By
Πάντα όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά, το πάμε στο ιδεολογικό. Την ομάδα πρέπει να την αγαπάς ακόμη κι αν σέρνεται. Το έμβλημα το τιμάς κι ας βρίσκεται στα κάτω του. Παναθηναϊκός ή όποια άλλη ομάδα θα είσαι, είτε πάρει τίτλους είτε όχι. Σωστά όλα αυτά, κανείς δε διαφωνεί. Ρεαλιστικά όμως, είναι η ευκολότερη δικαιολογία για να αισθανθεί τύψεις ο κόσμος όταν ξενερώνει, εξοργίζεται και αισθάνεται πως δεν υπάρχει ελπίδα στην ομάδα που αγαπά.
Ειδικά στη σύγχρονη εποχή, ο αθλητισμός είναι μια μπίζνα. Την οποία αποδέχονται όλοι γιατί ξεχάσαμε πως είναι ο ρομαντισμός, έχουν περάσει πολλά χρόνια χωρίς αυτόν. Κάποια πράγματα πάντως, δεν αλλάζουν. Ένα απ’ αυτά είναι πως οι ομάδες, τα εμβλήματα, το «δέσιμο» του κόσμου με τον κάθε σύλλογο, προκαλούνται από ανθρώπους. Αυτούς που μέσα στο χρόνο γίνονται σύμβολα, σημαίες, σημεία αναφοράς. Πείτε τα όπως θέλετε.
Ειδικά για τους μικρότερους σε ηλικία, τα είδωλα που φορούν την φανέλα της ομάδας που αγαπούν και «δένονται» μαζί της, έχουν τεράστια σημασία. Αυτοί οι ήρωες στα μάτια τόσων και τόσων υποστηρικτών. Οι οποίοι «μάχονται» για το έμβλημα και τα χρώματα. «Δένονται» μαζί τους, βλέπουν την ομάδα σαν οικογένεια και γίνονται ο φόβος των αντιπάλων.
Με αυτούς δένεται ο κόσμος. Αυτούς έχει ανάγκη η κάθε ομάδα, για να συσπειρώνει γύρω της τον κόσμο. Προφανώς και τέτοιου είδους αθλητές είναι εκείνοι που πέραν όλων των άλλων, έχουν τεράστια αξία. Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει και το σημείο της διαπίστωσης πως αν ήθελε θα μπορούσε να παίξει σε μεγαλύτερο επίπεδο, αλλά μένει εδώ γιατί γουστάρει.
Ένα κλασικό παράδειγμα είναι ο Κέντρικ Ναν στο μπάσκετ. Ανανέωσε παίρνοντας εξαιρετικό συμβόλαιο. Όμως είναι αθλητής που ανήκει στο κορυφαίο επίπεδο, το ΝΒΑ. Το απαρνήθηκε γιατί γουστάρει εδώ. Την Ελλάδα, τον Παναθηναϊκό προφανώς. Τα πεπραγμένα του στο γήπεδο τον έκαναν το απόλυτο είδωλο για τόσο κόσμο. Ακόμη και στη διασκέδασή τους, ανήμερα Πάσχα, τόσοι άνθρωποι τραγουδούσαν Πέγκυ Ζήνα για χάρη του.
Μπήκε στο ανοιχτό ΟΑΚΑ στο ματς με τον ΠΑΟΚ και όλοι έστρεψαν εκεί το βλέμμα τους. Αποθέωση ενός αθλητή που κάνει τον οπαδό να αισθάνεται πως είναι ακριβώς το επίπεδο που αρμόζει στην ομάδα του. Μεγάλη υπόθεση, γιατί πάντα οι οπαδοί θεωρούν πως η ομάδα τους πρέπει να έχει τους καλύτερους του πλανήτη. Δύσκολα ικανοποιούνται και αυτό είναι θεμιτό, η φιλοδοξία γι’ αυτό που αγαπάς πάντα χρειάζεται.
