Σάμιος: «Στον Παναθηναϊκό θέλουμε το πρωτάθλημα στην Κ19 αλλά με τον δικό μας τρόπο»

Αν δεν τον ξέρεις, είναι πολύ εύκολο να τον αναγνωρίσεις σε ένα ματς Ακαδημιών του Παναθηναϊκού. Είναι εκείνος που στέκεται πάντα όρθιος σε μία γωνιά του γηπέδου και παρακολουθεί αγώνες σχεδόν όλων των τμημάτων υποδομής του «Τριφυλλιού». Αθόρυβα, καταγράφει στο μυαλό του εάν οι προπονητές και οι παίκτες εφαρμόζουν όλα όσα μαθαίνουν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Ακούραστα, παρατηρεί ακόμα και πιτσιρίκια 10 ετών, ώστε να σχηματίσει προσωπική άποψη για το κάθε παιδί ξεχωριστά. Εκτός από τεχνικός διευθυντής της Ακαδημίας, καθοδηγεί ως head coach και την Κ19 του συλλόγου η οποία βρίσκεται κοντά στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά το 2012. Ο Βαγγέλης Σάμιος είναι σίγουρα ένας πολυάσχολος άνθρωπος!

Τον συναντήσαμε στο γραφείο του στο προπονητικό κέντρο της ΠΑΕ στο Κορωπί, όπου μαζί με το «δεξί του χέρι» στην Κ19, Αντρέα Ντρένοβα, αναλύσαμε διεξοδικά τον τρόπο λειτουργίας και το σκοπό του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου και των τμημάτων υποδομής. Με γνώση που πηγάζει από την εμπειρία των τελευταίων 14 χρόνων, όλα στο «Τριφύλλι» με μία διετή παρένθεση (2017-2019) στον ΑΠΟΕΛ, ο έμπειρος κόουτς μας μίλησε για τις τέσσερις φάσεις του παιχνιδιού, για την ηλικία που σταματάει το καθαρά εκπαιδευτικό μέρος, για τη σχέση των νεαρών παικτών με το σχολείο τους. Γέννημα-θρέμμα Παιανίας στις αρχές της ποδοσφαιρικής του καριέρας τη δεκαετία του 1980, ο Σάμιος γνωρίζει το ποδόσφαιρο σε επίπεδο Youth όσο ελάχιστοι στην Ελλάδα.

Μία συνέντευξη-ευαγγέλιο από ένα απόλυτα εξειδικευμένο στέλεχος, για όποιον σχετίζεται έμμεσα ή άμεσα με τις Ακαδημίες στην Ελλάδα, γονείς, προπονητές, παίκτες, ατζέντηδες.

– Ένα πρωτάθλημα σε επίπεδο Νέων μετά από 10 χρόνια είναι στόχος για τις Ακαδημίες του Παναθηναϊκού;

Εννοείται ότι είναι στόχος και ότι το θέλουμε. Θα είναι κάτι πολύ σημαντικό για τον σύλλογο, αν αναλογιστούμε ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά. Το θέλουμε, αλλά δεν πρόκειται να θυσιάσουμε το πλάνο και την αγωνιστική ταυτότητα που έχουμε ως ακαδημία. Οι πρωταγωνιστές εδώ είναι τα παιδιά, αυτό λέω σε όλους μου τους συνεργάτες. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, είμαστε βοηθητικοί.

– Το πλάνο φαντάζομαι είναι η ανάδειξη ποδοσφαιριστών έτοιμων για το επόμενο βήμα;

Όταν βλέπεις το Χατζηγιοβάνη να παίζει στην πρώτη ομάδα, βλέπεις τον Μπουζούκη, βλέπεις τον Αλεξανδρόπουλο, βλέπεις όλα τα άλλα παιδιά που έχουν περάσει, ότι έχουν κάνει μία διαδρομή μέσα από την ακαδημία, λες ότι έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι σε αυτό. Αυτά είναι τα πρωταθλήματα, αυτές είναι οι επιβραβεύσεις. Εκατομμύρια να σου δώσουν εκείνη την ώρα, δεν το αλλάζεις. Και δεν το αλλάζεις γιατί έχεις φτιάξει τη ζωή ορισμένων ανθρώπων.
Κρατάμε στα χέρια μας τις τύχες τους, τα αυριανά τους όνειρα κι αυτό πρέπει να το υπηρετήσουμε με σεβασμό. Όχι να πας να πάρεις ένα παιχνίδι και να χρησιμοποιήσεις τα παιδιά για να φέρεις αποτέλεσμα. Υπάρχει ξεκάθαρο αγωνιστικό μοντέλο. Μετά από χρόνια η πρώτη ομάδα παίζει ακριβώς αυτό το οποίο εκπαιδεύει η ακαδημία. Βλέπεις την πρώτη ομάδα και την Κ19 και παίζουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Με άλλες ταχύτητες, με άλλες εντάσεις, αλλά ο τρόπος παιχνιδιού είναι ακριβώς ο ίδιος.

