By Τα σημαντικότερα από μια ήττα από τη Λαμία χαρακτηριστικά του Παναθηναϊκού που δεν περιποιούν καμία τιμή – αντιθέτως στιγματίζουν το σύλλογο.
Nτροπή ποδοσφαιρική είναι να χάνεις 3-1 από την ουραγό του πρωταθλήματος που προέρχεται από δέκα σερί ήττες και συντριβή με 7-0 στην Τούμπα. Ξεφτίλα είναι να πετάς μπάλες μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Ντροπή ποδοσφαιρική είναι να χάνεις από μια ημιεπαγγελματική ισλανδική ομάδα της οποίας το πρωτάθλημα έχει διακοπεί. Ξεφτίλα είναι να μην ξέρει ο ποδοσφαιριστής τον κανονισμό.
Ντροπή ποδοσφαιρική είναι να σου κάνει μια επανερχόμενη στην πρώτη εθνική ομάδα 24 τελικές προσπάθειες μέσα στη Λεωφόρο. Ξεφτίλα είναι να έχουν περάσει ήδη αρκετές ώρες από το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας «Sportday» σύμφωνα με το οποίο το αφεντικό της ΠΑΕ Λεβαδειακός, Γιάννης Κομπότης, είναι «αόρατος σύμβουλος» του Γιάννη Αλαφούζου που «ατύπως έχει αναλάβει το μάνατζμεντ, επιβάλλοντας τεχνικό διευθυντή της αρεσκείας του και εφαρμόζοντας τεχνογνωσία Λεβαδειακού και πρακτικές της δεκαετίας του 90’». Κι εσύ, ως ΠΑΕ Παναθηναϊκός, να μην έχεις πάρει ακόμα θέση!
Ντροπές ποδοσφαιρικές υπάρχουν πολλών ειδών. Πεντάρες, εξάρες, επτάρες… Και στον Παναθηναϊκό και σε πολλές άλλες, πολύ μεγαλύτερες του Τριφυλλιού, ομάδες. Αλλωστε οι νίκες του εκάστοτε «Δαβίδ» είναι και ένα από τα πεντανόστιμα αλατοπίπερα του σπορ. Αργά ή γρήγορα τις ξεπερνούν και πάνε παρακάτω. Κάνουν τους κύκλους τους όλες οι ομάδες. Κάποιες μικρότερους, κάποιες μεγαλύτερους. Οι συμπεριφορές, όμως, τον στιγματίζουν το σύλλογο ανεξίτηλα. Κι όταν ο πάγκος του Τριφυλλιού θυμίζει εδώ και πολύ καιρό πάγκο «παλιού Ολυμπιακού», «πάγκο ΠΑΟΚ» ή και «πάγκο ΑΕΚ» σε πολλές περιπτώσεις, ναι, αυτό είναι ξεφτίλα στα δικά μου μάτια. Και είναι ευθύνη του τεχνικού διευθυντή και του προπονητή. Αυτοί θέτουν τις αρχές!
O Aλαφούζος δεν κατάλαβε ποτέ τι πραγματικά ήταν ο Ιβάν για τον Παναθηναϊκό
Οταν δεν έχεις τεχνικό διευθυντή, όλα αρχίζουν και τελειώνουν στον προπονητή. Πώς ήταν ο πάγκος του Παναθηναϊκού επί Γιοβάνοβιτς, επί Ουζουνίδη – Λυμπερόπουλου ή επί Νταμπίζα, το ξέρει καλά ο Γιάννης Αλαφούζος. Πώς είναι εφέτος και πέρυσι επί Τερίμ (από του οποίου την εποχή ξεκίνησε η «μετάλλαξη» προς το χειρότερο, επίσης το ξέρει. Αν δεν το ξέρει, ας ανατρέξει στο ποινολόγιο. Oχι των παικτών. Των «officials» και των μελών του πάγκου. Θα καταλάβει. Ακόμα κι αν καταλάβει αυτό, δεν θα καταλάβει ποτέ συνολικά την αλλαγή που είχε φέρει στο κλαμπ η εποχή Γιοβάνοβιτς. Δεν θα καταλάβει ποτέ γιατί ο Ιβάν (με τα πάρα πολλά «στραβά» του σε πολλά επίπεδα) ήταν more than a coach. Ξέρετε γιατί δεν θα το καταλάβει; Διότι είναι ξένος προς το αντικείμενο. Διότι δεν γνωρίζει (όχι το ποδόσφαιρο σε βάθος, αυτό είναι κατανοητό, αλλά) το μέγεθος της δυσκολίας στο management χαρακτήρων. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πόσο πιο σημαντική ήταν η προσφορά στον Παναθηναϊκό όχι του προπονητή, αλλά του manager Γιοβάνοβιτς με τον χαρακτήρα Γιοβάνοβιτς. Και πόσο πολύ όλα αυτά τα στοιχεία είχαν φέρει πια τόσο πολύ κοντά τον οπαδό με την αγαπημένη ομάδα του. Να βρεις προπονητή που να σε αντιπροσωπεύει ως οπαδό είναι πια τόσο σπάνιο, τόσο δυσεύρετο!
