By Αν ένα στοιχείο της προσωπικότητάς του, μας θυμίζει τις μέρες του Ουσμάν Κουλιμπαλί στην Ελλάδα, αυτό δεν είναι άλλο από το χαμόγελό του. Το διατηρούσε κάθε στιγμή, εύκολη ή δύσκολη.
Το διατήρησε ακόμα και στο πιο κρίσιμο ματς της ζωής του. Αυτό που έδωσε ενώ αγωνιζόταν στο Κατάρ. Τότε που είχε καταρρεύσει στον αγωνιστικό χώρο κατά στο 42ο λεπτό της αναμέτρησης της Αλ Γουάκρα με την Αλ Ραγιάν.
Μία στιγμή που, όπως ο ίδιος τονίζει, τον έκανε να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τη ζωή. Ο άλλοτε ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, αλλά και του Πλατανιά, παραχώρησε στο Gazzetta την πρώτη του μεγάλη συνέντευξη από την ημέρα που αποφάσισε να «κρεμάσει» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
Από τη νυχτερινή βάρδια σε εργοστάσιο αυτοκινήτων, βρέθηκε να παίζει επαγγελματικά ποδόσφαιρο. Και όπως ο ίδιος αποκαλύπτει, δεν το είχε καν φανταστεί. Συνέβη απλά και μόνο επειδή το απολάμβανε. Μπορεί στην αρχή να δυσκολεύτηκε όταν ήρθε στην Ελλάδα, όμως σταδιακά αγάπησε τη χώρα μας. Την Αθήνα, κυρίως. Περισσότερο, αγάπησε τον Παναθηναϊκό. «Δέθηκε» με τον σύλλογο, με τους οπαδούς του. Θυμάται την ατμόσφαιρα στο γήπεδο της Λεωφόρου και το χαμόγελο, γίνεται πιο πλατύ.
Ο Ουσμάν Κουλιμπαλί αναφέρθηκε στις δυσκολίες που συνάντησε ο ίδιος και οι συμπαίκτες του την περίοδο που ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στη δίνη των οικονομικών προβλημάτων. Ακόμα, στάθηκε στο πλευρό των διαιτητών, υποστηρίζοντας πως οι αρμόδιες αρχές θα πρέπει να τους προστατεύσουν από τις απειλές και τους εκβιασμούς που αυτοί δέχονται.
«Ήταν ένα τεράστιο χαστούκι, άλλαξαν όλα»
Πώς κυλάει η ζωή σου αυτήν την περίοδο;
Κοουτσάρω την Ακαδημία Aspire, στο Κατάρ. Υπάρχουν διαφορετικά τμήματα, το Κ15, το Κ17, το Κ19. Αλλάζουμε συνεχώς, αλλά όλα βρίσκονται σε ένα καλό επίπεδο. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί συνεχίζω να εργάζομαι στο ποδόσφαιρο.
Πώς είναι να κοουτσάρεις νεαρούς ποδοσφαιριστές με όνειρο να γίνουν επαγγελματίες;
Μου αρέσει πολύ γιατί αποτελώ μέρος μίας διαδικασίας δημιουργίας νέων επαγγελματιών. Βοηθάω τα παιδιά και αυτό με κάνει χαρούμενο. Δεν είναι εύκολη δουλειά, αλλά είναι όμορφη εμπειρία.
Πόσο δύσκολο είναι να διαχειρίζεσαι την ψυχολογία τους;
Δεν είναι καθόλου εύκολο. Πρέπει να εκπαιδεύσεις τα παιδιά, πρώτα πάνω στη ζωή και μετά πάνω στο ποδόσφαιρο. Πρέπει να τους δείξεις και έναν άλλον δρόμο, για το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρουν στο ποδόσφαιρο. Να τα βοηθήσεις να σκεφτούν με τι άλλο μπορούν να ασχοληθούν. Όλα τα παιδιά θέλουν να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και δεν έχουν εναλλακτικό πλάνο. Γι’ αυτό προσπαθούμε να τα εκπαιδεύσουμε και να τους δείξουμε τις δυσκολίες της ζωής.
