The Italian job

Γιατί ο Αλμπέρτο Μρινιόλι φώναξε «παρών» κόντρα στον Ολυμπιακό εντυπωσιάζοντας στο ντεμπούτο του με την πράσινη φανέλα.

Πρώτο του ματς στη χώρα μας (και τι ματς), πρώτη του εμφάνιση με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, Ολυμπιακό. Στο «καυτό» γήπεδο του αιώνιου αντίπαλου.

Ο Αλμπέρτο Μπρινιόλι ουδόλως ταράχτηκε από το πλαίσιο. Από τον υψηλότατο πήχη των απαιτήσεων. Έκανε τη δουλειά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και κράτησε το μηδέν. Δεν θα πρέπει να μας εντυπωσιάζει το πόσο άμεσα έτοιμος υπήρξε.

Εν αρχή, δεν είναι κάνα παιδάκι. Διανύει το 30ο έτος της ηλικίας του και κουβαλάει μπόλικες εμπειρίες και παραστάσεις. Κυρίως, όπως φανερώνει η βράβευσή του ως καλύτερος γκολκίπερ της περσινής Serie B με την Έμπολι, το κατέχει το αντικείμενο. Και είναι λογικό αν σκεφτούμε από ποια σχολή ποδοσφαίρου προέρχεται.

Οι Ιταλοί γκολκίπερ διδάσκονται όπως πρέπει τα μυστικά της θέσης. Δεν θα βρεις Νο1 από τη γειτονική χώρα που να μην κάνει σωστά τουλάχιστον τα βασικά. Είναι στην παιδεία τους, γίνεται δεύτερη φύση. Ο Μπρινιόλι ζητούσε απλώς και μόνο μια ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να κάνει. Την αξιοποίησε. Με τα δέοντα αντανακλαστικά, με σταθερότητα στις εξόδους και με καλές μεταβιβάσεις με την μπάλα στα πόδια. Ενέπνεε εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του και δεν υπάρχει πιο πολύτιμο πράγμα για ένα τερματοφύλακα. Κι ύστερα, η φιλοδοξία είναι παρούσα και φανερή από την πρώτη στιγμή που αφίχθηκε στη χώρα μας.

Λέγοντας πως ήρθε για να γίνει βασικός και όχι για να κάνει τα ρεπό του Σωκράτη Διούδη. Αυτό ακριβώς ζητούσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ξέροντας πως ο ανταγωνισμός και η κάλυψη για τη θέση του βασικού κίπερ μόνο καλό θα κάνει στην ομάδα.

Στο «Καραϊσκάκη» είδαμε το γιατί. Ο Σέρβος κόουτς έχει πια ένα δίλημμα για τον ποιον πρέπει να κρατήσει κάτω από τα γκολπόστ. Αλλά είναι ένα ευχάριστο δίλημμα, μακάρι να ‘χε μόνο τέτοια.