By
Η σεζόν μοιάζει να έχει τελειώσει για τον Παναθηναϊκό. Αυτή η αίσθηση υπάρχει, καθώς πραγματικά δεν μένει τίποτα ουσιαστικό να περιμένει κανείς. Και η περασμένη σεζόν έμοιαζε και ήταν απογοητευτική ως προς το πρωτάθλημα, αλλά έμενε ένας τελικός κυπέλλου να «πιαστεί» η ομάδα. Τώρα έχει μείνει ο εντελώς άχαρος στόχος της 2ης θέσης.
Για τους ποδοσφαιριστές και το τεχνικό επιτελείο, προφανώς τίποτα δεν τελείωσε, επιβάλλεται να κάνουν το καθήκον τους. Να μετριάσουν κάπως την πίκρα των χαμένων στόχων άλλης μιας σεζόν και να προσπαθήσουν μέσω της καλής παρουσίας τους να βελτιώσουν τη θέση της ομάδας, υπενθυμίζοντας σε όλους τις δυνατότητές τους. Άλλωστε είναι τεράστιο κίνητρο και για αυτούς να βρίσκονται τη νέα σεζόν στα προκριματικά του Champions League και να είναι άνετοι αναφορικά με την ευρωπαϊκή τους παρουσία.
Το ζήτημα, πλέον, είναι το τί θα κάνει η διοίκηση. Ο ιδιοκτήτης και όσοι άνθρωποι αποφασίζουν το παραμικρό στην ομάδα. Για αυτούς έχει αρχίσει η δουλειά. Δεν μπορεί να σκεφτούμε πως θα αξιολογηθούν τώρα άνθρωποι και καταστάσεις. Το λιγότερο λάθος. Παρότι γνωρίζουμε πως αυτό θα γίνει. Για παράδειγμα αναφορικά με τον Ρουί Βιτόρια. Προφανώς αν κάνει εξαιρετική πορεία στα πλέι οφ και βγάλει την ομάδα δεύτερη, θα μείνει. Αν ο Παναθηναϊκός είναι σε κακή κατάσταση και χάσει ακόμη και την 3η θέση από τον ΠΑΟΚ, τότε όσο κι αν υπάρχει τώρα διάθεση στήριξης της επιλογής, θα καταλήξουμε σε νέα αντικατάσταση.
Ποιο είναι το σωστό; Πραγματικά δεν ξέρουμε. Ο Παναθηναϊκός έχει ακυρώσει κάθε λογική εξήγηση και πρακτική γύρω απ’ το ποδόσφαιρο. Κάνοντας τα σωστά να μοιάζουν λάθος και το αντίστροφο αλλά για λίγο καιρό. Επιπρόσθετα, οι Πράσινοι είναι δύσκολο… καράβι. Ειδικά στο σήμερα. Ο προπονητής τους πρέπει να διαθέτει πολλά περισσότερα απ’ το να είναι απλά καλός στην τακτική και στο κοουτσάρισμα. Πρέπει να καλύπτει ένα φάσμα ικανοτήτων που υπό νορμάλ συνθήκες δε θα έπρεπε να είναι δουλειά ενός τεχνικού.
Έως τώρα, όταν για 15 χρόνια το κλαμπ χάνει το πρωτάθλημα, σημαίνει πως τα περισσότερα τα έχει κάνει λάθος. Όχι όλα, αλλά τα περισσότερα. Άρα ο σωστός δρόμος, είναι ο νέος δρόμος. Αφού όλοι οι γνωστοί οδήγησαν σε αδιέξοδο για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Επαναλαμβάνοντας τις ίδιες κινήσεις, δεν γίνεται να περιμένεις άλλο αποτέλεσμα. Απλή λογική είναι.
Εξαιρέσεις μπορεί να πει κανείς πως υπήρξαν στις περιόδους του Γιάννη Αναστασίου και του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ισχύει αυτό, όμως σε διαφορετικές εντελώς συνθήκες. Ο Αναστασίου ήταν 12 χρόνια πριν και σε μια περίοδο με μικρό μπάτζετ και τον κόσμο συσπειρωμένο να στηρίζει ακόμη και μετά από εντός έδρας ήττες από ομάδες όπως ο Πανθρακικός. Με τον Γιοβάνοβιτς επίσης ήταν μια νέα προσπάθεια και η ομάδα είχε το τέταρτο μπάτζετ στη χώρα, κατά συνέπεια δόθηκε πίστωση χρόνου σε συνδυασμό με τα θετικά στοιχεία που φανερώθηκαν από νωρίς.
