By
Είναι πολλές οι φορές που έχουμε δει μεταγραφές να αποτυγχάνουν. Όσο σπουδαίες κι αν είναι, όσο μεγάλοι αθλητές, όσο… παχυλά συμβόλαια κι αν έχουν. Τη μία δεν ταιριάζει ο παίκτης με το περιβάλλον, την άλλη η ομάδα τελικά χρειαζόταν κάτι διαφορετικό κι έτσι οδηγείται η κάθε συμφωνία σε αποτυχία.
Πολλές φορές μάλιστα, «φουσκώνουν» τα μυαλά των αθλητών από τις υποσχέσεις που παίρνουν, ή οι ομάδες «παραμυθιάζονται» από βιογραφικά που όμως δεν έχουν σχέση με το σήμερα.
Στις ανανεώσεις, είναι κάτι διαφορετικό. Διότι για να οδηγηθούν δύο πλευρές σε ανανέωση, πρέπει να είναι ικανοποιημένες. Άρα να έχει πετύχει η συνεργασία. Μόνο που οι πετυχημένες συνεργασίες, συνήθως οδηγούν και σε διάφορες άλλες προτάσεις από πλευρές που μπαίνουν ενδιάμεσα προσπαθώντας να κάνουν δικό τους τον αθλητή που πέτυχε. Άρα η τιμή ανεβαίνει, οι απαιτήσεις αυξάνονται, τα δεδομένα δυσκολεύουν. Γιατί πλέον τα… χαρτιά είναι ανοιχτά. Αυτός είμαι, για να με θες πρέπει να με πληρώσεις καλύτερα. Ή αυτοί είμαστε, για να θες να μείνεις λογικά γουστάρεις εδώ. Στη μέση πρέπει να βρεθεί η… χρυσή τομή. Πάντα με την γνώση πως κανείς δεν μπορεί να «κοροϊδέψει» κανέναν, ή να του «φουσκώσει» την πραγματικότητα για να οδηγήσει την απόφαση προς το συμφέρον του.
Ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ, έχει κατορθώσει με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και τη διοίκησή του, κάτι σχεδόν ακατόρθωτο. Την τελευταία διετία τους παίκτες που είχε στην ομάδα και ήθελε να τους προσφέρει νέο συμβόλαιο, κατόρθωσε να τους ανανεώσει όλους. Και δεν μιλάμε απλώς για καλούς αθλητές, αλλά για τα σημεία αναφοράς του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Με τις ιδιαιτερότητες της κάθε περίπτωσης.
Παράδειγμα ο Λεσόρ. Είχε και τη θέληση για ΝΒΑ και το ενδιαφέρον από τις ΗΠΑ. Ακόμη και πριν τον τραυματισμό του, φαινόταν να οδηγείται προς την απόφαση παραμονής με νέα πολυετή συμφωνία. Τα χρήματα που πήρε ως αύξηση δεν ήταν καθόλου λίγα. Όμως μιλάμε για παίκτη που γνώριζε πως είναι στην ηλικία του καλύτερου συμβολαίου της ζωής του. Δεν μπήκε στον κόπο να περιμένει και να «ζυγίζει» τα δεδομένα του. Υπέγραψε στο «τριφύλλι».
Ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ ανανέωσε όντας ένας σταρ που ενεργεί στο παρκέ σαν… εργάτης πολυτελείας. Στη σεζόν που ψηφίστηκε ο κορυφαίος Ισπανός μπασκετμπολίστας, ούτε πέρασε από το μυαλό του να περιμένει και οικονομικά και λόγω καταγωγής τα μεγαθήρια της πατρίδας του. Διότι τόσο η Ρεάλ όσο και η Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι θα τους «έτρεχαν τα σάλια» για έναν γηγενή για αυτούς παίκτη, τέτοιου επιπέδου και ηγετικών χαρακτηριστικών.
Για τον Ναν δεν χρειάζεται καν συζήτηση. Αμερικανός που… έφτυσε την προοπτική επιστροφής στο ΝΒΑ κατάμουτρα. Μόνο οι δηλώσεις που έγιναν για αυτόν τον τελευταίο καιρό και τις διαβάσατε στο SDNA, φτάνουν. Τα λεφτά που του δόθηκαν, πολλά. Δεν αρκούσαν αυτά πάντως, για να πείσουν έναν τύπο από το Σικάγο να γίνει… Έλληνας στην καλύτερη περίοδο της καριέρας του.
Τα ίδια ισχύουν και για τον Τζέντι Όσμαν. Με καλό όνομα στο ΝΒΑ, μπορούσε να περιμένει να δοκιμάσει την τύχη του ξανά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Μπορούσε απλά να «μετρήσει» τις προσφορές που θα είχε. Με την Φενέρμπαχτσε και την Εφές να «καίγονται» για Τούρκους και ειδικά τον κορυφαίο που βρίσκεται ήδη στην Ευρώπη. Ούτε πέρασε από το μυαλό του, υπέγραψε και τέλος η υπόθεση.
