By
Δύο εβδομάδες με γνώση της κατάστασης και της σημασίας του αγώνα στην Τούμπα. Δύο εβδομάδες με ηρεμία για να δουλέψει σωστά και να προετοιμάσει ένα ματς με τεράστιο πρέπει, χωρίς παράλληλα να έχει τη… θηλιά στο λαιμό. Και παρουσίασε αυτή την θλιβερή εικόνα, σε ματς όπου του πάει κιόλας αφού προηγήθηκε στο 3’.
Μιλάμε πλέον για ομάδα που κάνει την ψυχολογία των πάντων… λάστιχο. Ένα διαρκές τέντωμα-χαλάρωμα-τέντωμα-χαλάρωμα. Δεν αντέχεται άλλο, είναι εκνευριστικό ποδοσφαιρικά και δείχνει ανικανότητα παράλληλα. Γιατί η ομάδα φανερώνει διαρκώς μια… loserια. Προηγείται στο παιχνίδι, του «στρώνεται» η δεύτερη θέση και τελειώνει το ματς λες και είναι η Λαμία.
Μια παθητική αντιμετώπιση, φοβική νοοτροπία που γύρισε πίσω απ’ το 3’, χωρίς κάποιο πλάνο για να κάνει το παραμικρό. Θύμισε εποχές Αλόνσο στο χορτάρι κι αυτό είναι το πλέον ανησυχητικό.
Πνευματικά το Τριφύλλι ήταν τελείως ανέτοιμο για τη σημασία και τη σπουδαιότητα αυτού του ματς. Φτάνοντας στο σημείο να ηττηθεί, να παίξει ποδόσφαιρο μιας άλλης εποχής με όλα τα φορ μέσα μπας και καμιά γιόμα βρει κεφάλι για να ισοφαρίσουμε.
Ναι, έχει τη δικαιολογία ο Βιτόρια πως ήρθε μέσα στη σεζόν. Όμως αυτό το άοσμο, θλιβερό πράγμα που παρουσιάστηκε, δεν γίνεται να μην είναι και δική του ευθύνη. Όπως φυσικά οι ευθύνες είναι και πιο γενικές, καθώς ο παίκτης που αποκτήθηκε για να έρθει και να πάρει φανέλα βασικού αριστερού μπακ σπίτι του, δεν αξίζει να μπει μπροστά απ’ τον Λημνιό. Όπως το κρίνει ο προπονητής τουλάχιστον.
Το πλέον στενάχωρο είναι πως ακόμη και μια απλή ισοπαλία θα έφερνε πολύ κοντά το στόχο. Πλέον, από τις τρεις ομάδες που έχουν στόχο τη δεύτερη θέση, ο Παναθηναϊκός από… αφεντικό έγινε κλητήρας. Γιατί σε όσο κακή ψυχολογική κατάσταση κι αν είναι η ΑΕΚ, τα εκτός έδρας ματς του Παναθηναϊκού τον καθιστούν το απόλυτο αουτσάιντερ για το ματς της Νέας Φιλαδέλφειας την προτελευταία αγωνιστική.
Ενώ του… στρώθηκε η 2η θέση δηλαδή, τώρα πατάει σε δύο βάρκες και αν γλιστρήσει θα βρεθεί τέταρτος. Σε μια τέτοια σεζόν δεν έχει μείνει και κάτι άλλο για να μπει η σφραγίδα της απόλυτης αποτυχίας.
Εδώ που τα λέμε βέβαια, όταν τέσσερις ημερολογιακούς μήνες δεν έχεις νικήσει εκτός έδρας, γιατί να αξίζεις κιόλας τη δεύτερη θέση. Όταν παρουσιάζεις στα τρία απ’ τα τέσσερα ματς των πλέι οφ μια εικόνα θλίψης ποδοσφαιρικής, χωρίς να μπορείς να δημιουργήσεις και παράλληλα χωρίς να είσαι ισχυρός ανασταλτικά, τι ακριβώς μπορεί να περιμένεις απ’ τη συνέχεια;
Συνήθως οι ομάδες που… λυγίζουν πνευματικά, είναι εκείνες που δέχονται τη μεγαλύτερη πίεση. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Παναθηναϊκός είχε μεγάλη ευκαιρία στην Τούμπα, όχι μεγάλη πίεση. Και τα έκανε σαλάτα. Τόσο με την εικόνα που παρουσίασε, όσο φυσικά και με το αποτέλεσμα όπου δεν κατόρθωσε να σώσει έστω ένα βαθμό.
Το διακύβευμα αποφυγής της τέταρτης θέσης, είναι μεγάλο. Αυτό της δεύτερης, επίσης. Αλλά μεταξύ μας τα συζητάμε. Δε φαίνεται να το αντιλαμβάνεται κανείς απ’ όσους πρέπει και καθορίζουν τις τύχες του Παναθηναϊκού ποδοσφαιρικά και μη. Η ομάδα σε αυτό το ματς ήταν αρρωστημένα θλιβερή. Λες και δεν είχε διάθεση, μηδέν σκληράδα, φόβος πως θα γυρίσει το ματς παρότι προηγήθηκε και εντελώς ανήμπορη να αντιδράσει στις συνθήκες που της έδωσε το ματς.
Ήταν μια βραδιά ντροπής. Όχι για την ήττα, τέτοιες μπορούν να έρθουν ειδικά σε μεγάλα ματς. Όμως το να τελειώνεις με ένα σουτ μια τέτοια αναμέτρηση, αποτελεί κατάντια για τον Παναθηναϊκό. Ο οποίος ξαναλέμε, δεν πήγε με… σμπαραλιασμένη ψυχολογία στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μάλιστα και στα πάνω του και με δύο εβδομάδες διάστημα προετοιμασίας του αγώνα. Γιατί; Για αυτό που φανέρωσε;
Πλέον με δύο ματς να απομένουν, κανείς δεν μπορεί να πιστέψει στο παραμικρό γύρω απ’ αυτόν τον Παναθηναϊκό. Αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο για την επόμενη σεζόν, είτε έρθει η δεύτερη θέση είτε έρθει η τέταρτη. Κάτι που αυτή τη στιγμή είναι ορθάνοιχτο γιατί ο Παναθηναϊκός που προηγήθηκε στην Τούμπα, έχασε τη γη κάτω απ’ τα πόδια του λες και ήταν μια παρέα από άπειρα παιδιά που έπαιζαν απέναντι σε άντρες.