Όταν ένας ποδοσφαιριστής φεύγει από την Ακαδημία γνωρίζοντας έναν συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, είτε από σχηματισμό, είτε από τις τέσσερις φάσεις του παιχνιδιού, είναι εύκολο να προσαρμοστεί στις στρατηγικές του προπονητή. Γι’ αυτό και πολλές φορές μας λένε οι προπονητές της πρώτης ομάδας ότι τα παιδιά που ανεβαίνουν είναι άρτια εκπαιδευμένα, αυτό για μας είναι το σημαντικότερο. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να έχεις ένα σταθερό προπονητικό μοντέλο και πάνω σε αυτό να εκπαιδεύονται τα παιδιά. Δεν γίνεται να παίζεις τη μία μέρα έτσι, την άλλη αλλιώς ή να προσαρμόζεις το παιχνίδι σου ανάλογα με τον αντίπαλο. Για παράδειγμα να πεις έρχεται την Κυριακή ο Βόλος και θα παίξω κάτι διαφορετικό. Στο τέλος θα δημιουργήσεις παιδιά που δεν θα είναι σωστά εκπαιδευμένα. Όπως ακριβώς μαθαίνεις να φτιάχνεις πρώτα συλλαβές και μετά προτάσεις, έτσι λειτουργεί και η ακαδημία. Είναι μία αλυσίδα που έρχεται, δένει, κουμπώνει και δημιουργεί τον άρτια εκπαιδευμένο ποδοσφαιριστή. Πρέπει να μείνεις σταθερά πιστός σε αυτό το πράγμα και όχι να το αλλάζεις επειδή για παράδειγμα έχεις ντέρμπι με τον Ολυμπιακό το Σάββατο.

«Στο σχολείο ο καθηγητής του δίνει την ύλη, προετοιμάζεσαι και γράφεις διαγώνισμα. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στις ακαδημίες. Έχεις πάρει όλη την ύλη από την προπόνηση, έχεις εκπαιδευτεί πολύ σωστά και στον αγώνα του Σαββάτου γράφεις διαγώνισμα»

– Πάντως πίεση για το αποτέλεσμα υπάρχει. Το έχουμε δει σε κάποιους αγώνες

Η πίεση του αποτελέσματος υπάρχει αλλά επειδή την θέλεις και μόνο σε επίπεδο Κ17 και Κ19. Που και εκεί, δεν θα χαλάσει ο κόσμος άμα χάσεις ένα παιχνίδι. Δεν αλλάζει η κατεύθυνση που υπάρχει από όλους μας ότι σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες θα υπάρχει rotation. Αν δεις την εφετινή ομάδα Κ19 η οποία πρωταγωνιστεί κιόλας, δεν έχει παίξει ποτέ με την ίδια ενδεκάδα και μάλιστα ο χρόνος είναι τόσο μοιρασμένος που ο 16ος παίκτης σε χρόνο συμμετοχής, έχει πάρει το 40% των λεπτών. Επίσης θα σου πω και ότι η Κ19 δεν κάνει scouting αντιπάλων! Δεν μας ενδιαφέρει τι παίζουν οι αντίπαλοί μας, αλλά κατά πόσο εμείς θα εφαρμόσουμε αυτά που μαθαίνουμε στην προπόνηση. Στο λύκειο πηγαίνεις στο σχολείο και ο καθηγητής σε έχει προειδοποιήσει για διαγώνισμα. Σου έχει δώσει την ύλη, ξέρεις τι πρέπει να διαβάσεις, προετοιμάζεσαι και πάνω σε αυτή θα εξεταστείς. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στις ακαδημίες. Έχεις πάρει όλη την ύλη από την προπόνηση, έχεις εκπαιδευτεί πολύ σωστά και το Σάββατο γράφεις διαγώνισμα εναντίον του Ατρόμητου, εναντίον της ΑΕΚ, εναντίον του Ολυμπιακού. Στα πρώτα πέντε, δέκα λεπτά θα φανεί αν έχεις την ευφυΐα να δώσεις λύσεις στα προβλήματα και να προσαρμοστείς. Τα παιχνίδια το Σαββατοκύριακο είναι τεστ εκπαίδευσης, ποιοι και κατά πόσο μπορούν να πάνε στο επόμενο επίπεδο. Αυτό θα το δούμε και μέσα από τις 240 προπονήσεις που κάνουμε σε όλη τη διάρκεια του χρόνου αλλά και τα 40 ματς που θα δώσουμε.