Το ποδόσφαιρο στο Κατάρ ζει ακόμα στον απόηχο του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022; Πόσο βοήθησε αυτή τη διοργάνωση να εξελιχθεί το άθλημα στη χώρα;
Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι περισσότερος ο κόσμος που ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Σίγουρα, το επίπεδο είναι διαφορετικό σε σχέση με την Ευρώπη. Δεν είναι εύκολο να βρεις στο Κατάρ… τον Μπαπέ. Μπορείς να βρεις κάποιους καλούς παίκτες, αλλά η χώρα είναι μικρή και ο κόσμος λίγος, οπότε οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου. Ο κόσμος πηγαίνει στη δουλειά του και μετά ξεκουράζεται. Δεν αφιερώνει, εύκολα, κάποιος χρόνο στον αθλητισμό.
Κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου αισθάνθηκα ότι οι ντόπιοι δεν αγαπούν το ποδόσφαιρο. Τι πιστεύεις εσύ, με βάση την εμπειρία σου;
Πριν έρθω στο Κατάρ και βλέποντας κάποια βίντεο πίστευα ότι ο κόσμος αγαπά το ποδόσφαιρο και θέλει να πηγαίνει στο γήπεδο. Όταν ήρθα, όμως, διαπίστωσα ότι δεν είναι έτσι. Ίσως, το πάθος φεύγει. Δεν γνωρίζω τον λόγο, αλλά, έτσι είναι η κατάσταση. Το περίεργο είναι ότι ο κόσμος αγαπάει τον αθλητισμό, αλλά όχι τόσο το ποδόσφαιρο. Βέβαια, το πάθος που συναντάς στην Ελλάδα, δεν μπορείς να το βρεις πουθενά! Η Λεωφόρος ήταν… το καλύτερό μου!
Πήρες πρόσφατα την απόφαση να κρεμάσεις τα παπούτσια σου. Λένε πως όταν ένας ποδοσφαιριστής αποφασίσει να σταματήσει το ποδόσφαιρο, καλείται να σκοτώσει τον παίκτη μέσα του. Συμφωνείς;
Είναι αλήθεια πως και για μένα ήταν πολύ δύσκολο να πάρω αυτήν την απόφαση. Όμως, μετά την περιπέτεια της υγείας μου, πέτυχα τον στόχο μου. Και αυτός ήταν να παίξω ξανά. Αγωνίστηκα στη δεύτερη κατηγορία, αλλά δεν ένιωθα σίγουρος. Σκεφτόμουν την οικογένειά μου και ήξερα πως για εκείνους δεν ήταν εύκολο κάθε φορά που πήγαινα για προπόνηση ή για αγώνα. Τους υποσχέθηκα πως θα παίξω για έναν μόνο χρόνο, ώστε να δείξω στον κόσμο ότι ήταν εφικτή η επιστροφή. Ήθελα να δείξω ότι είμαι δυνατός. Μετά μου έγινε η πρόταση να αναλάβω το ρόλο του προπονητή και την δέχθηκα.
Πόσο άλλαξε τον τρόπο σκέψης σου αυτή η περιπέτεια της υγείας σου;
Ήταν ένα τεράστιο χαστούκι. Περνώντας κάτι τέτοιο στη ζωή σου, όλα αλλάζουν. Για μένα, τουλάχιστον, άλλαξαν όλα. Για το πως βλέπω τους ανθρώπους, για το πως βλέπω τον εαυτό μου, για το πως περνάω καλά. Άρχισα να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μου.
