αν έχει ένα παιχνίδι. Δεν νοείται να τρως σερί 23-0 ή να κάνεις 7 λεπτά να σκοράρεις ή να σου διαλύει το ηθικό και την ψυχολογία μια αμφισβητούμενη ή οριακή φάση ή λανθασμένη απόφαση των διαιτητών, όπως συνέβη στο τρίποντο και φάουλ που σήκωσε τόση κουβέντα: μπάσκετ είναι, έχει πεντακόσιες φάσεις στο 40λεπτο. Δεν μπορείς να στέκεσαι σε μια, που δεν συμβαίνει στο τέλος του αγώνα και δεν κρίνει σε τελική ανάλυση το τελικό αποτέλεσμα.

Και κυρίως δεν γίνεται να τα παρατάς μόλις νιώσεις ότι ένα ματς στραβώνει, επειδή ξέρεις ότι δεν έχεις τίποτα να κυνηγήσεις, τίποτα να κερδίσεις από τη φετινή Ευρωλίγκα και το μόνο που σου απομένει είναι το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Διότι εδώ, υπάρχει μια μεγάλη παγίδα: να εθιστείς στην ήττα αλλά και στην «εγκατάλειψη». Να χάσεις τη δυνατότητα να αντιδράς όταν ένα παιχνίδι πάει άσχημα. Διότι δεν υπάρχει κάποιος διακόπτης, που να τον γυρνάς όποτε θέλεις εσύ και να παίζεις καλά στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο, στους στόχους που σου έχουν απομείνει και έχεις ελπίδες να κατακτήσεις, όταν είσαι τόσο κακός στην Ευρωλίγκα. Οι διοργανώσεις μπορεί να είναι διαφορετικές, αλλά το μπάσκετ είναι ένα. Όπως μια είναι και η ομάδα.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορείς ακόμα και σε μια διοργάνωση όπως είναι η Ευρωλίγκα, όπου ο Παναθηναϊκός δεν κυνηγάει τίποτα πέρα από την αποφυγή των τελευταίων θέσεων, να «χρησιμοποιήσεις» τα παιχνίδια που απομένουν για να βελτιωθείς και να προοδεύσεις. Να παραμείνεις ανταγωνιστικός, να βγάζεις αντίδραση, να αποκτήσεις αυτοματισμούς, να τελειοποιήσεις επιθετικά συστήματα, να «σκληρύνεις» στην άμυνα. Να γίνεις περισσότερο Ομάδα. Διότι η εικόνα σαν κι αυτήν κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, μόνο εικόνα Ομάδας δεν είναι – με όλα τα ελαφρυντικά και τα προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν, έμοιαζε για αρκετούς σαν μια μέρα στη δουλειά, που περίμεναν να τελειώσει η βάρδιά τους και να πάνε σπίτι.

Ο ερχομός του Γιόβιτς από μόνος του δεν θα αλλάξει τίποτα, ακόμα κι ο Σέρβος βρεθεί στο 100% μέσα σε λίγες εβδομάδες, αν δεν βοηθήσουν και οι υπόλοιποι. Αν δεν βρουν το κέφι τους και τη διάθεσή τους. Αν δεν νιώσουν ότι έχουν κάποιο κίνητρο να προσπαθήσουν, όλοι μαζί, για να παίξουν καλύτερα. Κι αν δεν συνειδητοποιήσουν ότι όσο χάνουν το παρκέ κάτω από τα πόδια τους στην Ευρωλίγκα τη μια εβδομάδα μετά την άλλη, τόσο πιο κοντά έρχεται το ενδεχόμενο να συμβεί το ίδιο ακριβώς πράγμα και στις εγχώριες διοργανώσεις, μόλις «στριμωχτούν» π.χ. σε ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και δουν τη διαφορά να ανεβαίνει. Διότι τότε, είναι πολύ πιθανό σενάριο να παρουσιάσουν την εικόνα Ευρωλίγκας και στο πρωτάθλημα ή στο κύπελλο και να καταλάβουν πως δεν φταίει η διοργάνωση, αλλά η νοοτροπία της ομάδας.