– Ποια στάδια έχει η εκπαίδευση ενός νέου ποδοσφαιριστή;

Εμείς έχουμε δώσει συγκεκριμένη κατεύθυνση στους προπονητές μας και είναι η εξής: από το Κ10 πού είναι το μικρότερο μας τμήμα μέχρι το Κ16 τελειώνει η εκπαίδευση. Στην ηλικία αυτή ο παίκτης πρέπει να γνωρίζει τις τέσσερις φάσεις του παιχνιδιού. Αυτές είναι η κατοχή της μπάλας από την ομάδα μας, η κατοχή της μπάλας από τον αντίπαλο, το αμυντικό και επιθετικό transition, δηλαδή μετάβαση από άμυνα σε επίθεση και αντίστροφα. Τι πρέπει να κάνει ο κάθε παίκτης σε οποιαδήποτε από αυτές τις τέσσερις βασικές φάσεις. Πρέπει να τα ξέρει τέλεια και ομαδικά αλλά και ατομικά. Από εκεί και πέρα στην Κ17 και στην Κ19 μπαίνει ο ανταγωνισμός, μπαίνει το winning spirit. Εκεί πρέπει να μεταλαμπαδεύσεις στα παιδιά τη νοοτροπία του νικητή. Μπαίνεις για να κερδίσεις αλλά κερδίζεις με το δικό σου τρόπο. Δεν θα παίξεις 40 μέτρα μπάλες, τρεχάτε ποδαράκια μου, και να ξεφύγεις από το αγωνιστικό μοντέλο της εκπαίδευσης!

– Το winning spirit μεταφράζεται κάποιες φορές και ως «νίκη με κάθε τρόπο»;

Αν εννοείτε καθυστερήσεις ή να πετάμε τη μπάλα έξω για να κερδίσουμε χρόνο, όχι δεν το κάνουμε. Άλλωστε, είναι κάτι που οι παίκτες μπορούν να το μάθουν μέσα σε ένα λεπτό στην ανδρική ομάδα που θα αγωνιστούν γιατί κατανοώ ότι στο επαγγελματικό επίπεδο παίζει ρόλο το αποτέλεσμα με κάθε κόστος. Εμείς θα πάμε με το συγκεκριμένο τρόπο, το δικό μας. Αν δεις αγώνες μας, πάρα πολύ σπάνια θα κάνουμε αλλαγή στα τελευταία λεπτά. Αυτό που ζητάς από τους παίκτες είναι να μείνουν πιστοί σε αυτό που κάνουμε γιατί αυτό είναι που θα τους βγάλει στον αφρό την επόμενη μέρα. Αν εσύ ο ίδιος που το διδάσκεις προσπαθήσεις να κάνεις κάτι άλλο, αμέσως το παιδί το αντιλαμβάνεται και αρχίζει να χάνει την εμπιστοσύνη του. Γιατί το δημιουργικό ποδόσφαιρο που έχουμε επιλέξει εμείς να ακολουθούμε είναι και δύσκολο να εφαρμοστεί και δεν μπορεί να το πιστέψει ο άλλος εύκολα.