«Τελείωνα τις προπονήσεις, έπαιρνα το αυτοκίνητο και πήγαινα στο εργοστάσιο»
Ας πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Γεννήθηκες στο Παρίσι. Πώς είναι για ένα παιδί με ρίζες στην Αφρική να γεννηθεί σε μία τόσο δύσκολη πρωτεύουσα της Ευρώπης και να μεγαλώσει με το όνειρο να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;
Δεν είναι καθόλου εύκολο στη Γαλλία να κάνεις αυτό το όνειρο πραγματικότητα, γιατί υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά με ταλέντο. Πρέπει να δουλέψεις πάρα πολύ σκληρά και να δείξεις πολύ καλή συμπεριφορά. Μόνο με τη σωστή συμπεριφορά, έχεις πιθανότητες να ξεχωρίσεις. Σίγουρα, χρειάζεται και τύχη. Εγώ δεν έπαιξα ποτέ σε μία ακαδημία. Ξεκίνησα το ποδόσφαιρο στα 13 μου χρόνια. Έπαιξα στην Μαντ-Λα-Ζολί. Στη συνέχεια, ήμουν τυχερός γιατί εκείνη την περίοδο η Γκινγκάμπ άλλαξε όλη την ομάδα. Πήγα για δοκιμαστικά και τα κατάφερα καλά. Αγωνίστηκα για έναν χρόνο και στη συνέχεια υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο στην Μπρεστ. Χρειάζεται ένας συνδυασμός δουλειάς και τύχης. Όταν ήμουν νέος, δεν έχασα ποτέ προπόνηση. Το αντιμετώπισα πολύ σοβαρά, πολύ επαγγελματικά. Και αυτό παρά το γεγονός ότι όταν ήμουν μικρός, δεν σκεφτόμουν ότι ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Πήγαινα στις προπονήσεις για να το απολαύσω.
Και σε ποιο χρονικό σημείο κατάλαβες ότι μπορείς να ζήσεις από το ποδόσφαιρο;
Όταν πήγα στην πρώτη μου επαγγελματική ομάδα, στην Γκινγκάμπ. Ο μισθός μου δεν ήταν μεγάλος, αλλά ζούσα πια από το ποδόσφαιρο. Σταμάτησα τις άλλες δουλειές, που έκανα ως τότε. Όταν ήμουν στο Παρίσι, έπαιζα και δούλευα παράλληλα. Έκανα διάφορες δουλειές. Δούλευα, επίσης, τα βράδια στο εργοστάσιο της Peugeot. Τελείωνα τις προπονήσεις, έπαιρνα το αυτοκίνητο και πήγαινα στο εργοστάσιο. Τώρα, βέβαια, έχω ξεχάσει πως επισκευάζεται ένα αυτοκίνητο!
Πότε άκουσες για πρώτη φορά για την Ελλάδα και το ενδιαφέρον του Πλατανιά;
Η σεζόν στην Μπρεστ είχε ολοκληρωθεί και ενώ η διοίκηση της ομάδας ήθελε να ανανεώσω το συμβόλαιό μου, εγώ και η οικογένειά μου θέλαμε μία νέα πρόκληση. Ήθελα να δοκιμάσω και εκτός Γαλλίας. Ένας ατζέντης μου μίλησε για το ενδιαφέρον του Πλατανιά και παρά το γεγονός ότι δεν ήταν μία ομάδα με μεγάλο όνομα, αποφάσισα να δοκιμάσω μιας και αγωνιζόταν στην μεγάλη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είδα ότι υπήρχαν κάποιοι Γάλλοι στην ομάδα και σκέφτηκα ότι αυτό θα με βοηθήσει.
Πώς ήταν οι πρώτες σου μέρες στην Ελλάδα;
Πήγα το καλοκαίρι και ήταν πολύ όμορφα. Όμως, δεν ήταν εύκολο για μένα και την γυναίκα μου, μιας και πηγαίναμε για πρώτη φορά σε μία ξένη χώρα. Δεν μιλούσαν καλά αγγλικά κι εμείς δεν μιλούσαμε ελληνικά. Έπαιξα με κάποιους Γάλλους στον Πλατανιά και αυτοί με βοήθησαν να προσαρμοστώ καλύτερα.
Τι θυμάσαι από τη συνεργασία σου με τον Γιώργο Παράσχο;
Θυμάμαι ότι… μιλούσε πάρα πολύ! Καλός προπονητής, όμως. Πριν τον Παράσχο ήταν προπονητής στην ομάδα ο Γιάννης Χριστόπουλος. Ήταν και αυτός ένας πολύ αξιόλογος προπονητής.
