By O Παναθηναϊκός δεν έχει τον σεβασμό από τη διαιτησία και την Euroleague. Και πιστέψτε με. Η Euroleague χωρίς ΑΥΤΟΝ τον Παναθηναϊκό θα πήγαινε «καρφί» για τα βράχια.
Πραγματικά. Είχα όλη την καλή διάθεση να μιλήσω αγωνιστικά. Ε, δεν γίνεται. Και σε γενικές γραμμές δεν θέλω να στέκομαι σε διαιτησίες και σε σφυρίγματα ή σε μη σφυρίγματα.
Προτιμώ να απομονώνω (έστω στο πίσω μέρος του μυαλού μου) το διαιτητικό κομμάτι και να επικεντρώνομαι μόνο στο αγωνιστικό. Όμως όταν κάποια πράγματα είναι επαναλαμβανόμενα, δεν γίνεται να μην σχολιαστούν.
Στο Game 2 μεταξύ Παναθηναϊκού και Αναντολού Εφές έγινε αλλοίωση αποτελέσματος. Ξεκάθαρα. Χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αστερίσκους, χωρίς καμία απολύτως αμφισβήτηση. Όταν ένα ματς είναι σε απόσταση μίας κατοχής και γίνεται ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ φάουλ σε προσπάθεια για σουτ και το οποίο δεν καταλογίζεται, μιλάμε για ξεκάθαρη αλλοίωση. Τελεία. Και αυτό ακριβώς έγινε στο ΟΑΚΑ. Με το σκορ στο 76-79, ο Βενσάν Πουαριέ χτύπησε το χέρι του Κέντρικ Ναν σε προσπάθεια για το τρίποντο της ισοφάρισης στην εκπνοή του αγώνα, αλλά φάουλ δεν δόθηκε ποτέ.Και όχι, δεν υπάγεται η φάση στο λεγόμενο «χάι φάιβ» όπου συμπτωματικά ο αμυντικός χτυπάει το χέρι του παίκτη που σουτάρει. Το ότι χρησιμοποίησα τον συγκεκριμένο όρο δεν αναφέρομαι στον κανονισμό αλλά θέλω να δώσω έμφαση στο φάουλ που έγινε στον Ναν.
Τι φάουλ δηλαδή; Ποιο φάουλ… πεθαίνεις. Το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να κερδίσει ο Παναθηναϊκός βάσει της συνολικής αγωνιστικής του εικόνας είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και θα το αναφέρω πιο κάτω. Όμως όταν γίνεται τόσο εξόφθαλμο φάουλ που λίγο έλλειψε και ο ίδιος ο Πουαριέ να σηκώσει το χέρι του προκειμένου να το παραδεχτεί, όλα τα άλλα περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Δεν παίρνει ούτε τον… πυρετό του
Και το ανησυχητικό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι δεν την… πατάει πρώτη φορά. Η συνολική αντιμετώπιση που είχε στα δύο πρώτα ματς ήταν κακή-κάκιστη. Είπαμε. Στο Game 1, ασχέτως εάν νίκησαν οι «πράσινοι», έπαψε να υφίσταται το αφήγημα του Ντιφαλά. Στο Game 2 δεν ήταν μόνο η τελευταία φάση η οποία και ΑΛΛΟΙΩΣΕ φυσικά το τελικό αποτέλεσμα.
Να θυμηθώ μήπως το ανύπαρκτο φάουλ που χρεώθηκε ο Καλαϊτζάκης στον Ντοζίερ στα 02:35 με το σκορ στο 71-66 υπέρ του Παναθηναϊκού στέλνοντας τον Αμερικανό στις βολέ για το 71-68; Ή μηπως το την παράβαση που έδωσαν στον Τζέριαν Γκραντ στα 02:11 για το 73-68 καταλογίζοντας… τεχνική ποινή στον Αμερικανό γκαρντ των «πρασίνων» θεωρώντας ότι είχε απλώσει το πόδι του τη στιγμή που ο Τόμπσον έχει μπει στον κύλινδρό του και του κάνει ξεκάθαρο φάουλ για «γκολ φάουλ»;
Α! Ο Γιαβόρ ήταν ο υπεύθυνος για τα δύο αυτά σφυρίγματα. Για την τελευταία φάση ΟΛΟΙ κοιτούσαν τι συνέβη, με τον Χορντόβ πίσω από τον Ναν, τον Περούγκα στην baseline και με ξεκάθαρη οπτική επαφή με τη φάση και τον Γιαβόρ στην ιδια σχεδόν ευθεία από την απέναντι πλευρά. Τι στο καλό; Κανείς δεν είδε φάουλ στον Πουαριέ; Φάουλ το οποίο θα έδινε και ο Λούκα Μπάνκι;
Πάντως για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο Παναθηναϊκός σε αυτά τα δύο ματς δεν πήρε ούτε τον… πυρετό του από πλευράς σφυριγμάτων. Τι και αν έπαιζε στην έδρα του που είναι από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη, της Ευρώπης. Τι και αν «κόχλαζε» από φωνές ένα ολόκληρο ΟΑΚΑ. Τι και αν ήταν εκπληκτική η ατμόσφαιρα από 18.000 και πλέον φιλάθλους… Ε, και λοιπόν; So what? Τι δηλαδή; Ήθελε έστω και 50-50 ο Παναθηναϊκός;
Και οι… τύφλοι βλέπουν ότι του φράζουν τον δρόμο
Εγώ είδα τους διαιτητές να κάνουν επίδειξη δύναμης απέναντι στον Παναθηναϊκό αδιαφορώντας παντελώς εάν μιλάμε για τον Πρωταθλητή Ευρώπης, ένα από τα μεγαλύτερα brand names στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με τεράστιες επενδύσεις διαχρονικά και πιο ειδικά την τελευταία διετία και με γήπεδο πραγματικό-στολίδι.
