By Αν κάποιος έψαχνε ένα ματς να δείξει σε κάποιον άσχετο με το ποδόσφαιρο, τι είναι το ποδόσφαιρο, τότε το σημερινό Παναθηναϊκός-ΑΕΚ είναι το καλύτερο δείγμα που μπορεί να υπάρξει.
Μέχρι το 65ο λεπτό, ο Παναθηναϊκός έδειχνε μια ομάδα έτοιμη να αποδεχτεί τη μοίρα της και να πέσει σε έναν λάκκο λεόντων, μέχρι που ο προπονητής του αποφάσισε να διαβάσει σωστά το παιχνίδι και το γύρισε.
Αν λέγαμε σε κάποιον πριν το ματς πως η ΑΕΚ θα έχει 15 κόρνερ έναντι μόλις 2 του Παναθηναϊκού κι ότι θα έχει πάρει 10 κεφαλιές στην περιοχή του αντιπάλου του, το χειρότερο σενάριο που θα διάβαζαν για το ματς, θα ήταν μια νίκη της ΑΕΚ με 1-0 ή 2-1 με την ψυχή στο στόμα.
Σενάριο στο οποίο θα κέρδιζε ο Παναθηναϊκός και δη με 3-1, θα υπήρχε μόνο στο μυαλό παραφρονούντων. Να όμως που έγινε!
Και έγινε με έναν τρόπο που είναι και τέλειο δείγμα για το πόσο αλλοπρόσαλλες είναι οι δύο ομάδες φέτος.
Η ΑΕΚ δεν είναι η πρώτη φορά που χάνει πολλές ευκαιρίες σε ένα ματς και δε μπορεί να σκοράρει. Μοιάζει λες κι ο Παναθηναϊκός έπαιζε μπάσκετ και είδε τον Βίντα ως Τόμας Γουόκαπ και τον έπαιξε under στο τρίποντο, λέγοντας πως «δε θα πεθάνω από τον Βίντα». Και του βγήκε το ρίσκο. Δεν ήταν βέβαια επιλογή, ήταν καθαρή συγκυρία, διότι ο Βίντα πέρσι σκόραρε συχνά. Φέτος, δεν ξέρουμε τι του συμβαίνει, αλλά από τις 6 τελικές που έκανε, οι 2 είναι από αυτές που λες ότι δε γίνεται να κάνει τέτοια τελειώματα.
Ειδικά το σουτ στο πρώτο ημίχρονο με το αριστερό, από τα 8-10 μέτρα, είναι τέτοιες οι συνθήκες που σκέφτεσαι μόνο ότι μπορεί ο Ντραγκόφσκι να γίνει Κουρτουά. Μαζί με αυτές τις ευκαιρίες του Βίντα, αν βάλει κάποιος το πλασέ του Πιερό, το σουτ του Ελίασον και το πλασέ του Μουκουντί στην επαναφορά και άλλες 2-3 κεφαλιές, η ΑΕΚ άξιζε να κερδίζει μίνιμουμ 3-1 ή και 4-1.
Ο λόγος που συνέβαινε αυτό, ήταν διπλός. Πρώτον, ο Πιερό σε όλα τα ματς με τον Παναθηναϊκό έχει κερδίσει κατά κράτος τα μπακ των Πρασίνων. Ο Ίνγκασον είναι ο μόνος σχετικά επαρκής στο ψηλό παιχνίδι, ο Γεντβάι δεν είναι επαρκής παρά σε λίγα πράγματα. Ο δεύτερος είναι ότι ο Παναθηναϊκός επέλεξε, με εντολή Βιτόρια, να πάει σε ένα παιχνίδι με άμεσες, μακρινές μπαλιές του τερματοφύλακα ή των αμυντικών προς τον Σφιντέρσκι.
Ειδικά μετά το γκολ, ο Παναθηναϊκός έπαιζε μόνο έτσι και γι’ αυτό ο Μαξίμοβιτς ήταν ο μόνος διακριθέντας, διότι έβγαινε ως 2ο φορ και έτρεχε για να προσφέρει βοήθεια στον Σφιντέρσκι. Το λάθος εδώ δεν είναι ο τρόπος παιχνιδιού, αλλά οι παίκτες. Όπως ακριβώς και στο Καραϊσκάκης. Και στο Καραϊσκάκης το σχέδιο ήταν καλό.
Ο Ολυμπιακός έβαλε 2 γκολ στο πρώτο ημίχρονο έχοντας 1 τελική. Ο Παναθηναϊκός είχε 4-5 φορές που η ανάπτυξή του θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι καλό, αν ο Ιωαννίδης και ο Βαγιαννίδης δεν έκαναν κακές επιλογές σε φάσεις 4 εναντίον 3 ή 5 εναντίον 4.
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε 2 σερί ματς με σωστό σχέδιο, αλλά με λάθος παίκτες
Με την ΑΕΚ λοιπόν, ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει ένα ποδόσφαιρο που ο Τετέ κι ο Ουναΐ δε μπορούν να υποστηρίξουν. Είναι δύο παίκτες που τρέφονται από το να έχουν τη μπάλα στα πόδια τους. Όσο δεν την έχουν, χάνουν σιγά σιγά τη διάθεση να κυνηγάνε να μαρκάρουν, να κάνουν το χαμαλίκι. Όσο και να τους το λέει κάποιος, όσο και να το κάνουν στην προπόνηση, δεν είναι στο DNA τους.