Το σήμερα είναι διαφορετικό. Μπάτζετ υπάρχει, τα χρόνια χωρίς τίτλο είναι 15 και σαφώς δεν υπάρχει ούτε υπομονή ούτε διάθεση αναμονής. Απαιτείται αποτέλεσμα άμεσα. Κυρίως απαιτούνται αποφάσεις που θα οδηγήσουν στο αποτέλεσμα. Σε πρόσωπα και καταστάσεις. Επαναλαμβάνουμε, οι ίδιες μέθοδοι δε θα φέρουν διαφορετικό αποτέλεσμα.
Πρωτίστως πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία και η σκέψη εκείνων που θα αποφασίσουν για τη στελέχωση στον Παναθηναϊκό. Ικανότητα, «ψημένοι» άνθρωποι σε καταστάσεις δύσκολες και πίστη σε ένα πλάνο. Το οποίο όμως θα στηριχθεί σε σωστή βάση, όχι να έρθει ένας νέος Αλόνσο και μετά να λέμε «αυτό είναι το πλάνο». Όχι να ψάχνεις αριστερό μπακ μια σεζόν, να καταλήγεις στον Μαξ κι από πάνω να σκέφτεσαι αν αξίζει επιπλέον ευκαιρίες και αναμονή την ερχόμενη σεζόν.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ενισχύσει τις ακαδημίες του, πρέπει να δυναμώσει στα στελέχη του, πρέπει να κάνει τα πάντα. Χωρίς να ξεχνά όμως, πως η αμεσότητα του αποτελέσματος είναι πλέον απαιτητή. Από την ίδια την ιστορία , δε μιλάμε για τον κόσμο.
Όσο λοιπόν θα «τρέχουν» τα πλέι οφ, ανεξάρτητα απ’ το τί θα κάνει η ομάδα, πρέπει να ληφθούν οι αποφάσεις για να μη χαθεί ούτε μισή μέρα. Μη φτάσουμε πάλι να περιμένουμε πως θα τελειώσει η σεζόν και μετά να ψάχνουμε έναν Σάρι να τον περιμένουμε κάνα μήνα και αν δεν «κάτσει» να αρκεστούμε στο «προσπαθήσαμε». Σεβαστή η προσπάθεια, αλλά η ουσία μετράει. Κι εκεί ο Παναθηναϊκός απέτυχε ξανά.
Άρα, αυτό που έχει να κάνει είναι να βάλει κάτω το τί έγινε εδώ και 15 χρόνια. Και αυτόματα να επιλέξει κάτι διαφορετικό ως δρόμο προς την άμεση αλλαγή της κατάστασης. Αλλιώς απλά θα περιμένουμε να γίνουν τα 15 χρόνια 16 και πάει λέγοντας.
Υ.Γ. Μια μπασκετική απορία. Η Euroleague είχε κάνει ανάλυση λαθών μετά το Ερυθρός Αστέρας – Μπαρτσελόνα. Αναφορικά με όλες τις αποφάσεις του τελευταίου δίλεπτου. Κάτι ανάλογο γιατί δεν το κάνει αναφορικά με το ντέρμπι στο ΣΕΦ; Τί έγινε στο τελευταίο τρίλεπτο που κρίθηκε το ματς. Ποιος ευνοήθηκε, ποιος αδικήθηκε. Φανταζόμαστε αντιλαμβάνονται πως είναι μεγαλύτερη η σημασία και το ενδιαφέρον ενός ντέρμπι αιωνίων στην Ελλάδα, συγκριτικά με ένα ματς Ερυθρού Αστέρα-Μπαρτσελόνα. Να μάθουμε και εμείς οι… άσχετοι. Εκτός αν έχουν λόγο να κρύψουν κάτι και να σώσουν κάποιους.
