By Ο Γιώργος Καρλαύτης επέστρεψε στην Ελλάδα.
Ο δις πρωταθλητής του Super Bowl του NFL με τους Kansas City Chiefs, το 2023 και το 2024 και φιναλίστ φέτος στον χαμένο τελικό απέναντι στους Philadelphia Eagles, βρίσκεται για λίγες ημέρες στην Αθήνα και παραχώρησε συνέντευξη.
Σε ένα από τα αγαπημένα του μέρη, το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Eκεί όπου πιτσιρικάς με τον πατέρα του Ματθαίο, άρχισε να παρακολουθεί τα παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδας.
Ο 24χρονος Defensive End των Chiefs άνοιξε την καρδιά του και μίλησε μεταξύ άλλων για τις δύσκολες στιγμές της παιδικής του ηλικίας μετά την απώλεια του μπαμπά του, το πώς αποφάσισε ν’ ακολουθήσει καριέρα στο Αμερικάνικο football, ενώ αποκάλυψε για πρώτη φορά ποιο είναι το μεγάλο του όνειρο.
“Το όνειρο ζωής” που τον συνδέει και πάλι με την πατρίδα.
Την πρώτη φορά που ήρθα με τον πατέρα μου στο γήπεδο της Λεωφόρου ήμασταν στη θύρα 12, πάνω πάνω και το θυμάμαι σαν να ήταν χθες.
Μια από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις μεγαλώνοντας. Δεν είχα ξαναπάει στο γήπεδο.
Θυμάμαι τις μυρωδιές, τους ανθρώπους τα συνθήματα, τα πάντα γι’ αυτό το ματς.
Ήταν ένα Παναθηναϊκός – Άρης και κερδίσαμε 2-1.
Ο πατέρας μου κι ο παππούς μου ήταν πάντα τα πρότυπά μου.
Αλλά στον αθλητισμό αυτό άλλαζε πάντα.
Όταν μεγάλωνα τα πρότυπα ήταν ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Δημήτρης Διαμαντίδης κι οι Αφρουδάκηδες στο πόλο.
Οι γονείς μου μας μεγάλωσαν με αθλητική παιδεία.
Η μητέρα μου κι ο πατέρας μου μού έλεγαν: “Βecome a well rounded individual”
Δηλαδή να γίνω καλός μαθητής, καλός αθλητής και καλό παιδί, αυτό ήθελαν για μένα και τα αδέρφια μου.
Η νοοτροπία τους ήταν να δοκιμάσουμε όσα διαφορετικά αθλήματα μπορούσαμε, ώστε να βρούμε αυτό που πραγματικά θα αγαπούσαμε.
Να το δοκιμάσουμε και να πάμε όσο πιο μακριά γινόταν.
Στο πόλο ήμουν τερματοφύλακας κι αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν η έννοια της ομάδας.
Γιατί τα πρωταθλήματα με τα οποία ασχολήθηκα μεγαλώνοντας ήταν ατομικά σπορ, κυρίως στον στίβο και μου άρεσε η ομαδικότητα.
Ήμουν και στον Παναθηναϊκό βέβαια, ήμουν φουλ μέσα στο άθλημα και νομίζω ότι μετέπειτα αυτή η ενασχόληση με βοήθησε και στο αμερικάνικο football.
Προστάτης οικογένειας
Τον Ιούνιο του 2014, από μια τυχαία ημέρα σε μια άλλη, έγινα από ένα παιδί 13 ετών κατευθείαν προστάτης της οικογένειας.
Άλλαξα τελείως κι αυτό δεν φάνηκε μόνο σε εμένα, στον εαυτό μου, αλλά και στους φίλους μου και την οικογένειά μου που το κατάλαβαν.
Είμαστε μια κλασική ελληνική οικογένεια. Πολύ στενή, πολύ αγαπημένη.
Θα έκανα τα πάντα, θα πέθαινα για τα αδέρφια μου, όπως και αυτοί για εμένα
Η επιστροφή στην Αμερική ήταν μια οικογενειακή απόφαση.
Ήταν φυσιολογικό να επιστρέψουμε εκεί.
Η μητέρα μου μας ρώταγε αν θέλαμε να πάμε και θεωρώ πως ήταν κάτι θετικό για εμάς.
Όλα ήταν διαφορετικά εκεί, αρχίζοντας από το σχολείο.
Εγώ είχα μεγαλώσει στα ελληνικά πρότυπα, ναι μεν σε ελληνο-αμερικάνικο σχολείο, αλλά εκεί ήταν όλα διαφορετικά.
