By Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για το πρώτο «κρας τεστ» της ομάδας που χτίζει ο Γιοβάνοβιτς, αναλύει όσα συνέβησαν στο ντέρμπι και στέκεται στην απόσταση που πρέπει να διανύσει ο Παναθηναϊκός για να επιστρέψει όπως ορίζει η ιστορία του.
Με δεδομένα τα προβλήματα που είχαν προκύψει στον Παναθηναϊκό πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στον Πειραιά, από τη θλάση του Βέλεθ μετά το ματς με τον Βόλο και τα κρούσματα των ιώσεων που ανέκυψαν στη διάρκεια της εβδομάδας, καθώς επίσης και από το άκουσμα των ενδεκάδων, το δίδυμο Ελ Αραμπί-Τικίνιο και το 4-4-2 του Γιοβάνοβιτς, αν όχι ουδείς, σίγουρα ελάχιστοι θα μπορούσαν να φανταστούν το αποτέλεσμα.
Εάν, μάλιστα, υπήρχε κάποιος φίλος του τριφυλλιού που θα έλεγε ότι ο Παναθηναϊκός θα κατάφερνε να κρατήσει το μηδέν στην άμυνά του, έχοντας στην ενδεκάδα του έναν τερματοφύλακα που έκανε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα, τον Σάρλια και τον Πούγγουρα στο κέντρο των μετόπισθεν και τον Σάντσες στο δεξί του άκρο, θα τον περίμενε πιθανότατα κάποιος κύριος ντυμένος στα άσπρα και θα τον είχε οδηγήσει στην πλησιέστερη πτέρυγα.
ADVERTENTIE
Κι όμως. Ο Παναθηναϊκός ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και τις βαρύγδουπες βαρυστομίες για τριάρες και τεσσάρες και έμεινε όρθιος μέσα στο Φάληρο απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλό του, που προερχόταν από μία θριαμβευτική βραδιά μέσα στην Κωνσταντινούπολη και φάνταζε ως το ακλόνητο φαβορί.
Κι όμως. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο κατάφερε και κράτησε το μηδέν στην άμυνά του με Σάρλια, Πούγγουρα και Σάντσες, αλλά το έκανε και σχετικά εύκολα, δίχως να δέχεται καταιγισμό ευκαιριών.
Κι όμως. Ο Μπρινιόλι ήταν ο MVP δίχως να κατεβάσει τα ρολά, όπως συνηθίζουμε να λέμε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο. Με μόνο μία σπουδαία απόκρουση στο ενεργητικό του, στο σουτ του Αγκιμπού Καμαρά στο 77’. Ηταν ωστόσο αυτός που μετέδωσε σιγουριά και εμπιστοσύνη στους αμυντικούς του και σε ολόκληρη την ομάδα, αυτός που δεν έκανε λάθη και δεν έδωσε δεύτερες ευκαιρίες στους αντιπάλους, που καθάρισε με περίσσια αυτοπεποίθηση τις ψηλές σέντρες που έκανε ο Ολυμπιακός από τα άκρα, μη έχοντας διαδρόμους από τον άξονα.
Κι όμως. Ο Γιοβάνοβιτς με δύο επιθετικούς στην ενδεκάδα (Καρλίτος-Παλάσιος) και με δύο κεντρικούς μέσους (Πέρεθ-Αλεξανδρόπουλο), με 4-4-2 και πίεση ψηλά για ένα ημίχρονο, όχι μόνο κοίταξε στα μάτια τον Ολυμπιακό και έπαιξε στα ίσια στο πρώτο μισό του ντέρμπι, αλλά απειλήθηκε αποκλειστικά από στατικές φάσεις και από αβίαστα ατομικά λάθη που δημιούργησαν ανασταλτική ανισορροπία σε δυο-τρεις περιπτώσεις.
