By Βάσει των συνολικών φετινών πεπραγμένων του και ακόμη περισσότερο αυτών του τελευταίου διμήνου, δεν μπορεί να προκαλεί καμία εντύπωση η ισοπαλία του Παναθηναϊκού κόντρα στον Ατρόμητο.
Επιβεβλημένο πλέον για τους πράσινους η επανάληψη την ερχόμενη Πέμπτη κόντρα στη Φιορεντίνα της εξαίρεσης που παρουσίασαν την προηγούμενη.
Η απόσταση πάντα βοηθάει. Να πάρεις χώρο και χρόνο, απομακρυσμένος όσο γίνεται από το τώρα. Διαθλαστικός, συνήθως, ο φακός του παρόντος. Ειδικά στον αθλητισμό, ειδικότερα στο ποδόσφαιρο. Ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει το τελευταίο ενενηντάλεπτο της κανονικής περιόδου της Stoiximan Super League στο Περιστέρι προερχόμενος από το καλύτερο φετινό ημίχρονό του και ίσως από το καλύτερο παιχνίδι του, συνεκτιμώντας το επίπεδο του αντιπάλου της περασμένης Πέμπτης.
Μάρτιο, με επτά και βάλε μήνες στην πλάτη, δεν κυριαρχούν οι εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας, ο οποίος έτσι κι αλλιώς έχει τεθεί. Και εδώ βοηθάει η απόσταση για να οριστεί. Στην πρώτη δεκατετράδα παιχνιδιών με τον Ρουί Βιτόρια στον πάγκο, οι πράσινοι μέτρησαν 12-1-1. Τεκμήριο αναμφίβολο για φόρα, βελτίωση, μομέντουμ και την κατάστασή τους, ανεξαρτήτως αντιπάλων.
Την Κυριακή (9/3), κόντρα στον Ατρόμητο, συμπλήρωσαν τη δεύτερη δεκατετράδα. Έφτασαν εκεί έχοντας κερδίσει μόλις τα έξι από τα δεκατρία προηγούμενα τους, έφυγαν, με την ίδια σούμα στα δεκατέσσερα. 6/14. Και αυτή επίδοση που καθρεφτίζει τα πάντα. Για πρώτη φορά στον 21ο αιώνα (τουλάχιστον…) είμαστε πλέον στην άνοιξη, πρώτο δεκαήμερο Μαρτίου και ο Παναθηναϊκός δεν έχει διπλό μετά το γύρισμα της χρονιάς.
Ως τώρα, αμέσως μετά από διεθνή υποχρέωση, είχε καταβάλλει τον Λεβαδειακό με γκολ στις καθυστερήσεις, στο ίδιο χρονικό σημείο είχε σώσει βαθμό κόντρα στην Καλλιθέα στη Λεωφόρο, είχε μείνει στο ζερό στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, έφερε ισοπαλία επίσης στο Στάδιο με τον Άρη, είχε νίκες με το στανιό και στο γκολ -επί Πορτογάλου πια στα ηνία- επί Λαμίας, Καλλιθέας, Βόλου (εντός), Λεβαδειακού (εκτός), γκέλα κόντρα στον Ατρόμητο στον α’ γύρο και η σοκαριστική -και καταδικαστική για τις όποιες ελπίδες διεκδίκησης τίτλου- πρόσφατη ήττα στη Λαμία.
Τα μέτρα του χάρακα συνεπώς, ευκρινή, ορισμένα και για το φινάλε της regular season. Και έτσι δεν μπορεί να προκαλεί την παραμικρή εντύπωση η νέα απώλεια βαθμών. Κόντρα σε αντίπαλο δομημένο, συγκροτημένο, με κίνητρο και στόχο και χωρίς το μέτρημα να απλώνεται απλώς και μόνο ίσα με κάποιες ώρες νωρίτερα, οι οποίες, είπαμε, ως εξαίρεση, ως ματιά της στιγμής, κυρίως αποπροσανατολίζουν. Περισσότερο, έτσι όπως εξελίχτηκε το ενενηντάλεπτο με τη Φιορεντίνα, τον κανόνα ενισχύουν.
Αναμενόμενη η έλλειψη ενέργειας
Τα περί έλλειψης ενέργειας που ξεστόμισε ο προπονητής των πράσινων μετά την ισοπαλία της Κυριακής που τους άφησε -όπως ποτέ άλλοτε φέτος- στο -10 από την κορυφή, εμφανή από τα όσα έγιναν στο χορτάρι ως και αναμενόμενα πριν καν συμβούν εκεί.
