Το πολυτιμότερο στοιχείο του Παναθηναϊκού

Υγεία. Νούμερο ένα ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό, μετά τα όσα έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια. Η ατμόσφαιρα στη Λεωφόρο, την αποπνέει. Επειδή η ομάδα ώθησε και ωθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Συγγνώμη αλλά δε γίνεται συνέχεια να ψάχνουμε δικαιολογίες για τη δυναμικότητα των αντιπάλων. Τη μία λίγος ο Απόλλων, την άλλη έπαιξε ανοιχτά ο Βόλος, την τρίτη μέτριος ο Ιωνικός.

Ο Παναθηναϊκός τους κάνει να φαίνονται… παιχνιδάκια στα χέρια του. Κυρίως με την ηρεμία που έχει. Μη γελιόμαστε, όταν ισοφάρισε ο Ιωνικός πολλοί αγχώθηκαν. Όμως η ομάδα δεν το έκανε. Με σωστό τρόπο, ορθολογικό, έψαξε το γκολ. Το πέτυχε, το ξαναπέτυχε, το ματαξαναπέτυχε. Τέσσερα τύλιξε ο Ιωνικός κι έφυγε για το σπίτι. Και λίγα ήταν εδώ που τα λέμε.

Ο Καρλίτος θα πουν πολλοί, επιτέλους δείχνει ποιος είναι. Το δείχνει γιατί τώρα έχει τον άνθρωπο που του επιτρέπει να το δείξει. Δεν του λέει περίμενε μεγάλε να βγουν πέντε διαγώνιες και τρεις βαθιές μπαλιές, παίξε ξύλο με τα στόπερ κι αν βγάλεις φάση έχει καλώς. Μπράβο στον Ισπανό γιατί 7 γκολ σε 6 ματς δεν είναι μικρή υπόθεση. Αν ήταν ο Ελ Αραμπί ή ο Τικίνιο, ακόμη αφιερώματα θα διαβάζαμε. Αλλά τα περισσότερα μπράβο πάνε εκεί που πρέπει. Στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Η σύγκριση με την ομάδα της περασμένης σεζόν, δεν ήταν και δύσκολη. Κόντρα σε κάτι αποκρουστικό, όλα φαίνονται ομορφότερα. Όμως το Τριφύλλι στο χορτάρι αποδίδει ποδόσφαιρο που το χαίρεσαι. Δεν είναι μόνο τα γκολ. Ίσως σε άλλες αναμετρήσεις να μη θέλει να μπει μέσα. Το θέμα είναι πώς προσπαθείς να σκοράρεις. Η ταυτότητα που δείχνει να αποκτά ξανά ο Παναθηναϊκός, είναι η νούμερο ένα παρακαταθήκη του.

Κυρίως όμως, υπάρχει μια άλλη παρακαταθήκη που επιβάλλεται να φυλαχτεί όσο τίποτα άλλο. Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος. Η κορυφαία «μεταγραφή» του περασμένου καλοκαιριού, ήταν αυτή της 15ης Ιουνίου. Μέρα που υπέγραψε νέο συμβόλαιο ο νεαρός μέχρι το 2024. Καλά-καλά δεν έχει κλείσει τα 20 χρόνια του ακόμη. Άρχισε θεωρητικά ως εναλλακτική για τα χαφ. Τώρα απ’ αυτόν πρέπει να αρχίζει η ενδεκάδα.

Παίκτη στο 6-8 με το… πακέτο που διαθέτει ο Αλεξανδρόπουλος, είχε πολλά χρόνια να δει το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Μετά την περίφημη φουρνιά που έκανε την Εθνική κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη, δείχνει να είναι μακράν η μεγαλύτερη ελπίδα του ποδοσφαίρου μας σε αυτές τις θέσεις. Το θέμα δεν είναι αν θα συνεχίσει έτσι ή αν θα βελτιωθεί. Το θέμα είναι να μπορέσει να τον κρατήσει ο Παναθηναϊκός για πολλά χρόνια ακόμη. Μέχρι να… σβήσει ο ήλιος που λέει ο λόγος. Ένα παιδί απ’ τις ακαδημίες, που θα γίνει σημαία της ομάδας, σε εποχές άκρως επαγγελματικές.

