By Λένε ότι «τις πιο όμορφες ιστορίες τις γράφουν οι παρέες». Και όχι άδικα.
Και αν μη τι άλλο ο Παναθηναϊκός έχει «χτίσει» την δική του παρέα εντός και εκτός αποδυτηρίων. Μια παρέα ενωμένη εδώ και περίπου 17 μήνες η οποία κατέκτησε και το ελληνικό Κύπελλο το οποίο ελειπε από τη συλλογή της. Ενωμενη από τότε που ξεκινούσε το «πράσινο» ταξίδι έως την ευρωπαϊκή κορυφή τον περασμένο Μάιο στο Βερολίνο. Και λίγες ημέρες αργότερα έως και την επιστροφή στην ελληνική κορυφή του πρωταθλήματος.
Το «παρεάκι» έμεινε το ίδιο. Ο Σλούκας, ο Ναν, ο Ερνανγκόμεθ, ο Μήτογλου, ο Γκραντ, ο Παπαπέτρου, ο Λεσόρ, ο Γκριγκόνις. Και έγιναν και οι απαραίτητες προσθαφαιρέσεις. Άλλωστε ομάδα που κερδίζει, αλλάζει; Δεν αλλάζει. Και όχι μόνο κερδίζει μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ αλλά και (κυρίως εκεί ώστε να υπάρχει αυτό το αποτέλεσμα) έξω από αυτές.
Περνάνε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω
Μπορώ να το πω και με σιγουριά ως αυτόπτης μάρτυρας. Μαζί κατέφθασαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού στο γλέντι για την κατάκτηση του τροπαίου σε κεντρικό μαγαζί του Ηρακλείου και όλοι μαζί αποχώρησαν. Όχι επειδή ήταν με το ρολόι στο χέρι ή επειδή έπρεπε και ήταν «υποχρεωμένοι» να έρθουν και να φύγουν μαζί, αλλά επειδή γουστάρει ο ένας την παρέα του άλλου. Επειδή περνάνε καλά «και αυτό βγαίνει και προς τα έξω». Οτιδήποτε θελήσουν να κάνουν, το κάνουν μαζί.
Τώρα θα μου πείτε ότι δεν υπάρχουν ποτέ προστριβές; Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχουν; Γνωρίζετε εσείς μια οικογένεια που να είναι όλα «μέλι-γάλα» κάθε μέρα, επί 24 ώρες το 24ωρο; Όμως είναι οικογένεια. Και σε μια οικογένεια, μπορεί να διαφωνήσουν κάποια στιγμή, αλλά στο τέλος θα είναι αγαπημένοι.
Και αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που έχουν κάνει τη διαφορά στον Παναθηναϊκό από την περσινή αγωνιστική σεζόν και μετά. Αυτό το «δέσιμο» και αυτή η έντονη αίσθηση του «είμαστε ο ένας για τον άλλον». Σίγουρα δεν περίμενα τον τελικό του Κυπέλλου και τη νίκη του «τριφυλλιού» για να το πω. Και ούτε θα ίσχυε το αντίθετο εάν και εφόσον ο Ολυμπιακός είχε διατηρήσει το μομέντουμ στο τελευταίο δίλεπτο μετά το 11-0 σερί και δεν «έπινε θάλασσα» από το 38′ έως και το τέλος του αγώνα άνευ λόγου και αιτίας. Ακόμα και σε περίπτωση ήττας του Παναθηναϊκού και απώλειας του τροπαίου, ακριβώς τα ίδια θα έλεγα και πάλι.
Εφήμερη χαρά το Κύπελλο και τιποτε περισσότερο, αλλά…
Δεν αλλάζει το όλο «mindset» και την όλη κατάσταση στον Παναθηναϊκό ένα (όχι και τόσο σημαντικό συγκριτικά με αυτά που… έρχονται) τρόπαιο. Στην τελική να σας πω κάτι; Λίγο-πολύ της ίδιας άποψης με τον Εργκίν Αταμάν είμαι και εγώ. ΟΚ, συμφωνώ ότι πρόκειται για ένα τρόπαιο το οποίο στην Ελλάδα και δη σε τελικούς «αιωνίων» δίνεται και μια επιπλέον βαρύτητα. Όμως, ούτε θα ερχόταν η καταστροφή του κόσμου εάν χανόταν το Κύπελλο Ελλάδας, αλλά ούτε και πρόκειται να αλλάξει ριζικά τη ζωή και την καθημερινότητα των «πρασίνων» τώρα που το κατέκτησε. Το ίδιο ακριβώς θα ίσχυε και αν το είχε κατακτήσει ο Ολυμπιακός.