– Πώς αντιμετωπίζετε τις πιέσεις από εξωγενείς παράγοντες;

Δεν είναι θέμα πιέσεων. Δεν θα σου πει κανείς βάλε τον έναν ή τον άλλον με το ζόρι. Ειδικά στον Παναθηναϊκό αυτό δεν γίνεται ποτέ. Δεκατέσσερα χρόνια είμαι εδώ, δεν είχε έρθει ποτέ κάποιος να μου πει κάτι τέτοιο. Και εγώ και οι συνεργάτες μου ο Αντρέας (Ντρένοβα, assistant coach στην Κ19), ο Παναγιώτης (Μπαρτζώκας, προπονητής τερματοφυλάκων) και ο Βαγγέλης (Μπέκας, γυμναστής) είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που έχουμε καλούς παίκτες και όλοι στην ακαδημία είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που τα τρία τμήματα μας πρωταγωνιστούν στα αντίστοιχα πρωταθλήματα. Η δικιά μας υποχρέωση ως Ακαδημία είναι όταν φύγουν τα παιδιά από δω να είναι άρτια εκπαιδευμένα όσο και ως ποδοσφαιριστές όσο και ως άνθρωποι. Με τη σωστή δουλειά δεν θα βλέπεις μονοδιάστατους ποδοσφαιριστές θα βλέπεις ποδοσφαιριστές οι οποίοι έχουν ένα ρεπερτόριο κινήσεων, ατομικών ενεργειών, συνεργασιών. Αυτό καθόμαστε και απολαμβάνουμε τώρα στην Κ19, με τα καλά μας και με τα άσχημα μας.

– Το προπονητικό πλάνο όλων των ακαδημιών είναι δική σας επιλογή;

Το πλάνο καταρτίζεται σε συνεργασία με τους προπονητές. Εγώ έχω δώσει την κεντρική κατεύθυνση ότι θέλω να παίζουμε με ένα συγκεκριμένο σχηματισμό ανάλογα με την ηλικία. Στις τέσσερις φάσεις του παιχνιδιού θέλουμε να κάνουμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα και αυτό είναι κάτι στάνταρ που το ακολουθούμε από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο τμήμα. Αυτό πρέπει να γίνεται για να μην δημιουργείς μπερδεμένους αθλητές και ο καθένας να ξέρει τι να κάνει. Παράλληλα είναι ένας τρόπος παιχνιδιού που θα μπορούσα να πω ότι βγάζει τα άπλυτα στη φόρα. Πρώτον αρέσει σε όλους γιατί η μπάλα περνάει από όλους και αισθάνονται όλοι σημαντικοί μέσα από αυτή τη διαδικασία και δεύτερον είναι πανεύκολο όταν θα έρθει η φάση της αξιολόγησης. Μπορείς με ακρίβεια να πεις στον παίκτη, πού υστερεί και πού είναι καλός και να καταλάβει σε απόλυτο βαθμό αυτά που λες. Αν έρθει η δύσκολη ώρα που θα πρέπει να πεις σε ένα παιδί ότι θα σταματήσει η συνεργασία σας γιατί δεν μπορούμε να πάμε στο επόμενο γκρουπ μαζί, το καταλαβαίνει απόλυτα γιατί έχει περάσει από τη συγκεκριμένη διαδικασία που του έχει δώσει να καταλάβει τις δυνατότητες του.

«Ο Νίνης, ο Μπουζούκης, ο Χατζηγιοβάνης και ο Λάμπρου ξεχώρισαν από την πρώτη στιγμή. Ο Ρισβάνης, ο Μαρινάκης, ο Χρήστος Δώνης, ο Χουχούμης, είναι παιδιά που δούλευαν πάρα πολύ σκληρά»

– Από τα παιδιά που έχουν αναδειχθεί όλα αυτά τα χρόνια, ποιοι είναι εκείνοι που έδειχναν από την αρχή ότι θα φτάσουν ψηλά;

Εγώ πρόλαβα στο τέλος το Σωτήρη Νίνη, όντως ξεχώριζε από την πρώτη στιγμή παίζοντας σε γκρουπ με παιδιά τρία χρόνια μεγαλύτερα. Από εκεί και πέρα όλα τα παιδιά τα οποία ακούμπησαν στην πρώτη ομάδα έδειχναν από την αρχή το ταλέντο τους, ενώ κάποιοι αναδείχθηκαν και μέσα από τη δουλειά. Αυτοί είναι ο Ρισβάνης, ο Μαρινάκης, ο Χρήστος Δώνης, ο Χουχούμης, παιδιά που δούλευαν πάρα πολύ σκληρά. Επίσης ο Τάσος Χατζηγιοβάνης ξεχώριζε από την πρώτη στιγμή που ήρθε από τη Μυτιλήνη, το ίδιο και ο Γιάννης Μπουζούκης, ο Λάζαρος Λάμπρου.

