By Ένας από τους βασικούς λόγους που οι πράσινοι δεν βρίσκονται μέσα στους στόχους τους είναι η αμυντική λειτουργία. Αλλιώς συμπεριφέρονταν τον πρώτο καιρό του Βιτόρια, αλλιώς το τελευταίο διάστημα και το πληρώνουν σκληρά.
Στο ξεκίνημα της σεζόν ο Ντιέγκο Αλόνσο αυτό που επικοινωνούσε συνεχώς, είναι πως ο Παναθηναϊκός θα είναι μια ομάδα με ένταση, πίεση και κάθετο ποδόσφαιρο. Αυτός ήταν ο αγωνιστικός του στόχος, ο οποίος όμως δεν αποτυπώθηκε στο χορτάρι σε μεγάλο βαθμό. Τόνιζε μάλιστα πως με την πίεση που θα ασκεί στον αντίπαλο, δεν θα έχει τη δυνατότητα ποιοτικών φάσεων προκειμένου να σκοράρει, κάτι όμως δεν κατάφερε να κάνει σε μεγάλο βαθμό.
Οι πράσινοι στα 17 ματς που κάθισε στον πάγκο τους δέχθηκαν 16 γκολ. Αυτό που παράλληλα έλειψε ήταν τα αποτελέσματα και η εικόνα της ομάδας γενικότερα, με αποτέλεσμα ν’ απομακρυνθεί και να έρθει στην θέση του ο Ρούι Βιτόρια στα τέλη του Οκτώβρη.
Ο Πορτογάλος το πρώτο που έκανε ήταν να παρουσιάσει μια συμπαγή ομάδα, που σιγά-σιγά θα έδειχνε ένα διαφορετικό στυλ παιχνιδιού βασιζόμενο στην κυκλοφορία της μπάλας και τις σωστές τοποθετήσεις. Ο Παναθηναϊκός από το ματς του Βόλου και έπειτα (αν εξαιρέσουμε το εκτός έδρας παιχνίδι με την Τζουργκάρντεν) εμφανίστηκε όντως πιο οργανωμένος, βελτιωμένος ανασταλτικά και μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου που έτρεχε ένα εξαιρετικό σερί δεχόταν ελάχιστα γκολ. Σε δεκατέσσερις αγώνες είχε μόλις επτά τέρματα παθητικό, δείγμα της καλής δουλειάς στο ανασταλτικό κομμάτι και της αγωνιστικής προσήλωσης των ποδοσφαιριστών.
Κάπου εκεί όμως χάθηκε η χημεία, χάθηκε ενδεχομένως και η συνοχή, καθώς ο Γέντβαϊ υπέστη υποτροπή στον τραυματισμό του και λίγες ημέρες αργότερα έμεινε εκτός πλάνων για επτά αγώνες ο Αράο (που απ’ όταν επέστρεψε είναι… σκιά του εαυτού του), δύο παίκτες που αποτελούσαν τον βασικό δεξιό κεντρικό αμυντικό και τον αναντικατάστατο αμυντικό χαφ της ομάδας.
Σίγουρα μια ομάδα δεν νοείται να αλλάζει εντελώς η αμυντική της προσήλωση λόγω της απουσίας (ο Γέντβαϊ ακόμη δεν έχει πάρει ξανά χρόνο συμμετοχής) δύο ποδοσφαιριστών, όμως μπορεί να συμβεί αν προκύψουν και διάφορα άλλα ζητήματα, που επηρεάζουν το πλάνο. Όπως για παράδειγμα, η νέα απουσία του Πάλμερ-Μπράουν μετά την επιστροφή του (όπου ήταν εξαιρετικός στα περισσότερα ματς) λόγω μυϊκού τραυματισμού σε συνδυασμό με αυτή του Μπακασέτα, οποίος είναι ένας δημιουργικός χαφ που όμως δεν αφήνει τον αντίπαλο χωρίς να τον μαρκάρει, βοηθώντας αισθητά την ομάδα του στο ανασταλτικό κομμάτι.
Αν προσθέσουμε και τον Πελίστρι, ο οποίος είναι ένας εξτρέμ που τακτικά είναι πολύ πιο συνεπής αμυντικά σε σύγκριση με τον Τετέ, τότε αντιλαμβανόμαστε πως είναι αρκετές οι διαφοροποιήσεις που υπάρχουν από τον πρώτο καιρό του Ρούι Βιτόρια στην ομάδα.
Η βάση είναι η αμυντική λειτουργία
Σωστά γίνεται πολύς λόγος για την αναποτελεσματικότητα του Παναθηναϊκού (καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν) στην τελική προσπάθεια που του έχει στερήσει πολλά την φετινή χρονιά, όμως η βάση για μια ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό και παράλληλα να προχωρήσει ακόμη περισσότερο στην Ευρώπη είναι η αμυντική της λειτουργία.
Από τις 12 Ιανουαρίου και τον εκτός έδρας αγώνα με τον Πανσερραϊκό μέχρι και το ματς με τη Φιορεντίνα, οι πράσινοι έχουν δει την μπάλα να μπαίνει στα δίχτυα τους 20 φορές σε 15 αγώνες. Έχουν χάσει τη σκληράδα τους, την καλή αμυντική τους συμπεριφορά, τις αλληλοκαλύψεις και τα στοιχεία που πρέπει να έχει μια μεγάλη ομάδα για να μην αφήνει τον αντίπαλο να δημιουργεί.
Και έχει γίνει αυτό, παρότι ο Σιώπης μπήκε αμέσως στη βασική ενδεκάδα, έχει κάνει σπουδαία ματς και έχει βοηθήσει αφάνταστα σ’ αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού.
Για να μπορέσει λοιπόν ο Παναθηναϊκός να διεκδικήσει αυτό που ουσιαστικά του έχει μείνει (η δεύτερη θέση και τα προκριματικά του Champions League), θα πρέπει να επιστρέψει στο πώς συμπεριφερόταν τον πρώτο καιρό του Ρούι Βιτόρια στην ομάδα.
Comments