«Ο Σπάθας πέταξε τον αναπτήρα στην άκρη και μου είπε “τελείωσε αυτό, δεν είναι κάτι μεγάλο”»
Έχεις ακριβώς 100 συμμετοχές στη Superleague. Το περίμενες ότι θα συμπληρώσεις τόσα ματς στην πρώτη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, όταν ήρθες στην Ελλάδα;
Όχι, ειλικρινά. Δεν περίμενα ότι θα μείνω τόσο πολύ. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός, δεν ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, στην Ελλάδα είναι ωραία αν είσαι στην Αθήνα. Στην Κρήτη ήταν ωραία το καλοκαίρι, αλλά δύσκολα τον χειμώνα. Την Αθήνα την λάτρεψα. Όταν έφυγα από τον Παναθηναϊκό, λόγω των οικονομικών προβλημάτων, δεν το ήθελα καθόλου.
Πώς ήταν το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου την περίοδο που εσύ ήρθες στην Ελλάδα για λογαριασμό του Πλατανιά;
Ήξερα την ιστορία του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Γνώριζα πως αυτές οι ομάδες βρίσκονται σε καλό επίπεδο. Μου είχαν πει κάποιοι φίλοι ότι δεν θα είναι εύκολο. Και πράγματι, δεν ήταν. Ο Πλατανιάς εκείνη την περίοδο, είχε καλή ομάδα.
Θυμάσαι το ματς κόντρα στον Ολυμπιακό, όταν είχε πέσει ένας αναπτήρας στο πόδι σου; Τι σου είχε πει ο διαιτητής Σπάθας;
Ναι, το θυμάμαι! Πέταξε τον αναπτήρα στην άκρη και μου είπε «τελείωσε αυτό, δεν είναι κάτι μεγάλο». Μετά από αυτό συναντούσα οπαδούς του Ολυμπιακού στην Αθήνα, μου έδειχναν αναπτήρες και μου έλεγαν «το θυμάσαι αυτό;». Δεν το έκαναν με κακή διάθεση, μου έκαναν πλάκα. Παρά το γεγονός ότι αγωνιζόμουν στον Παναθηναϊκού δεν με «σκότωσαν»!
Αισθάνθηκες κατά το διάστημα της παραμονής σου στην Ελλάδα ότι οι διαιτητές ήταν πρόβλημα για το ποδόσφαιρο στη χώρα;
Για μένα οι διαιτητές δεν ήταν το πρόβλημα. Είναι και αυτοί άνθρωποι, όπως εμείς. Όταν τους λένε «θα έρθουμε στο σπίτι σας», τι μπορούν να κάνουν και αυτοί; Δεν είναι καθόλου εύκολο. Όταν βλέπεις δυνατούς ανθρώπους να σου λένε «θα πάθεις το ένα» ή «θα πάθεις το άλλο», πρέπει κάπως να προστατεύσεις τον εαυτό σου.
Ήσουν στην αρχική ενδεκάδα εκείνου του αγώνα κόντρα στον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, για τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος. Εκείνη δεν ήταν μία πολύ προβληματική διαιτησία;
Ναι, ήταν τραγική η διαιτησία σε εκείνο το ματς. Απλά, πρέπει να έρθουμε στη θέση τους. Όταν μπαίνεις σε ένα γήπεδο και βλέπεις όλο τον κόσμο εναντίον σου και σκέφτεσαι ότι μπορεί να έρθουν σπίτι σου, δεν είναι εύκολο. Η ελληνική Πολιτεία πρέπει να προστατεύσει τους Έλληνες διαιτητές.
«Αν το αφεντικό σου δεν σε πληρώνει στη δουλειά σου, δεν γίνεται να είσαι χαρούμενος»
Ποιο ήταν το story της μετακίνησής σου στον Παναθηναϊκό;
Ήμουν στο αεροδρόμιο στη Γαλλία και πήγαινα στην εθνική ομάδα. Με πήρε ένας μάνατζερ και μου είπε για την πρόταση του Παναθηναϊκού. Τότε, κάλεσα τον προπονητή μου στην εθνική ομάδα και του είπα ότι έχω πρόταση από τον Παναθηναϊκό. Πήρα την αμέσως επόμενη πτήση και πήγα πίσω στην Ελλάδα, στην Αθήνα. Έμεινα σε ένα ξενοδοχείο και περίμενα όσο χρειάστηκε, ώστε ο Παναθηναϊκός και ο Πλατανιάς να συμφωνήσουν για την μεταγραφή. Εγώ δεν διαπραγματεύτηκα τίποτα. Για το συμβόλαιό μου είπα μόνο «δώστε μου όσα θέλετε. Εγώ θέλω να έρθω και να παίξω σε αυτό το επίπεδο».