Αν τρυπώσει κάποια στιγμή στο μυαλό του Μαρινάκη η ιδέα της απόλυσης Μεντιλίμπαρ, θα το σκεφτεί δέκα φορές! Πενήντα θα το σκεφτεί ο Ηλιόπουλος αν θέλει να απολύσει τον Αλμέιδα. Και εκατό ο Σαββίδης αν θέλει το διαζύγιο με τον Λουτσέσκου. Οταν βρίσκεις έναν ικανότατο προπονητή, ο οποίος όχι μόνο λόγω απόδοσης και αποτελεσμάτων, αλλά και λόγω χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας, «κουμπώνει» στο DNA του οργανισμού, δεν τον «τελειώνεις» αβασάνιστα. Ο Αλαφούζος το έκανε, υποτιμώντας ή αγνοώντας το «πακέτο προσφοράς» του Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό. Διότι προπονητές υπάρχουν εκατοντάδες ικανότεροι από τον Ιβάν. Πόσοι όμως θα έχουν το «πακέτο»; Ελα ντε!
Πρώτα ο τεχνικός διευθυντής κι αρχίζεις να σκέφτεσαι και την πώληση
Ετσι όπως τα κατάφεραν πια παίκτες και Βιτόρια (σχεδόν απόλυτος υπεύθυνος στα δικά μου μάτια για την ήττα στη Λαμία και γενικώς αποπροσανατολισμένος αν κρίνω από τις σερί αναφορές του στη διαιτησία), το πρώτο που πρέπει να κάνει ο Αλαφούζος είναι να αποφασίσει τι θα κάνει με τον Γιάννη Παπαδημητρίου. Αν θέλει να συνεχίσει με το μοντέλο τεχνικού διευθυντή, διότι μπορεί και να καταργήσει πάλι τη συγκεκριμένη θέση στο οργανόγραμμα. Αν θέλει ο Αλαφούζος να συνεχίσει μ’ αυτό το μοντέλο, πρέπει να αποφασίσει αν θα τον κρατήσει ή θα αλλάξει. Στο πρώτο ενδεχόμενο τον καλείς, συζητάς εφ΄όλης της ύλης για τον Βιτόρια, τους παίκτες και το πλάνο της νέας σεζόν. Στο δεύτερο, ψάχνεις για τεχνικό διευθυντή και τον προσλαμβάνεις πριν από το Πάσχα για να προλάβει να πάρει μυρωδιά και από τον κόουτς. Και εν συνεχεία, προχωράς. Αυτό είναι το πρώτο, άμεσα!
Το δεύτερο είναι σκέφτεσαι το μέλλον σου ως ιδιοκτήτης της ΠΑΕ. Θες να μείνεις; Για πόσα χρόνια; Μέχρι τον Βοτανικό; Μέχρι το 2030; Μέχρι τα 80 σου – την υγειά σου να’ χεις; Αν θες να μείνεις, έχει καλώς. Αν, όμως, έχεις οριοθετήσει στο μυαλό σου την αποχώρηση, ξεκινάς να ψάχνεις μεθοδικά από τώρα για επενδυτή. Διότι δεν θα βρεις εύκολα, παρότι ο Παναθηναϊκός με τις δικές σου ενέργειες δεν έχει χρέη, έχει ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο, θα αποκτήσει και μια σύγχρονη γηπεδάρα!
Σε κάθε περίπτωση, ο Αλαφούζος προς τιμήν του θα παραδώσει – όταν παραδώσει – την ΠΑΕ Παναθηναϊκός σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την τραγική στην οποία τη βρήκε. Το θέμα είναι τι θα κάνει μέχρι τότε, διότι πλέον – με δική του βούληση – δεν αξιολογείται ως «ο πρόεδρος που πληρώνει τα χρέη» ή ως ο «πρόεδρος που μάχεται εναντίον του κατεστημένου», αλλά ως «ο πρόεδρος που βάζει όσα βάζουν και οι άλλοι ή και ακόμα περισσότερα», ώστε να καταστήσει τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή και ανταγωνιστικό στην Ευρώπη.
Comments