By Ο αγώνας του Παναθηναϊκού το βράδυ της Πέμπτης στο «Αρτέμιο Φράνκι» και ο ιστορικός χαρακτήρας που δύναται να δώσει στη σεζόν του τριφυλλιού.
Γράφει ο Γιάννης Σαπουντζάκης
Ο υπογράφων ήταν στα αθώα παιδικά (σχολικά) χρόνια όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε για τελευταία φορά, Απρίλη μήνα στην Ευρώπη. Τότε έβλεπε μία από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία του τριφυλλιού να φτάνει ως τις οκτώ κορυφαίες της Ευρώπης, αναγκάζοντας τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νόου να κοιτούν ξανά και ξανά και το ρολόι για να τελειώσει ο επαναληπτικός προημιτελικός και τα λεπτά να μοιάζουν στα μάτια τους με αιώνες.
Ήταν 9 Απριλίου του 2002, εκείνο το ματς και σίγουρα όσα χρόνια και αν περάσουν, τα δύο «αχ» δεν θα ξεχαστούν. Το πρώτο όταν ο Κάρλες Πουγιόλ έδιωξε πάνω στη γραμμή το πλασέ του Μιχάλη Κωνσταντίνου και το δεύτερο όταν το σουτ του Γκόραν Βλάοβιτς πέρασε ελάχιστα εκατοστά δίπλα από το κάθετο δοκάρι της εστίας του Ρέινα.
Έχουν περάσει από εκείνη την βραδιά 23 χρόνια και ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του μία τεράστια πρόκληση. Να επιστρέψει για να αγωνιστεί Απρίλη μήνα στην Ευρώπη. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, να επιστρέψει στα προημιτελικά μίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά από 22 χρόνια. Και αυτό διότι την αμέσως επόμενη σεζόν, από αυτήν στην οποία αναφερθήκαμε προηγουμένως, οι πράσινοι είχαν βρεθεί στις οκτώ καλύτερες ομάδες του Κυπέλλου UEFA, ωστόσο, τα δύο ματς με την Πόρτο είχαν γίνει μήνα Μάρτιο.
22 χρόνια, λοιπόν, μέσα στα οποία ο υπογράφων από ένας πιτσιρικάς που περίμενε την επόμενη των αγώνων για να πάει στο σχολείο και να κάνει την καθιερωμένη πλάκα με τους συμμαθητές του, έφτασε να γράφει τούτες εδώ τις γραμμές. 22 χρόνια μέσα στα οποία ο σύλλογος έζησε δύσκολες στιγμές, όμως, επέστρεψε. Και στη διάρκεια της φετινής σεζόν, δήλωσε με πολύ πειστικό τρόπο πως επέστρεψε δυναμικά. Έστειλε σπίτι της τον Αύγουστο μία από τις καλύτερες ομάδες του γαλλικού πρωταθλήματος και τώρα επιδιώκει να πράξει το ίδιο και με μία ιταλική. Και μάλιστα εκείνη την ιταλική, που τις δύο προηγούμενες σεζόν, έφτασε ως και τον τελικό της διοργάνωσης.
Σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται αγωνιστικά τούτη την περίοδο η Φιορεντίνα, δεν παύει να είναι ένα γκρουπ πολύ ποιοτικών ποδοσφαιριστών, οι οποίοι και κοστολογούνται πολλά εκατομμύρια στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Μα και μία ομάδα που έχει ράψει γαλόνια εμπειρίας σε ευρωπαϊκά νοκ άουτ την τελευταία διετία. Και σε αυτό το επίπεδο, η εμπειρία έχει τη δική της πολύ ξεχωριστή σημασία.
Ασφαλώς και δεν επιδιώκω να συγκρίνω τις δύο σερί επιτυχίες της διετίας 2001-2003 με την φετινή πορεία. Ο Παναθηναϊκός τότε έστεκε ως ίσος προς ίσον πλάι στα κορυφαία κλαμπ του πλανήτη. Αυτή, όμως, είναι η μία προσέγγιση. Η άλλη είναι αυτή των αριθμών. Και τους αριθμούς, ουδείς μπορεί να τους αμφισβητήσει. Λένε, πάντα, την δική τους (έστω) αλήθεια.
Τι λένε, λοιπόν, οι αριθμοί; Λένε πως ο Παναθηναϊκός στην περίπτωση που τα καταφέρει απέναντι στη Φιορεντίνα, θα καταρρίψει το ρεκόρ των ευρωπαϊκών αγώνων μέσα σε μία σεζόν. Πως θα υπάρχει ορθάνοιχτο παράθυρο να πετύχει τις περισσότερες ευρωπαϊκές νίκες σε μία περίοδο, έχοντας ήδη ισοφαρίσει το σχετικό ρεκόρ μετά τη νίκη επί των Ιταλών στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Πως έχει ήδη πετύχει την δεύτερη καλύτερη βαθμολογική συγκομιδή για τον ελληνικό συντελεστή στην ιστορία του και πως προσβλέπει να την βελτιώσει ακόμα περισσότερο.
Τα παραπάνω είναι, όλα, γεγονότα. Facts, που λέμε και στο χωριό μου. Η ομάδα του Ρουί Βιτόρια, λοιπόν, το βράδυ της Πέμπτης στο «Αρτέμιο Φράνκι» θα προσπαθήσει να γράψει ένα ακόμα σπουδαίο κεφάλαιο στο υπέροχο βιβλίο της πράσινης ευρωπαϊκής ιστορίας. Θα προσπαθήσει να αποδείξει πως στο φετινό της ευρωπαϊκό όνειρο, δεν υπάρχει ταβάνι.
Και αυτή η πρόκληση είναι τόσο σπουδαία, που δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλον στόχο. Ο Παναθηναϊκός έχει στο DNA του την Ευρώπη. Ο κόσμος του ζει για βραδιές όπως αυτή της περασμένης Πέμπτης στην Καλογρέζα. Δεν είναι το αλατοπίπερό του. Είναι η ζωή του, οι παραστάσεις του, οι θύμησες του. Και η αλήθεια είναι πως μία ενδεχόμενη πρόκριση στα προημιτελικά, δεν θα φτιάξει απλά τη σεζόν του Παναθηναϊκού. Θα δημιουργήσει την προοπτική για να γίνει η χρονιά, πολύ – πολύ γλυκιά. Δύναται να της δώσει ιστορικό χαρακτήρα.