Το Κύπελλο είναι μια εφήμερη χαρά. Πανηγυρίστηκε όπως έπρεπε να πανηγυριστεί, διασκέδασαν οι παίκτες και το προπονητικό τιμ μερικές ώρες, αλλά θαρρώ ότι στην επανέναρξη της Euroleague στα τέλη του μήνα, κανείς δεν θα ασχοληθεί με τα όσα είχαν προηγηθεί στο Ηράκλειο. Περσινά ξινά σταφύλια θα λέμε. Από την άλλη δεν θέλω να το υποτιμήσω κιόλας. Έτσι; Ένα τρόπαιο είναι πάντα είναι τρόπαιο στο παλμαρέ κάθε ομάδας.
Και όχι μόνο αυτό. Μια νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό θα δώσει διαφορετικό «μπουστάρισμα» στον Παναθηναϊκό, κυρίως ψυχολογικό, ενόψει της συνέχειας. Στην Ελλάδα ζούμε. Ο ένας επηρεάζει τον άλλον. Θετικά ή αρνητικά. Στην προκειμένη περίπτωση το καλό κλίμα θα υπάρχει στον Παναθηναϊκό, ενώ η απογοήτευση και η στεναχώρια στον Ολυμπιακό. Όμως είμαι σίγουρος ότι δεν θα κρατήσει πολύ. Όπως δεν είχε κρατήσει και πέρυσι στον Παναθηναϊκό.
Ηγέτης Σλούκας, αχάμπαρος Ναν, διαμάντι ο Χουάντσο
Παρόλα αυτά δεν γίνεται να μην εστιάσω σε κάποια πραγματάκια από τον τελικό.
1ον: Κώστας Σλούκας. MVP στο Final 4 της Euroleague. MVP των τελικών στην Stoiximan GBL. Και πλέον MVP και στο Final 8 του Κυπέλλου Ελλάδας. Εντάξει. Hats off και τα σχετικά για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Μέσα σε διάστημα εννέα μηνών ο αρχηγός των «πρασίνων» πήρε τα… πάντα! Πείτε μου εσείς τώρα. Ποιος να του πει, τι; Ποιος μπορεί να τον αμφισβητήσει; Ποιος μπορεί να πει έστω και το παραμικρό αρνητικό;
Σε ΟΛΑ τα δύσκολα ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί. Σε ΟΛΑ τα παιχνίδια που κρίνονται τίτλοι. Γιατί; Γιατί είναι ο ηγέτης των «πρασίνων». Υπήρχε περίπτωση ο Παναθηναϊκός να επέστρεφε από το -7 εάν δεν ήταν ο Σλούκας στο παρκέ; Το θεωρώ από πολύ δύσκολο έως και απίθανο. Έπαιρνε τις σωστές αποφάσεις. Ενώ χάρη στην τεράστια κλάση του πήρε και μεγάλα σουτ. Γιατί; Γιατί είναι ο Κώστας Σλούκας, ο οποίος ξέρει πότε ΠΡΕΠΕΙ να «μιλήσει» και να «καθαρίσει» για λογαριασμό της ομάδας του. Ο Παναθηναϊκός μόνο ένα αναπάντητο «γιατί» έχει. Γιατί δεν τον είχε πάρει νωρίτερα…
2ον: Κέντρικ Ναν. Ξεκίνησε και πάλι άσχημα. Όπως ήταν και οι εμφανίσεις του σε προημιτελικό και ημιτελικό. Εκτός τόπου και χρόνου. Άστοχος. Νευρικός. Τα είχε με τον εαυτό του. Και πραγματικά πίστευα ότι στον τελικό θα έμπαινε στο ματς φουριόζος. Όμως ήταν επηρεασμένος και δεν άφηνε το ματς να έρθει πάνω του, αλλά εκβίαζε προσπάθειες. Και σπατάλησε περισσότερο από ένα ημίχρονο για να το καταλάβει.
