By
Τα ίδια και τα ίδια. Ζούμε σε λούπα κάθε χρόνο, είτε αυξηθεί το μπάτζετ, είτε μειωθεί, είτε έρθουν καλοί παίκτες, είτε… είτε… είτε… Ο Παναθηναϊκός βίωσε ένα απ’ το μεγαλύτερο κάζο της σύγχρονης ιστορίας του στη Λαμία. Κόντρα σε μια αντίπαλο που είχε
πρωταγωνιστή τον Φουρτάδο και έπαιζε με παίκτες προερχόμενους απ’ τη δική του ομάδα Β’. Η οποία την περασμένη σεζόν υποβιβάστηκε απ’ την Super League 2 και διαλύθηκε.
Για δέκα αγωνιστικές δεν είχε πάρει βαθμό η Λαμία. Είχε να νικήσει απ’ την πρεμιέρα. Είχε να νικήσει στην έδρα της απ’ τη σεζόν 2023-24. Πραγματικά αισθάνεται κανείς ντροπή γι’ αυτό που έγινε; Έχει κανείς ευθιξία να σηκωθεί να φύγει; Είτε φταίει είτε δε φταίει. Ποιος πραγματικά αισθάνεται πως είναι όλα καλά στον οργανισμό αυτό, όταν συζητάμε σοβαρά ψάχνοντας δικαιολογίες για αυτή την ήττα.
Μας φταίει το χορτάρι που δεν ήταν καλά κουρεμένο. Μας φταίει ο Ευαγγέλου. Μας φταίει η απουσία οργανωτή. Οι τραυματισμοί. Η κούραση. Δε μας φταίει το γεγονός πως κάθε χρόνο ζούμε τα ίδια, δεν αλλάζει το παραμικρό και θεωρούμε πως με τα ίδια υλικά ως νοοτροπία και τρόπο οργάνωσης του κλαμπ, θα φτιάξουμε κάτι καλύτερο απ’ την σούπα που γεύεται ο Παναθηναϊκός κάθε χρόνο εδώ και 15 χρόνια.
Φέτος δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Είναι απ’ την αρχή ως το τέλος θέμα ανικανότητας. Ανικανότητας διοίκησης. Ανικανότητας τεχνικού διευθυντή ο οποίος συνεχίζει να είναι στο κλαμπ χωρίς κανείς να ξέρει το γιατί. Προφανώς έχουν τεράστιες ευθύνες και ο προπονητής με τους παίκτες. Χωρίς δικαιολογία χάνουν από ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας ουσιαστικά. Η ΑΕΛ ή ο Ηρακλής ή η Καλαμάτα ή ο Πανιώνιος ή η Κηφισιά, είναι πολύ πιθανό να είναι ισχυρότερες απ’ τη Λαμία.
Τόσο καιρό η ομάδα έμενε ζωντανή επειδή δε νικούσαν οι άλλοι. Έτσι έφτασε μέχρι εδώ ο Παναθηναϊκός. Πέρασε τα ντέρμπι, πέρασε τα δύσκολα. Στις γκέλες όλοι έλεγαν πως στο τέλος ίσως μαζευτεί η κατάσταση. Και τελικά ήρθε αυτή η ήττα απ’ τη Λαμία να μας υπενθυμίσει πόσο χαζοί είμαστε όσο συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να αισθανόμαστε πως κάτι θα γίνει και ένα ομολογουμένως ποιοτικό ρόστερ με καλές μονάδες, θα πετύχει κάτι καλό.
Στην κατάσταση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός, πάλι καλά να λέμε που δεν έχει περισσότερα ματς να χαθεί έστω και η θέση των πλέι οφ. Επειδή κι αυτό διόλου απίθανο. Όταν χάνεις από τη Λαμία τσάμπα καίει η λάμπα και περιμένεις πως κάτι θα αλλάξει με τον Παναιτωλικό και τον Ατρόμητο.
Δηλώσεις, δικαιολογίες, διαρκώς τα ίδια και τα ίδια. Μια κατάσταση που κουράζει ψυχολογικά αυτούς που ήδη έχουν… σμπαραλιαστεί τόσα χρόνια. Περιμένοντας διαρκώς την ελπίδα, αυτή τη στιγμή που θα αλλάξει την κατάσταση. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Ακόμη και στη σεζόν της επένδυσης, ρίσκο με προπονητή, ρίσκο με μεταγραφές που δεν έγιναν και πάρει να’ χεις τώρα. Έχουμε αναφέρει πολλές φορές, ο Παναθηναϊκός τα βρίσκει όλα μπροστά του. Εξτρέμ δεν πήρε. Έκρινε πως είναι… γεμάτος. Το είδαμε με τον Μαντσίνι στη Λαμία.
Δεν φταίει ένας φυσικά. Φταίνε όλοι. Κυριολεκτικά όλοι. Με τον καταμερισμό των ευθυνών να μοιάζει με ανάποδη πυραμίδα. Περισσότερες στην κορυφή και λιγοστεύουν όσο πάει προς τα κάτω ιεραρχικά το πράγμα.
Ήταν ο ορισμός της κατάντιας αυτό που είδαμε στη Λαμία. Ο ορισμός του είμαι ανήμπορος να διεκδικήσω πρωτάθλημα. Κι αυτό ισχύει εδώ που τα λέμε, γιατί ο Παναθηναϊκός που πήγε στις Σέρρες ας πούμε, ήταν γεμάτος ελπίδες και πιθανότητες. Από τότε με το ζόρι νίκησε τον ΟΦΗ και τον Βόλο και πέρασε στις καθυστερήσεις με την Βίκινγκουρ.
Μη γελιόμαστε, πάμε πάλι απ’ την αρχή είναι η κατάσταση. Να ξαναβρεθεί ελπίδα για το καλοκαίρι, να ξαναπιστέψουν οι πάντες πως κάτι θα αλλάξει, να κυνηγήσουν τις κινήσεις που πρέπει, να βρουν το σθένος μπας και διαφοροποιηθεί κάτι.
Το απόλυτο κάζο, ποδοσφαιρική ντροπή και άδειασμα. Απέναντι στην ιστορία του Παναθηναϊκού η οποία πληγώνεται ακόμη μια σεζόν βάναυσα. Εκτός αν πιστεύει κανείς σε θαύματα. Μακάρι να ισχύει και να γίνει ένα γιατί πλέον οι «πράσινοι» μόνο σε θαύματα ελπίζουν, όχι σε σωστές κινήσεις από αυτούς που τόσα χρόνια τα κάνουν λάθος.
