By Ομιλίες, πρόστιμα, υποσχέσεις, δηλώσεις, ένα κάρο κουραστικά πράγματα την ώρα που ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του την ανάγκη αποδείξεων πως δεν κατέστρεψε τη σεζόν του.
Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία απ’ αυτή που πρέπει σε κάποια πράγματα. Χάνει μια ομάδα; Υποχρεωτικά θα αντιδράσει στο επόμενο ματς. Το αν μπορεί ή όχι δε μας ενδιαφέρει, το έχουμε σίγουρο πως θα αντιδράσει. Πάει ο πρόεδρος και μιλά στους παίκτες; Θα σαρώσουν στο επόμενο ματς. Δίνουν υποσχέσεις οι ποδοσφαιριστές αφού κάνουν αυτοκριτική; Είναι αποφασισμένοι και θα… σαρώσουν.
Μια ίδια κατάσταση που κάνει διαρκώς κύκλους, κουράζοντας πλέον. Γιατί έχουν καταλάβει οι πάντες πως η σημασία τους είναι μικρή και τη μεγαλοποιούμε χωρίς κανένα λόγο. Ειδικά στον Παναθηναϊκό, πραγματικά βαρεθήκαμε να βλέπουμε διαρκώς τα ίδια και τα ίδια. Ήττες που φέρνουν απώλειες στόχων (αυτή τη στιγμή ευτυχώς μόνο το κύπελλο μέχρι τώρα, όχι πως είναι για να πανηγυρίζεις φυσικά). Ομιλίες στα αποδυτήρια. Ομιλίες από διοικητικά στελέχη ή τον ίδιο τον ιδιοκτήτη. Πρόστιμα.
Τί νέο σε όλα αυτά; Άρα γιατί να περιμένουμε πως μέσω αυτών θα υπάρξει νέο συγκλονιστικό αποτέλεσμα; Μη δίνουμε τόση σημασία στα γύρω-γύρω που δεν επηρεάζουν ουσιαστικά το ποδόσφαιρο. Το ίδιο το άθλημα έχει την αξία του. Εκεί θα κριθούν τα πάντα. Ακόμη και πιθανές διαιτητικές αδικίες ή εύνοιες για κάποιους, έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο.
Στο κάτω-κάτω αν πρέπει να πάει κάποιος να πει στους παίκτες πως ο μεγάλος στόχος είναι το πρωτάθλημα, τη στιγμή που μιλάμε για αυτό το μέγεθος που βρίσκεται 15 χρόνια μακριά απ’ την κορυφή, καλύτερα να μη συνεχίσουμε να περιμένουμε πως ίσως κάτι γίνει σε αυτή τη σεζόν.
Οι τραυματισμοί είναι κάτι υπαρκτό αυτό τον καιρό, όμως δεν αλλάζει. Ούτε μπορεί να περιμένει κάποια υποχρέωση. Όσοι υπάρχουν διαθέσιμοι, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν το καθήκον τους. Στο τέλος της ημέρας μιλάμε για το ρόστερ με τις περισσότερες δυνατότητες τα τελευταία πολλά χρόνια. Οπότε δεν μπορούμε να συζητάμε σοβαρά για το αν θα πρέπει να μπορέσει να νικήσει τον Βόλο στο ΟΑΚΑ ή τη Λαμία εκτός έδρας ή την Βίκινγκουρ εντός.
Δεν είναι καιρός για αναλύσεις ζητημάτων που επί σειρά ετών δεν προσέφεραν τίποτα. Ο καλύτερος ρήτορας αν πάει στο προπονητικό κέντρο να μιλήσει στους παίκτες, δε θα τους αλλάξει την αγωνιστικότητα και την ποιότητα. Πρέπει να «μιλήσουν» στην μπάλα λοιπόν. Να τη στείλουν στα αντίπαλα δίχτυα. Μόνο αυτές οι «ομιλίες» έχουν ουσία τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Επίσης, φτάνει επιτέλους και η φοβική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Αν δε νικήσεις τον Βόλο λόγω απουσιών; Αν «στραβοπατήσεις» στη Λαμία; Αν αποκλειστείς από την Βίκινγκουρ; Συγγνώμη αλλά αν γίνει οτιδήποτε απ’ όλα αυτά, ας… το κλείσουμε το μαγαζί να έχουμε ήσυχο και το κεφάλι μας. Ο Παναθηναϊκός φέτος δεν έχει δικαιολογίες. Από τον ιδιοκτήτη του μέχρι τον τελευταίο ποδοσφαιριστή του rotation.
Πρέπει η ομάδα να είναι προστατευμένη. Πρέπει να είναι «πεινασμένη» περισσότερο από κάθε άλλο αντίπαλο. Πρέπει να έχει αποφασιστικότητα. Διαθέτει ένα ικανό ρόστερ, δεν έχει κάτι να φοβηθεί από τους υπόλοιπους. Ακόμη και η επιλογή να παίζει στο ΟΑΚΑ που δεν είναι έδρα αν έχει κάτω από 30.000 κόσμο, στον Παναθηναϊκό ανήκει. Δεν τον ανάγκασε κανείς.
Κάποια στιγμή πρέπει να δείξει με πειστικό τρόπο ο ίδιος ο Παναθηναϊκός πως είναι ικανός να κάνει τη μεγάλη επιστροφή. Πως μπορεί να γυρίσει μετά από 15 χρόνια, μπορεί να ανατρέψει τη διαφορά από την κορυφή.
Ακόμη και οι απουσίες, ναι είναι πολλές, όμως ήρθαν στην ευκολότερη σειρά αγώνων που θα μπορούσε να ζητήσει η ομάδα. Άρα τέρμα η συζήτηση. Νίκες. Πειστικές εμφανίσεις. Να φανεί η «δίψα» που πρέπει να έχουν οι πάντες. Έχουμε αναφέρει ξανά, το κακό με τον Παναθηναϊκό είναι πως δε δείχνει να είναι μακράν ο πιο… διψασμένος για τον τίτλο. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο.
Comments