Πώς έζησες αυτήν την εμπειρία σου στον Παναθηναϊκό;
Την πρώτη σεζόν είχαμε πολύ καλή ομάδα, παίξαμε στο Europa League. Μετά χρονιά με την χρονιά, γινόταν πιο δύσκολο. Είχαμε πολλά προβλήματα. Δεν πληρωνόμασταν και όταν ρωτούσαμε για το πότε θα πάρουμε τα χρήματά μας, μας έλεγαν «γιατί ρωτάτε;». Η απάντηση ήταν προφανής. Γιατί έπρεπε να ζήσουμε την οικογένειά μας. Το πρόβλημα ήταν ότι στην ημερομηνία που μας έλεγαν ότι θα πληρωθούμε, μας έδιναν μόνο ένα 10% του συνολικού ποσού που μας χρωστούσαν. Πώς θα πληρώναμε το νοίκι; Πώς θα μετακινούμασταν; Δεν μπορείς να ζήσεις έτσι. Από την άλλη, έπρεπε να παλέψουμε για τους οπαδούς μας. Εκείνοι δεν ήξεραν, ακριβώς, τι περνούσαμε. Αν το αφεντικό σου δεν σε πληρώνει στη δουλειά σου, δεν γίνεται να είσαι χαρούμενος.
Ποιο ήταν το story της αποχώρησής σου από τον Παναθηναϊκό;
Ο Παναθηναϊκός μου πρότεινε να μείνω για τρία ακόμα χρόνια, αλλά εγώ σκέφτηκα την οικογένειά μου και πως ήταν δύσκολο με αυτές τις συνθήκες να συνεχίσω. Παρ’ όλα αυτά, μου φέρθηκαν πολύ όμορφα και μου είπαν πως αν δεν βρω αυτό που ψάχνω, το συμβόλαιο θα ήταν εκεί για μένα. Με περίμεναν και αυτό το εκτιμώ πολύ.
Πώς θυμάσαι την τελευταία σου μέρα στο προπονητικό κέντρο στο Κορωπί;
Μετά την τελευταία μου προπόνηση, χαιρέτησα όλα τα παιδιά. Ήμουν στενοχωρημένος, μου άρεσε στο Κορωπί αν και είχε κρύο! Αγάπησα και αγαπώ τον Παναθηναϊκό. Για μένα είναι ο καλύτερος σύλλογος.
Ποιο είναι το παιχνίδι που ξεχωρίζεις στη Λεωφόρο από άποψη ατμόσφαιρας που είχε δημιουργηθεί;
Ήταν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, το οποίο και είχαμε κερδίσει με 1-0. Ο Βιγιαφάνιες είχε βάλει το γκολ. Η ατμόσφαιρα ήταν «τρελή».
Τι θυμάσαι από τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκες στον Παναθηναϊκό; Αντρέα Στραματσόνι, Μαρίνος Ουζουνίδης και Γιώργος Δώνης.
Ο Στραματσόνι μου άρεσε πολύ, αυτός με έφερε στον Παναθηναϊκό. Μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω σε ψηλό επίπεδο. Από τον Ουζουνίδη μου άρεσε πολύ ο χαρακτήρας του, είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Έμαθα πάρα πολλά από αυτόν. Ο Δώνης ήρθε όταν η ομάδα είχε πολλά προβλήματα. Είχα και αρκετούς τραυματισμούς, οπότε ήταν δύσκολο για μένα. Τις καλύτερες στιγμές μου, πάντως, τις έζησα με τον Στραματσόνι. Αγαπώ, όμως, τον Ουζουνίδη. Τον έχω συναντήσει δύο φορές από τότε. Ήρθε και στο Κατάρ, όταν ήταν προπονητής σε ομάδα του Ιράν.
Θυμάμαι πόσο είχε απογοητευτεί όταν λόγω τραυματισμού δεν ήσουν διαθέσιμος για ένα ματς με την Αθλέτικ Μπιλμπάο για τα προκριματικά του Europa League.