Ειδικά συνυπολογίζοντας και το που, ανθρώπινα, τρέχει το μυαλό. Στη Φλωρεντία, την ερχόμενη Πέμπτη, στη διεκδίκηση του μόνου που έχει απομείνει στον Παναθηναϊκό, μια πρόκριση επί της δις, διαδοχικά, φιναλίστ του Conference League, εξέλιξη από μόνη της ικανή όχι (ακόμη) να σώσει τη χρονιά, αλλά τουλάχιστον να την παρατείνει, να αλλάξει τη γεύση της, τον προσανατολισμό της.
Μια ακόμη εξαίρεση. Αυτό είναι το ζητούμενο και στο “Αρτέμιο Φράνκι”. Μπας και διαφοροποιηθεί, κάπως, ανοιξιάτικα, o φετινός κανόνας. Ευεργετικά για το club. Αναγκαία για τον οργανισμό. Γιατί ο μέχρι στιγμής, αυτός που επιβάλλεται από το ξεκίνημα της σεζόν, αυτός που κυριαρχεί το τελευταίο δίμηνο, αυτός που επιβεβαιώθηκε και στο Περιστέρι, δεν κομίζει ευεργεσία στους πράσινους ενόψει πια της παρουσίας τους στα playoffs.
Κάθε άλλο.
Το ντεπόζιτο μοιάζει άδειο. Η προοπτική έστω του κυνηγιού της δεύτερης θέσης, χωρίς ευρωπαϊκή συνέχεια, δεν φαίνεται ούτε συγκινεί, ούτε και να κινητοποιεί. Τα προβλήματα, χάσκουν. Γκολ, δυσεύρετο από το καλοκαίρι, παραμένει τέτοιο μετά τα τρία τέταρτα της χρονιάς. Δεν προσωποποιείται σε καμία περίπτωση, αλλά δεν παύει να είναι χαρακτηριστικό: ο Ιωαννίδης, και ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει στο παιχνίδι και όχι μόνο, του Παναθηναϊκού έχει μείνει χωρίς κανένα σε ροή αγώνα εδώ και σαράντα μέρες.
Η άμυνα, πάνω που έμοιαζε να στρώνει -σε εκείνη την πρώτη δεκατατράδα του Βιτόρια-, αποτελώντας τη βάση, ξεκινάει πια, εδώ και καιρό, με κάθε σέντρα, μετρώντας ένα. Το γκολ του Ατρόμητου, με τρεις να κάνουν ό,τι και όπως θέλουν υπερδιπλάσιους πράσινους, ενδεικτικό.
Ατομικά, πέραν μιας (Τζούριτσιτς), δυο (Σιώπης), άντε βαριά βαριά τριών (Μλαντένοβιτς) σταθερών, άλλες με συνέπεια δεν αναδεικνύονται. Ίσα ίσα που η απουσία τους, όπως για παράδειγμα η χτεσινή του Σέρβου αριστερού μπακ -και η “αντικατάστασή” του με το case study που αποτελεί η περίπτωση του Φίλιπ Μαξ-, υπερτονίζει την ένδεια εναλλακτικών. Είτε κατασκευαστικά, δομικά, είτε όπως η ροή της σεζόν προκάλεσε.
Προφανές πως πλέον πολλά δεν αλλάζουν. Δεν γίνεται. Τα’παμε, ο κανόνας έχει οριοθετηθεί. Μέχρι την έναρξη των playoffs, ο Παναθηναϊκός έχει έστω μπροστά του τρεις εβδομάδες ώστε να μακιγιαριστεί, να φρεσκαριστεί, να ανανεώσει και να ανανεωθεί. Να βρει κίνητρο, στόχο.
Θεαματικά, εννοείται πως δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, αυτό -ποδοσφαιρικά- μοιάζει σίγουρο. Και -κακά τα ψέματα’ ακόμη και αν συμβεί δεν φαίνεται ικανό να δελεάσει, να “ψήσει” κανέναν εντός και εκτός αποδυτηρίων.
Δεν φτάνει πια.
Ούτε, από μόνο του, μια ακόμη εξαίρεση, μια υπέρβαση στο επερχόμενο παιχνίδι με τους «βιόλα» θα φτάσει. Αλλά έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση για τον Παναθηναϊκό και κυρίως όπως φαίνεται πως εξελίσσεται, θα είναι, είναι ήδη δηλαδή, πολλά παραπάνω από απλώς ένα αποκούμπι.