– Έχετε αδικήσει κάποιον;

Θέλω να πιστεύω πως, όχι, δεν έχω αδικήσει. Επειδή κάθομαι κάθε βράδυ και καταγράφω τα πάντα, το θέμα της αδικίας είναι κάτι που έχω προλάβει πολλές φορές. Και τώρα πρόσφατα βλέπω κάποια παιδιά της Κ19 που συνειδητοποιώ ότι ενδεχομένως να έχω αφήσει λίγο πίσω και πρέπει να του δώσω κάτι παραπάνω. Έτσι μπαίνουν αμέσως στο rotation για το επόμενο ματς. Έχω προλάβει δηλαδή να μην αδικήσω παιδιά, τα οποία στην καθημερινότητα είχα παρασυρθεί και δεν τους έβλεπα όπως θα έπρεπε. Όμως θέλω να πιστεύω ότι τους πρόλαβα και στο τέλος της ημέρας τους έδωσα αυτό που τους άξιζε. Πρέπει πάντα να υπάρχει ένα μέτρο αξιολόγησης. Ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να πάρει 15-20 παιχνίδια. Από τη στιγμή που παίξει σε αυτά τα παιχνίδια μπορείς να πεις «κάνεις» για αυτό το λόγο ή «δεν κάνεις» για αυτό το λόγο. Θα γίνεις ή δεν θα γίνεις επαγγελματίας για αυτόν το λόγο. Πρέπει όλα αυτά να είναι ξεκάθαρα.

«Δεν έχω πέσει έξω για κανέναν παίκτη. Αλλά αυτό είναι κάτι που φαίνεται από την Κ17 και μετά».

– Σας έχει διαψεύσει κάποιος παίκτης, είτε θετικά είτε αρνητικά;

Όχι δεν έχω πέσει έξω και δεν είναι εγωιστικό αυτό που λέω. Κατά 99% ό,τι βλέπεις μέσα στο γήπεδο είναι και η πραγματικότητα αλλά αυτό είναι κάτι που θα το δεις από την Κ17 και μετά. Εκεί γίνονται τα μεγαλύτερα ξεκαθαρίσματα, εκεί φαίνεται ποιος μπορεί και ποιος δεν μπορεί για το επόμενο επίπεδο και βέβαια αυτό κορυφώνεται στην Κ19. Από την Κ16 και κάτω είναι δύσκολο να πεις με βεβαιότητα ότι ένας παίκτης μπορεί ή δεν μπορεί. Αν έβλεπες τον Μπουζούκη στην Κ15, θα έβγαζες συμπέρασμα ότι λόγω σώματος δεν μπορούσε να πάει παρακάτω. Όμως υπάρχουν μερικοί παίκτες τους οποίους πρέπει να τους περιμένεις γιατί βλέπεις ότι έχουν τις προδιαγραφές να κάνουν πολλά. Αυτό που τους λείπει σε μία δεδομένη χρονική στιγμή είναι κάτι που φτιάχνεται, ενώ αυτό που έχουν δεν μπορεί να φτιαχτεί όπως η ευφυΐα και η επαφή με την μπάλα. Άρα σε μία Ακαδημία όπως η δική μας πρέπει να περιμένεις τα παιδιά μέχρι τα 15 τους χρόνια, γι΄ αυτό λέμε ότι η βασική εκπαίδευση είναι μέχρι την Κ16. Μετά από το επίπεδο αυτό δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο άρα στη 17 και στη 19 ο καθένας πρέπει να πάρει αυτό που αξίζει για να μη δώσεις και ψεύτικες ελπίδες στα παιδιά.

«Δώρο Θεού η Παιανία. Έχουμε τα πάντα»

– Από πλευράς εγκαταστάσεων και υποδομών λείπει κάτι από τον Παναθηναϊκό;

Από υλικοτεχνικό εξοπλισμό δεν μας λείπει τίποτα. Από εγκαταστάσεις έχουμε τη χαρά να διαθέτουμε την Παιανία πάνω από όλα. Ο ιδιοκτήτης ξοδεύει πάρα πολλά χρήματα για να βρισκόμαστε εκεί και για εμάς αυτό είναι ευχής έργο, δώρο Θεού. Γήπεδα, γυμναστήριο, εκπαιδευτικό προσωπικό, έχουμε τα πάντα, πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε το σταυρό μας.

