Πρέπει να ποντάρει ξανά στη δημιουργία «δικών του» παιδιών

Η εικόνα της Εθνικής ομάδας στη Σκωτία, είναι το θέμα των ημερών. Χωρίς καμία αμφιβολία, προκάλεσε συναισθήματα που είχαν ξεχαστεί για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Όχι γιατί ο κόσμος είναι… τρελός και δεν ξέρει να αγαπά την Εθνική του όπως κάνουν οι Άγγλοι για παράδειγμα. Ας είχαν και οι Άγγλοι τα δικά μας ζητήματα των προηγούμενων πολλών ετών και θα τα λέγαμε μετά τί θα συνέβαινε.

Αυτό που γουστάρει ο κόσμος, είναι ξεκάθαρο και το αντιλαμβάνονται όλοι: Τα νέα παιδιά. Την ελπίδα. Τη χαρά τους στο χορτάρι. Παλικαράκια που ονειρεύονται και έχουν τεράστια προοπτική. Μια τέτοια διαδικασία πάντα τη γουστάρει ο κόσμος, ειδικά όταν συνοδεύεται από το ανάλογο ταλέντο.

Ας μιλήσουμε ειλικρινά τώρα, αναφορικά και με τα συλλογικά δεδομένα. Τα τελευταία χρόνια ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός είναι οι ομάδες που έχουν την ικανοποίηση της ανάδειξης ταλέντων. Κάτι που το έχουν καρπωθεί ήδη, είτε οικονομικά μέσω πωλήσεων, είτε ποδοσφαιρικά με όσα έχουν πάρει στις ομάδες τους.

Το ζήτημα ακαδημίες και ανάπτυξη ταλέντων με σύγχρονες μεθόδους – για την κάθε εποχή – προφανώς και το δίδαξε ο Παναθηναϊκός. Δεν το αναφέρουμε ως… επίδειξη μαγκιάς του συλλόγου. Το αντίθετο ισχύει άλλωστε, όταν κάτι το δίδαξες και το καρπώθηκες εσύ, γιατί μετά το παράτησες και έγινες από πρωτοπόρος ουραγός.

Η αλήθεια είναι πως το Τριφύλλι κέρδισε υπερβολικά πολλά απ’ την περιβόητη γενιά των Γκουμομπασινάδων. Μια έννοια που δεν προέρχεται από τους Παναθηναϊκούς, επειδή λανθασμένα το έχουν «χρεωθεί» λες και το έβλεπαν αρνητικά. Οι εκτός ομάδας είχαν την πατρότητα της εμπάθειας σε όσα δεν μπορούσαν να πετύχουν, οπότε τα μείωναν. Το «Γκουμομπασινάδες», το «τσούκου-τσούκου μπολ» και πάει λέγοντας.

Βλέποντας την Εθνική, γνωρίζοντας πώς είναι να καρπώνεσαι την δημιουργία «δικών σου» παιδιών, «διαολίζεται» το μυαλό σου όταν προσπαθεί να εξηγήσει γιατί ο Παναθηναϊκός σταμάτησε πλέον να αναπτύσσει ταλέντα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρχαν καλοί παίκτες στα Πράσινες ακαδημίες τα τελευταία χρόνια. Απλά η ίδια η ομάδα δεν κατόρθωσε να τους εκμεταλλευτεί και να πάρει κάτι απ’ αυτούς.

Δείτε πόσοι παίκτες προερχόμενοι απ’ τα τμήματα υποδομής των Πράσινων είναι σε ομάδες της Super League ή και στο εξωτερικό. Δείτε τον Βαγιαννίδη. Τα παιδιά που έρχονται όπως ο Φικάι, ο Μπρέγκου κτλ.

Εδώ υπάρχει ένα σημαντικό εμπόδιο. Η πίεση της ομάδας για τον τίτλο που δεν έρχεται. Να τα λέμε όλα, αν καθίσει κανείς και πει πως θα εμπιστευτεί κάποια παιδιά απ’ την ακαδημία για θέσεις στο ρόστερ, θα αντιμετωπιστεί αρνητικά. Στη λογική του δε θέλετε να πληρώσετε κι άλλα τέτοια.

Αυτό δεν μπορεί να παραγνωριστεί και δεν είναι τυχαίο το πότε η κάθε ομάδα ανέδειξε τη σπουδαία της φουρνιά παικτών. Ο ΠΑΟΚ μετά το πρωτάθλημα που πήρε, ο Ολυμπιακός μετά το Conference League, ο Παναθηναϊκός «έφτιαξε» την ομάδα των επιτυχιών και τα παιδιά που κατέκτησαν Euro με την Εθνική, μετά τους τίτλους και την πορεία ως τα ημιτελικά του Champions League.

Επιβάλλεται να αλλάξει αυτή η λογική. Σαφώς και δεν γίνεται να «βγάζεις» κάθε χρόνο 3-4 παίκτες ικανούς να κάνουν σπουδαία πράγματα με τον Παναθηναϊκό. Ας προκύπτει ένας Βαγιαννίδης κάθε δύο χρόνια. Επιτυχία θα είναι. Οπότε είναι σπουδαίο μέσω της συγκεκριμένης διαδικασίας, να ενεργοποιηθεί ακόμη περισσότερο η δημιουργία εντός του Παναθηναϊκού.

Είναι άσχημο εδώ που τα λέμε, ακόμη και να μην έχει η ομάδα παίκτες να συμπληρώσει την ευρωπαϊκή της λίστα. Η στελέχωση των ακαδημιών λοιπόν, πρέπει να έχει την ίδια βαρύνουσα σημασία με την πρώτη ομάδα. Είτε μιλάμε για τεχνικό διευθυντή, είτε προπονητές, όποιο κι αν είναι το τελικό οργανόγραμμα.

Ειδικά τώρα που ο Παναθηναϊκός δεν είναι στις μέρες των οικονομικών δυσκολιών, ενώ υπάρχουν και εγκαταστάσεις για να τις εκμεταλλευτεί. Η πρώτη ομάδα μπορεί να «τρέξει» με την πίεση και την ανάγκη της να επιστρέψει στην κορυφή, ταυτόχρονα όμως να προχωρήσει και ένα σωστό πλάνο ανάπτυξης παιδιών.

Δεν μπορεί εσύ που χάραξες το δρόμο και τον έδειξες σε όλους, ξαφνικά να χάνεσαι και να πρέπει να ζητήσεις βοήθεια gps για να προχωρήσεις.