Βλέποντας την σκληρή αλήθεια

Οι κουβέντες πρέπει να είναι ειλικρινείς και ξεκάθαρες: το μπάσκετ που παίζει ο Παναθηναϊκός, δεν είναι αυτό που του ταιριάζει, που του αρμόζει και που θέλει να βλέπει ο κόσμος του. Και αυτό είναι κάτι ανεξάρτητο από την ήττα από την Ούνιξ: ακόμα κι αν έμπαινε το σουτ του Παπαπέτρου στο φινάλε και ο Παναθηναϊκός κέρδιζε, η κουβέντα θα (έπρεπε να) είναι η ίδια: ότι με αυτού του είδους το μπάσκετ, η ομάδα δεν πάει πουθενά.

Το πού μπορεί να πάει ο Παναθηναϊκός φέτος, ήταν κάτι που μας απασχολούσε από το καλοκαίρι. Με τα υπάρχοντα δεδομένα, το ταβάνι ήταν – εκ προοιμίου – χαμηλό: τόσα έξοδα όσα και έσοδα, περιορισμένο μπάτζετ, νέος προπονητής, απώλεια Μήτογλου, φυγή Χεζόνια, «στοίχημα Νέντοβιτς», ανάγκη ενίσχυσης στον «άσο». Και η προσδοκία δεν ήταν να πάει ο Παναθηναϊκός στο final-four ή να βρεθεί στην οκτάδα, αλλά να παρουσιάσει ένα πρόσωπο καλύτερο από πέρυσι. Όχι απλά να τερματίσει πάνω από την 16η θέση που τερμάτισε την περασμένη σεζόν, αλλά να δείξει ένα διαφορετικό, πιο ανταγωνιστικό πρόσωπο, να παλέψει όλα τα παιχνίδια, να δώσει χαρά στον κόσμο του που μετά από αρκετούς μήνες θα βρισκόταν στις εξέδρες του ΟΑΚΑ.

Λίγους μήνες μετά η ομάδα παραπατάει: κέρδισε Φενέρ και Εφές εντός έδρας, σκορπίζοντας αισιοδοξία, έχασε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια με «βατούς» και «δύσκολους» αντιπάλους. Αλλά το «σοκ», πέρα από τη ντροπιαστική εμφάνιση και συντριβή στο Βελιγράδι, ήταν οι εντός έδρας ήττες από Βιλερμπάν και Ούνιξ – και δεν πονάνε μόνο οι ήττες (που πονάνε) και το 2-7 στην κατάταξη (που είναι κάκιστο), όσο οι εμφανίσεις: η ομάδα έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

Το πρόβλημα στον «άσο» παραμένει και γιατρειά δεν είναι ο Πέρι και δεν ξέρουμε αν μπορεί να είναι μελλοντικά ο Φέρελ – ένας παίκτης με σοβαρή θητεία στο ΝΒΑ που ενώ ήρθε για να νοικοκυρέψει το παιχνίδι της ομάδας, δεν είναι δηλωμένος στη Basket League, έπαιζε ως τώρα λίγο στην Ευρωλίγκα και δεν πάτησε καν παρκέ με την Ούνιξ. Ο Νέντοβιτς δεν έχει επανέλθει ακόμα, το κενό του Μήτογλου δεν έχει καταφέρει να το γεμίσει ο Οκάρο Γουάιτ και ο Έβανς, ο Φλόιντ δεν δείχνει να είναι μια αξιόπιστη λύση πίσω από τον Παπαγιάννη.

Μόνη αχτίδα αισιοδοξίας ο Μέικον – αλλά με «αστερίσκο»: δεν γίνεται να περιμένεις ότι θα σου βάλει 10 τρίποντα σε κάθε παιχνίδι, ούτε είναι «αντάξιο του Παναθηναϊκού» να περιμένεις από έναν παίκτη να βάλει 25 και 30 πόντους, σουτάροντας τρίποντα εκτός λογικής και εκτός συστήματος, ακόμα και στον αιφνιδιασμό, επειδή δεν υπάρχει κάποια άλλη ιδέα – μάλλον απελπισία και ανημπόρια δείχνει αυτό.
Ο «κάθε Μέικον», πρέπει να είναι η έσχατη λύση σε μια βραδιά όπου όλα τα υπόλοιπα στραβώνουν, όπου τα συστήματα «μπλοκάρουν» και πρέπει κάποιος να τραβήξει το κάρο από τη λάσπη, όχι η μοναδική – σχεδόν – επιθετική επιλογή.
Μέσα σε όλα αυτά, ο Παπαπέτρου πρέπει να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα απ’ όσα αντέχει (με 35 λεπτά συμμετοχής σε κάθε αγώνα θα «χαλάσει» κάποια στιγμή), ο πολύ καλός Παπαγιάννης θα χάσει το κέφι του και το πολυεργαλείο Σάντ-Ρόος θα κουραστεί να μαρκάρει για δυο και να τρέχει για τρεις.

Και όπως λέγαμε και πέρυσι, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για μια ομάδα από το να εθιστεί στην ήττα, να «μη τη νοιάζει» αν χάσει, να μπαίνει στο ματς και να νιώθει ότι έχει χάσει πριν καν το τζάμπολ. Μπορεί όλο αυτό να είναι μια χαρά συναίσθημα ή προσέγγιση του παιχνιδιού ή φιλοσοφία ζωής για τη Βιλερμπάν, την Άλμπα ή την Ούνιξ, αλλά για τον Παναθηναϊκό, τη φανέλα του, την ιστορία του και τον κόσμο του δεν είναι αποδεκτό.

Υ.Γ. Προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο άκουσε τόση γιούχα ο Χεζόνια στο ΟΑΚΑ και δεν καταλαβαίνω: ναι, έφυγε «περίεργα» το καλοκαίρι, ναι, ήταν λάθος να έχει την απαίτηση να τον συμβουλευτούν για τον επόμενο προπονητή ή να «στραβώσει» που δεν ήταν ο πρώτος που κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Αλλά σαν να ξεχνάνε κάποιοι ότι ήρθε και έπαιξε τζάμπα πέρυσι, ότι απέδειξε έμπρακτα πως αγαπάει την ομάδα και τον κόσμο της και δεν ήταν ένα «επικοινωνιακό τρικ» μέσω Instagram. Και σε τελική ανάλυση, πήρε μια απόφαση (μόνος του, ή με τη «βοήθεια» εκείνου του περιβόητου εκπροσώπου του) επαγγελματική, με ένα συμβόλαιο υψηλότερο σε σχέση με τα χρήματα που του πρόσφερε ο Παναθηναϊκός. Είναι αυτός λόγος να τον κράζουν κάθε φορά που ακουμπούσε τη μπάλα;

Ή αποκλείει κανείς να ανταμώσει ξανά ο δρόμος του με τον Παναθηναϊκό κάποια στιγμή στο μέλλον; Και σε τελική ανάλυση, αν κάτι πραγματικά ξεχώριζε τόσα χρόνια τον κόσμο αυτής της ομάδας από κάθε άλλον, ήταν ο σεβασμός και η αγάπη που έδειχνε σε κάθε πρώην παίκτη και προπονητή, που ερχόταν κάποια μέρα ως αντίπαλος στο ΟΑΚΑ. Ελπίζω να μην το χάσαμε κι αυτό…