Εγώ δεν λέω σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση να ευνοηθεί. No, no, no! Όχι. Ποτέ. Απλά λέω να έχει σωστές, δίκαιες και «πενηνταρίσιες» διαιτησίες. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Και επαναλαμβάνω. ΔΕΝ ήταν μόνο το Game 2 ή το Game 1. Γενικά ο Παναθηναϊκός δεν έχει τον σεβασμό από τη διαιτησία και την Euroleague. Και πιστέψτε με. Η Euroleague χωρίς ΑΥΤΟΝ τον Παναθηναϊκό θα πήγαινε «καρφί» για τα βράχια.
Και για να το κλείσω εδώ. Εάν και εφόσον δεν θέλουν τον Παναθηναϊκό στο Άμπου Ντάμπι ας μας το πουν να το ξέρουμε. Να μην χρειάζεται καν να κάνουμε και εμείς αναλύσεις επί αναλύσεων. Τουλάχιστον εγώ αυτό βλέπω. Σαν να μην θέλουν τους «πράσινους» στο Final Four. Όμως θα πρότεινα να σκεφτούν διπλά και τριπλά εάν και εφόσον επιθυμούν την απουσία του «τριφυλλιού» από την τελική φάση της Euroleague.
Δεν λέω σε καμία περίπτωση να πάει χωρίς να το αξίζει. Ούτε καν. Να παίξει ο Παναθηναϊκός το μπάσκετ του και να πάει. Όχι όμως να του «φράζουν» τεχνηέντως τον δρόμο. Α! Και μην μου πείτε ότι ο Άταμαν ανέφερε μετά το τέλος ότι η διαιτησία ήταν καλή στα δύο ματς και ότι λάθη γίνονται. Έτσι; Σιγά μην τα έλεγε πάλι έξω από τα δόντια για να πλήρωνε δεκαχίλιαρα στην Euroleague. Η καρδιά του, το ξέρει Αυτά. Και το κλείνω εδώ το κομμάτι της διαιτησίας. Και οι τυφλοί, είδαν.
«Déjà-vu» αλλά και… πολύ πιο δύσκολα από τη σειρά με τη Μακάμπι
Πάμε τώρα στα αγωνιστικά. Έλεγα μετά το πρώτο παιχνίδι της σειράς ότι η Εφές είχε την ευκαιρία της απέναντι στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ αλλά την έχασε. Και ότι δεν θα έβρισκε άλλη στο Game 2. Μέσα… έπεσα. Δεν ελεγα κάτι άλλο καλύτερα; Όχι μόνο βρήκε την ευκαιρία αλλά φρόντισε να «πληρώσει» την ελληνική ομάδα με το ΙΔΙΟ ακριβώς νόμισμα σε ένα πανομοιότυπο παιχνίδι αλλά από την… αντίθετη. Η Εφές ήταν εκείνη που «κυνηγούσε» σε όλο το ματς με αποτέλεσμα να πραγματοποιήσει τρομερή 4η περίοδο, ενώ στο πρώτο ματς ο Παναθηναϊκός έπρεπε να «απαντήσει» στο τελευταίο δεκάλεπτο ενώ ήταν πίσω στο σκορ στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα.
Και κάπως έτσι η περσινή ιστορία… επαναλαμβάνεται. Η Εφές όχι μόνο είναι καλή ομάδα, κάτι που έτσι και αλλιώς γνωρίζαμε, αλλά είναι αφενός εξαιρετικά προετοιμασμένη για τα playoffs και αφετέρου -όπως αποδεικνύεται από παιχνίδι σε παιχνίδι- δεν ταιριάζει καθόλου στους «πράσινους». Όπως δεν ταίριαζε και η Μακάμπι πριν από έναν χρόνο!