Στο ποδόσφαιρο χρειάζεται να υπάρξει αυτό το δέσιμο, αυτή η «τρέλα» με παίκτες της ομάδας. Δυστυχώς κάτι τέτοιο φάνταζε δύσκολο μέσα στο γενικό πήγαινε-έλα, ράβε-ξήλωνε, λόγω των αποτυχιών σε επίπεδο κατάκτησης τίτλων. Δε λέει κανείς πως αυτό σχετίζεται με τα λεφτά που πρέπει να δοθούν. Ο Βαζέχα έγινε μια τέτοια μορφή μέσω των πεπραγμένων του στο γήπεδο. Ακόμη κι εκείνος όμως, θα προλάβαινε να το πετύχει σε μια διετία άντε τριετία;
Αφοσίωση, ποιότητα, προσήλωση, «δέσιμο», είναι τα στοιχεία που χρειάζονται. Ειδικά για τον Παναθηναϊκό που έχει ανάγκη από τέτοιες καταστάσεις, είναι ευκολότερο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Σισέ, Λέτο, Μπεργκ, είναι τρία απ’ τα τελευταία παραδείγματα. Το κέρδος με τέτοιες περιπτώσεις, είναι τεράστιο.
Δίνει ελπίδα στον κόσμο, έξτρα κίνητρο για συσπείρωση με την ομάδα. Πάντα η επιτυχία του συνόλου είναι αυτή που μετρά, αλλά τα «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές» ανήκουν στο παρελθόν. Τα… πορτοκάλια δίνουν τη βιταμίνη που χρειάζεται ο κάθε οπαδός για να ελπίζει, να πιστέψει, να δεθεί ακόμη περισσότερο με το σύνολο. Παναθηναϊκοί θα είναι πάντα δεν αλλάζει αυτό. Όμως το «δέσιμο» με την κάθε εποχή, την φέρνουν οι παίκτες σημεία αναφοράς.
Στο σήμερα των Πράσινων προφανώς και υπάρχουν παιδιά που θα μπορούσαν να γίνουν τέτοια σημεία αναφοράς. Ο Βαγιαννίδης, ο Ιωαννίδης, ο Ουναϊ, ο Τετέ, ο Πελίστρι. Κοινό χαρακτηριστικό τους η νεαρή ηλικία, η ποιότητα και η γνώση των οπαδών πως όλοι τους ίσως να ανήκουν σε κάτι μεγαλύτερο. Οπότε πιθανή συνέχιση της σχέσης τους με τον Παναθηναϊκό, αυτόματα τους καθιστά… έναν από εμάς όπως συνηθίζει να λέει ο κόσμος.
Το Τριφύλλι πρέπει να έχει και αυτή την προοπτική στο πλάνο του. Ειδικά τώρα που τη χρειάζεται καθώς δεν έχει να αντιπαρατάξει τις ομαδικές επιτυχίες για να συσπειρώσει τον κόσμο. Ακόμη κι όταν τις είχε όμως, πάντα έλειπε το συγκεκριμένο στοιχείο γιατί ίσχυε η λογική του όποιος φύγει αυτός θα χάσει.
Ο ποδοσφαιριστής που ξεχωρίζει, είναι εκείνος που κάνει τη διαφορά. Παίκτες που θα φέρουν κόσμο όχι απλά στο γήπεδο, αλλά συνολικά στην οικογένεια του Παναθηναϊκού. Ο Σαραβάκος ή ο Βαζέχα, δημιούργησαν Παναθηναϊκούς. Ο χαμός που γίνεται τώρα με τον Ναν, μπορεί να το κάνει. Αυτό θέλει και η ποδοσφαιρική ομάδα.
Ναι, να γίνουν οι πωλήσεις που πρέπει. Πάντα όμως με το σκεπτικό πώς θα εξυπηρετηθεί κι αυτή η ανάγκη. Η ομάδα που αγαπά ο καθένας, είναι ψυχή όχι απλά χρώματα και έμβλημα. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει αυτή ακριβώς την ψυχή.
