Ντέρμπι «καθρέπτης» όλης της σεζόν

Ο,τι συνέβη στο Φάληρο ήταν ο καθρέπτης ολόκληρης της σεζόν για τον Παναθηναϊκό, αλλά και μάθημα ότι στο ποδόσφαιρο οι ομάδες χτίζονται.

Αναλύει ο Κώστας Μανωλιουδάκης.

Από τη μία πλευρά υπήρχε μία ομάδα με συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα. Που έχει ξεκάθαρο τρόπο παιχνιδιού είτε παίζει εντός, είτε εκτός έδρας. Κι είναι ευδιάκριτο από τους πάντες τι κάνει καλά και τι όχι μέσα στο γήπεδο.

Μία ομάδα που δεν αλλάζει αγωνιστικό σχέδιο ούτε σχηματισμό ανάλογα με τον εκάστοτε αντίπαλο. Που δουλεύει πάνω σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο εδώ και ένα χρόνο.

Από την άλλη πλευρά υπήρχε μία ομάδα που έχει αλλάξει τέσσερις προπονητές σε 15 μήνες και, μάλλον φυσιολογικά, δεν έχει ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα.

Μία ομάδα απρόβλεπτη, πού μπορεί να αλλάξει αβίαστα το σχηματισμό της και τον τρόπο παιχνιδιού της ανάλογα με τον αντίπαλο. Με απότομες και βίαιες προσαρμογές στον ποδοσφαιρικό της τρόπο.

Οχι τώρα. Εδώ και 1.5 χρόνο.

Αλλά επειδή το πρέπον είναι να αναφερθούμε σε τούτη τη σεζόν, ο Παναθηναϊκός από την περίοδο του Αλόνσο σ’ αυτήν του Βιτόρια, αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς συνέχισε κι αλλιώς καταλήγει ποδοσφαιρικά.

Χωρίς ακόμα να ξέρει, ούτε αυτός ούτε οι αντίπαλοί του, ποια (θέλει να) είναι η αγωνιστική του δομή.

Και πώς να υπάρχει αγωνιστική δομή και ταυτότητα, άραγε, όταν ο προπονητής αυτός είναι ο τέταρτος σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, δεν έχει κάνει την προετοιμασία, δεν έχει διαλέξει τους παίκτες στο καλοκαιρινό χτίσιμο, δεν έθεσε αυτός τις βάσεις, αλλά ουσιαστικά βρήκε μία ομάδα και προσπαθεί να πάρει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

Τι έκανε ουσιαστικά ο Βιτόρια στο ντέρμπι; Προσπάθησε μετατρέψει το μειονέκτημα της ομάδας του και την έλλειψη ταυτότητας, σε… πλεονέκτημα. Και να αιφνιδιάσει τον αντίπαλό του με το… απρόβλεπτο.

Ο Βιτόρια δεν είναι μάγος αλλά δεν είναι και αφελής. Γνωρίζει, προφανώς, ότι μειονεκτεί έναντι των συναδέλφων του που βρίσκονται ένα, τρία και τέσσερα χρόνια στους πάγκους των ανταγωνιστών.

Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει τόσους σχηματισμούς (4-3-3, 4-2-3-1, 3-5-2, 4-4-2) όσο και προπονητές, σε μικρότερο χρονικό διάστημα.

Τόσους τρόπους παιχνιδιού (πρέσινγκ στο δεύτερο τρίτο του γηπέδου, παθητική άμυνα χώρου πίσω από τη μπάλα, μεγάλες μπάλες και τρανζίσιον, κατοχή σε χαμηλές εντάσεις, χάι πρες κ.α.) όσο και… παίκτες, που «κάηκαν» και θα… καούν, με «καραβίσιες» πρακτικές του τύπου «φύγε εσύ, έλα εσύ».

Είναι μία ομάδα απρόβλεπτη και ασταθής, με μεσοεπιθετικές εκλάμψεις. Ενίοτε εντυπωσιακές εκλάμψεις. Εξ αιτίας των ποιοτικών παικτών που διαθέτει μεσοεπιθετικά, στο πιο πλούσιο καλοκαίρι μετά την πολυμετοχικότητα για το σύλλογο, με μεταγραφικές επενδύσεις ύψους 22.5 εκατ. ευρώ!