Του έκανε «break» στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός «απάντησε» με δικό του «break» στο Βελιγράδι και κάπως έτσι κρίθηκε η πρόκριση στο Game 5. Λογικό να γίνονται κάποιοι συνειρμοί αλλά φέτος τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα σε σχέση με πέρυσι. Εκτός του ότι θεωρώ τη φετινή Εφές καλύτερη ομάδα από τη περσινή Μακάμπι, φέτος το «τριφύλλι» θα αντιμετωπίσει μια ομάδα που θα παίζει μπροστά σε 16.000 φιλάθλους της. Και όχι σε 500 μάξιμουμ 1.000 οι οποίοι είχαν βρεθεί στο «Aleksandar Nikolic Hall». Παίζει μπάσκετ ο κόσμος; Όχι. Όμως είναι που είναι ο Παναθηναϊκός ευάλωτος στα εκτός έδρας παιχνίδια, σίγουρα δεν θα ήθελε έξτρα ψυχολογική πίεση.
Από την άλλη ωστόσο μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Τον Πρωταθλητή Ευρώπης. Που αν θέλει να πάει στο Άμπου Ντάμπι για το «back to back» θα πρέπει να κερδίσει σε δύσκολη έδρα. Αρκεί, ξαναλέω, να έχει «πενηνταρίσια» διαιτησία και να μην δούμε σημεία και τέρατα. Αν μπορεί να αντιδράσει ; Σαφέστατα και μπορεί. 100% μπορεί. Το «πώς» είναι το θέμα καθώς ο Εργκίν Άταμαν θα πρέπει να βγάλει άσους από τα μανίκια του.
Ο «κρυπτονίτης» του Ναν
Καταρχάς να παραθέσω κάποια δεδομένα τα οποία ΔΕΝ πρέπει να ξεχνάμε, ΟΥΤΕ να τα βγάζουμε από την εξίσωση και ΠΑΝΤΑ να τα μνημονεύουμε. Ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει έως εδώ και διεκδικεί το Final Four, χωρίς τον καλύτερο σέντερ της Euroleague, χωρίς τον καλύτερο σουτέρ της ομάδας, με τον Παπαπέτρου επίσης εκτός, με τον Γκέιμπριελ να παίζει σχεδόν με τενοντίδα ενώ τον Όσμαν να παθαίνει κράμπες και μένει εκτός από το 4ο δεκάλεπτο στερώντας από τον Παναθηναϊκό τον καλύτερο παίκτη του στο Game 2. Και πάλι. Δεν τα παρατάει και φυσικά ούτε πρόκειται να τα παρατήσει.
Και με τον Κέντρικ Ναν να έχει στα δύο ματς των playoffs κατά μέσο όρο 14.5 πόντους με 37% στα δίποντα (6/16), 25% στα τρίποντα (4/16) και 4 λάθη ανά αγώνα! Τα credits πρέπει να δοθούν στην Εφές και στον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζουν. Αν μη τι άλλο η τουρκική ομάδα έχει μετατραπεί στον «κρυπτονίτη» του Αμερικανού γκαρντ, με τον Ντοζίερ (κυρίως) να κάνει εξαιρετική δουλειά πάνω του.
Και στα δύο ματς του ΟΑΚΑ η τουρκική ομάδα που έχει «κόψει» οποιαδήποτε κίνηση ή ντράιβ από τα αριστερά που είναι το καλό του χέρι, φέρνοντας και δεύτερο παίκτη να του κλείνει τον δρόμο. Αν μη τι άλλο έχει «χαλάσει» αρκετά το μυαλό του Ναν ο οποίος κινείται πολύ μακριά από τα στάνταρ του χωρίς να έχει μπει ακόμα σε «playoffs mode». Την ίδια ώρα ο Χουάντσο παρουσιάστηκε πολύ κουρασμένος στο Game 2 με τρομερό έλλειμμα ενέργειας.
Από εκεί και πέρα υπάρχει μεγάλο αμυντικό πρόβλημα στα pick n roll, αλλά και μέσα στο καλάθι.¨Ειπαμε, ο Γκέιμπριελ δεν είναι καλά, ενώ ο Γιούρτσεβεν όσο θα… βάλει μπροστά θα τα «φάει» στην άμυνα με αποτέλεσμα να υπάρχει ανισορροπία. Για παράδειγμα σε αυτά τα δύο παιχνίδια του ΟΑΚΑ ο Πουαριέ έχει 16.5 πόντους και 9 ριμπάουντ κατά μέσο όρο σουτάροντας με 74% στα διποντα, ενώ συνολικά στην regular season είχε 9.6 πόντους και 4.9 ριμπάουντ. Αν και τη μεγαλύτερη ζημιά την έχει κάνει ο vintage Λάρκιν, ο οποίος έχει εκτοξεύσει τα νούμερα του από τους 11.6 πόντους και το 39% στα τρίποντα της κανονικής περιόδου, στους 18.5 πόντους και στο 47% στα τρίποντα.
Όσο για τη σειρά που μεταφέρεται την Κωνσταντινούπολη… Μια τελείως διαφορετική ιστορία!
Comments