The Unpopular opinion: Όχι, το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι ο “άσσος”!

Η Μονακό κατάλαβε νωρίς πως ο Παναθηναϊκός είναι πολύ εύκολη ομάδα να περιοριστεί επιθετικά.

Και να μην έχεις εικόνα του ματς, αν σου δώσει κάποιος το box score, βλέπεις εύκολα τι πήγε λάθος. 0/10 σουτ ο Κέντρικ Πέρι, 0/7 ο Νέντοβιτς, 4/20 τρίποντα και 7 ασίστ η ομάδα με σύνολο 63 πόντοι ενεργητικό. Από αυτά και μόνο έχεις βγάλει μια αρκετά καλή εικόνα για το παιχνίδι. Και δεν θα έχεις άδικο. Αλλά πάμε να ρίξουμε μεγεθυντικό φάκο και να ξεκλειδώσουμε το μαύρο κουτί της ήττας.

Να ξεκινήσω με το κακό. Η Μονακό κατάλαβε νωρίς πως ο Παναθηναϊκός είναι πολύ εύκολη ομάδα να περιοριστεί επιθετικά. Προκάλεσε τον Παπαπέτρου πρωτίστως (και δευτερευόντως τον Κασελάκη) να κουβαλήσει στο σκοράρισμα από το ποστ. Μέχρι και επίτηδες έβαζε κοντύτερο παίκτη στο μαρκάρισμα ενώ δεν έδινε καμία βοήθεια ώστε να μην γίνει η skip πάσα στην περιφέρεια. Προτίμησε δηλαδή να παραδώσει στους Πράσινους ένα από τα βασικά τους επιθετικά όπλα αλλά φρόντισε να καλύψει όλες τις παράλληλες δράσεις γύρω από αυτό, απενεργοποιώντας έτσι μεγάλη από την ισχύ του. Τα ελεύθερα τρίποντα δεν βγήκανε (20 στο σημερινό μπάσκετ είναι λίγα) και σε περίπτωση που ο Παναθηναϊκός έβρισκε κάποιο σουτ, αυτό γίνονταν υπό πίεση χρόνου και αντιπάλου.

Κι αυτό μου δίνει την πάσα για το μεγάλο πρόβλημα που έχει ο φετινός Παναθηναϊκός και ίσως δεν έχει τονιστεί τόσο. Δεν είναι η απουσία πρωτεύοντα χειριστή όσο η απουσία off ball παιχνιδιού. Δεν υπάρχει ο πλάγιος σουτέρ που θα αναγκάσει την άμυνα να προσαρμοστεί πάνω του. Έτσι, το σύνολο του κόουτς Πρίφτη είναι καταδικασμένο, όταν όλα αποτυγχάνουν, να στραφεί σε iso ball και με στατική επίθεση. Η οποία στατική επίθεση γίνεται ακόμα χειρότερη, όταν αντιληφθεί κάποιος (η Μονακό το αντιλήφθηκε) ότι δεν υπάρχει ο γκαρντ με rim pressure, δηλαδή να φτάνει ζωγραφιστό. Όχι απαραίτητα ως slasher / scorer αλλά έστω σε drive & dish καταστάσεις. Είδατε πόσες ασίστ έβγαλε ο Μάικ Τζέιμς μόνο και μόνο που συμπαρέσυρε την άμυνα πάνω του κάθε φορά που πάταγε ζωγραφιστό;

Μια λύση με το αθώο μου μυαλό είναι στο μισό γήπεδο να τρέχει weave καταστάσεις. Όπου weave για τους όχι τόσο μυημένους είναι μια πολύ βασική επίθεση μισού γηπέδου που βάζει τους παίκτες σε μια επίθεση ροής με πάσες στην περιφέρεια και βάζει την ομάδα σε μια κινητικότητα. Δεν απαιτεί έναν high IQ παίκτη και “ξεκουνάει” λίγο την ομάδα από μια στατικότητα στην επίθεση. Άλλο που σκέφτομαι είναι το παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο, κάτι που για την ώρα ο κόουτς Πρίφτης φαίνεται να βάζει χαλινάρι. Πρέπει να πάρει πόντους στο transition όταν η επίθεση μισού γηπέδου είναι μπουκωμένη όπως χθες. Έτσι θα έρθουν εύκολοι πόντοι, αν μη τι άλλο που τους χρειάζεται όσο τίποτα.

Όποιος περιμένει κάτι καλό επιθετικά από τον φετινό Παναθηναϊκό μάλλον θα απογοητευτεί. Οι νίκες θα έρχονται μέσα από την άμυνα και για αυτό έχει σημασία να μπορεί να κερδίζει εντός έδρας. Δεν θα τους κερδίσει όλους. Αυτό είναι εξ ορισμού δύσκολο αλλά οτιδήποτε κοντά στις 9 νίκες εντός έδρας θα είναι έξτρα ώθηση σε ένα Τριφύλλι που δεν έχει τα υλικά να παίξει κυριαρχικό μπάσκετ ανεξαρτήτου έδρας.

Υ.γ: Όχι ότι αμυντικά ο Παναθηναϊκός είχε καλύτερο performance αλλά του δίνω ένα πιο… ελαφρυντικό ας πούμε. Γιατί, ναι, οκ, κάποια σχήματα στο παρκέ απλά δεν ταίριαζαν (πχ το Νέντοβιτς – Μέικον, δεν…) ή τα ματσαρίσματα δεν έβγαιναν (ο Νέντοβιτς πάνω στον Άντζουσιτς ή ο Παπαγιάννης πάνω στον Χολ) με αποτέλεσμα ακόμα και σε περιστροφές να γίνονται λάθη. Αλλά υπήρχαν και κάποια λάθη που ήταν… διδακτικά. Δηλαδή από ένα σημείο και μετά ο ΠΑΟ δοκίμασε να παίξει blitz στα on-ball screen της Μονακό, όπου μεν υπήρξαν λάθη αλλά ήταν λάθη απειρίας σε αυτήν την αμυντική συμπεριφορά. Άρα μπορούν να διορθωθούν με τον χρόνο και την τριβή της ομάδας ως σύνολο και για αυτό δεν στέκομαι τόσο αναλυτικά…

πηγή: FiftyShadesofBasketball