Άλλο πράγμα, άλλος κόσμος, άλλη νοοτροπία.
Ο πρώτος χρόνος για μένα ήταν πάρα πολύ δύσκολος, στα μαθήματα κυρίως.
Τα αθλήματα πάντα μου έρχονταν πιο εύκολα, αλλά στα μαθήματα ήταν διαφορετικό το αγγλικό σύστημα σε σχέση με το ελληνικό.
Μετά από έναν χρόνο προσαρμόστηκα και τα έκανα όλα.
Τα κατάφερα, σπούδασα.
Όταν πρωτοπήγαμε στην Αμερική δεν ήθελα να δοκιμάσω το American Football
Επειδή το είχε δοκιμάσει ο πατέρας μου.
Eίχε παίξει και είχε τραυματιστεί στο κεφάλι. Mας έλεγε: “παιδιά πάντα μακριά από αυτό το άθλημα”.
Τον πρώτο χρόνο δεν ασχολήθηκα, αλλά όλοι οι φίλοι μου έπαιζαν.
Μετά έκατσα και το μελέτησα. Είχαν αλλάξει οι κανονισμοί, άλλαξαν τα κράνη, ο εξοπλισμός γενικότερα.
Το δοκίμασα, μου ταίριαξε και πραγματικά το αγάπησα ως άθλημα.
Στην Αμερική σχεδόν όλα τα παιδιά ασχολούνται με κάποιο σπορ, μέχρι και τη Γ’ λυκείου.
Οπότε αγαπάνε πραγματικά τον αθλητισμό.
Δεν λέω ότι εδώ στην Ελλάδα αυτό δεν γίνεται, αλλά εκεί έχουν πάθος με το άθλημα και τα σπορ γενικά.
Στην Αμερική πηγαίνεις στα γήπεδα με τη γυναίκα και τα παιδιά σου. Είναι ένα family friendly event.
Έχω ως όνειρο να φέρουμε το American Football στην Ελλάδα
Το πώς θα το κάνουμε είναι άλλη ιστορία.
Πιστεύω ότι ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα.
Γι’ αυτόν που δεν το ξέρει, φαίνεται κάπως σαν το rugby.
Κι αν δεν το γνωρίζεις, το θεωρείς κάπως βίαιο, κάπως βάρβαρο, αλλά πραγματικά δεν είναι έτσι.
Είναι σαν ένα παιχνίδι σκάκι μεταξύ των δυο προπονητών, μεταξύ της άμυνας και της επίθεσης.
Οπότε, είναι ένα πολύ περίπλοκο παιχνίδι που όταν το μάθεις δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο να παρακολουθήσεις ως φίλαθλος.
Τώρα πώς το φέρνουμε στην Ελλάδα…
Πιστεύω μαθαίνουμε στους Έλληνες, τον μέσο Έλληνα φίλαθλο, το πώς παίζεται αυτό το σπορ.
Πώς μπορείς να το παρακολουθήσεις, την ορολογία, τους κανόνες.
Μετά, σιγά-σιγά φέρνουμε Camp στην Ελλάδα και δείχνουμε στα παιδιά και τις ελληνικές οικογένειες τις ευκαιρίες που υπάρχουν σ’ αυτόν τον χώρο.
Το προσωπικό μου όνειρο θα ήταν να παίξουμε ένα παιχνίδι American Football στη Λεωφόρο ή στο ΟΑΚΑ
Για μένα θα ήταν το παν… ένα όνειρο.
Πραγματικά δεν ξέρω αν θέλω κάτι περισσότερο σε αυτή τη ζωή.
Το American Football μεγαλώνει πολύ, όχι μόνο στην Αμερική.
Στην Ισπανία έχει ανέβει πολύ, στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει γίνει επίσης τεράστιο πλέον.
Οπότε πιστεύω ότι έχει έρθει η ώρα να μεγαλώσει και στην Ελλάδα.
Η άμυνα
Σαν άμυνα πάντα θες να σταματήσεις το λεγόμενο running game.
Θέλεις να τους κάνεις να παίζουν one dimension, μόνο να πετάνε την μπάλα.
Αυτός είναι πάντα ο στόχος για μας, τους Chiefs, και για όλες τις ομάδες του American football.
Aυτό είναι το πρώτο πράγμα που κοιτάς να σταματήσεις.
Εμάς μας δένει ο linebacker ο middle linebacker και συνήθως κάπως έτσι πάει πάντα.
Κάθε ομάδα έχει έναν παίχτη στην άμυνα κι έναν στην επίθεση που έχει ένα ακουστικό μέσα στο κράνος που του δίνει οδηγίες ο coach, έως και 5 δευτερόλεπτα πριν το play clock.
