By
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού βρίσκεται ξανά στο σημείο όπου έχει χάσει την όποια ελπίδα του για το ποδοσφαιρικό τμήμα. Δεν τον αδικεί κανείς, καθώς είναι φυσιολογικό μετά από 15 χρόνια εκτός πρωταθλήματος για ένα τέτοιο μέγεθος, να προκαλούνται ακραία συναισθήματα. Μια νίκη μπορεί να σε κάνει… βασιλιά και μια αποτυχία σημαίνει πως δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα. Καθόλου μικρό πράγμα τα 15 χρόνια λαθών και απώλειας τίτλου, δεν το υποτιμά κανείς. Θα ήταν λάθος για το ίδιο το κλαμπ κάτι τέτοιο.
Στα μάτια του κόσμου λοιπόν, κάθε μοντέλο λειτουργίας αυτή τη στιγμή δεν έχει αποτέλεσμα. Ειδικά όταν τα περισσότερα τα έχει ξαναδεί σαν… ξαναζεσταμένα φαγητά. Επανάληψη λαθών, προσώπων, δεδομένων, αποτυχίας στο τέλος της κάθε προσπάθειας.
Αυτό το αίσθημα του κόσμου «ταΐζεται» κιόλας και διατηρείται. Προκαλώντας ακόμη χειρότερη ψυχολογική κατάσταση. Παράδειγμα ο τρόπος παρουσίασης του αποκλεισμού του Παναθηναϊκού απ’ την Φιορεντίνα συγκριτικά με αυτόν του Ολυμπιακού απ’ την Μπόντο Γκλιμτ. Κι ο αιώνιος αν ήταν τόσα χρόνια εκτός πρωταθλήματος, την ίδια αντιμετώπιση θα είχε. Προσοχή όμως: Η υπερβολή της μιζέριας επειδή αυτή… πουλάει στο Τριφύλλι, δεν σημαίνει πως είναι σωστή τακτική κιόλας.
Όσο κοινότυπο κι αν φαίνεται, όσο κουραστικό κι αν φαντάζει, πρώτιστο μέλημα αυτή τη στιγμή για όλους, πρέπει να είναι ο τρόπος με τον οποίο θα αλλάξει η κατάσταση. Δε μιλάμε για τον Παναθηναϊκό που ήταν στο απόλυτο μηδέν άλλωστε. Δεν είναι η ομάδα μετά το… τράβηγμα πρίζας. Υπάρχουν συγκεκριμένες δυνατότητες, ένα ρόστερ καλών παικτών και οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν δεν είναι βασικά στο έμψυχο δυναμικό. Οπου προφανώς και χρειάζονται σημαντικές κινήσεις. Ομως το κομβικό είναι η σωστή στελέχωση, η ενεργοποίηση σε κάθε κρίσιμο τομέα και η νοοτροπία του κλαμπ. Μετά, απ’ τη στιγμή που υπάρχει κιόλας μπάτζετ, μπορούν να διορθωθούν οι όποιες κακοτοπιές στο ρόστερ.
Την ποδοσφαιρική βάση, λίγο, ελάχιστα, σημαντικά, αρκετά, όσο κι αν πιστεύει ο καθένας, την έχουν οι Πράσινοι. Απλά δεν αρκεί να έχεις τους παίκτες, χρειάζονται πολλά περισσότερα.
Στην ουσία του πράγματος λοιπόν: Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις πως με τον ίδιο τρόπο λειτουργίας, το ίδιο ποδοσφαιρικό μοντέλο που έχει δοκιμαστεί τόσες φορές, θα έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Αρα πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε το λόγο για τον οποίο μπορεί κάποιος να πιστεύει πως με τα τωρινά δεδομένα συν την προσθήκη του Φύσσα, ο Παναθηναϊκός θα πετύχει. Σωστή η επιστροφή του Φύσσα, μην παρεξηγηθούμε. Οχι όμως αυτή που θα σου αλλάξει τα δεδομένα. Άλλωστε έχει δοκιμαστεί ξανά στο παρελθόν.
