By Η υπέρβαση θέλει συσπείρωση αλλά μόνο η συσπείρωση φέρνει την υπέρβαση
Καμία πληγή δεν επούλωσε για τον Παναθηναϊκό η νίκη επί του Παναιτωλικού – αντίθετα αν ο Παναθηναϊκός δεν κέρδιζε, τα ήδη πολλά προβλήματά του, θα γίνονταν ακόμα περισσότερα, μεγαλύτερα και βαθύτερα.
Όπως όμως λέγαμε και τις προάλλες κι όπως καταλαβαίνουμε όλοι, το ότι «τέλειωσε» ουσιαστικά το πρωτάθλημα μετά την ήττα από τη Λαμία, δεν σημαίνει ότι τέλειωσε και η χρονιά: υπάρχει το κυνήγι της δεύτερης θέσης, που οδηγεί σε προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, υπάρχει το πρεστίζ, υπάρχουν 6 ντέρμπι στα playoffs, υπάρχει η τιμή και η υπόληψη της ομάδας. Και φυσικά, υπάρχει η Ευρώπη.
Θέλει υπέρβαση για να περάσει ο Παναθηναϊκός τη Φιορεντίνα. Όχι μικρή υπέρβαση, όχι «υπερβασούλα», αλλά «υπερβασάρα».
Διότι όσο βαριά ευρωπαϊκή φανέλα και να έχει ο Παναθηναϊκός και όσο σπουδαία πράγματα κι αν έχει κάνει, όλα αυτά δυστυχώς πάνε πολύ πίσω στο χρόνο.
Στη σύγχρονη ευρωπαϊκή του ιστορία, δεν έχει πολλά «παράσημα» να βάλει στο πέτο, πέρασε χρόνια ολόκληρα εκτός Ευρώπης, βίωσε στενάχωρους αποκλεισμούς και επέστρεψε ουσιαστικά μόλις πέρυσι σε ευρωπαϊκούς ομίλους.
Απέναντί του, θα βρει μια κακή ιταλική ομάδα, που πέρυσι έφτασε στον τελικό του Conference. Μια ομάδα καλύτερη από τον Παναθηναϊκό, που παίζει σε ένα πρωτάθλημα καλύτερο από το ελληνικό.
Κι αν ο αγώνας ήταν μονός, όπως πέρυσι ο τελικός με τον Ολυμπιακό, θα κάναμε άλλη κουβέντα. Αλλά η διπλή αναμέτρηση, έχει άλλες απαιτήσεις.
Θα δώσει κίνητρο η ευρωπαϊκή πρόκριση;
Είναι φανερό ότι οι παίκτες, μετά τις απανωτές αποτυχίες των τελευταίων εβδομάδων (ήττα – αποκλεισμός από Ολυμπιακό στο Κύπελλο, ήττες από Άρη και Λαμία στο πρωτάθλημα), είναι και πεσμένοι και πιεσμένοι.
Όπως και ο κόσμος της ομάδας, όπως – φαντάζομαι – και ο Ρουί Βιτόρια και η διοίκηση. Ένας οργανισμός που ζει και αναπνέει για να πάρει το πρωτάθλημα μετά από τόσα χρόνια, είναι λογικό να «ξενερώνει» όταν όλα μοιάζουν να τελειώνουν από τον Φλεβάρη.
Τα ευρωπαϊκά ματς όμως είναι μια άλλη ιστορία – και ειδικά όταν είναι με «κοτζάμ» Φιορεντίνα και όχι με «κάποια» Βίκινγκουρ.
Το απέδειξε αυτό ο Παναθηναϊκός φέτος και με Άγιαξ και με Λανς – με εξαίρεση μόνο την Τσέλσι, αλλά και σε όλα τα must-win ευρωπαϊκά παιχνίδια που έπρεπε να κερδίσει για να συνεχίσει στην Ευρώπη: ήταν διαφορετικός.
Πιο συγκεντρωμένος, πιο αποφασιστικός, πιο συμπαγής, πιο «Ευρωπαίος». Και αυτό ακριβώς καλείται να κάνει και στα δυο ραντεβού με τους Ιταλούς, αρχής γενομένης από το ΟΑΚΑ το βράδυ της Πέμπτης: να φορέσει την «καλή του» ευρωπαϊκή φορεσιά, να δώσει χαρά στον κόσμο που θα πάει στο γήπεδο παρά την απογοήτευση, να βάλει στην άκρη τα προβλήματα, τους τραυματισμούς, τα ντεφορμαρίσματα και την ανετοιμότητα παικτών που έρχονται από απουσία και να εμφανιστεί όπως πρέπει κι όπως θέλει να τον βλέπει ο κόσμος του.
