Χωρίς φωτιά δεν μπορεί να γίνει δουλειά

Ο Παναθηναϊκός έχασε ξανά μακριά από το ΟΑΚΑ, τούτη τη φορά από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, έφτασε τα επτά σερί παιχνίδια χωρίς νίκη εκτός έδρας (με τελευταίο διπλό στη Λιβαδειά το 2024) και πέταξε στο καλάθι των αχρήστων την πρώτη μεγάλη ευκαιρία για βάλει στο τσεπάκι του το εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

Εξυπακούεται ότι σκοπός του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να είναι κάποια άλλη θέση πέραν της πρώτης, όμως η προοπτική της επιστροφής στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του πλανήτη σαφώς και (πρέπει να) αποτελεί στόχο. Για την ακρίβεια θα ήταν ασέβεια προς το ίδιο το ποδόσφαιρο να μην αποτελεί.

Οταν έχεις μπροστά σου, συνεπώς, μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αποκτήσεις ξεκάθαρο προβάδισμα έναντι των ανταγωνιστών σου, δεν γίνεται κατ’ αρχάς να είσαι υποδεέστερος από τον οποιονδήποτε πνευματικά.

Είναι ανεπίτρεπτο να υστερείς εμφατικά σ’ όλες τις καταστάσεις 50%-50% πάνω στο χορτάρι. Δεν νοείται να χάνονται οι περισσότερες προσωπικές μονομαχίες, οι πρώτες και οι δεύτερες μπάλες, να μην βγάζουν όλοι εγωισμό και να μην αντιμετωπίζεις, ως ενιαία ομάδα, το ματς σαν να είναι «ζωής ή θανάτου».

Ενας λόγος παραπάνω όταν η πρώτη συγκυρία του αγώνα είναι ευνοϊκή, από τη στιγμή που και βγαίνει η κομπίνα στο κόρνερ και έρχεται το γκολ απ’ τα αποδυτήρια.

Το οξύμωρο είναι ότι δεν την πάτησες από τον… Λημνιό. Τουναντίον. Ο Βιτόρια τον δοκίμασε στις προπονήσεις ως πιθανή επιλογή, εξαιτίας του «πονοκεφάλου» της απουσίας του Μλαντένοβιτς και της ανυπαρξίας του Μαξ και εκ της εικόνας αποδείχθηκε μάλλον έξυπνη επιλογή που σίγουρα δεν την «πλήρωσε» η ομάδα στο συγκεκριμένο ματς.

Για την ακρίβεια εάν και οι υπόλοιποι πράσινοι ήταν τόσο συγκεντρωμένοι όσο ήταν ο Λημνιός, τότε η εικόνα της ομάδας θα ήταν σημαντικά καλύτερη.

Δεν την πάτησε, λοιπόν, από την αριστερή του πλευρά ο Παναθηναϊκός, έχοντας μακιγιάρει ο Πορτογάλος το κενό του Σέρβου φουλ μπακ, προηγείται και 1-0 με το… καλησπέρα κι όμως ολοκληρώνει το ματς ηττημένος με ανατροπή, ενόσω ακόμα και η ισοπαλία ήταν από «ατόφιο χρυσάφι».

Το καταλάβαινες βλέποντας το ματς από το πρώτο 15λεπτο ότι ο Παναθηναϊκός παίζει χωρίς φλόγα. Λες και απλώς περιμένει να αποδεχθεί το μοιραίο. Χωρίς δίψα και μάτι να γυαλίζει. Χωρίς ενέργεια. Δίχως φωτιά.

Εκεί το πρόβλημα ήταν εξόφθαλμο. Ακριβώς επειδή το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ θέμα ενός παίκτη, αλλά θέμα του πώς αντιδρούν όλοι οι παίκτες μαζί ως σύνολο στους αγώνες και τι είδους πνευματική και αγωνιστική προετοιμασία έχει προηγηθεί, η εικόνα των πράσινων ήταν ξανά προβληματική μακριά από το ΟΑΚΑ.

Δεν έχει και τόσο καθοριστική σημασία ποιος παίκτης παίζει βασικός, ποιος δεν παίζει, αν ο Ντραγκόφσκι έκανε λάθος στο ένα ματς ή αν ο Μαντσίνι κλότσησε τη μπάλα απ’ τα νεύρα του σε ένα άλλο. Χθες μπορεί να ήταν κάποιος, προχθές κάποιος άλλος.

Η ομαδική λειτουργία είναι πάνω απ’ όλα. Κι αυτή ήταν προβληματική στην Τούμπα και σε τακτικό επίπεδο, με τη μπάλα να μην βγαίνει από την πίσω ζώνη ορθολογικά, παρά μόνο με βαθιές μπαλιές προς τον άφαντο, αυτή τη φορά, Σφιντέρσκι. Μάλλον με διωξίματα περισσότερο έμοιαζαν.

Με αναιμικό/ανύπαρκτο πρέσινγκ στο αμυντικό τρίτο του αντιπάλου, όπου ο Μιχαηλίδης έβγαζε με μεγάλη άνεση τη μπάλα από πίσω, με τον κεντρικό άξονα στα χαμένα, πλήρως ηττημένο στις προσωπικές μονομαχίες, με μία ομάδα ανήμπορη να κρατήσει τη μπάλα. Αυτονόητα η πίεση έγινε ασφυκτική στην τελευταία γραμμή άμυνας, στα μετόπισθεν, με τον Τάισον να κάνει μεγάλη ζημιά, κρατώντας σε χαμηλά μέτρα τον Βαγιαννίδη με την παρουσία του και αναγκάζοντάς τον να περάσει ένα κακό και δύσκολο βράδυ.

Οταν βγήκε από το γήπεδο ο Τάισον, παρεμπιπτόντως, δημιουργήθηκε ίσως η μοναδική συνθήκη για τον Παναθηναϊκό για να φέρει το ματς στα ίσια. Είχε χρόνο ακόμα. Πάνω από ένα τέταρτο. Ο Βραζιλιάνος ήταν ο πιο επικίνδυνος πόλος του αντιπάλου και η απουσία του έδινε αυτήν την ευκαιρία, συν του ότι είχε αρχίσει να κουράζεται ο Κωνσταντέλιας που αποχώρησε αργότερα.

Ο Βιτόρια είχε ήδη αλλάξει από το 71′ το σχηματισμό σε 4-4-2, με τον Σφιντέρσκι και τον Ιωαννίδη μαζί, πέντε λεπτά νωρίτερα, όμως 16 λεπτά μετά τον άλλαξε ξανά σε 3-4-3, με τον Γερεμέγεφ να προστίθεται στην επίθεση και τον Παναθηναϊκό να αναζητά σανίδα σωτηρίας γεμίζοντας την αντίπαλη περιοχή.

Ομως το έκανε ανορθόδοξα, χωρίς να υπάρχει στην ουσία κέντρο, ενώ αντιθέτως θα ήταν πιο λογικό εκεί ακριβώς, στη μεσαία γραμμή, να δοθεί το βάρος τακτικά, δίχως όλες αυτές τις αλλαγές σχηματισμών που έμοιαζαν με κουμπί απελπισίας.