Τα περιβόητα sack
Το sack είναι όταν ο αμυντικός πιάνει τον αντίπαλο quarterback, με κάτι σαν μπλονζόν ή tackle, όσο έχει αυτός την μπάλα και προσπαθεί να την πετάξει σε έναν από τους receivers κι εσύ τον προλαβαίνεις και τον ρίχνεις κάτω όπως μπορείς.
Αυτό είναι το sack.
Travis Kelsey – Taylor Swift
Τον Travis Kelsey τον έχω περισσότερο σαν πρότυπο, αλλά είμαστε και πολύ καλοί φίλοι.
Εγώ όμως, τον έχω σαν πρότυπο ανεξαρτήτως από τα πράγματα που κάνει με την Taylor κι όλα αυτά.
Είναι πάρα πολύ καλός άνθρωπος αν δεις τα πράγματα που κάνει μέσα στην κοινωνία και το πώς συμπεριφέρεται.
Για μένα είναι σαν πρότυπο
– Ξέρεις ότι είσαι σε αυτή την παρέα των Ελλήνων αθλητών που έχουν κάνει κορυφαία πράγματα στον παγκόσμιο αθλητισμό. Μπαίνεις κι εσύ σ’ αυτή την κατηγορία γιατί έχεις δύο τίτλους στο NFL, ένας τρίτος τελικός.
Όλη αυτή η πορεία που έχεις μαζί με τον Γιάννη Αντετοκούμπο στο μπάσκετ, τον Θανάση, τον Στέφανο τον Τσιτσιπά, τον Μίλτο Τεντόγλου, τον Καραλή τώρα που κάνει κι αυτός εξαιρετική καριέρα.
Είστε σ’ αυτή την ομάδα που είναι σαν τους Avengers να το πω, που είναι σαν τους μύθους και τους ήρωες των κόμιξ.
Το αισθάνεσαι αυτό δηλαδή, υπάρχει έτσι κάτι και σαν δέσιμο μεταξύ σας;
Έχουμε επικοινωνίες και με τον Γιάννη υπάρχει υποστήριξη από μακριά.
Όμως έχουμε φουλ πρόγραμμα και δεν υπάρχουν τόσες ευκαιρίες για να βρεθούμε.
Εγώ πάντα όπως είπα και τώρα φυσικά, προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο για τον εαυτό μου και για την οικογένειά μου.
Από εκεί και πέρα ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, οπότε κάπως έτσι το κοιτάω το όλο πράγμα του αθλητισμού.
Γενικότερα, προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος Γιώργος για εμένα, την οικογένειά μου και τους Kansas City Chiefs.
Ιδανικά ναι, θέλω να συνεχίσω μαζί τους.
– Αν σου παρουσιάσω μια εικόνα, ένα γήπεδο στην Ελλάδα, το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ή το ΟΑΚΑ γεμάτο με κόσμο, τις γραμμές, το grid να υπάρχει στον αγωνιστικό χώρο.
Από τη μία, οι Kansas City Chiefs κι από την άλλη μια άλλη ομάδα.
Και στις εξέδρες όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού αθλητισμού που έχουν κάνει τρελή πορεία στον παγκόσμιο αθλητισμό.
Πώς θα αισθανθεί ο Γιώργος Καρλαύτης εκείνη την ημέρα;
Τρομερά υπερήφανος και συγκινημένος!
Όπως περιέγραψα και προηγουμένως, ήταν, είναι και θα είναι μέχρι να γίνει, το όνειρό μου…
Έτσι πέραν από αυτά που θέλω να κάνω με τον αθλητισμό, για μένα είναι το πάθος μου να βοηθάω τα παιδιά.
Να το μεγαλώσω αυτό το άθλημα.
Να προσφέρω αυτές τις ευκαιρίες που είχα εγώ και σε άλλους.
Οπότε θα αισθανόμουν φοβερή υπερηφάνεια και πραγματικά συγκίνηση…
Η λησμονιά
Περισσότερο μου λείπουν από την Ελλάδα η οικογένειά μου, ο καιρός, οι παρέες και σίγουρα το φαγητό.
Το ότι βγαίνεις με έναν φίλο για καφέ, όπως κάναμε εμείς τις προάλλες.
Ότι αράζουμε και κάνουμε παρέα και τα λέμε…
Ε, αυτό δεν το βλέπεις συχνά εκεί. Δεν το έχουν στην κουλτούρα της Αμερικής.