Αν ο Παναθηναϊκός, δηλαδή ο Βιτόρια, πιστεύει πως τέτοιο στυλ μπορούν ψυχικά και πνευματικά να το υπηρετήσουν, μάλλον δεν έχει ιδέα τι ποδοσφαιριστές διαθέτει.
Αυτό το λάθος είναι που αναγνώρισε με τις αλλαγές του ο Βιτόρια μετά το 65. Τζούρισιτς και Τσέριν αντί των δύο, Πελίστρι στα δεξιά που είναι ένας ποδοσφαιριστής με τη μισή τεχνική των Τετέ-Ουναΐ, αλλά μπουκαδόρος, τρέχει, πιέζει, μπαίνει διαρκώς στη φάση και δημιουργεί προϋποθέσεις, και η ΑΕΚ σε σοκ.
Πρώτα, έρχεται το σουτ του Μλαντένοβιτς από τα αριστερά της μεγάλης περιοχής, ενώ ο Τζούρισιτς ήταν δεξιά του μόνος σε θέση για να πλασάρει. Μετά, ο Τζούρισιτς παίρνει τη μπάλα από σέντρα που πήγαινε για τον Γερεμέγεφ, βγαίνει από αριστερά απέναντι από τον Μπρινιόλι και επιλέγει να πάει σε σκαφτό πλασέ, χωρίς ο Ιταλός να έχει βγει από την εστία του.
Ε, μετά, το 3ο χτύπημα ήταν το γκολ. Πάλι με τους Σέρβους. Μλαντένοβιτς κλέβει, βγαίνει αριστερά, μέσα στην περιοχή Σφιντέρσκι και Πελίστρι έτοιμοι για την ψηλή σέντρα και ακριβώς δίπλα του ο Τζούρισιτς ελεύθερος. Ευτυχώς, ο Μλαντένοβιτς έκανε πάσα και ο Τζούρισιτς προσέφερε ακόμα μια πλασεδάρα φέτος, για να κάνει ο Παναθηναϊκός το 2-1 κόντρα στο ματς, αλλά όχι κόντρα στη ροή, διότι είχε αρχίσει να έχει το μομέντουμ.
Αυτό επιβεβαιώθηκε 2-3 λεπτά μετά, με τον Τζούρισιτς να περνάει δύο παίκτες της ΑΕΚ και να σουτάρει με το αριστερό ελάχιστα άουτ.
Άρδην αλλαγμένη η εικόνα του ματς. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε κάνει φάση της προκοπής εκτός του γκολ. Άντε να βάλουμε ως υποσχόμενη και την κεφαλιά του Τετέ. Δεν είχε τίποτε άλλο. Και μέσα σε 15 λεπτά έκανε γκολ, κλασική ευκαιρία και δύο υποσχόμενα σουτ.
Σε αυτό βοήθησε ο, για πρώτη φορά μες στο 2025, θετικός Γερεμέγεφ που έπαιξε όπως ο Πιερό. Ανταποκρίθηκε σε ένα στυλ παιχνιδιού που μπορεί, απέναντι σε αμυντικούς που είχαν το νου τους ψηλά και άφηναν κενά στα χαμηλά. Με τον Σφιντέρσκι αυτό δε μπορούσε να γίνει.
Με λίγα λόγια, ο Βιτόρια έφερε το ματς σε συνθήκη ο Παναθηναϊκός να είναι για να πέσει στον βυθό και να κινδυνεύει με πανωλεθρία, αν η ΑΕΚ είχε μια σχετική ευστοχία, ο ίδιος αντιλήφθηκε τα μεγάλα του λάθη και τα διόρθωσε.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε εικόνα να πανηγυρίζει σήμερα. Έχει όμως ένα αποτέλεσμα που τον κρατάει από το να διαλυθεί, διότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αυτό έδειχνε. Και ισοπαλία να ερχόταν το ματς, με τέτοια εικόνα, θα έπεφτε ανάθεμα.
ΥΓ. Ο Μαξίμοβιτς εξελίσσεται σε Ιεροκλή Στολτίδη για τον Παναθηναϊκό κι είναι ο μόνος παίκτης που δίνει στον προπονητή μια κατεύθυνση για το πώς να τον αξιοποιήσει.
ΥΓ1. Αν υπήρχε Ιωαννίδης σήμερα, όλες οι φάσεις που έβγαλε ο Παναθηναϊκός, θα είχαν εξελιχθεί αλλιώς και γκολ δε θα είχε μπει με τίποτα. Ούτε τέτοια κεφαλιά όπως ο Σφιντέρσκι, έχει κάνει ο Ιωαννίδης (και πέρσι, όχι μόνο φέτος), ούτε βρισκόταν μέσα στην περιοχή για να τραβήξει πάνω του αμυντικούς και να προσφέρει επιλογές σε εξτρέμ και πλάγιους μπακ. Αυτό συνέβη ξανά φέτος εν τη απουσία του, με τον Παναιτωλικό. Θα πρέπει να επαναξιολογηθεί πολύ η παρουσία του και ο τρόπος της παρουσίας του στο ρόστερ.