Στο μεγαλύτερο μπάτζετ της σύγχρονης εποχής του συλλόγου, που ο κρότος της αποτυχίας κάνει ακόμα μεγαλύτερο θόρυβο, ήρθε να λειτουργήσει ως μάθημα-ράπισμα για όσους δεν είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, ότι στο ποδόσφαιρο οι ομάδες χτίζονται. Και η έννοια της ομαδικότητας είναι απείρως πιο σημαντική από τις μονάδες.

Μην πάτε μακριά, στη μεγάλη εικόνα. Δείτε τη μικρή, στο ντέρμπι.

Οι μεν Πειραιώτες έπεφταν πάνω στη μπάλα σαν Ταλιμπάν. Απαντες. Μηδενός εξαιρουμένου. Ως ομάδα.

Στον δε Παναθηναϊκό μόνο… εκλάμψεις πάθους κι όχι ένα ενιαίο ομαδικό πνεύμα πώρωσης, όπως θα έπρεπε.

Κι αυτές οι μεμονωμένες εκλάμψεις είναι πιθανό μέχρι και να… διαπομπευτούν από τους ίδιους τους φίλους του συλλόγου, μέσα στη γενικότερη παράνοια που προκαλεί η αποτυχία.

Αλλά και πάνω στο χορτάρι, θα τιμωρούνται πάντα από τους διαιτητές όσοι παίκτες του Παναθηναϊκού… ξεφεύγουν. Και σωστά. Μόνο που δεν βλέπουμε ίδια μέτρα και σταθμά στους αντιπάλους.

Οταν ο Πιρόλα, για παράδειγμα, πήγε να στερήσει την… οικογένεια του Γέντβαϊ, σε μαρκάρισμα με τις τάπες πάνω από το γόνατο του Κροάτη, που δεν δόθηκε καν φάουλ και ούτε υπήρξε παρέμβαση από τον VAR, μόλις στο 3ο λεπτό του αγώνα.

Μπήτε δυνατά. Πρεσάρετε σαν τρελοί. Κλοτσάτε άφοβα. Δεν θα υπάρξει θέμα.

Και δεν υπήρξε.

Ο ένας με όπλα προηγμένης τεχνολογίας κι ο άλλος με νεροπίστολα.

Ντέρμπι «καθρέπτης» σε όλα.

Ποδοσφαιρικά, εξάλλου, οι μεσοεπιθετικές εκλάμψεις δεν φτάνουν σε κανέναν σύλλογο παγκοσμίως. Κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της, ξεκινάει από την άμυνα. Και η άμυνα ξεκινάει από τον τερματοφύλακα.

Ο Τζολάκης έφαγε ένα που δεν πιάνεται (Μλαντένοβιτς), έσωσε ένα που δεν… σώζεται (Σφιντέρσκι) και δέχτηκε άλλο ένα με πέναλτι (Ιωαννίδης).

Ο Ντραγκόφσκι πήγε κρατώντας δώρο στα χέρια για το πάρτι και το παρέδωσε άμεσα. Στα 50 δευτερόλεπτα. Καλησπέρα σας, ευχαριστούμε που μας καλέστε. Πάρτε και το δωράκι σας.

Ποιο 3-5-2 και ποιος αιφνιδιασμός; Με ένα γκολ στην πλάτη από το 1’ και μ’ ένα δεύτερο στις ισάριθμες τελικές του αντιπάλου…

Κι αν υπήρχε, πράγματι, ποδοσφαιρικός χρόνος για να συμβούν τα πάντα, έπαψε να υπάρχει κάτι σημαντικότερο: Εμπιστοσύνη.

Η αμυντική γραμμή μπροστά του «έτρεμε» ακόμα και στη σκέψη να γυρίσει τη μπάλα πίσω. Αρκετά λεπτά μετά το γκολ, σ’ ένα κακό διώξιμο της μπάλας, ο Μλαντένοβιτς χτυπούσε με μανία το χορτάρι απ’ τα νεύρα του. Αντίο ζωή, το έργο. Μόνο απ’ αυτήν την εικόνα.

Μηδέν εμπιστοσύνη. Τεράστιο μειονέκτημα. Οσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο, έστω και ερασιτεχνικά, αντιλαμβάνονται.

Ο,τι πήγε μέσα, έγραψε. Οπως έγραψε κι η Ιστορία ότι υπάρχει πρόεδρος ομάδας που έχει δώσει ένα τσουβάλι εκατομμύρια, οι φίλοι της ομάδας του «βράζουν» και οι εχθροί εκλιπαρούν να μείνει στο προσκήνιο.