– Εάν είχατε απεριόριστο budget τι θα αλλάζατε;

Ενδεχομένως θα έφερνα κάποιους ανθρώπους σπεσιαλίστες, κάποιους με τους οποίους θα μπορούσαμε να κάνουμε την εκπαίδευση ακόμα καλύτερη για τα παιδιά. Σε συγκεκριμένους τομείς στους οποίους δεν υστερούμε, αλλά θα μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι. Δηλαδή θα τα έριχνα όλα αυτά τα χρήματα στο ανθρώπινο δυναμικό.
0

– Ποια η άποψή σας για τη συνεργασία των παιδιών με μάνατζερ, από πολύ μικρή ηλικία;

Δεν θεωρώ ότι είναι λάθος. Ανάλογα την περίπτωση βέβαια. Υπάρχουν αρκετοί που πραγματικά κάνουν σωστή δουλειά και μπορούν να βοηθήσουν. Αυτό που λέω στα παιδιά κάποιες φορές που ζητάνε τη γνώμη μου, είναι να βρουν κάποιον άνθρωπο να νοιάζεται για αυτούς, να τα αγαπάει πραγματικά, να σκύψει από πάνω τους και να μην τους βλέπει ως μελλοντική πηγή εσόδων. Να τους βοηθήσει να εκπαιδευτούν και ως άνθρωποι, να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους. Πάντα βέβαια έχοντας στο μυαλό τους το πρόγραμμα της Ακαδημίας.

– Πόσο σημαντική είναι η ψυχολογική υποστήριξη;

Κάνουμε συναντήσεις με γονείς, είμαστε οι πρώτοι που θέλουμε να ξέρουμε τα πάντα και αυτό είναι κάτι που το λέμε σε όλους. Από κει και πέρα έχουμε και συνεργασία με αθλητικό ψυχολόγο ο όποιος βλέπει όλες αυτές τις ιδιαίτερες περιπτώσεις οι οποίες δεν είναι πολλές. Πάντως αυτό που γνωρίζουν όλα τα παιδιά στον Παναθηναϊκό είναι πως οποιοδήποτε θέμα αντιμετωπίσουν, είμαστε εδώ και με επιστήμονες να βοηθήσουμε αλλά και με μία κουβέντα να ξεκαθαρίσουμε κάποιο πρόβλημα. Λόγω COVID θεωρώ ότι δεν έχουμε έρθει πολύ κοντά με τους γονείς, φυσικά τα γραφεία μας είναι πάντα ανοιχτά. Αλλά όταν θα εξομαλυνθεί η κατάσταση έχουμε στο μυαλό μας διάφορες συναντήσεις για να έρθουμε σε επαφή να μας γνωρίσουν καλύτερα να τους γνωρίσουμε και εμείς καλύτερα, να μάθουν το πλάνο μας και να τους πούμε και ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που μας εμπιστεύονται τις τύχες των παιδιών τους.

«Ολοι οι γονείς έχουν έναν μικρό Μέσι και έναν μικρό Μαραντόνα, όμως το γήπεδο είναι ο καθρέφτης»

– Μιας και αναφερθήκατε σε γονείς, πώς αντιμετωπίζετε τους «περίεργους»;