Αυτές οι ανανεώσεις ήταν οι δυσκολότερες. Γιατί αυτά τα παιδιά πέρασαν από μισό έως 1,5 χρόνο στον Παναθηναϊκό. Άρα ξέρουν καλά το περιβάλλον, τους ανθρώπους, τη φιλοδοξία, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια της καθημερινότητας. Παράλληλα, επειδή είναι σταρ και με απαιτήσεις για την καριέρα τους πέραν του οικονομικού, αναζητούν εκπλήρωση φιλοδοξίας μέσω ιδανικού κλίματος εντός αποδυτηρίων. Στα… κουτάκια των απαιτήσεων και των προσδοκιών τους, δεν μπορεί να μην είναι τικαρισμένο κάποιο. Θα λειτουργήσει αρνητικά.
Αυτά τα παιδιά λοιπόν, ψήφισαν… δαγκωτό Παναθηναϊκός. Δίχως να περιμένουν να «ζυγίσουν» προοπτικές, να λάβουν όσες προτάσεις θα μπορούσαν να μαζέψουν και μετά να αποφασίσουν. Γιατί στο μυαλό τους ήταν δεδομένο: Δεν θα βρουν πουθενά καλύτερα. Αυτό το «πακέτο» δουλειάς (χρημάτων), περιβάλλοντος, «οικογένειας», επαγγελματισμού, εγκαταστάσεων, ανθρώπων, στήριξης, πιθανότητα εκπλήρωσης στόχων. Ατομικών και ομαδικών.
Εκεί ακριβώς, ο Παναθηναϊκός και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος προσωπικά, συνέτριψαν κάθε ίχνος ανταγωνισμού. Όταν τέτοιοι αθλητές, σε αυτή την ηλικία που υπέγραψαν όχι απλά το πιο «καυτό» συμβόλαιο της καριέρας τους, αλλά το πού θα ξοδέψουν την κορύφωση του μπάσκετ που έχουν να δώσουν, μπαίνουν στη διαδικασία να υπογράψουν χωρίς καμία σκέψη, τότε κανείς δεν μπορεί να σε κοιτάξει στα μάτια. Τους έχεις αφήσει όλους πίσω και πλέον το γνωρίζουν κι εκείνοι.
Πόσες είναι οι ομάδες στην ιστορία που σε δύο χρόνια κορυφαίου επιπέδου κατόρθωσαν να κρατήσουν κορμό αυτού του επιπέδου και με τόση άνεση ουσιαστικά; Πάντα κάποιες… διαρροές υπήρχαν. Είτε επειδή οι καλές σεζόν έφερναν πληρωμή υπεραξίας από τρίτους, είτε γιατί ο κορεσμός ήταν κάτι που έφερνε αλλαγή περιβάλλοντος σε σημαντικούς παίκτες.
Ο Παναθηναϊκός όμως, χαρίζει ένα κορυφαίο κλαμπ σε όλα του, με ιδιοκτησία, διοίκηση, ανθρωπιά και «ζεστασιά», που θυμίζει… σπιτικό. Έτσι έρχονται τα πάντα ευκολότερα.
Άλλωστε το δύσκολο δεν είναι να πας στην κορυφή, αλλά να παραμείνεις εκεί ψηλά. Είτε κατακτήσει τον τίτλο ο Παναθηναϊκός, είτε όχι, το έχει πετύχει ήδη. «Δένοντας» έναν κορμό που για χρόνια είναι και θα είναι το σημείο αναφοράς στην Ευρώπη. Με τις όποιες λίγες προσθαφαιρέσεις αποφασίσει ο προπονητής από εκεί και πέρα.
Ο Ολυμπιακός στις καλές του εποχές είδε τον Σλούκα να φεύγει, τον Παπανικολάου το ίδιο, τον Χάινς, τον Βεζένκοφ και πάει λέγοντας. Η Ρεάλ Μαδρίτης είδε τον Καμπάτσο να αποχωρεί, τον Σέρχι Ροντρίγκεθ το ίδιο, τον Γιαμπουσέλε πριν κάποιους μήνες. Ακόμη και παλιότερα το «τριφύλλι» κατακτούσε στόχους, είχε ομαδάρα και ο Σισκάουσκας σε μια μέρα βρισκόταν στην ΤΣΣΚΑ και ο Πέκοβιτς στο ΝΒΑ.
Δεν είναι καθόλου απλό ή εύκολο αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός. Τα λεφτά δεν αρκούν για να εκπληρώσουν φιλοδοξία. Δεν φτάνουν ποτέ για να καλύψουν το αίσθημα κορεσμού. Ούτε λύνουν προβλήματα που αφορούν τη ζωή και την καθημερινότητα του καθενός. Επειδή δεν έχουμε να κάνουμε με 12-15 παίκτες, αλλά με ισάριθμες οικογένειες.
Οι «πράσινοι» κατόρθωσαν να… ευθυγραμμίσουν όλους τους πλανήτες για να πετύχουν το απίθανο. Όσο πίσω κι αν πάμε το μυαλό, δεν μπορούμε να βρούμε πότε συνέβη κάτι ανάλογο στην Ευρώπη, σε αυτό το επίπεδο, με τόσες πολλές περιπτώσεις αθλητών αυτού του βεληνεκούς και των ηλικιών. Απείρως δυσκολότερο από το να «πέσουν» 1-2 «βόμβες» καλοκαιρινές. Γιατί πάντα το ζητούμενο είναι να φτιάξεις κάτι σούπερ, χωρίς όμως να είσαι… φωτοβολίδα. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το κατόρθωσε με το απόλυτο ποσοστό επιτυχίας. Αυτό τα λέει όλα.
Πηγή: sdna.gr
Comments