Χωρίς δικαιολογίες και χωρίς «ναι μεν, αλλά»: αν το παλέψει με όλη του την ψυχή και δεν τα καταφέρει, τουλάχιστον θα έχει προσπαθήσει. Και αυτή του η προσπάθεια θα αναγνωριστεί.
Ποιοι μπορούν να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης;
Πρώτα απ’ όλα ο προπονητής του, ο Ρουί Βιτόρια, ο οποίος έχει κάνει ένα σωρό καλά από τη μέρα που ήρθε, έχει κάνει κι αυτός τα λάθη του, αλλά δείχνει να έχει καταλάβει και πού βρίσκεται και τοι πρέπει να κάνει. Αλλά εκείνος θα σχεδιάσει – αυτοί που πρέπει να εκτελέσουν με ακρίβεια, είναι οι παίκτες του.
Υπάρχει κούραση και συνεχόμενα παιχνίδια και είναι λογικό κάποιοι να μην έχουν φρεσκάδα, αλλά η αναμέτρηση με τους Ιταλούς θα κριθεί πιθανότατα στο μυαλό και την τακτική και όχι στα τρεξίματα.
Το «μυαλό» της ομάδας αυτή τη στιγμή, μοιάζει να είναι ο Ουναϊ, ο οποίος μας έχει δώσει μερικές στιγμές υψηλής ποδοσφαιρικής ποιότητας, αλλά δυστυχώς μέχρι στιγμής είναι «στιγμές» και όχι μια παρατεταμένη περίοδος φόρμας ή «ηγετικής φυσιογνωμίας» και καθοδήγησης.
Περιμέναμε «πράγματα και θαύματα» όταν ήρθε, έχουμε δει τα «πράγματα» αλλά όχι τα «θαύματα» ως τώρα, είτε διότι πέρασε κάποιους μικρο-τραυματισμούς, είτε διότι πέρασε φάσεις όπου η διάθεσή του δεν ήταν στα καλύτερά της.
Είναι όμως δεδομένο ότι ο κεφάτος Ουναϊ, μπορεί να ανεβάσει επίπεδο όλη την ομάδα και αν συμβεί αυτό, θα λειτουργήσουν πολύ καλύτερα και όσοι παίξουν γύρω και μπροστά του: Τετέ, Πελίστρι, Τζούρισιτς, Ιωαννίδης και Σφιντέρσκι, είναι υποψήφιοι για τις τρεις θέσεις της επίθεσης.
Κι όλα τα καλά μπορούν να συμβούν μπροστά, αν συμβούν αυτά που πρέπει πίσω. Εκεί όπου ο Σιώπης είναι σίγουρο ότι θα δώσει την ψυχή του ολόκληρη για να βοηθήσει ακόμα και τους οδηγούς που παρκάρουν στο ΟΑΚΑ, αλλά πρέπει να δώσουν το 100% και όλοι οι υπόλοιποι: το κέντρο της άμυνας έχει ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς, ο Ίνγκασον μόνο με μένα δίπλα του δεν έχει παίξει (έχει κάνει δίδυμο με Γέντβαϊ, Πάλμερ – Μπράουν, Σένκεφελντ, Φικάι, Μαξίμοβιτς και δεν αποκλείεται να παίξει και μαζί με Αράο), ο Μλαντένοβιτς παίζει χωρίς σταματημό, ο Βαγιαννίδης είναι αμφίβολος, οπότε τα ερωτηματικά είναι πολλά και διάφορα.
Μόνο που σε παιχνίδια τέτοιου είδους και τόσο μεγάλης σπουδαιότητας, δεν κοιτάς τα ερωτηματικά, αλλά ψάχνεις τα θαυμαστικά. Αυτά κάνουν τη διαφορά κι αυτά μπορούν να υπογράψουν μια μεγάλη υπέρβαση, που μπορεί να ξαναφέρει χαμόγελα στα σφιγμένα χείλη