Δίνουμε χρόνο σε όλους, δίνουμε όμως και κατεύθυνση και θέτουμε όρια. Όταν φτάσουμε στα όριά και πάμε να τα ξεπεράσουμε, τότε σταματά η συνεργασία. Όταν ένας γονιός επεμβαίνει με πολύ άσχημο τρόπο, είτε στο έργο του προπονητή, είτε στο έργο της Ακαδημίας που σημαίνει ότι δεν εμπιστεύεται το πλάνο και το πρόγραμμά μας, τότε θεωρώ ότι δεν έχει θέση πλέον μαζί μας. Όλοι έχουν έναν μικρό Μέσι και έναν μικρό Μαραντόνα, όμως το γήπεδο είναι ο καθρέφτης. Αυτό προσπαθούμε να περνάμε και στα παιδιά όταν τους λέμε ότι εμείς τους έχουμε δύο ώρες τη μέρα και η οικογένειά τους τις υπόλοιπες 22. Είναι αυτό που λέμε στους γονείς, να αφήσουν τα παιδιά να περνάνε καλά μαζί μας. Όταν όμως ο Σάμιος λέει «α, β, γ» και εσύ τον βάζεις στο αμάξι του λες «δ, ε, ζ» τότε το παιδί μπερδεύεται. Η εμπειρία μου τόσα χρόνια έχει δείξει ότι τα παιδιά που έχουν την ατυχία να δέχονται τέτοια επιρροή και να τόσες πιέσεις από την οικογένεια, στο τέλος δεν έχουν καταφέρει ποδοσφαιρικά να κάνουν κάτι. Κι αν μιλήσουμε για τη δική μας Ακαδημία θα δούμε ότι όσα παιδιά έχουν φτάσει σε υψηλό επίπεδο και έχουν παίξει στην πρώτη ομάδα, έχουν από πίσω τους μία οικογένεια υποστηρικτική που τους εμπιστεύεται.

– Έχετε κάποια ακαδημία ως πρότυπο; Τον Άγιαξ, τη Μπαρτσελόνα;

Έχω πρότυπο το ολλανδικό μοντέλο μέσω του οποίου θεωρώ ότι ο τρόπος παιχνιδιού και ο τρόπος έκφρασης κάνει ευτυχισμένο τον ποδοσφαιριστή και επίσης δίνει τη δυνατότητα σε όλους εμάς τους βοηθητικούς να βάλουμε ένα λιθαράκι ώστε να εκπαιδευτούν τα παιδιά. Θεωρώ ότι είναι πιο ξεκάθαρος τρόπος εκπαίδευσης και αξιολόγησης για το τι μπορεί να κάνει ο καθένας. Σίγουρα υπάρχει και το ελληνικό στοιχείο αλλά το ολλανδικό κομμάτι το οποίο το έχουν ενστερνιστεί πάρα πολλές μεγάλες ομάδες και ακαδημίες με τα γνωστά αποτελέσματα, θεωρώ ότι είναι κάτι που με αντιπροσωπεύει πολύ.

– Γιατί εδώ και χρόνια η Ελλάδα βγάζει μόνο αμυντικογενείς παίκτες;

Γιατί είναι πιο εύκολο να καταστρέψεις παρά να δημιουργήσεις. Και δεν ξέρω κατά πόσο και εμείς οι προπονητές σκύβουμε πάνω από τα παιδιά και εκπαιδεύουμε το δημιουργικό κομμάτι όπως πρέπει. Θεωρώ όμως ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολύ μεγάλα βήματα προόδου. Πλέον οι προπονητές που δουλεύουν σε ακαδημίες έχουν πάρα πολύ υψηλό επίπεδο και σε βάθος χρόνου θα δούμε να βγαίνουν ποδοσφαιριστές και στο δημιουργικό κομμάτι. Είμαι αισιόδοξος και βλέπω ότι υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι Έλληνες ποδοσφαιριστές και στο επιθετικό κομμάτι. Είναι παιδιά που παίζουν στην εθνική ομάδα και που κάνουν καριέρα στο εξωτερικό. Το δημιουργικό κομμάτι είναι πολύ δύσκολο θέλει πάρα πολύ χρόνο και πρέπει να μείνεις πιστός σε μεγάλη διάρκεια. Να μην αλλάζεις κάθε λίγο και λιγάκι το αγωνιστικό σου μοντέλο και το εκπαιδευτικό σου πρόγραμμα, μόνο έτσι θα καταφέρεις να αναδείξεις δημιουργικούς ποδοσφαιριστές.

– Υπάρχει πλάνο προώθησης συγκεκριμένου αριθμού παικτών στην Α και Β ομάδα;