Κι όμως. Ο Παναθηναϊκός έμεινε όρθιος στο Φάληρο έχοντας τον Βιτάλ σε κακή βραδιά δημιουργικά, κλεισμένο από δύο και τρεις αντιπάλους κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα και έχοντας ως κορυφαίους τους αμυντικούς του (στόπερ και μέσους). Εκεί δηλαδή, όπου η πλειονότητα πίστευε ότι θα υπήρχε το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Ο Μπρινιόλι πραγματοποίησε εξαιρετικό ντεμπούτο και ήταν μάλιστα χαλαρός με την τσίχλα στο στόμα και με την άνεση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, ενώ το πέταλο πίσω του κόχλαζε, δείχνοντας ότι έχει προσωπικότητα, το δίδυμο Σάρλια και Πούγγουρα έκλεισε τα στόματα όσων βιάστηκαν να προεξοφλήσουν ότι θα γίνει η χαρά των Ελ Αραμπί και Τικίνιο που έχρισε βασικούς ο Μαρτίνς, ο Σάντσες πήρε εξαιρετικό βαθμό στα ανασταλτικά του καθήκοντα και το δίδυμο Πέρεθ-Αλεξανδρόπουλου υπήρξε το τοίχος μπροστά από την καρδιά της άμυνας.
Το αποτέλεσμα δεν είναι ασφαλώς για χαρές και πανηγύρια. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος όταν δεν νικά. Αυτό είναι θέσφατο. Ουδείς άλλωστε πανηγυρίζει στο σύλλογο.
Πλην όμως με δεδομένες τις συνθήκες που υπήρξαν πριν από το ντέρμπι, τη φάση ανοικοδόμησης στην οποία βρίσκεται ποδοσφαιρικά η ομάδα και σε συνδυασμό με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που περιέγραφε ήττα και μάλιστα με μεγάλη έκταση του σκορ, δεν θα μπορούσε παρά να κριθεί ως ικανοποιητικό.
Τόσο σε ό,τι αφορά το ψυχικό σκέλος, την πνευματική προετοιμασία των παικτών, τη μαχητική ψυχή και του πάθους που έβγαλαν από το πρώτο λεπτό μέσα στον Πειραιά, όσο και στο αμιγώς ποδοσφαιρικό σκέλος, το πρόσημο είναι θετικό.
Εκανε άριστα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς που δεν έμεινε ικανοποιημένος από το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές του δεν κράτησαν τη μπάλα όσο θα έπρεπε στο δεύτερο ημίχρονο και αρκέστηκαν σε αμυντικό προσανατολισμό.
Ηταν δύσκολο να συμβεί και δείχνει τη διαδρομή που υπάρχει ακόμα και πρέπει να καλυφθεί για να ξαναγίνει ο Παναθηναϊκός η ομάδα που αρμόζει στην ένδοξη ιστορία του.
Και έγινε ακόμα δυσκολότερο στη διάρκεια του ντέρμπι, από τη στιγμή που τα βαριά χαρτιά της ομάδας μεσοεπθετικά δεν ήταν σε καλή βραδιά και έτσι απουσίαζαν τα στηρίγματα για να ακουμπήσει η μπάλα, να αποφορτιστούν η άμυνα και τα κεντρικά χαφ που τράβηξαν το κουπί και θα επαναφόρτιζαν τις μπαταρίες τους εάν υπήρχε η δυνατότητα για καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας.
Για το μεγάλωμα του Παναθηναϊκού, το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στον Πειραιά έμοιαζε με καθρέπτης.
Ενας καθρέπτης που έδειξε ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει βάλει τις σωστές βάσεις ανοικοδόμησης για την κανονική επιστροφή του Παναθηναϊκού ως απόλυτος πρωταγωνιστής, αλλά ακόμα βρίσκεται στα μισά της διαδρομής που πρέπει να διανύσει.
Ηταν το πρώτο «κρας τεστ» της σεζόν, το δυσκολότερο ματς που θα κληθεί να δώσει μέχρι τα πλέι οφ.
Στο πρώτο ημίχρονο έδειξε ότι είναι πολύ κοντά για την κανονική επιστροφή του. Το δεύτερο έδειξε το δρόμο που έχει ακόμα να διανύσει για να αποκτήσει επαρκές βάθος, προσωπικότητα, ταυτότητα και διάρκεια ως ομάδας.
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι συνολικά στο ματς απέδειξε και ότι το λέει η ψυχή του.
Και μπορεί να το κάνει πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα ήταν το φυσιολογικό μετά από τόσα εγκλήματα και τόσες αναποδιές τα προηγούμενα χρόνια.
Με τον Γιοβάνοβιτς στο χτίσιμο, δίχως διοικητικές παλινωδίες και με στοχευμένες μεταγραφικές προσθήκες, ο Παναθηναϊκός δείχνει επιτέλους ικανός για να βάλει στέρεες βάσεις και να δημιουργήσει προοπτική.
Πηγή: sdna.gr
Ανώνυμος
Comments