Το μοντέλο που αποκάλυψε ο Κώστας Μανωλιουδάκης για το ενδεχόμενο να προσληφθεί ένας άνθρωπος απ’ το εξωτερικό στον οποίο θα… δοθούν τα κλειδιά του ποδοσφαιρικού τμήματος, κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα πετύχει. Είναι όμως μια σκέψη, ένα πλάνο που δεν έχουμε δει ξανά. Λόγω της συνολικής μιζέριας που υπάρχει, όλοι λένε πως θα αποτύχει. Ομως στηρίζεται στο παρελθόν αυτό το συμπέρασμα, οπότε δεν έχει θέση σε κάτι που δεν έχει εφαρμοστεί ως τώρα.
Σύγκριση με το χθες δεν γίνεται αναφορικά με το συγκεκριμένο πλάνο. Καθώς δεν το έχουμε ξαναδεί στον Παναθηναϊκό. Ποτέ ξανά δεν υπήρξε κάποιος άνθρωπος απ’ το εξωτερικό ο οποίος θα κάνει το απόλυτο κουμάντο σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, οργανώνοντας από τις ακαδημίες μέχρι το ρόστερ, τον προπονητή, τον τεχνικό διευθυντή, τα πάντα. Είναι μια νέα σκέψη λοιπόν, άρα για μας θετική.
Τίποτα θετικό δεν μπορούμε να δούμε στο να παραμείνει το πράγμα σχεδόν όπως πορεύεται σήμερα. Δηλαδή κάτι που δεδομένα απέτυχε να πεις ας του δώσω άλλη μια ευκαιρία γιατί ίσως την επόμενη σεζόν να πετύχει. Υπογράφοντας έτσι την αποτυχία και της επόμενης σεζόν.
Ο Παναθηναϊκός έχει τεράστια ανάγκη ανθρώπους που είναι άφθαρτοι, έχοντας γνώσεις στο πώς θα λειτουργήσουν σωστά μια ομάδα πρωταθλητισμού, συν τις ικανότητες στον τομέα τους. Προκειμένου να «τρέξουν» το ποδοσφαιρικό τμήμα, αλλά και να στελεχώσουν διοικητικά την ΠΑΕ. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει το πράγμα. Οταν σου έχει… ανοίξει το κεφάλι, δεν βάζεις hansaplast. Πας για ράμματα.
Πάντα και για όλους, μπορούσε να βρεθεί ένα σημείο θετικό. Αν διαρκώς εστιάζεις στο θετικό στοιχείο μιας κατάστασης, ενός μοντέλου, ή ενός στελέχους, χάνεις το δάσος που είναι η ίδια η αποτυχία και οι αστοχίες που έγιναν. Για παράδειγμα ο Στραματσόνι έκανε καλές μεταγραφές αν θυμηθούμε ποιους είχε φέρει. Αρα δεν έπρεπε να φύγει; Ο Ινσούα έδινε και την ψυχή του στο χορτάρι. Ηταν το καλύτερο αριστερό μπακ του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια; Δεν χρειάζονται ούτε συναισθηματισμοί, ούτε ωραιοποιήσεις καταστάσεων.
Το μοντέλο αυτό, απέτυχε. Ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να αλλάξει προπονητή νωρίς στη σεζόν, δεν είχε σωστή νοοτροπία σε πολλά ματς κρίσιμα, δεν κατακτά κανέναν τίτλο και ενώ ξοδεύτηκαν τόσα χρήματα έμειναν «χτυπητά» κενά στο ρόστερ. Αυτό είναι αποτυχία.
Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται να τα διαλύσει όλα. Σε καμία περίπτωση. Πρέπει όμως να βρει αυτό το μοντέλο που θα λειτουργήσει σωστότερα. Το να κάνει στην ποδοσφαιρική άκρη ο ιδιοκτήτης, αφήνοντας γνώστες με σημαντικές παραστάσεις να οδηγήσουν το αγωνιστικό τμήμα, είναι μια προοπτική.
Απλά φαντάζει αδιανόητο το δεν κάνω τίποτα. Αν προσπαθήσεις να βρεις μια καλύτερη λύση και το δουλέψεις, ίσως να αποτύχεις. Αν επιμείνεις σε κάτι ήδη αποτυχημένο, τότε μαθηματικά βέβαιο πως απλά θα αποτύχεις ξανά. Γυαλί που ραγίζει, δεν κολλάει.