Τον τελευταίο χρόνο το τμήμα scouting της ΠΑΕ το έχει αναλάβει ο Μάκης Λιβαθηνός, και έχει εκπονήσει πλάνο προώθησης ποδοσφαιριστών στην πρώτη ομάδα μαζί με τον κύριο Μακρή που είναι υπεύθυνος scouting της Ακαδημίας, τον Ανδρέα Λαγωνικάκη, τον Κώστα Μαυρίδη και τον Αντρέα Τσομπανόπουλο πού είναι οι scout. Θεωρώ ότι αυτό θα προχωρήσει ακόμα καλύτερα τα επόμενα χρόνια. Ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα που έχει ήδη ένα αρκετά μεγάλο αριθμό παικτών από τις ακαδημίες, άρα πρέπει αν όχι να τον αυξήσει τότε να τον διατηρήσει σε αυτό το επίπεδο. Θέλουμε όλα τα παιδιά της Ακαδημίας να έχουν στο μυαλό τους ότι η πόρτα της πρώτης ομάδας είναι ανοιχτή. Είναι ο στόχος της ακαδημίας μας, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω σε ποιο ακριβώς ποσοστό. Θέλουμε να έχουμε καλούς παίκτες που να πλαισιώνουν την πρώτη ομάδα αυτό ως πλάνο έχει ξεκινήσει και προχωράει πολύ καλά.

– Από την έναρξη της σεζόν επτά παιδιά των Ακαδημιών έγιναν επαγγελματίες. Πόσοι θεωρείτε ότι θα ακολουθήσουν ενόψει και της επόμενης περιόδου;

Τώρα κάναμε επτά παιδιά επαγγελματίες, το επόμενο καλοκαίρι θα κάνουμε κάποια άλλα και από κει και πέρα σε συνεργασία και με τον προπονητή της δεύτερης και της πρώτης ομάδας βλέπουμε ποιοι έχουν την προοπτική για να κάνουν το βήμα παραπάνω. Ευχής έργο για μας είναι να έχουμε καλούς παίκτες και να τους εκπαιδεύουμε. Από τη στιγμή που τα παιδιά δείχνουν κάποια συγκεκριμένα στοιχεία δεν διστάζουμε να τους κάνουμε επαγγελματίες ακόμα και αν είναι γεννηθέντες το 2004 και το 2005. Ήδη δώσαμε συμβόλαια σε τρεις παίκτες του 2005 και σε πολλά παιδιά του 2004 που θεωρούμε ότι είναι καλά project, ενώ έρχονται κι άλλα παιδιά του 2004 που πιθανόν το καλοκαίρι θα γίνουν επαγγελματίες γιατί έχουν προοπτική να στελεχώσουν, σε πρώτη φάση, τη Β΄ ομάδα.

– Πόσο δύσκολο είναι να συνδυαστεί το σχολείο με τις απαιτήσεις μιας Ακαδημίας σαν του Παναθηναϊκού;

Εμείς όσον αφορά το σχολείο θέλουμε ένα μίνιμουμ βαθμολογίας στο 16. Θέλουμε τα παιδιά να προσπαθούν για μία βαθμολογία σχετικά καλή. Επιδιώκουμε τους δώσουμε κίνητρο και να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι όταν φτάσουν στο δύσκολο σημείο της απόφασης, πρέπει να είναι άνθρωποι με πολλαπλές επιλογές και όχι μονοδιάστατοι. Υπάρχουν πολλές ατυχίες στο ποδόσφαιρο και εξωγενείς παράγοντες που ίσως να μη σου επιτρέψουν να κάνεις αυτό που θες. Γι΄ αυτό πρέπει εκείνη τη στιγμή να μην είσαι επί ξύλου κρεμάμενος, να έχεις μία δεύτερη ή μία τρίτη επιλογή, να έχεις το πτυχίο σου και να συνεχίσεις τη ζωή σου κάνοντας κάτι διαφορετικό. Αυτό μπορείς να το πετύχεις μόνο μέσα από το σχολείο. Η κατεύθυνση που δίνουμε είναι ακριβώς αυτή: να έχεις κι άλλες επιλογές στη ζωή σου εκτός από το ποδόσφαιρο. Όταν ένα παιδί είναι εντελώς μονοδιάστατο και αναζητά την επιτυχία μόνο μέσα από το ποδόσφαιρο, αυτό φαίνεται καθαρά και μέσα στο γήπεδο από τον τρόπο που συμπεριφέρεται, τον τρόπο που αγωνίζεται. Το παιδί που έχει επιλογές, δεν έχει άγχος. Όμως τα άλλα πιέζονται πάρα πολύ, με συνέπεια να επηρεάζεται και η απόδοσή τους. Στο μέλλον είναι ό,τι χειρότερο αν βρεθούν σε δύσκολη θέση και δεν τα καταφέρουν μέσω του ποδοσφαίρου.