Με αγαπούσε, ήμουν ο στρατιώτης του.
«Εγώ ήθελα να μείνω στον Παναθηναϊκό για πολλά χρόνια»
Όσο ήσουν στον Παναθηναϊκό, είχες κάποια πρόταση από άλλη ελληνική ομάδα;
Ένας μάνατζερ μου είπε ότι η ΑΕΚ ενδιαφερόταν για μένα, αλλά δεν ήρθε ποτέ κάτι επίσημο.
Υπήρχαν, πάντως, τότε πολλά σενάρια για σένα. Ντίναμο Ζάγκρεμπ, Αστάνα και Μαλίν ήταν μόνο κάποιες από τις ομάδες που είχε ακουστεί ότι ενδιαφέρονταν για σένα.
Ναι, η Αστάνα με ήθελε, αλλά δεν γινόταν να πάω στο Καζακστάν. Εγώ ήθελα να μείνω στην Ελλάδα για πολλά χρόνια, αλλά δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα.
Την τελευταία σου σεζόν στον Παναθηναϊκό, η ομάδα είχε αρκετούς νεαρούς ποδοσφαιριστές. Είχες ξεχωρίσει κάποιον που να θεώρησες τότε ότι θα κάνει σπουδαία καριέρα;
Ναι, όταν είδα τον Χατζηγιοβάνη και τον Μπουζούκη, σκέφτηκα ότι μπορούν να κάνουν καλή καριέρα. Αγάπησα αυτά τα δύο παιδιά.
Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έπαιξες στην Ελλάδα;
Δεν θυμάμαι κάποιον και αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί δεν υπήρξε κάποιος πολύ δύσκολος!
Ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες στον Παναθηναϊκό;
Ο Εμποκού, ο Κλωναρίδης, ο Γουακάσο και ο Χουλτ. Πολύ καλά παιδιά και εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές.
Υπάρχει κάποιο ματς με τον Παναθηναϊκό που θα ήθελες, με έναν μαγικό τρόπο, να ξαναπαίξεις;
Τον επαναληπτικό ημιτελικό του Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα.
Εκείνη την χρονιά, ήταν περίεργα τα ματς με τον ΠΑΟΚ. Υπήρξε και αυτό με τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο για τα play offs που διακόπηκε.
Ναι, ήταν πολύ περίεργο. Ίσως, υπήρχε πολλή πίεση.
Θυμάσαι κάποια ιστορία εκτός γηπέδων από τις μέρες σου στην Ελλάδα, που να σου έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένη στο μυαλό;
Αγαπώ την Ελλάδα, μου άρεσε πολύ να βγαίνω στη Γλυφάδα για καφέ με τους φίλους μου. Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη ιστορία, αλλά συνολικά η καθημερινότητά μου στην Αθήνα ήταν όμορφη.
Ως προπονητής πια, θα ήθελες κάποια στιγμή να εργαστείς και πάλι στην Ελλάδα;
Ειλικρινά, δεν είναι κάτι που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πως μπορούν να έρθουν τα πράγματα στο μέλλον. Αν είσαι καλός προπονητής, μπορείς να προπονείς μέχρι τα 70. Στην οικογένειά μου αρέσει η Ελλάδα, οπότε γιατί όχι; Οι άνθρωποι στη χώρα είναι εξαιρετικοί. Ακόμα και στο Κατάρ έχω 4-5 παιδιά από την Ελλάδα! Ένα από αυτά είναι Παναθηναϊκός!
Έρχεται στην προπόνηση με φανέλα του Παναθηναϊκού;
Όχι! Δεν γίνεται αυτό.
Πάντως στην Ελλάδα ο κόσμος έχει θετική άποψη για σένα.
Πάντα πάλευα για την ομάδα μου και όταν έμπαινα στο γήπεδο είχα το μεγαλύτερο κίνητρο. Δεν χρειαζόμουν καν ο προπονητής να μου πει κάτι.
Το ξέρεις ότι υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για σένα από την Ελλάδα όταν πέρασες αυτήν την περιπέτεια υγείας.
Το ξέρω και ευχαριστώ τον κόσμο πάρα πολύ.