Μοναδικό του μειονέκτημα-αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο-ο μη έλεγχος του ενθουσιασμού κάποιες φορές όταν έχει την μπάλα στα πόδια του. Αλλά διαθέτει τη νοοτροπία, τον χαρακτήρα, τα αγωνιστικά στοιχεία, τη φιλοδοξία, όλο το… πακέτο για να μεγαλουργήσει. Σε κάθε του εμφάνιση είναι όλο και πιο εντυπωσιακός. Τι άλλο πρέπει να κάνει δηλαδή;

Φυσικά είναι και το ευτύχημα για τους ίδιους τους Παναθηναϊκούς, που επιτέλους βλέπουν να προκύπτει αποτέλεσμα απ’ τις τραγικές σεζόν που προηγήθηκαν. Μην παρεξηγηθούμε, δεν ήταν θέμα πλάνου, ούτε θα πει κανείς «τι καλά, αφού βγήκαν μερικοί παίκτες χαλάλι όσα έγιναν». Αυτονόητο θα πείτε, αλλά το ξεκαθαρίζουμε μην παρεξηγηθούμε. Όμως μέσα στο… βούρκο που ήταν οι Πράσινοι, μόνο ως αιτία για χαμόγελο μπορεί να θεωρηθεί το να «βγάλουν» τον καλύτερο Έλληνα χαφ (Αλεξανδρόπουλος) ενώ έχουν τον ταχύτερο-καλύτερο στο ένας με έναν Έλληνα εξτρέμ (Χατζηγιοβάνης).

Ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι. Μην το ξεχνάμε. Εύκολη διαδικασία δεν είναι. Ειδικά για μια ομάδα με το μέγεθος των Πράσινων που επιβάλλεται να το κάνουν απότομα. Συνήθως αυτό… ζαλίζει. Όσο συζητάμε για νίκες, θετικά αποτελέσματα, παίκτες που κερδίζουν εντυπώσεις και… καρδιές, προπονητή που φτιάχνει την ομάδα και πείθει τον κόσμο, είναι ευτυχία για τον Παναθηναϊκό. Κάθε μέρα που «σβήνει» στιγμές μίζερες και ξένες προς το dna του κλαμπ, είναι ανάσα… υγείας.

Απ’ τη στιγμή που η ομάδα πηγαίνει καλά, δείχνει να βελτιώνεται μέρα με τη μέρα, διαρκώς θα προκύπτουν και νέοι πρωταγωνιστές. Κανείς και σε καμία δουλειά δεν ξεχωρίζει όταν γύρω του καταρρέουν τα πάντα. Μέσα σε ένα καλοχτισμένο χώρο, όμως, ακόμη κι αυτοί που δεν είναι υψηλότατου επιπέδου, θα φανούν καλύτεροι. Ο τρόπος χτισίματος, πιστώνεται στον προπονητή. Αλλά ακόμη είμαστε στα… μπετά.

Όχι, δεν ψάχνουμε τρόπο ή να ξενερώσουμε κανέναν ή να μετριάσουμε τη χαρά του. Το αντίθετο μάλιστα. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να πάψει να έχει φοβική διάθεση σε όλες του τις εκφάνσεις. Δεν πρέπει να κοιτά πίσω του. Δεν πρέπει να σκέφτεται τι κάνει ο κάθε Άρης. Πρέπει να κοιτά μπροστά και πώς θα φτάσει τους πιο πάνω. Μέχρι να κοιτάξει και να μην υπάρχει κανείς μπροστά του.

Τρελό; Παλαβό; Υπερβολικό; Χαζό; Πείτε το όπως γουστάρετε. Ο Παναθηναϊκός φέτος πρέπει να έχει στόχο τον πρωταθλητισμό. Τελεία και παύλα. Με όσες πιθανότητες έχει. Αλλά ο στόχος να είναι αυτός. Οπότε όχι γενικότητες. Ο Παναθηναϊκός κάνει πρωταθλητισμό!