Ε, και; «Αχάμπαρος» τελείως. Σαν να είχε πετύχει 30 πόντους στο ημίχρονο. Αυτή ήταν η ψυχολογία του. «Φέρτε την μπάλα σε εμένα». Μία δεν το βγήκε, δύο δεν το βγήκε, όμως μιλάμε για τον Κέντρικ Ναν. Υπήρχε περίπτωση να έπεφτε στο «κενό» άλλη προσπάθεια; Δεν θυμάστε τι είχε συμβεί στο ματς με την Εφές με 30 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο; Ε, αυτήν την φορά πέτυχε 13 πόντους στην τελευταία περίοδο και έβαλε «φαρδιά-πλατιά» την υπογραφή του. Ξαναλέω. Αχάμπαρος τελείως. Όμως έτσι είναι οι μεγάλοι παίκτες και οι μεγάλοι σκόρερ. Ακόμα και εαν τους «στραβώνει» καποιο ματς δεν πρόκειται ούτε να παρασυρθούν αρνητικά αλλά ούτε και να σταματήσουν να προσπαθούν. Στον Ολυμπιακό το κατάλαβαν καλά.
3ον: Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για όλους. Και συγγνώμη εάν αδικώ κάποιους για την προσπάθειά τους ή αν δεν θα κάνω επιπλέον αναφορά στην τακτική του τελικού και στα σημεία που καθόρισαν το τελικό αποτέλεσμα. Θεωρώ ότι ειπώθηκαν πολλά από χθες. Όμως θέλω να κλείσω με τον Χουάντσο. Στερεύουν οι λέξεις για να περιγράψει κάποιος το μεγαλείο του.
Τόσο το μπασκετικό, αλλά πολύ περισσότερο το ανθρώπινο. Ξέρετε πολλούς παίκτες και δη παίκτες οι οποίοι να μην είναι σέντερ και να «κατεβάζουν» 17 ριμπάουντ σε ντέρμπι αιωνίων; Με μια πρόχειρη σκέψη, δεν θυμάμαι κάποιον άλλον. Ο Ερνανγκόμεθ ήταν, όσο κλισέ και αν ακούγεται, ΠΑΝΤΟΥ! Επίθεση, άμυνα, ενέργεια, ριμπάουντ… Και παράλληλα ήταν και πολύ vocal. Είτε βρισκόταν στο παρκέ, είτε όχι. Είναι ο πρώτος που θα σηκωθεί από τον πάγκο για να εμψυχώσει τους συμπαίκτες του. Ο πρώτος που θα τους συμβουλεύσει. Ο πρώτος που θα τους δώσει οδηγίες. Ο πρώτος που θα σκύψει στον προβληματισμό τους. Παιδί… μάλαμα. Στην κυριολεξία. Ξέρετε πολλούς που να σκέφτονται τόσο πολύ τους συνανθρώπους τους και τους συμπαίκτες τους; Αν ξέρετε, πείτε μου και εμένα ποιοι είναι αυτοί.
Και το κυριότερο όλων; Ξέρει ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ που βρίσκεται. Δεν είναι απλά ένας… ξένος. Γνωρίζει ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τι εστί Παναθηναϊκός. Τι εστί το «πρέπει» στα ματς με τον Ολυμπιακό. Τι εστί να φοράει τη φανέλα με τα επτά αστέρια, εκ των οποίων στο ένα από αυτά, είχε και εκείνος μεγάλο μερίδιο επιτυχίας. Σίγουρα δεν μεγάλωσε με την αφίσα του Αλβέρτη ή του Διαμαντίδη στο δωμάτιό του, αλλά πραγματικά έχει αγαπήσει και έχει δεθεί με τον Παναθηναϊκό. Και το δείχνει στα λόγια αλλά στις πράξεις. Και μόνο στις πράξεις! Ευτυχία που αντάμωσαν οι «πράσινοι» δρόμοι με αυτούς του Ισπανού φόργουορντ…
Comments