Σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν πρέπει να μείνει…

Τι όνειρο είδε;

μφιβολία δεν υπήρχε με βάση τα πρότερα δείγματα, απλώς έγινε ακόμα πιο εμφατικό από την 1^η κιόλας αγωνιστική των πλέι οφ της Super League. Ο Ολυμπιακός είναι αυτή τη στιγμή η καλύτερη ομάδα και προσεχώς θα το επικυρώσει, παίρνοντας τον τίτλο του πρωταθλητή για τη σεζόν 2024-25. Άλλο αυτό όμως και άλλο πόσο πιο εύκολο του το έκανε ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Κυριακής (30/3). Με την τακτική του, με την νοοτροπία του.

Είναι δεδομένο πως οι «Πράσινοι» το καλοκαίρι θα κληθούν να χτίσουν ξανά από την αρχή το ρόστερ τους. Η μεγάλη απορία είναι αν ο Ρούι Βιτόρια είναι ο άνθρωπος που πρέπει να εμπιστευτούν για να ηγηθεί της επιχείρησης «ανοικοδόμηση». Στο «Γ. Καραϊσκάκης» καμία από τις επιλογές του Πορτογάλου κόουτς δεν βρήκε δικαίωση. Φάνηκε είτε αδιάβαστος, είτε απροετοίμαστος. Vibes Ντιέγκο Αλόνσο…

Εξ αρχής, τακτικά. Ξεκίνησε με τριάδα στα στόπερ (Γέντβαϊ, Ίνγκασον και Αράο) αλλά, παγκόσμια πρωτοτυπία ενδεχομένως, ο Ολυμπιακός έδειχνε να έχει περισσότερους παίκτες στην αντίπαλη περιοχή, στην οποία έκανε ό,τι ήθελε συχνά πυκνά! Ο Αράο δεν είναι η θέση του εκεί, την ανάγκη φιλοτιμία έκανε, ξανά. Ο Γέντβαϊ δεν είναι αυτός που περιμένεις να σε πάρει από το χέρι ως ομάδα, (τ)όσο μπορεί. Ο Ίνγκασον, όμως; Τι δικαιολογία έχει και παίζει έτσι; Δεν είναι η πρώτη φορά, κάθε άλλο. Είναι «τυχερός» που οι άλλοι στα μετόπισθεν είναι υποδεέστεροι από αυτόν και κάπως περνάει απαρατήρητος. Αλλιώς οι συζητήσεις θα ήταν πολύ περισσότερες για έναν ποδοσφαιριστή που είναι αισθητά πεσμένος σε σχέση με αυτόν που θυμόμαστε και παραδέχονταν άπαντες όταν έπαιζε στον ΠΑΟΚ.

Ίδια εικόνα ο Παναθηναϊκός και στο κέντρο με μαζεμένα αμυντικογενή χαφ που ουδέποτε πήραν τον έλεγχο στο χώρο ευθύνης τους και έτσι η ομάδα απλά έτρεχε πίσω από τις εξελίξεις. Είναι μάλλον φανερό πως ο Βιτόρια θυμήθηκε το καλό 20λεπτο-μισάωρο με τη Φιορεντίνα και θέλησε να προσπαθήσει να το αναπαράγει με την 11άδα και το σύστημα που επέλεξε. Μόνο που τότε υπήρχε και ο Τετέ στο γήπεδο, να δίνει επιθετική πνοή, να στέλνει ένα διαφορετικό σήμα από το «εδώ δεν ήρθαμε για να κλειστούμε και ό,τι βγει» που εξέπεμψε το «τριφύλλι» στο Καραϊσκάκη.

Τι να πεις όμως και για τον Τζούρισιτς, που επίσης έμεινε εκτός ενδεκάδας. Οι δύο πιο παραγωγικοί παίκτες του φετινού Παναθηναϊκού (11 γκολ / 3 ασίστ ο πρώτος στη σεζόν, 10/5 ο δεύτερος) έμειναν για κάποιο ανεξήγητο λόγο εκτός ενδεκάδας σε ένα τέτοιο ντέρμπι, παίζοντας μόνο στο 1/3 της διάρκειας του αγώνα.

Προφανώς και όταν ένα ματς, ειδικά ντέρμπι, στραβώνει με το καλημέρα εξαιτίας παιδικής γκάφας του τερματοφύλακά σου (το ντεφορμάρισμα του Ντραγκόφσκι, πνευματικά και πρακτικά, όλο και επιδεινώνεται) η αποστολή του Παναθηναϊκού ζόρισε απείρως περισσότερο. Όμως οι αναποδιές είναι μες στο παιχνίδι. Υπήρχε ολόκληρο 90λεπτο πρακτικά για αντίδραση, αυτή όμως, όταν και όπως ήρθε, ήταν αποσπασματική και όχι λόγω κάποιου συγκεκριμένου πλάνου από τον πάγκο.

Ένας άλλος βασικός λόγος που το πράγμα δεν τσουλάει φαίνεται ότι είναι το ψυχολογικό κομμάτι. Οι παίκτες των «πρασίνων» δεν είναι στη δέουσα πνευματική κατάσταση. Τα νεύρα και η αποβολή του Φώτη Ιωαννίδη το καταδεικνύουν. Ευθύνη γι’ αυτό έχει ξεκάθαρα και ο Βιτόρια, γενικά ομιλώντας. Δεν μπορεί να αμφισβητείται το status του Έλληνα επιθετικού. Είναι το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο του Παναθηναϊκού και όμως βλέπει να μπαίνει σε μια διαδικασία ανταγωνισμού για τη θέση του με τον Σφιντέρσκι, που όσο φιλότιμος και να είναι δεν παύει να είναι (ο) δεύτερος ιεραρχικά. Πώς να μην χαλιέται ψυχολογικά ο Ιωαννίδης; Πώς να μην είναι στην τσίτα; Ναι, δεν θα έπρεπε. Αλλά δικαιολογείται, έστω εξηγείται.